Nieuwe chat! Zie dit topic.

Hoe weet ik nou echt wie ik ben?

Pas ik nou in een hokje of niet?
Gebruikersavatar
GabeTheUnknown
Berichten: 14
Lid geworden op: 23 mar 2023, 14:48
Gender: Non-binair
Voornaamwoorden: hen/hun, die/diens

Re: Hoe weet ik nou echt wie ik ben?

Bericht door GabeTheUnknown »

Daan_3 schreef: 30 mar 2023, 14:09 Pff herkenbaar. Ik voel me geen van beide, ik heb er eigenlijk nooit echt een specifiek gevoel bij gehad. Ik wilde vroeger vooral geen jurken aan doen, en lang haar was ik snel beu. De laatste jaren werd ik er wel steeds minder blij van dat ik vaak nog als vrouw gezien word. Misschien is het daarom ook dat ik me steeds meer "mannelijk" kleed. Ik voel me ook gewoon veel meer mezelf in een spijkerbroek en een trui.

Dat is dan ook uiteindelijk het belangrijkste. Dat je jezelf prettig voelt in wat je draagt/doet/etc. Helaas moet daar in de huidige maatschappij vaak een labeltje aan, maar dat kun je ook gewoon weglaten. Jij bent jezelf, en dat is goed.
Het is vooral dat stukje 'gezien worden als vrouw' waar ik zo allergisch voor ben. Ik voel me gewoon mijzelf, en dat verandert niet als ik mij mannelijk of vrouwelijk kleed/opmaak, maar voor de binaire buitenwereld zit dat dan ineens anders in elkaar. Waar een cisgender man het recht heeft om met hij/hem aangesproken en gezien te worden heb ik als non binair toch hetzelfde recht om als hun/hen aangesproken en gezien te worden? Want een cisman die herhaaldelijk met zij/haar wordt aangesproken gaat daar ongetwijfeld op gegeven moment ook tegenin. Soms heb ik moeite met de meest simpele concepten van gender. Dit is in mijn hoofd heel simpel. En ik kan me er soms mateloos aan irriteren dat de maatschappij zo achterloopt op de feiten eigenlijk. 'Tomboy' bijvoorbeeld legt tot op de dag van vandaag nog steeds nadrukkelijk vast dat het over een meisje gaat die 'one of the boys' is.

Misschien had ik de titel van deze thread anders moeten benoemen hahaha, ik heb denk ik geen problemen met wie ik zelf ben, maar met hoe ik word gezien door de buitenwereld.

Ik voel je wel hoor, zeker met het lange haar. Een paar jaar geleden heb ik het allemaal afgeschoren en toen ging er echt een wereld voor me open. Het is nooit meer lang geweest hehe
I saw the future, I did, and in it I was alive ~Neil Hilborn, The Future
NNB
Berichten: 29
Lid geworden op: 25 jan 2021, 19:01
Gender: Non-binair

Re: Hoe weet ik nou echt wie ik ben?

Bericht door NNB »

GabeTheUnknown schreef: 02 apr 2023, 14:04 Dit bericht geeft me ook wel enigszins rust, en sowieso alle antwoorden op mijn vraag. Mijn doel was ook sparren eigenlijk hihi. Ik bevind me steeds meer in veilige queer communities waar ik steeds meer kan praten over mijn gevoel als non binair persoon, maar ik heb op dagelijkse basis zo veel te maken met cismensen/binariteit. Wanneer iemand in een queer community me meid noemt dan vind ik dat prima, maar o wee als iemand buiten die community me aanspreekt als vrouw. Dan krijg ik echt een vecht reactie. Daarin valt nog veel te behalen in mijn ontwikkeling/genderontdekking. Het is allemaal nog heel vers in de ontwikkeling en soms heb ik het gevoel dat ik het moet verdedigen. Als ik makeup zou dragen dan zou ik aangesproken worden met vrouw, en op 1 of andere manier ben ik daar nog heel erg allergisch voor.

