Waar te beginnen?

[RebeccaVuurtje]

Goede vraag eigenlijk, ik hoopte eigenlijk wel dat het zou voelen als een bevrijding en dat het mijn identiteit als vrouw meer zou bevestigen. Dat gebeurde helaas niet.

Waar ik over twijfel is of het man zijn bij mij past en of ik niet beter tot uiting zou komen als vrouw. Ik heb veel gelezen over kleding en hoe dat er een belangrijke rol bij speelt. Daarom vind ik het jammer dat dit me niet direct antwoorden heeft gegeven, maar misschien zijn die antwoorden er ook wel niet..

Liefs,

[Marije]

Ik kan alleen maar voor mezelf spreken. Voor mijn transitie vond ik het altijd spannend om vrouwenkleding te dragen, vooral in mijn pubertijd.

Nu ik in transitie ben doet het me niet zoveel meer als toen. Het is functioneel en ik draag het liefste een spijkerbroek en een t-shirt of trui.

Er zijn (best wel veel) transvrouwen die na hun transitie niet meer in een broek te krijgen zijn maar dat is geen voorwaarde om trans te zijn. Ik draag een of twee keer per week een jurk of een rok en als ik na zo'n dag thuiskom loop ik in een streep naar de slaapkamer om het weer uit te trekken.

Je genderidentiteit zit veel dieper dan in je kleding.

[Moya]

Hey Rebecca,

Het kleding stuk is erg herkenbaar. Inmiddels heb ik drie jurken en een topje, maar bij geen krijg ik nu echt een euforisch gevoel. Ik zag gewoon een man in een jurk.
Wat bij mij heel erg bevestigend was, was het gebruiken van een app zoals FaceApp (niet altijd het beste, I know) maar het plaatje klopte daarin voor mij zo. Alsof ik mijzelf voor het eerst zag. Ik merk dat ik overdag mijzelf zie als de FaceApp foto's, in plaats van het gezicht dat ik nu heb. Dat was voor mij iets wat mij over de streep strok.

[Daan_3]

Herkenbaar. Ik ben 34 en sta nog op de wachtlijst. Ik ben heel vrij opgevoed, dus ik heb nooit zo over gender nagedacht. Het is bij mij daarom ook later pas naar voren gekomen.

De eerste keer een binder was voor mij wel echt een ding. Ik had nooit super last van dysforie, maar toen ik eenmaal een binder aan had klopte mijn spiegelbeeld ineens een stuk beter. Sindsdien is er wel meer dysforie op dat gebied helaas

Mijn kleding is altijd al redelijk mannelijk geweest, dus dat was niet zo'n grote verandering. Ik heb wel in een keer al mijn vrouwenkleding weggedaan. We hadden een grote inzamelingsactie bij mijn sportvereniging, dus dat kwam mooi uit. Gelukkig zit er een groot grijs gebied tussen super mannelijke en vrouwelijke kleding, dus daar zou je eventueel mee kunnen experimenteren?

Wat mij heel erg heeft geholpen is, toen ik eenmaal een naam gevonden had die ik bij me vond passen, om daar wat pakketjes op te laten bezorgen. Dan heb je al snel door wat wel of niet bij je past. Ik heb in totaal drie namen geprobeerd, maar uiteindelijk is het de eerste geworden. Dat was ook de eerste waarvan ik echt dacht: JA, dit wordt m!

[Dante]

Goede naam, Daan.
Geniet ervan!

Daan

[Maartje-nb]

Ik merk dat kleding voor mij belangrijk is, omdat het een manier is om me als non binair persoon te kunnen uiten wie ik ben. Alleen de betekenis van kleding is door de jaren heen wel heel erg veranderd. Ik merk dat als ik iets nieuws draag wat wellicht “een volgende stap” is dat er veel schaamte op kan zitten. Maar hoe vaker ik het draag en des te normaler ik het vind, des te gewoner ik het vind om het te dragen. Zo zijn er dingen die ik vroeger heel spannend vond om te dragen, maar waar ik nu gewoon de betekenis “dit is gewoon mijn kleding” aangeef.

[ReneeCross]

Het is ook allemaal erg lastig. Zoals eerder gezegd…kleding maakt niet wie jij bent. Voor mij is het de persoon die ik in de spiegel zie. Die vrouw die daar tevoorschijn komt in een jurk en make-up. Dan zie ik de echte ik. Overigens ven ik inmiddels al 46 en heb net mijn intake gehad bij het VUmc. Ben ik te oud ach nooit te oud om gelukkig te worden met mijn spiegelbeeld.

Ook de namen is leuk om uit te vinden. Ik ben van Esmee naar Linda naar toch terug naar de vrouwelijke variant van mijn naam gekomen. Alles lijkt een wereldreis soms hihi.

Ik hoop dat jij jouw antwoorden gaat vinden. Want niemand kan ze geven. We kunnen alleen onze ervaringen delen.