Ik kan er niet echt de vinger op leggen, maar ik krijg een nare vibe van dit opiniestuk. Behalve dat ik vraagtekens heb bij die statistiek afkomstig van een christelijke organisatie. Bekruipt me er een gevoel van push richting medicalisering en wellicht een beetje superioriteitsgevoel van de auteur.
Ik raad Lara van harte aan om het artikel "Can the subaltern speak" van Spivak eens te lezen.
"(..) the subaltern cannot speak' when they are spoken for by those in positions of power, specifically people who lack the access to listen to the ones they are speaking for."
In zoverre heeft Lara gelijk dat we het heft in eigen hand moeten nemen. De dominante cishet maatschappij kan niet voor ons spreken. De harde werkelijkheid die Spivak echter schetst, is dat wanneer de dominante partij niet voor de onderdrukte partij spreekt, er ook niet naar de onderdrukte partij geluisterd wordt.
Het is een duivels dilemma dat zeker niet in deze oppervlakkige column wordt opgelost.
Als ik het artikel lees krijg ik geen negatieve vibes... maar ik wil zeker niet opnieuw mensen tegen de haren instrijken die dat wel krijgen. Zoveel mensen zoveel meningen lijkt het.
Opvallend veel aannames en bijzondere teksten zoals:
“ Met weemoed denk ik terug aan mijn jeugd. Toen ik in de gangen van mijn middelbare school ‘hé, jongen!’ en ‘manwijf’ nagesist kreeg door pestkoppen.”
Hoe kan je hier met weemoed aan terug denken…
“Tegenwoordig liggen de mensen-die-het-voor-het-zeggen-hebben op scholen en bij bedrijven op de knieën om deze…”
hier merk ik niets van tenzij hier de week van de inclusiviteit mee bedoelt word.
“ Door met Paarse Vrijdag de hele school vol regenboogvlaggen te hangen, op kantoor allemaal de gewenste voornaamwoorden op de borst te spelden, alle wc’s genderneutraal te maken”
Overdrijven is ook een vak, en zo zou ik nog wel even door kunnen gaan……
Of het artikel bewust iets wil uitstralen weet ik (nog) niet; voor een dame die in Amerika aan het Monroe college een sex and gender study heeft gedaan bekruipt mij het gevoel dat zij voor dit artikel wel erg weinig research heeft gedaan.
Marije schreef: ↑08 mei 2023, 14:18
Als ik het artikel lees krijg ik geen negatieve vibes... maar ik wil zeker niet opnieuw mensen tegen de haren instrijken die dat wel krijgen. Zoveel mensen zoveel meningen lijkt het.
Nou, ik wel.
Nee, als het aan mij lag was genderdysforie en de behandeling ervan een klinische kwestie gebleven, iets waarmee men het net zo goed eens of oneens kon zijn als met een gebroken been of diabetes. En was het níet een coole transgenderparaplu geworden waar tienermeisjes met een kekke haarkleur en een neuspiercing zich onder zouden willen scharen.
De eerste twee zinnen kan ik helemaal mee leven. Maar met de laatste vliegt ze wat mij betreft uit de bocht. In feite is ze zelf bezig met het “sensationaliseren van een bevolkingsgroep” zoals ze dat in de laatste alinea omschrijft. En daarmee maakt ze in dit artikel van de hele transgenderpopulatie na haarzelf een complete karikatuur, waar ik akelig van word. Dus van iedereen die zeg maar na 2010 in transitie is gegaan. Wij allemaal, zeg maar.
De titelkreet klopt wel - geheel tegen mijn zin in, is mijn bestaan gepolitiseerd. Nu heeft deze schrijfster ervoor gekozen om ons als transgenders daar de schuld van te geven, in plaats van degenen aan te spreken die het politiseren ook echt daadwerkelijk doen (namelijk degenen die onnodig paniek zaaien, wetenschap ontkennen, zich gepanikeerd voelen over het idee van een nieuw woord moeten leren, etc). Dat is nogal een Keuze, en ja, die neem ik haar kwalijk.
