Mijn dysforie matcht niet met mijn identiteit

[ThornTundra]

Ja dat klinkt raar, ik ben mij ervan bewust.

Ter informatie, ik heb sinds februari lage dosis testosteron. Ik begin nu eindelijk wat veranderingen te merken, zoals mijn stem die lichtjes verlaagt, meer en dikker beenhaar, bredere schouders, dikkere wenkbrauwen enzovoort. De afgelopen paar weken heb ik met mijzelf geworsteld over of ik mijn dosis wil verhogen naar een "normale" dosis die de meeste transmannen nemen, het dubbele van wat ik nu heb. (Sinds ik ben overgestapt van Testostran naar Androgel heeft mijn endocrinoloog mij aangeraden om even te wachten met verdere verhoging, omdat deze stap ook al een lichte verhoging van inname met zich meebracht, twee pompjes Androgel is kennelijk net iets meer dan een pompje Testostran).

De keus om mijn dosis te verhogen leek voor mijn afspraak echter een stuk moeilijker dan gedacht. Elke keer als ik naar mijn lichaam kijk, dan wil ik het zo mannelijk mogelijk. Het is alsof mijn dysforie een eigen stemmetje heeft die mij verteld dat ik er pas normaal uit zie als ik eruit zie als een jongeman. Elke verandering die ik merk met mijn huidige dosis bevredigt dit stemmetje. Elke keer als ik in de spiegel kijk verafschuwt het stemmetje zich over hoe groot mijn achterwerk is en mijn zwembandjes, etc.
Maar... Ik ben geen man. Van binnen voel ik mij geen man. Ik voel mij non-binair, geen van beide, of juist een beetje van allebei. Ik heb mijzelf ook nooit geassocieerd met een man. Maar waarom wil mijn dysforie dan dat ik mijzelf tot het andere eind van het spectrum push?

Redenen die ik mij kan bedenken is dat ik mij voornamelijk agender voel, en ik wil zo veel mogelijk van mijn vrouwelijke kanten af. Om dat te doen moet ik naar de andere kant van het spectrum, want mijn lichaam is simpelweg te vrouwelijk van zichzelf om me androgeen te kunnen voelen. Ook denk ik dat er een sociaal aspect achter zit: ALS ik dan per se door iedereen onbewust in een hokje gestopt moet worden, dan liever als man dan als vrouw. Misschien zegt mijn dysforie dus niet per se dat ik een man wil zijn, maar meer dat ik gewoon absoluut geen vrouw wil zijn.
Toch maakt dit mijn beslissing over mijn dosis wel erg lastig, want wanneer ga ik te ver?

Mijn genderpsycholoog heeft mij aangeraden om het gewoon te proberen, en mocht het te snel gaan, dan kan ik altijd nog terug naar een lagere dosis (als ik niet te lang wacht natuurlijk). Toch blijft dit altijd een gekke worsteling, en denk ik ook niet dat deze zomaar voorbij zal gaan.

Deze post is met name een beetje een vent, en misschien een mooi voorbeeld van een transgender ervaring. Mocht je willen reageren, ik vraag me met name af of jullie je ook over dit soort keuzes met zo veel gedachtengang ontfermen. En of iemand zoiets als dit ook meemaakt.

[Marije]

De laatste tijd zijn hierover een paar draadjes hier geweest en ik denk dat het past in het opkomen van non-binair.

Je genderidentiteit kan prima fluctureren van (extreem) mannelijk naar (extreem) vrouwelijk en alles er tussenin, het kan ook veranderen naar mate je ouder wordt of voor sommigen per dag of dagdeel, dat is prima.

De biologie van het menselijk lichaam is minder flexibel, of we dat nu wel of niet leuk vinden, daar wordt niet naar gevraagd.

Sex-hormonen zijn binair en we hebben die nodig om te kunnen functioneren. Tot op zekere hoogte zijn bepaalde keuzes verplicht.

Ook is de samenleving er nog niet aan toe om af te stappen van jongens en meisjes, dames en heren. In Nederland zijn we verder dan waar dan ook, Duitsland is nog veel formeler en heel veel talen hebben mannelijke en vrouwelijke naamvallen.

Ergens wordt je daarom min-of-meer verplicht om een soort van lichamelijke basiskeuze te maken en vanuit die keuze met kleding, haarstijl en general apearance van dag tot dag en moment tot moment te varieren.

Voor mij is de basiskeuze simpel, vrouw. Van dag tot dag en moment tot moment kan ik beslissen om een spijkerbroek aan te doen met een t-shirt of een jurk en alles er tussenin.

[Daan_3]

Ook denk ik dat er een sociaal aspect achter zit: ALS ik dan per se door iedereen onbewust in een hokje gestopt moet worden, dan liever als man dan als vrouw. Misschien zegt mijn dysforie dus niet per se dat ik een man wil zijn, maar meer dat ik gewoon absoluut geen vrouw wil zijn.

Dit is hoe ik het voel. Ik ben agender, maar omdat mensen er toch een labeltje aan hangen, dan in ieder geval geen vrouw. Het feit dat ik testosteron wil en een mastectomie, wil niet zeggen dat ik dan toch een man ben. Het is gewoon waar ik mij prettig bij voel. In het begin, toen het duidelijker werd wat ik wil qua transitie, heb ik vaak die twijfel gehad of ik wel echt non-binair ben, en toch niet "gewoon" een man, maar dat is het niet. Ik ben gewoon Daan.

Over een vriend van me (nb, gebruikt T) werd ooit gezegd "het lijkt alsof die toch naar hij aan het gaan is". Dat is natuurlijk niet hoe het werkt. Het is gewoon waar hen zich prettig bij voelt, en dat dat nou als "mannelijker" wordt gezien, dat is omdat anderen er een label aan hangen.

