Acceptatie en Tolerantie. Waar doen jullie het voor?

[Anon20180501]

Mooie spreuk, Mellaney.

Van mijn familie wist ik al dat ze me niet zouden accepteren, was dus ook geen verrassing dat ze dat niet deden. Ik ben meer verrast dat na 11 jaar 2 zussen me in een keer wel blijken te waarderen. Nee, de enigen waarvan ik hoopte dat ze me zouden accepteren waren mijn kinderen. Gek genoeg had ik van hen weer verwacht dat ze dat wel zouden doen, en zo ging het dus ook. Hoe ouder hoe wijzer, hoe meer mensenkennis???
Eerlijk gezegd heb ik in al die 11 jaar nog nooit meegemaakt dat ik niet geaccepteerd werd. En ik kom echt overal en nergens, van de meest sociaal laagdrempelige gelegenheden tot de - 10 keer nadenken of je wel er naar binnen zal gaan - meest onheilspellende krochten. Zelfs mijn stamcafeetje heeft een bedenkelijke reputatie, maar daar blijft weinig van over als je de gasten beter leert kennen.
Als ik al eens vertel dat ik Ts ben zeggen ze bijna altijd, "ik zie je als een vrouw, je bent voor mij een vrouw." Vragen worden er altijd wel gesteld maar dus nooit om te bewijzen dat ik vrouw ben.
En verder boeit het me niet als mensen mij niet accepteren of tolereren in hun omgeving, doe ik het hen toch ook niet.

Liefs Daniela

[Irene_de_Vreede]

Ik zit nog maar sinds kort in het circuit van acceptatie. Tot dusver valt het me op dat de acceptatie groter is dan ik had verwacht, bij diegene die me accepteren dan. Er is nog een grote groep mensen die me tolereren of ergens daartussenin een groep die aangeven dat ze me respecteren (ik denk dan altijd: daar heb ik niks aan ik wil geaccepteerd worden, ik zeg het echter niet, met in mijn achterhoofd dat acceptatie niet iets is dat je mensen door de strot kan drukken.)
Niet getolereerd worden heb ik nog niet meegemaakt gelukkig, maar ik sta dan ook nog maar aan het begin, wie weet wat me allemaal nog boven het hoofd hangt.

[Kim-NL]

In mijn familie wordt het ook volledig geaccepteerd. Mijn oma's hebben alleen nog moeite (ze vergeten het) met de aanspreekvorm. Mijn oma brengt dan sieraden voor me mee die zij ergens bij heeft gekregen en daar bedank ik haar dan voor. Mijn oma zegt dan tegen mijn moeder: "Ik weet wel wat hij mooi vindt" Mijn moeder: "het is ZIJ mam!" Oma: "Maar Hij weet toch dat het ZIJ is" Ik moet er altijd wel om lachen.
Op school is het nu gewoon Kim en zij met zo nu en dan een slippertje. En in mijn resterende omgeving ook alleen merk ik daar wel dat heel veel mensen naar me toe komen met opmerkingen als: "Ik zag gister iets over een transseksueel tv en moest gelijk aan jou denken!" Dit is allemaal aardig bedoeld maar wel irritant eigenlijk. Dat vind ik hetzelfde als toen ik nog als homoseksuele man leefde en dat er dan iemand tegen me zei: "ik ken ook een homo.. jullie zouden een leuk stel zijn" aargghh

XX Kim

[TanteJuut]

@ Kim: dat laatste is zoo herkenbaar. Moest er erg om lachen. Als ik dit soort goedbedoelde, doch compleet overbodige opmerkingen hoor maak ik meestal een ironisch grapje over het feit dat alcoholisten elkaar ook altijd herkennen aan die drankkop. Soort zoekt soort redenering.

[Jessy]

...van 2005-2010 was minder. Redenen: 15 kilo overgewicht, minder leuke kleding en make-up -> roze sprookje was voorbij. Gaat nu weer een stuk beter, maar uiterlijk is in alle banaliteit een sterke acceptatiefactor. De doodeenvoudige reden is alsvolgt "dus jij zegt dat je een vrouw bent van binnen, nou laat maar eens zien dan".