Van binnen voel ik me gewoon mijzelf, en zoals jij ook zegt, daarin zou ik kunnen denken dat ik in een vrouwenlichaam zit, en ik heb veel vrouwelijke eigenschappen, maar ik kleed me dan ineens als 'man' binair gezien.

Het lijkt allemaal lastiger dan het is natuurlijk. Ik denk in hokjes die het voor anderen makkelijker maken om mij te begrijpen, en vergeet mijzelf hierbij te betrekken. Bizar als je er zo over nadenkt. Maar wel heel reëel als je nagaat hoe weinig er nog maar bekend is/bespreekbaar is op gebied van 'buiten de binariteit omgaan'.
Sparren is ook het beste wat je kunt doen. Als je de ervaringen van anderen hoort, relativeren die je eigen ervaringen weer. Dan besef je dat je niet de enige bent die het zo moeilijk vindt, dat het logisch is dat je er niet uitkomt, dat het hoort bij wie en wat we nu eenmaal zijn. En wat we zijn is nu eenmaal niet makkelijk in deze wereld. Daar kun je je druk over maken, maar in je eentje ga je de wereld niet in één dag veranderen. Tot het zover is, moet je ermee dealen.

Het is voor mij heel herkenbaar nu je zegt dat het voor jou allemaal vers is. Toen maakte ik me ook nog druk over de reacties van anderen die het in mijn ogen 'verkeerd' deden, bijvoorbeeld door 'meneer' tegen me te zeggen. Inmiddels heb ik daar veel meer begrip voor. Hoe moeten zij weten dat er geen meneer tegenover ze staat? En ik weet zelf niet eens hoe het beter kan, ik ga zelf ook voortdurend in de fout met voornaamwoorden en ik hou zelf niet eens van de voornaamwoorden die er nu voor mij zijn. 'Hen' is echt totaal niets voor mij, 'die' kan wellicht nog net maar is ook niet ideaal. Maar wat ik dan wél wil? Geen idee. Ik moet eerst maar eens ontdekken wat ik zelf wil voordat ik anderen iets ga verwijten.

In de tussentijd helpt het me echt door die rigoureuze scheiding te maken tussen sekse en gender.

Mijn sekse is mannelijk, daar kan ik niets aan afdoen en daar wil ik ook niets aan veranderen. Omdat ik aan mijn lijf geen polonaise meer wil en omdat ik na ruim 50 jaar gehecht ben geraakt aan dit omhulsel. Dat het toevallig mannelijk is, so what? Ik wil ook niet (volledig) vrouwelijk zijn, dus dan kan ik het net zo goed zo laten. Maar dan moet ik er ook mee leven dat mensen me met 'meneer' aanspreken en als man behandelen. Ze zien en horen immers een man (ondanks het lange haar, want dat vinden ze gewoon 'stoer').

Mijn gender(gevoel) is non-binair of een beetje genderfluïde, of hoe je 't ook wilt noemen. Dat zit van binnen en laat ik 'zien' aan de mensen die ik vertrouw en die het snappen. Zij gaan daar vervolgens ook wisselend mee om, 'vergeten' het ook weleens, en ook dat neem ik mensen niet kwalijk. Het is voor mensen die in een binaire wereld zijn opgegroeid en opgevoed gewoon te moeilijk om af te leren, en al helemaal op oudere leeftijd. Ik ben veel vergevensgezinder geworden, zeker tegenover mensen die het niet kwaad bedoelen.

Die allergie waarover je spreekt, is bij mij dus flink afgezwakt. Ik zie het weliswaar ook als mijn recht om goed te worden aangesproken, maar ik ga dat recht niet verongelijkt opeisen. Ik laat mezelf niet door boosheid verteren. Het bredere genderbewustzijn is nog zó vers in de samenleving en roept nog zó veel weerstand op, dat gaat nog tientallen jaren duren voordat het een beetje geaccepteerd is. Kijk hoe lang de homo-emancipatie erover heeft gedaan - en er ook nog niet is. Ik heb me er al bij neergelegd dat ik het zelf niet meer ga meemaken, maar kan wel stukje bij beetje beginnen bij de mensen die er open voor staan.

