Zo blij en zo bang

[wolvster]

De angst is herkenbaar, ik wilde mijn gezin niet kwijt en ik wilde mijn man niet langer 'voorliegen'. Ik wilde ook mijn geluk delen met mijn man en dat laatste heeft uiteindelijk de doorslag gegeven om het te vertellen. Dus niet alleen vanuit schuldgevoel, maar vooral ook omdat ik mijn gevonden geluk met mijn grote liefde wilde delen.
Misschien helpt het om het ook zo te bekijken.

Daarbij heb ik nog een extra iets om over na te denken (Sorry daarvoor).
Ik lees dat jullie net een kindje hebben gekregen, er vanuitgaande dat jouw partner dat kind heeft gedragen en is bevallen denk ik dat je er goed aan doet om rekening te houden met haar hormoonhuishouding en mentale staat.
Ik weet nog van mijzelf dat ik vlak na de bevalling veel emotioneler reageerde op dingen. Dat heeft wel een paar maanden geduurd.
Dus bedenk ook dat haar reactie emotioneler kan zijn dan je misschien verwacht en ook dan ze eigenlijk bedoelt. Geef haar hierin het voordeel van de twijfel.
Dat betekent niet dat je moet wachten overigens, maar het is wel iets om in je achterhoofd te houden.

[Alex(a)]

Allereerst gefeliciteerd met de kleine!

Misschien dat je er iets mee kan, maar dit zijn een beetje mijn ervaringen.
In mijn geval heb ik aangegeven dat mijn karakter en de persoon die ik ben hetzelfde blijven. Van binnen verandert er niets, maar krijgt alleen beter vorm.
Met de veranderingen van het uit-de-kast-komen kan ik beter laten zien wie ik ben en juist die zachtheid is iets wat mijn vrouw zeer fijn vind. Goed, ik onderga geen lichamelijke transitie, maar kleed mij 's avonds anders en mijn houding verandert. Geen geforceerd man meer zijn betekend overigens niet dat ik volle ervaring heb met mijzelf-zijn.
Even teruggeblikt naar onze geschiedenis.
Welke herinneren we hebben en hoe ik mij op welk moment voelde. Al haar fijne herinneren aan de leuke momenten samen gingen gepaard met een emotioneler ik, de ik-ik. En dat is wel de persoon waar ze verliefd op geworden is.
En open gestaan voor al haar vragen en angsten. Hoe silly sommige punten ook overkomen, voor haar kunnen ze veel betekenen.
Uiterlijk schoon vergaat maar je karakter, je persoonlijkheid, je echte schoonheid blijft.....en zit van binnen.
Wees jezelf, toon jezelf, dan ben je ook je beste zelf.
Voor ons is het een duidelijke win-win.

[Willemijn]

Herken het heel erg merijen, angst en euforie. Weten is een, vertellen is .....
Heb transvrouw mijn hele leven ontkend. Vorig jaar oktober aan mijn vrouw mede bekend. Maar de angst blijft bij mij bij iedere stap die ik neem.
Terwijl mijn vrouw heel graag met mij op weg wil, samen.Maar mijn angst staat nog tussen ons in.
Tegenover angst staat durf.

[Willemijn]

Veel succes met iedere stap die je neemt. Ennne geniet ontzettend van je kind. Ikzelf heb dat veel en veel teweinig gedaan.

[Mareijn]

Dank jullie wel voor alle lieve reacties en adviezen! Echt super lief. Het duurde even voordat ik reageer, maar ik merkte dat ik alles even moest laten bezinken.

Ik snap alles over open en eerlijk zijn, en hoe dingen achterhouden respectloos is, maar ik denk dat het me nu nog niet lukt om het te vertellen. Om de simpele reden dat mijn partner nog onder de zwangerschapshormonen zit en ik de kans erg laag acht dat ze het nu (of sowieso) goed ontvangt. Daartegenover wil ik zelf nog meer ontdekken wat ik voel en wil, daar ben ik nu mee bezig met therapie en binnenkort groepssessies. Mocht ik daar merken dat het een storm in een glas water is, hoef ik nu niet de onzekerheid (en een geheim) bij haar neer te leggen. Ik weet dat het klinkt als uitstelgedrag, en ook dat er geen goede momenten zijn om het te vertellen, maar ik denk dat er wel hele verkeerde momenten zijn en dat is nu

Desondanks weet ik echt wel dat ik het ooit moet gaan vertellen, ik zoek nog iemand bij wie ik uit kan huilen als het mis gaat

Nogmaals veel dank voor jullie lieve berichtjes, het is enorm waardevol voor me

Liefs Marijn

[Irene_de_Vreede]

Die ondersteuning (een schouder om op uit te huilen) heb ik als bijzonder belangrijk ervaren.

[Marica]

Lieve Mareijn, allereerst wil ik je alle steun geven die je nodig hebt in je zoektocht naar jezelf en de weg om het je partner te vertellen.
Het is niet niks wat er waarschijnlijk op het puntje van je tong ligt. Het kan zelfs relatie ontwrichtend zijn. De cijfers liegen er niet om dat bijna 9 op de 10 relaties stranden na een coming out. maar toch, die 1 op de 10 red het wel! Denk maar zo, jij/jullie bent/zijn die 1 op de 10.

Mijn vrouw omschreef het zo: " Ik verlies wel mijn stoere man, maar niet mijn partner". En ze weigerde haar leven te laten regeren door de angst wat er morgen kon gebeuren als we samen die reis gingen maken.
Want jij gaat niet alleen in transitie, je partner ook, samen zijn jullie op reis.

Op en zeker moment zal je het gaan zeggen, en dan is het maar afwachten. Wees open en eerlijk in wat jij voelt, gooi het er maar uit, maar wees begripvol voor haar gevoelens en mening. Als die last van je schouders is gevallen, komt er een moment dat je niets meer geheim hoeft te houden. Goede of slechte uitkomst met je partner maakt daarin geen verschil. Pas op dat je niet te snel gaat in je ontdekkingstocht naar je vrouw zijn. Neem je partner als ze dat wil, mee op die ontdekkingstocht.
Wij zijn samen kleding gaan kopen, want die mannenkleding kon echt niet meer. Mijn vrouw zag mij helemaal opbloeien, ik was een blijer persoon. Daar werd zij ook blijer van. Vorig jaar zijn we getrouwd na 20 jaar geregistreed partnerschap te hebben gehad. Ik mocht eindelijk ook in een jurk.

Succes

[Eva]

Het is een oud verhaal, maar werkt nog steeds vaak het best:
Ga niet zeggen dat je iets moet vertellen, maar vraag haar om hulp. Om haar bijstand in een voor jou vastgesteld probleem.

[Andastre]

Wat Eva aangeeft kan mischien nog wel het beste werken haar er bij betrekken, dat geeft ook aan dat je haar impliciet vertrouwd.

Ik zeg niet wat je moet doen ik deel alleen maar mijn idee over het geheel.

[Mareijn]

En het zijn hele goed ideeën, zeker wat Eva zegt is een hele goede. Die ga ik zeker onthouden!