50 jaar toneel gespeeld. Wat nu?

[RoosRoos]

Ik ben 62 en fysiek een man, ga daar ook maar niks meer aan doen. Ik heb altijd een sterke vrouwelijke kant gehad die ik verdrong want die kant werd niet geaccepteerd door mijn omgeving en dan was daar de angst voor afwijzing.
Ik denk dat men dat non binair noemt, eigenlijk allebeide en toch geen van twee echt. Knuppel me niet neer als ik het verkeerd omschrijf.
Gelukkig vond mijn vrouw het altijd wel fijn, dat zachtere, verzorgende en invoelende. Toch durfde ik pas een paar maanden geleden all out te gaan bij haar.
Had ik veel eerder moeten doen.
Angst is vaak je grootste vijand.
Groetjes Roos.

[Willemijn]

Mooie roos,
Ben 68 en sinds jaar ervoor uit gekomen bij mijn vrouw. Angst houd je vast op de plaats.
Alles waar ik bang voor was gebeurde niet.

[Jose]

Ik denk het gros van de mensen die nu 55+ zijn een vergelijkbare, soms frustrerende weg achter de rug hebben. Ikzelf ben in de vijftiger jaren van de voorgaande eeuw geboren, pas eind zestiger jaren, met de komst van drugs en flower-power kwam er ruimte en een beginnetje van jezelf mogen zijn. Alleen tot dit mainstream maatschappij werd waren we al ver in de zeventiger jaren. Terugkijkend was het een betuttelende, burgerlijke tijd, waarin afwijken van de norm gelijk stond aan afwijzing, het huidige cancelen. Om in die tijd te zeggen ik voel me vrouw in een mannenlichaam dan stond je er in ieder geval alleen voor. Terugkomend op het begin van deze draad door Stephanie, kan ik alleen maar zeggen, wees niet te hard voor jezelf. De keerzijde van dit alles is dat je een leven hebt geleid, natuurlijk in het teken van nooit jezelf kunnen zijn, maar je hebt wel dingen meegemaakt en beleefd. Dit is kennis die je ontwikkeld heeft en gemaakt tot de persoon die je nu bent. Dit heb je nu wel in de pocket. En gebruik dit om je eigen pad nu te bewandelen. Denk aan jezelf en wat je zou willen. En wachttijden zijn zeer relatief. Na 20 jaar uit de kast te zijn, zat ik op een dood spoor en voelde me nog steeds niet op de plaats waar ik wilde zijn. Begin dit jaar besloten ik verder te gaan en nu voor het eind van het jaar ben ik door alles heen en heb mijn indicatiestelling. De "nieuwe" wereld ligt voor me en kan weer verder groeien.
Voor mij de eerste stap die ik toen gezet heb is vrouwenkleding, pruik gekocht en make-up lessen genomen en daarna gewoon naar buiten en naar de transgenderavonden. Was een andere tijd en bijna elke grote stad had er wel een. Hoewel uitgedund, ze zijn er nog, zoals ook t-nederland dit organiseert. Pas dan leer je jezelf kennen en wat je behoeftes zijn.

[narayani]

Je had het over jezelf vinden en dit begint volgens mij bij de basis en dit is toch ook Stef. Hem hoef je zoals je zelf al zegt niet weg te vegen. Stef bevat je leven die je hebt geleefd. Waarschijnlijk vol verdriet en frustratie, stuk toneelspel maar ook levenservaring, je levenskracht. Daarop geënt als bij een plant komt Steffie. Beiden horen bij elkaar en vormen een heel mens, maar dit kost tijd. Wens je veel succes en waarom zou het niet goed komen. Jij bent al van ver gekomen.

[Stephanie66]

Dankjewel Narayani,
opbeurend en mooi omschreven.