Maar intussen maakt dat die gesprekken met 'lotgenoten' wel zo fijn. Als ogenschijnlijk 'normale heteroseksuele man' heb ik me nooit in enige queer-community opgehouden, ik ken er totaal de weg niet. Dus mijn wereld was en is volledig binair. Mijn werkkring (in de technische hoek) is dat zelfs extreem. Het heeft me twee jaar gekost om een paar andere non-binaire mensen op het spoor te komen, maar nu ben ik blij dat ik bij hen af en toe mijn ei kwijt kan.

En als ik het er weer eens moeilijk mee heb, dan denk ik gauw terug aan het hosanna-moment waarop ik uit de kast kwam: dat moment is rechtstreeks gekoppeld aan de trots die ermee gepaard ging. Want ik ben er trots op dat ik me zowel man als vrouw kan voelen! Hoeveel mensen kunnen dat nou zeggen? Wat een rijkdom! Dat anderen daar een keiharde mening over hebben is hun probleem. Ik voel iets bijzonders en dat kan niemand me afnemen. Ja, soms voelt het eenzaam omdat zo weinig andere mensen het hebben of zich er iets bij kunnen voorstellen, maar dan bouw ik het feestje maar met mezelf...
Gebruikersavatar
GabeTheUnknown
Berichten: 14
Lid geworden op: 23 mar 2023, 14:48
Gender: Non-binair
Voornaamwoorden: hen/hun, die/diens

Re: Hoe weet ik nou echt wie ik ben?

Bericht door GabeTheUnknown »

NNB schreef: 03 apr 2023, 00:14
GabeTheUnknown schreef: 02 apr 2023, 14:04 Dit bericht geeft me ook wel enigszins rust, en sowieso alle antwoorden op mijn vraag. Mijn doel was ook sparren eigenlijk hihi. Ik bevind me steeds meer in veilige queer communities waar ik steeds meer kan praten over mijn gevoel als non binair persoon, maar ik heb op dagelijkse basis zo veel te maken met cismensen/binariteit. Wanneer iemand in een queer community me meid noemt dan vind ik dat prima, maar o wee als iemand buiten die community me aanspreekt als vrouw. Dan krijg ik echt een vecht reactie. Daarin valt nog veel te behalen in mijn ontwikkeling/genderontdekking. Het is allemaal nog heel vers in de ontwikkeling en soms heb ik het gevoel dat ik het moet verdedigen. Als ik makeup zou dragen dan zou ik aangesproken worden met vrouw, en op 1 of andere manier ben ik daar nog heel erg allergisch voor.

Van binnen voel ik me gewoon mijzelf, en zoals jij ook zegt, daarin zou ik kunnen denken dat ik in een vrouwenlichaam zit, en ik heb veel vrouwelijke eigenschappen, maar ik kleed me dan ineens als 'man' binair gezien.

Het lijkt allemaal lastiger dan het is natuurlijk. Ik denk in hokjes die het voor anderen makkelijker maken om mij te begrijpen, en vergeet mijzelf hierbij te betrekken. Bizar als je er zo over nadenkt. Maar wel heel reëel als je nagaat hoe weinig er nog maar bekend is/bespreekbaar is op gebied van 'buiten de binariteit omgaan'.
Sparren is ook het beste wat je kunt doen. Als je de ervaringen van anderen hoort, relativeren die je eigen ervaringen weer. Dan besef je dat je niet de enige bent die het zo moeilijk vindt, dat het logisch is dat je er niet uitkomt, dat het hoort bij wie en wat we nu eenmaal zijn. En wat we zijn is nu eenmaal niet makkelijk in deze wereld. Daar kun je je druk over maken, maar in je eentje ga je de wereld niet in één dag veranderen. Tot het zover is, moet je ermee dealen.

