Zo blij en zo bang

[Mareijn]

Maar toch ga ik het nog niet vertellen. Ik vind dit

De cijfers liegen er niet om dat bijna 9 op de 10 relaties stranden na een coming out

echt schrikbarend hoog en ik weet oprecht niet of dit het waard is om mijn vrouw en dochtertje te verliezen. Ik hou meer van hun dan van mezelf ben ik bang, hoe groot mijn ongemakken ook zijn.

De angst is herkenbaar, ik wilde mijn gezin niet kwijt en ik wilde mijn man niet langer 'voorliegen'. Ik wilde ook mijn geluk delen met mijn man en dat laatste heeft uiteindelijk de doorslag gegeven om het te vertellen. Dus niet alleen vanuit schuldgevoel, maar vooral ook omdat ik mijn gevonden geluk met mijn grote liefde wilde delen.
Misschien helpt het om het ook zo te bekijken.

Maar dit vind ik echt een hele mooie gedachte. Ik merk dat ik vaak in het negatieve denk, terwijl het eigenlijk juist een hele bevrijdende gedachte is dat ik weet wat er 'mis' is, en dat ik eraan kan gaan werken. Ik heb hier ook meerdere reacties gelezen van mensen die een veel fijner persoon zijn geworden na hun transitie, dus ook dat is gunstig voor iedereen.

Ik ga zeker proberen alles veel meer van de zonnige en positieve kant te zien!

[Frederieke]

Maar toch ga ik het nog niet vertellen. Ik vind dit

De cijfers liegen er niet om dat bijna 9 op de 10 relaties stranden na een coming out

echt schrikbarend hoog en ik weet oprecht niet of dit het waard is om mijn vrouw en dochtertje te verliezen. Ik hou meer van hun dan van mezelf ben ik bang, hoe groot mijn ongemakken ook zijn.

(...)

Ik ga zeker proberen alles veel meer van de zonnige en positieve kant te zien!

Ik kan me zo goed voorstellen dat je van die eerste opmerking schrikt. Ik had zelf het idee dat het lager is, in de zin dat niet zoveel relaties stranden in een transitie. Maar wat je vooral niet moet vergeten dat je nooit weet of de transitie de oorzaak was. Van de klassieke hetero relaties strandt ook 50%, he?

Wat belangrijk is in een relatie, naar mijn mening althans, is niet alleen de fysieke component, maar vooral ook de liefde voor elkaar. En het wederzijdse vertrouwen dat de ander eerlijk en open is. En als ik jouw verhaal zo lees zit het met die liefde wel goed bij jou!

Nog een paar dagen en dan hopen wij ons 25-jarig huwelijk te vieren, dus het kan echt goed gaan. Put daar gerust je hoop en kracht uit.
Waar mij eega de meeste moeite mee had was de vraag waarom ik het niet eerder aan haar had verteld. Vertrouwde ik haar dan niet genoeg? Mijn enige antwoord daarop is jawel, maar ik had hier gewoon geen woorden voor. Toen ik opgroeide, in een dorp in Groningen, bestond het fenomeen gewoon niet.

Hoe dan ook, mijn advies is: wacht niet te lang. En laat je niet regeren door de angsten. Tijdens de laatste conferentie waar ik was sprak een vrouwelijke manager van bol.com over het boek "Feel the fear and do it anyway ".

Dat was voor haar een inspiratiebron. Iedereen heeft angsten en die gaan nooit weg, anders dan door ze tegemoet te treden.

Sterkte en zoals een Duitse kennis van mij altijd afsluit:

Liebe Grüsse,
Frederieke.

[Irene_de_Vreede]

Ik heb me ook jarenlang laten leiden door de angsten, waardoor ik een onaangenaam persoon dreigde te worden. Toen ik uiteindelijk aan mijn transitie ben begonnen viel er een last van me af en ben ik volgens mijn direkte omgeving een aangenamer persoon geworden. De relatie met mijn partner en kinderen is er beter op geworden. Als ik niet in transitie was gegaan, vrees ik dat mijn relatie uiteindelijk op de klippen zou zijn gelopen vanwege de dikke schil die ik om mij heen had gecreeerd.

[Andastre]

1 Ding moet je wel beseffen Mareijn hoe langer je wacht hoe moeilijker het zal worden met de tijd.

Jezelf wegcijferen zal je inhalen met de tijd ben ik bang, en dan kan het van kwaad tot erger gaan.

