Camouflage gedrag bij ouders

[Sweta]

Ook ver na mijn transgender verandering (van man naar vrouw transgender) had ik bij mijn ouders, met name bij mijn vader, dat ik me meer jongensachtig gedroeg, omdat ik me als vrouwzijnde niet op me gemak voelde bij hem. Ook al accepteerd hij mij en houdt ik van hem. Er was toch altijd iets wat een afstand bewaarde tot mijn vader. Sinds hij overleden is mis ik hem evengoed wel, maar is het alsof ik nu meer mijzelf kan zijn. Ik woonde al op mijzelf, maar kwam soms bij mijn ouders op visite.

Ik vraag me af of ik een van de weinigen ben of dat toevallig meer trans-personen dit hebben.

Als dit vaker voorkomt verklaard dat een hoop.

[Irene_de_Vreede]

Ik herken het niet direct; ik ben ook pas in transitie gegaan nadat mijn vader was overleden (daar zat geen verband tussen) en met mijn moeder heb ik een tamelijk koele relatie, dus daar voel ik me volledig op mijn gemak.

[Sweta]

Ik herken het niet direct; ik ben ook pas in transitie gegaan nadat mijn vader was overleden (daar zat geen verband tussen) en met mijn moeder heb ik een tamelijk koele relatie, dus daar voel ik me volledig op mijn gemak.

Bij mijn moeder voel ik me ook altijd op me gemak. Alleen toen me vader nog leefde. Hij is vroeg gestorven. Ik beschouw mijn ouders meer als een eenheid. Voor mijn vader was ik, tja, een rebelse jongen, op een manier dat hij graag zag in mij. Hij wilde me wel accepteren, maar onderliggend voelde het toch anders. Mijn pa versprak me ook vaker aan als een 'hij' als we in discussie waren. Onderliggend voelde het niet goed. Misschien gewenning en omdat zijn hersenen naar de knoppen waren doordat die man vaak alcohol dronk. Hij was niet dementerend, maar gewoon op. Hij stierf aan longkanker doordat hij zijn longen had zwart gerookt. Anderzijds vond hij het ook erg en wilde hij me op zijn sterfbed laten weten dat hij me accepteerde. En hij is ongelovig tot in het eind, dus in het paradijs zal ik hem ook nooit treffen. Allemaal doffe elende.

Ik had gezegd dat ik zeer veel van hem hield.

Met zijn dood is er wel weer meer rust voor mij als vrouwzijn en mijn moeder. Ik hoef niet met de boot mee te varen (hij had een boot) waarin ik me minder vrouwelijk voel. Ik heb het idee dat wanneer familieleden sterven soms weer nieuwe deuren worden geopend naar zelfontwikkeling. Al met al ben ik blij dat er nu meer op scholen bekend is.

[Maartje-nb]

Hey!

Ik heb je even een dm gestuurd.

Maartje

[Marije]

Mijn ouders hebben een vechtscheiding gehad toen ik 8 of 9 was, zijn daarna weer bij elkaar gekomen en weer opnieuw uit elkaar gegaan toen ik 19 was. Niet echt goed voor de ontwikkeling van je eigen persoonlijkheid.

Gek genoeg kan ik het nu veel beter vinden met mijn vader dan met mijn moeder. Ik kan mezelf bij hem zijn en hij heeft geaccepteerd dat veel van mijn gedrag van vroeger hoorde bij mijn coping mechanisme en inderdaad "camouflagegedrag". Ik vind 't een mooi woord.

Mijn ouders zijn allebei het product van de jaren 50, en heel materialistisch ingesteld. Wij hebben dat heel erg overgenomen en pas nu ik mezelf mag zijn kan ik 't loslaten.

Als ik toch weer mee ga in discussies over spullen zoals huizen of auto's... of iets deel rondom mijn mening over de economie of klimaatverandering is het inderdaad eerder dat ze mij ook weer behandelen zoals vroeger, dus ga ik dat weer uit de weg.

Mijn vader heeft ook een boot. Een onbenullig groot ding waarmee hij de hele zomer op pad is, meestal in Denemarken en Zweden. Ik had vroeger echt de schurft aan die boot want je had geen eigen slaapkamer en geen enkele mogelijkheid om eventjes toch jezelf te mogen zijn... stiekem.

Mijn moeder is dominee, laten we maar niet beginnen over wat dat inhoud als je dat combineert met het belang van schone schijn naar de buitenwereld.

[Dawn]

Het verlaten en omvormen van oud, vaak onbewust automatisch, gedrag is 1 van de moeilijkste dingen die er is. Wanneer je dan in een vergelijkbare situatie komt ligt het oude gedrag slechts voor het oprapen. Zeker als het een ouder-kind situatie is. Als er dan ook “druk” bijzit van een stukje pleasen en daarmee (als beloning) een ongemakkelijker situatie voorkomen wordt het nog zwaarder om te veranderen en dit consequent vol te houden.

[ThornTundra]

Ik gedraag mij ook vrouwelijker in het bijzijn van mijn moeder, maar eerlijk gezegd is dat ook meer omdat dat gewoon is hoe wij ons naar elkaar verhouden. Al mijn hele leven hebben wij het leuk gevonden om samen moeder-dochter dingen te doen, kletsen, shoppen, etc. En dat gaat voor mij eerlijk gezegd ook niet veranderen, ook al accepteert mijn moeder mij 100% (alleen shoppen we nu samen voor jongenskleren ipv meisjeskleren haha).

Ik ga nergens vanuit, dus als het niet zo is dan snap ik dat ook prima, maar heel misschien kan je band met je vader hier ook te maken mee hebben, zoals bij mij en mijn moeder. Mijn mtf transgender vriendin gedraagt zich ook aanzienlijk mannelijker bij haar vader, dat is ook gewoon door de band die zij hebben samen.

[Fiona]

In de psychologie heet dat spiegelen of isopraxie, een soort van non-verbale communicatie. In de ene groep zal je je anders gedragen dan in een andere groep. Bij persoon a anders dan bij persoon b. Eigenlijk doet iedereen dat wel. Altijd onbewust en automatisch. Als trans vrouw of trans man kan dat aanpassend gedrag opeens meer opvallen bij jezelf. Bij een vrouw gedraag je je vrouwelijker dan bij een man. Bij ieder persoon is dat anders.

[Sweta]

Hey!

Ik heb je even een dm gestuurd.

Maartje

Gelezen. Ik kom er snel op terug