Het is voor mij heel herkenbaar nu je zegt dat het voor jou allemaal vers is. Toen maakte ik me ook nog druk over de reacties van anderen die het in mijn ogen 'verkeerd' deden, bijvoorbeeld door 'meneer' tegen me te zeggen. Inmiddels heb ik daar veel meer begrip voor. Hoe moeten zij weten dat er geen meneer tegenover ze staat? En ik weet zelf niet eens hoe het beter kan, ik ga zelf ook voortdurend in de fout met voornaamwoorden en ik hou zelf niet eens van de voornaamwoorden die er nu voor mij zijn. 'Hen' is echt totaal niets voor mij, 'die' kan wellicht nog net maar is ook niet ideaal. Maar wat ik dan wél wil? Geen idee. Ik moet eerst maar eens ontdekken wat ik zelf wil voordat ik anderen iets ga verwijten.

In de tussentijd helpt het me echt door die rigoureuze scheiding te maken tussen sekse en gender.

Mijn sekse is mannelijk, daar kan ik niets aan afdoen en daar wil ik ook niets aan veranderen. Omdat ik aan mijn lijf geen polonaise meer wil en omdat ik na ruim 50 jaar gehecht ben geraakt aan dit omhulsel. Dat het toevallig mannelijk is, so what? Ik wil ook niet (volledig) vrouwelijk zijn, dus dan kan ik het net zo goed zo laten. Maar dan moet ik er ook mee leven dat mensen me met 'meneer' aanspreken en als man behandelen. Ze zien en horen immers een man (ondanks het lange haar, want dat vinden ze gewoon 'stoer').

Mijn gender(gevoel) is non-binair of een beetje genderfluïde, of hoe je 't ook wilt noemen. Dat zit van binnen en laat ik 'zien' aan de mensen die ik vertrouw en die het snappen. Zij gaan daar vervolgens ook wisselend mee om, 'vergeten' het ook weleens, en ook dat neem ik mensen niet kwalijk. Het is voor mensen die in een binaire wereld zijn opgegroeid en opgevoed gewoon te moeilijk om af te leren, en al helemaal op oudere leeftijd. Ik ben veel vergevensgezinder geworden, zeker tegenover mensen die het niet kwaad bedoelen.

Die allergie waarover je spreekt, is bij mij dus flink afgezwakt. Ik zie het weliswaar ook als mijn recht om goed te worden aangesproken, maar ik ga dat recht niet verongelijkt opeisen. Ik laat mezelf niet door boosheid verteren. Het bredere genderbewustzijn is nog zó vers in de samenleving en roept nog zó veel weerstand op, dat gaat nog tientallen jaren duren voordat het een beetje geaccepteerd is. Kijk hoe lang de homo-emancipatie erover heeft gedaan - en er ook nog niet is. Ik heb me er al bij neergelegd dat ik het zelf niet meer ga meemaken, maar kan wel stukje bij beetje beginnen bij de mensen die er open voor staan.

Maar intussen maakt dat die gesprekken met 'lotgenoten' wel zo fijn. Als ogenschijnlijk 'normale heteroseksuele man' heb ik me nooit in enige queer-community opgehouden, ik ken er totaal de weg niet. Dus mijn wereld was en is volledig binair. Mijn werkkring (in de technische hoek) is dat zelfs extreem. Het heeft me twee jaar gekost om een paar andere non-binaire mensen op het spoor te komen, maar nu ben ik blij dat ik bij hen af en toe mijn ei kwijt kan.

En als ik het er weer eens moeilijk mee heb, dan denk ik gauw terug aan het hosanna-moment waarop ik uit de kast kwam: dat moment is rechtstreeks gekoppeld aan de trots die ermee gepaard ging. Want ik ben er trots op dat ik me zowel man als vrouw kan voelen! Hoeveel mensen kunnen dat nou zeggen? Wat een rijkdom! Dat anderen daar een keiharde mening over hebben is hun probleem. Ik voel iets bijzonders en dat kan niemand me afnemen. Ja, soms voelt het eenzaam omdat zo weinig andere mensen het hebben of zich er iets bij kunnen voorstellen, maar dan bouw ik het feestje maar met mezelf...
Hey hoi! Ik had helemaal niet gezien dat ik hier nog weer reactie op had gehad haha, twee weken later hoor...