[Irene_C]

Ik heb het aan het begin van mijn relatie verteld. Uiteindelijk is het na 15 jaar toch stuk gelopen op mijn transgender zijn.
Maar ik heb nooit spijt gehad dat ik het verteld heb.
Ik heb het altijd fijn gevonden dat er tussen ons geen geheimen bestonden.
Nu de relatie is afgelopen, kon het ook nooit voor mijn voeten geworpen worden dat ik niet eerlijk zou zijn geweest.

Naar de keuze moet je natuurlijk zelf maken en het is een moeilijke beslissing.

[Jose]

Er is maar 1 moment het juiste moment en dat is aan de begin van de relatie, wanneer de partner de vrije keus heeft om wel of niet met jou door te gaan. Alleen dit is vaak zo vroeg in je leven dat je het zelf nog niet duidelijk hebt en denk, ach dit kan ik wel in mijn eentje behappen. Hoef geen onderdeel van mijn relatie te worden. Helaas het gevoel wordt alleen maar sterker met het klimmen van de jaren, want je genderidentiteit bepaalt wie je bent. Het lichaam is hierin slechts een behuizing. Zoals je al kan lezen van alle andere reacties, je bent hierin niet de enige die hiermee worstelt en hoe de ander reageert weet je pas nadat je het verteld hebt. Ik zou het wel of niet vertellen en hoe dit te doen, onderdeel van de therapie maken. Bespreek dit tijdens de sessies en vertel het je partner op het moment dat je samen met je therapeut de tijd rijp acht.

[Marije]

Toen ik in 1999 verkering kreeg wist ik niet eens wat een transitie was... dat t bestond... dat 't kon...

[Willemijn]

Sinds mijn erkenning van mijn vrouwelijk zijn wilde ik het iedere dag vertellen. Het brande op het puntje van mijn tong maar het iedere nacht dacht ik: morgen ga ik het vertellen enz enz en dat bijna 2 jaar lang. Ik werd er geen leuker persoon door. En mijn vrouw maar afvragen wat er met me aan de hand was. Niet leuk voor beide. Maar de opluchting toen ik het vertelde, ongeacht wat het vervolg zou worden.
En nu, na 16 jaar samen, zijn we weer in een nieuwe liefdes lente terecht gekomen. En hoe opener ik wordt hoe beter het tussen ons wordt.
Maar die afschuwelijke angst, dat is moeilijk. Ik wilde mijn vrouw niet kwijt raken.
Volgende week gaan we samen parel oorbellen kopen.
Mareijn, als ze echt van je houdt komt het goed, al zal het begin mischien even moeilijk worden.

[Mareijn]

Inmiddels zijn we 3 maanden verder, en er is ontwikkeling ondanks dat het hoge woord er nog steeds niet uit is. In een keer vertellen blijft te moeilijk, maar ik merk dat ik het ook steeds moeilijker vind alles voor me te houden. Dus ik laat haar rustig wennen aan het idee dat ik vrouwenkleren wel heel leuk vind, en dat ik mezelf niet zie als een 'echte' man.

En tussendoor geniet ik meer en meer van het vrouw zijn. De dysforie wordt daardoor groter, want ik vind het steeds moeilijker me om te kleden als ik naar buiten ga. Soms lukt dat helemaal niet meer, dan hou ik het aan onder m'n jas en hoop ik dat niemand de rondingen erdoorheen ziet. De nagellak, het lange haar, de mooie kleren en de mascara op m'n wimpers, het klopt gewoon allemaal. Dan zie ik in de spiegel een hele tevreden meid terugkijken. En ik voel dat ik het niet lang meer voor mezelf kan houden, en dat ik thuis steeds duidelijkere hints geef. Ik denk dat het niet lang meer duurt voordat het gesprek start, en ik vind het nog steeds eng. Al merk ik dat er twee dingen veranderd zijn: ik ben gewoon blij met hoe ik me echt voel, en ik voel het toch wel, of mijn partner het nou wel of niet kan accepteren.

Dus eigenlijk zijn er twee mogelijkheden: ik ben binnenkort een heel blije meid die samen met haar lieve vrouw de zoektocht verder gaat, of ik ben binnenkort blij dat ik een vrouw ben, in wat voor relatie dan ook.

[Marije]

Wat ongelofelijk spannend! Succes met welke uitkomst dan ook.