Ik denk dat we erop mogen gokken dat ze dit bewust zo doet - ze heeft er immers voor gekozen om dit te publiceren. Het is niet ongewoon om mensen de schuld te geven van het leed dat ze overkomt - een beetje net zoals mensen die bij geweld tegen homo's roepen dat de dader vast zelf homo is (of een door het slachtoffer persoonlijke binnengelaten immigrant, net wat ze op dat moment beter uitkomt). Of mensen die tegen verkrachtte meisjes zeggen dat ze dan maar wat anders aan hadden moeten doen, of tegen mishandelde vrouwen dat ze dan toch weg hadden moeten gaan. Dat is iets dat mensen doen als ze niet kunnen accepteren dat de wereld niet rechtvaardig is, (of, soms, als ze baat hebben bij het blijven bestaan van die onrechtvaardigheid of hun eigen aandeel in het bestaan ervan niet willen erkennen).
De basale claim van het artikel is verder bizar. Geen enkele emancipatiebeweging is er ooit gekomen zonder hulp van medestanders. Vrouwenrechten, burgerrechten voor zwarte mensen, homorechten, etc. Waarom zouden wij daarin de uitzondering zijn? Waarom mogen onze ouders, onze kinderen en onze vrienden en geliefden zich niet achter ons scharen zonder beschuldigd te worden van 'politiseren'? Waarom mogen onze leraren en artsen en sociaal werkers zich niet verenigen en zeggen dat ook *wij* gewoon menswaardige toegang, zorg en behandeling verdienen? Wat is daar nou politiek aan? Hoor je dat iemand ooit over mensen met een chronische ziekte zeggen? Of mensen die geadopteerd zijn?
Er zit dus iets anders achter, achter die keuze om te stellen dat transgender mensen geen medestanders zouden mogen hebben omdat dat zogenaamd "politiseert". Waarom is het haar erom te doen dat we geen gemeenschap zouden mogen zijn of hebben? Waarom meent ze dat we alleen en onzichtbaar dienen te zijn, en niet mogen vragen of anderen ons helpen? Geef mij er maar een antwoord op wat niet sinister is.
Bovenstaand 'argument' wordt nu nogal eens onderbouwd / medestanders worden nogal eens aangevallen door te beweren dat vrouwenrechten en rechten voor transgender mensen met elkaar in conflict zouden zijn, of dat de rechten van homo's en lesbiennes in conflict zouden zijn met rechten voor transgenders. Soms hoor je zelfs de claim dat rechten en acceptatie voor non-binaire mensen de acceptatie van binaire transgenders tegen zou gaan. Een groep wordt op de kleinste scheurtjes gespleten door een partij van buiten en op basis van een kunstmatige tegenstelling, zogenaamd als tegenstanders weggezet. Enige vorm van dialog of discussie binnen de groep, wordt daar dan ook gretig voor misbruikt.
Het gekke is echter dat de externe partijen die dat zo graag beweren eigenlijk zelden homo-of vrouwenrechten voorstaan. Mensen die anti-transgenderpolitiek bedrijven hangen vaak ook allerhande andere niet-vrijheidslievende standpunten aan. Van tegen abortus zijn, tot beweren dat transgenderzorg een joods complot is, tot holocaustontkenning tot anti-homohuwelijksympatie en vrouwenhaat. Het is niet voor niets dat we in de VS en in Australie (of laatst hier in Rotterdam) steeds vaker neonazi's zien die anti-trans / anti-LHBTI-protesten protesten bijwonen. Mensen die vechten tegen rechten voor transgender mensen zijn vrijwel altijd diep illiberaal.
Ook in dit stukje zie je al dat het met de misogynie / antitransheid /antinonbinariteit van de schrijfster niet zo lekker gaat - ze deelt gelijk al een sneer uit naar 'meisjes met gekleurde haren' (ze bedoelt dus trans mannen en nonbinaire mensen die AFAB zijn, voor de duidelijkheid). Die beschuldigt ze er en passant ook nog even van om vrijwillig voor transgender-zijn te kiezen (ik geloof dat niet, maar al was het zo, wat dan nog?), terwijl ze zichzelf weg zet als 'wel echt transgender'.
Enfin. Terug naar haar claim. Zijn we gepolitiseerd? Ja. is dat onze schuld? Nee. Maakt ze het met dit stukje dus erger door ons de schuld te geven en ons tegenlijk een onhaalbare standaard op te leggen die de mensen die tegen ons zijn in de kaart speelt? Ja. Heeft ze eigenlijk enige autoriteit? Niet dat ik weet. Ze wordt dus vriendelijk bedankt en had - als ze die politisering en haar status als 'normaal' zo belangrijk vond - misschien moeten handelen naar de principes die ze anderen wenst op te leggen, in plaats van aandacht op te eisen en de macht naar de mond te praten als 'kijk-mij-de-enige-Echte-Goede-Transgender'.