Ik moet zeggen, het sparren wat ik van plan was met dit topic heeft heel erg geholpen. Momenteel ben ik ook weer met veel andere dingen bezig die me ook weer afleiden en er voor zorgen dat ik me niet blind staar op het 'hele gender gedoe' wat ik telkens voelde. Ook heb ik al het een en ander ervaren wat jij hierboven ook noemt. De allergie is ook al weer een beetje afgezwakt (Mentale processen gaan bij mij doorgaans heel vlot, krijg je als je zelf psychologie gaat studeren en samenwoont met een student psycholoog)

Ik heb zelfs mijn makeup hobby weer een beetje opgepakt en in queer communities sla ik twee vliegen in 1 klap, en ik krijg complimenten, en wordt nog steeds gezien als non binair persoon. Heerlijk. Het heeft toch wel dat kleine beetje zelfvertrouwen gegeven dat ik het ook weer in andere omgevingen wil gaan dragen, ongeacht hoe mensen mij waarnemen.

Soms besef ik me dat ik met alles op de wereld van 0 naar 100 wil binnen 2 dagen, soms zelfs het liefst binnen 1 dag... Dan is het toch wel lekker om even mezelf in de spiegel aan te kijken en te zeggen 'doe effe rustig' haha.

Het is een goed voornemen om geduld te hebben met de binaire wereld en te begrijpen dat het nou eenmaal zo is dat zij een vrouw zien. De ene dag is het moeilijk voor me, wat niet iemand anders' verantwoording is maar die van mezelf. De andere dag is het ineens primajima, non binariteit is een byzonder iets.

Bedankt voor je uitgebreide antwoord! Ik vond het echt fijn om te lezen allemaal :hbeat:
I saw the future, I did, and in it I was alive ~Neil Hilborn, The Future
Alex(a)
Berichten: 22
Lid geworden op: 29 jun 2023, 16:21
Gender: ———

Re: Hoe weet ik nou echt wie ik ben?

Bericht door Alex(a) »

Ik begrijp deze gevoelens en verwarringen erg goed.
Voor mij was het ook een lange zoektocht naar mijzelf waarvan ik je mijn ervaringen wil delen.

Al vrij jong voelde ik mij anders. Veel discussies thuis waarom ik geen pak aan wou naar de kerk, mij te emotioneel gedroeg etc.
Andere kinderen op school hadden dit ook wel door, en dat maakte mijn schooltijd niet makkelijk.
Steun of uitzoeken waarom......men drukte mij in het harnas waarin ik hoorde te zitten: man.
Verder was alles om mij heen traditioneel, M of V. Gelijkslachtige liefde werd wel erkend, en na expliciet vragen kreeg ik de wetenschappelijke definitie van travestiet mee, met een duidelijke ondertoon dat dit eigenlijk niet kon.
Internet bestond jammergenoeg nog niet en als je verder niet echt weet waar je moet beginnen....... Al met al tastte ik in het duister.
Veel speelt er door je hoofd heen. Ben ik een vrouw in een mannenlichaam? Ben ik homo zonder dat ik het zelf accepteer? Enigszinds schizo?
Ik miste hou-vast en de traditionele houdingen en pest-gedrag brachten mij aan het wankelen. Het wegduw-gedrag herken ik, maar het man-harnas wordt dan zwaar.