[Fay Ola di jee]

Herkenning, Mtf....ik wil van de gd af, dat is de insteek, een vrouw zal ik nooit zijn, zo zie ik het.

Momenteel werken de moontjes niet goed, heb ik om de zoveel tijd, ben ik kribbig en snel geïrriteerd, teveel testo, en besef ik weer hoe kwetsbaar je kunt zijn ,zo afhankelijk, en hoe belangrijk het is de transitie te maken.

Dikke mineur dat ik nog steeds geen srs datum heb.

God wat heb je een lange adem nodig in dit proces, en wat is het zoeken. Doodvermoeiend.

Succes met helderheid vinden

[Saskia-Vince]

Ja dat klinkt raar, ik ben mij ervan bewust.

Ter informatie, ik heb sinds februari lage dosis testosteron. Ik begin nu eindelijk wat veranderingen te merken, zoals mijn stem die lichtjes verlaagt, meer en dikker beenhaar, bredere schouders, dikkere wenkbrauwen enzovoort. De afgelopen paar weken heb ik met mijzelf geworsteld over of ik mijn dosis wil verhogen naar een "normale" dosis die de meeste transmannen nemen, het dubbele van wat ik nu heb. (Sinds ik ben overgestapt van Testostran naar Androgel heeft mijn endocrinoloog mij aangeraden om even te wachten met verdere verhoging, omdat deze stap ook al een lichte verhoging van inname met zich meebracht, twee pompjes Androgel is kennelijk net iets meer dan een pompje Testostran).

De keus om mijn dosis te verhogen leek voor mijn afspraak echter een stuk moeilijker dan gedacht. Elke keer als ik naar mijn lichaam kijk, dan wil ik het zo mannelijk mogelijk. Het is alsof mijn dysforie een eigen stemmetje heeft die mij verteld dat ik er pas normaal uit zie als ik eruit zie als een jongeman. Elke verandering die ik merk met mijn huidige dosis bevredigt dit stemmetje. Elke keer als ik in de spiegel kijk verafschuwt het stemmetje zich over hoe groot mijn achterwerk is en mijn zwembandjes, etc.
Maar... Ik ben geen man. Van binnen voel ik mij geen man. Ik voel mij non-binair, geen van beide, of juist een beetje van allebei. Ik heb mijzelf ook nooit geassocieerd met een man. Maar waarom wil mijn dysforie dan dat ik mijzelf tot het andere eind van het spectrum push?

Redenen die ik mij kan bedenken is dat ik mij voornamelijk agender voel, en ik wil zo veel mogelijk van mijn vrouwelijke kanten af. Om dat te doen moet ik naar de andere kant van het spectrum, want mijn lichaam is simpelweg te vrouwelijk van zichzelf om me androgeen te kunnen voelen. Ook denk ik dat er een sociaal aspect achter zit: ALS ik dan per se door iedereen onbewust in een hokje gestopt moet worden, dan liever als man dan als vrouw. Misschien zegt mijn dysforie dus niet per se dat ik een man wil zijn, maar meer dat ik gewoon absoluut geen vrouw wil zijn.
Toch maakt dit mijn beslissing over mijn dosis wel erg lastig, want wanneer ga ik te ver?

Mijn genderpsycholoog heeft mij aangeraden om het gewoon te proberen, en mocht het te snel gaan, dan kan ik altijd nog terug naar een lagere dosis (als ik niet te lang wacht natuurlijk). Toch blijft dit altijd een gekke worsteling, en denk ik ook niet dat deze zomaar voorbij zal gaan.

Deze post is met name een beetje een vent, en misschien een mooi voorbeeld van een transgender ervaring. Mocht je willen reageren, ik vraag me met name af of jullie je ook over dit soort keuzes met zo veel gedachtengang ontfermen. En of iemand zoiets als dit ook meemaakt.

Als ik jou verhaal zo lees, en een beetje tussen de regels door, ben je zo ongeveer het zelfde als ik, en heb jij lichaam dysforie, je wilt lichamelijk meer op een man lijken maar psychisch/sociaal ben je meer vrouw als ik begrijp wat jij schrijft.

Zelf ben ik AMAB, maar uiterlijk, lichamelijk heb ik mij nooit passend gevoeld bij mannen, in die zin ben ik echt vrouwelijk, hou van mooi haar mooie sieraden, kleding, make-up en zou ik lichamelijk meer vrouwlijk willen zijn echter zonder deels mijn mannelijk te verliezen, want sociaal/psychisch gezien ben ik echt mannelijk en in die opzicht pas ik ook niet bij de vrouwelijke helft en begrijp ik die vrouwelijke helft ook niet zo goed en heb ik meer aansluiting bij de mannelijke helft, maar uiterlijk en kleding pas ik weer niet bij de mannelijke helft en begrijp ik hun eenvoudige stijl niet goed en vindt ik meer aansluiting bij de vrouwelijke helft, volgens mij heb jij dat ook een beetje als ik je goed begrijpen wil.

[ThornTundra]

Als ik jou verhaal zo lees, en een beetje tussen de regels door, ben je zo ongeveer het zelfde als ik, en heb jij lichaam dysforie, je wilt lichamelijk meer op een man lijken maar psychisch/sociaal ben je meer vrouw als ik begrijp wat jij schrijft.

Even voor de duidelijkheid: nee, ik ben psychisch/sociaal geen vrouw. Ik dacht dat mijn post dat wel duidelijk had gemaakt, maargoed...