Vergeet niet dat het bij cisgenders niet anders werkt. Goed uitziende mensen worden (bewust of onbewust) nogal gemakkelijk wat extraatjes gegeven zonder dat ze er moeite voor moeten doen.
Bij ons is het natuurlijk zo dat er vaak nog wat dingen uit ons "vorig leven" zichtbaar blijven die ons kunnen verraden, al zijn ze niet altijd direct te plaatsen. Maar zijn ze dat wel, dan heeft de zoekende mens meteen weer sensatie gevonden, met een bijhorende stempel die op je voorhoofd komt. Vervelend, maar daar moeten we gewoon het beste van maken. We doen het op de eerste plaats voor onszelf, om gelukkig te worden.

Nu, ik heb gemakkelijk praten, maar voor mezelf werkt het helemaal niet zo gemakkelijk. Want ik weet dat ik als man met een baan en een sociaal leven maar matig gelukkig ben... zou ik als vrouw helemaal alleen staan zou ik doodongelukkig zijn. Sociale contacten is alles voor mij, en ik heb maar weinig moed om verdere stappen te ondernemen naar transitie gezien die dit zouden kunnen ondermijnen.
Voor mij staat acceptatie dus heel hoog op mijn lijstje.

[TanteJuut]

@Mooi gezegd Jessy. Weet nu uit ervaring dat het respect voor een aardige vrouw anders in elkaar steekt dan het respect voor een dikke omgebouwde. Het raison d'être van een vrouw is mooi zijn, en dat geldt al helemaal voor transvrouwen want ieder "restantje" mannelijkheid is een bewijs van onvermogen in de ogen van de ander. ("je blijft het toch altijd zien"). Over acceptatie: Ik ben gelukkig altijd al een einzelganger geweest (als klein kind al) en kan goed alleen zijn. Ik realiseer me heel goed dat ik in een kleine vijver van leuke mensen moet vissen. Acceptatie als trans wil ik niet, Acceptatie als leuke vrouw is het doel. Daar doe ik het voor.

[Venka]

Over acceptatie: Ik ben gelukkig altijd al een einzelganger geweest (als klein kind al) en kan goed alleen zijn. Ik realiseer me heel goed dat ik in een kleine vijver van leuke mensen moet vissen.

Hier kan ik mij ook in vinden,als kind werd ik zo geplaagd met mijn anders zijn dat ik ook uit zelfbescherming een einzelganger ben geworden.Achteraf gezien vind ik het ook niet erg,het heeft mij gemaakt tot wie ik ben.Ik ben er alleen maar sterker door geworden en sta als vrouw gewoon stevig in de schoenen en word niet zo maar omver geblazen als ik even tegenwind heb.

Acceptatie als trans wil ik niet, Acceptatie als leuke vrouw is het doel. Daar doe ik het voor.

Voor minder doe ik het ook niet,ik had gisteren met mijn psych nog een discussie over de diverse vormen van gender belevingen.Je kan bij mij maar 1 plaatje op mij plakken en dat is vrouw.Ik heb echt helemaal niks met al die gender belevingen.Maar om volledig als vrouw gezien te worden is voor mij nog een lange weg,ook al heb ik de looks en bouw mee.Zoals eerder gezegd je verleden wis je niet zo maar en je hebt een geschiedenis als lichamelijk jongen/man zijn.

[finesse]

Zelfacceptatie als PERSOON is het meest belangrijk
heb niet de illussie dat wij ooit sociaal 100% worden geaccepteerd

[Jannet V]

finesse schreef

Zelfacceptatie als PERSOON is het meest belangrijk
heb niet de illussie dat wij ooit sociaal 100% worden geaccepteerd

Geen enkel mens wordt voor de volle 100% geaccepteerd, dus waarom zouden wij ons daar druk om maken. Perfectie is een droom! Maar natuurlijk wel één om na te streven.

[Jessy]

Mooi verwoord, en helemaal waar.