Met de komst van mail-order (en het excuus dat ik geen zin had om naar winkels te gaan) kon ik stiekum een legging en een topje meebestellen.
Het voelde fijn om dit aan te hebben, en gaf mij het gevoel dat dit bij mij hoorde, net zoals mijn jeans en t-shirt. Het werd iets duidelijker, maar ook weer onduidelijker en zelfs verwarrender. Mijn gevoelens gingen alle kanten uit. Juist omdat in mij goed voel in mijn lichaam en het omkleden mijn batterij weer even oplaadde en de behoefte voor de volgende periode weer even wegnam verwarde mij. Ik begon zelfs psychisch aan mijzelf te twijfelen. Wat ik leerde is dat het onderdrukken en opkroppen van de gevoelens in mijn geval kan leiden tot ontploffingen vanuit andere emoties. Wachten tot iedereen het huis uit is en m`n schoenendoos met de kleding van onder het bed vandaan halen om de gevoelens te beantwoorden en in balans te blijven.

Rond mijn late pubertijd met muziekstromingen als Gothic en Electro in aanraking gekomen, naast goede muziek ook op gender-expressievlak veel vrijer. Dit bood mij de mogelijkheid om verder te gaan, mede dankzij de open vriendengroep. Er is dus meer dan man en vrouw en dat mag je laten blijken met kleding, houding en emoties. Een hemelpoort die open ging, ik kon ik zijn, al wist ik nog steeds niet wie ik was. En een safeheaven om mij veilig in te voelen.
Helaas viel de groep enige jaren later uit elkaar met het overlijden van een vriend, naast steunpilaar was hij ook de drijvende kracht en was zijn schuur ons honk.Niemand nam dit over.
Ik had een hoop te verwerken en moest helaas ook een grote stap terug doen.
Dan maar weer stiekum achter de gordijnen mij omkleden. Je blijft je balans zoeken. Over dag kon ik mij prima als man camoufleren, maar de diepgewortelde gevoelens om mijn vrouw-kant aandacht te geven waren en zijn soms echt sterk, te sterk.
Is het een fetisch?.......ook weer niet, meer de behoefte om mij zo te kleden, voelen en mooi gevonden te worden.

En soms kom je op de meest onverwachtte plekken hulp tegen. Een tijd offshore gewerkt, en op een platform in mijn hut aangekomen bleek dat mijn room-mate duidelijk van de mannenliefde was. Een lieve jongen die snel begreep dat ik anders was. Voor hem het opgenomen door de knal-roze bouwhelm die ze voor hem klaar gelegd hadden op mijn hoofd te zetten en voor de groep uit te leggen dat als men graag iemand anders willen behandelen ze maar rechtstreeks naar mij komen. De rest van de shift had ik de helm ook vol trots op. Ik accepteer geen pest-gedrag, en behalve dat vond ik de helm zelfs wel leuk staan. Later op rustigere wijze geprobeerd om wat meer acceptatie te krijgen en wat angsten weg te nemen.
Met hem heb ik mooie en lange gesprekken kunnen voeren en ervaringen kunnen delen. Ben ik normaal, moet ik uit de kast komen en hoe doe je dat, hoe kan je jezelf zijn etc. Ook leerde ik voor het eerst de term "non-binair" en besloot mij hier verder in te verdiepen. Na 35 jaar zoeken eindelijk een echt begin.

Pas ik in het N-B-hokje?......best goed, maar dit is voor mij niet nodig. Wat ik fijn vind is om te weten waar ik sta, dat ik misschien niet standaard maar zeker wel normaal ben, en hiervoor gebruik ik de hokjes als referentie en hou-vast.
Ik beschouw mijzelf als breedbandig, of te wel ergens tussen man en vrouw in, waarbij ik het prettig vind om mij persoonlijk en emotioneel vrij te voelen en af en toe mij ook vrouwelijk te kleden, al is het maar om in balans te blijven. Maar weer niet de behoefte voor make-up of sieraden, niet echt van de jurkjes en ook zeker geen colbert of boxers. Een mannelijke vrouw of vrouwelijke man, unisex-wezen, zeg het maar.