In het Engels noem je dit soort mensen een "pick me".
----
Daarnaast is het idee van met weemoed terugdenken aan een tijd waarin de schrijfster zelf discriminatie ervoer *omdat* ze toen zelf discriminatie ervoer... bijzonder. De meeste mensen zijn gelukkiger als ze die tijd eenmaal voorbij zijn, maar schijnbaar mist ze het. Moet ze zelf weten, natuurlijk, maar wederom maakt ze hier een keuze voor zichzelf en legt ze die vervolgens aan alle andere transgenders op: zij meent dat deze behandeling terug zou moeten komen voor ons allemaal. En dat is bizar, en niet bepaald vrijheidslievend. Geen enkel kind verdient het om zo behandeld te worden, cis niet en trans ook niet.
De beweging die voor gelijke rechten voor transgenders is, is ten diepste een beweging die individuele vrijheid voorstaat. Wil je je ontzichtbaar maken en opgaan is de cishetmaatschappij? Oke. Moet je doen. Ben je luid en duidelijk nonconform en pas je in je wezen en je authentieke zijn niet binnen de twee hokjes? Ook prima. Het idee dat zij (of welk individu dan ook) de rest van ons wel zal vertellen hoe wij zouden moeten leven om 'goed transgender' te zijn, is aanmatigend en getuigt van een gebrek aan respect voor de vrijheid van anderen.
En ook: waarom meent zij, iemand met ouders die haar steunden, iemand die als kind al kon uitleggen wie ze was, iemand die al zeer vroeg alle behandelingen kreeg die ze wenste, dat zij wel mag bepalen dat elke andere transgender, die misschien al die dingen *niet* heeft, toch door diezelfde niet-accepterende spitsroede heen moet, yterwijl die voor velen van ons nog vele malen erger kan uitvallen dan voor haar? Het getuigt van weinig empathie om te stellen dat haar gevoel van weemoed maar moet betekenen dat anderen moeten lijden.
Mijns inziens heeft ze van al die mensen die haar vroeger slecht behandelden echt precies het verkeerde geleerd. Ik hoop dat ze nog eens tot inkeer komt, en ziet dat vrijheid bestaat uit een veelheid van wegen. Niet aan het aan anderen willen opleggen van de enige route die jij zelf hebt ervaren en tot grootste groed bestempeld hebt.
------
Feitelijk zie ik ook nog wel wat onjuistheden. Paarse vrijdag is geen transgenderspecifiek evenement. De meeste bedrijven doen helemaal niks aan voornaamwoorden en alllllls scholen al een genderneutrale wc (voor mensen die meer ruimte nodig hebben) hadden, dan zijn de gegenderde wc's echt niet allemaal afgeschaft. M.a.w. ze liegt expres vanalles bij elkaar om haar eigen ongemak met mensen die anders zijn dan zij, te verbloemen.
Iets meer eerlijkheid had haar gesierd, als ze dan toch per se aandacht op zichzelf moest vestigen.
-----
Er is (volgens de overlevering althans) een Russisch spreekwoord dat zich grofweg als volgt laat vertalen: het kokende water maakt het ei hard, maar de aardappel zacht. Grofweg uitlegd: vrijwel alle mensen lijden in hun leven. Sommige mensen verharden hiervan en menen dat omdat zij geleden hebben, anderen dit ook zouden moeten doen. Andere mensen worden zacht onder dit lijden, en menen dat het goed is om anderen ditzelfde leed te besparen.
Hal schreef: ↑08 mei 2023, 21:01
TL;DR de schrijver is een ei.
Exact. Dank je Hal, je bent een woordenkunstenaar
(En niet alleen in dit geval; je weet altijd zo goed te verwoorden waarom ik zo boos word van dit soort dingen. Heel fijn om te lezen )
Mooi artikel, ik snap het gevoel wel van waaruit het geschreven is.
Samen hand in hand door de stormen van de stilte langs het eindeloze strand, ...was ik een stukje van jou. Nu de wind is gaan liggen, rust jij als herinnering in mij.
vrouw 
)