Zelfs binnen mijn werk (industrie/offshore) is het gelukt om hier enige stappen de goede richting in te maken. De mannelijke facetten kan ik uiteraard goed kwijt, maar zelfs mijn vrouwelijke facetten lukken. Mensen nieuwe dingen leren, open deur zijn voor alles wat er op iemands hart ligt, zorgen voor collega`s, ruimte voor warmte en emotie. Je hebt echt een byzondere (en gewaardeerde) rol als je open staat voor het emotionele vlak op een olie/gasplatform met nagenoeg alleen maar mannen en je deze behoefte kan aanhoren en soms kan beantwoorden. En dat geeft mij een warm gevoel.
Als je dan de opmerking krijgt van een collega dat je zowel "vader" als "moeder" bent beschouw ik dat als compliment.

Ben ik er? Ik vrees van niet. Ik zou graag meer expressie willen geven en mijn voorkomen af te stemmen aan mijn persoonlijkheid, of te wel wat vrouwelijker kleden. Maatschappelijke acceptatie, maar hoe? Hoever kan ik gaan, waar en bij wie? hoe kom ik van het verstopgedrag af?
Qua werk heb ik hier gelukkig weinig mee te maken. Werkkleding is verplicht en unisex (al mag ik dat van mijn collega`s dit zo echt niet noemen)
Een grote stap was dat mijn vrouw het accepteerd dat ik mij `s avonds beperkt vrouwelijk kleed (al mag het "van voren niet te veel uitsteken") en ze ook begrijpt waarom ik het wil. En een paar vertrouwelingen om mij heen kan ik mijn gevoel bespreken.

Ook voor mij ligt een grote uitdaging in de verwarring die non-binair/breedbandig met zich mee brengt. Het begrip lijkt nieuw te zijn in de maatschappij, voor mensen (inclusief mijzelf) ogenschijnlijk geen vast en duidelijk punt waardoor ze snel hou-vast missen en ik voel dat dit nog niet echt goed geaccepteerd wordt ik de maatschappij, waar door mijn grote angst is toch als freak gezien te worden als ik mij te open en bloot opstel.
Ik probeer mijn hart te volgen, maar met mijn verstand na blijven denken. Soms erg voorzichtig, soms juist met veel lef.

In de techniek heb ik een handige methode geleerd om "complexe storingen" te zoeken: Als je niet weet wat het wel is, streep je net zo lang dingen af die het echt niet zijn tot er iets overblijft wat het wel kan zijn en hier kan je dan verder gerichter onderzoek naar doen. En ook hier is het soms een mengelmoes van factoren of iets ogenschijnlijk vreemds, zolang het maar een oplossing biedt. Het leven is mooi.
Fay Ola di jee
Berichten: 139
Lid geworden op: 31 mei 2023, 11:25
Gender: Trans MtF
Voornaamwoorden: Zij

Re: Hoe weet ik nou echt wie ik ben?

Bericht door Fay Ola di jee »

Daan_3 schreef: 30 mar 2023, 14:09 Pff herkenbaar. Ik voel me geen van beide, ik heb er eigenlijk nooit echt een specifiek gevoel bij gehad. Ik wilde vroeger vooral geen jurken aan doen, en lang haar was ik snel beu. De laatste jaren werd ik er wel steeds minder blij van dat ik vaak nog als vrouw gezien word. Misschien is het daarom ook dat ik me steeds meer "mannelijk" kleed. Ik voel me ook gewoon veel meer mezelf in een spijkerbroek en een trui.

Dat is dan ook uiteindelijk het belangrijkste. Dat je jezelf prettig voelt in wat je draagt/doet/etc. Helaas moet daar in de huidige maatschappij vaak een labeltje aan, maar dat kun je ook gewoon weglaten. Jij bent jezelf, en dat is goed.
Idem, geen van beide, maar de hormonen cocktail is mijn lifeline en mijn vervrouwelijking welkom, maar toch voelt dat nooit kloppend

Miss kom je er nooit uit en voel je je nooit kompleet, kan ook ...