Het is echt bijzonder hoe iets zo fijn en zo beangstigend tegelijk kan zijn
Ik ben inmiddels ruim 2 maanden in therapie en ik maak grote stappen! Ik besef me inmiddels dat ik me niet voor de kick stiekem vrouwelijk kleed en opmaak, maar dat ik me ook echt vrouw voel. Het lukt me steeds meer om dit ook te accepteren, en me te uiten zoals ik me echt voel. Kleine subtiele dingetjes die niemand door heeft, maar wat voor mij grote verbeteringen zijn! Ik heb het aangedurfd vrouwenkleding te kopen in de winkel, en het voelde zo goed! Het voelt nu echt alsof ik op een roze wolk klim
En echt zo bang word ik ervan.. niemand weet dit van mij, en ondanks twee maanden therapie kan ik het gewoon niet vertellen aan mijn partner.. Ik wil haar niet kwijt, en ik wil geen spanning veroorzaken nu we net ons eerst kindje hebben gekregen. We zijn vorig jaar getrouwd, moet ze nu ontdekken dat haar man zich al ‘zijn’ hele leven vrouw voelt? En had hij dat niet wat eerder kunnen vertellen als hij zich zijn hele leven zo voelt? Zij zit ook op een roze wolk, moet ik het risico lopen haar hieraf te duwen?
-- It takes both rain and sunshine to create a rainbow --
Hoi Mareijn, inderdaad heel mooi dat je steeds verder ontdekt hoe je je voelt en wat werkt, en dat je zelf kleding durft te kopen. En inderdaad herkenbaar hoe verder je komt er ook spanning toeneemt hoe vertel ik het.
Hoe langer je het geheim houdt hoe lastiger het wordt (spreek uit ervaring) en je zal er toch een keer doorheen moeten. Stel het niet te lang uit. Er is nooit een goed moment voor.
Ik snap wel waar je zit denk ik. Kinderen kunnen een mega-impact hebben op je beslissingen, ik heb het achtergehouden tot het echt niet meer kon... na 20 jaar in de relatie.
Achteraf is makkelijk praten, ze accepteerde het en dan ga je denken... had ik maar eerder... maar als het kwartje de andere kant op was gevallen was ik dankbaar geweest dat ik 't zo lang had vol gehouden. Mijn kinderen zijn mijn alles.
Sterkte met de keuze die je alleen zelf kunt maken, helaas.
Mareijn schreef: ↑15 jul 2023, 03:27
Het is echt bijzonder hoe iets zo fijn en zo beangstigend tegelijk kan zijn
Ik ben inmiddels ruim 2 maanden in therapie en ik maak grote stappen! Ik besef me inmiddels dat ik me niet voor de kick stiekem vrouwelijk kleed en opmaak, maar dat ik me ook echt vrouw voel. Het lukt me steeds meer om dit ook te accepteren, en me te uiten zoals ik me echt voel. Kleine subtiele dingetjes die niemand door heeft, maar wat voor mij grote verbeteringen zijn! Ik heb het aangedurfd vrouwenkleding te kopen in de winkel, en het voelde zo goed! Het voelt nu echt alsof ik op een roze wolk klim
En echt zo bang word ik ervan.. niemand weet dit van mij, en ondanks twee maanden therapie kan ik het gewoon niet vertellen aan mijn partner.. Ik wil haar niet kwijt, en ik wil geen spanning veroorzaken nu we net ons eerst kindje hebben gekregen. We zijn vorig jaar getrouwd, moet ze nu ontdekken dat haar man zich al ‘zijn’ hele leven vrouw voelt? En had hij dat niet wat eerder kunnen vertellen als hij zich zijn hele leven zo voelt? Zij zit ook op een roze wolk, moet ik het risico lopen haar hieraf te duwen?
Jullie hebben niet een kind gekregen gefeliciteerd!
Dit kan ook een aanleiding zijn om je vrouwelijke ik te tonen in de huishouding en met de verzorging van jullie kindje.
Misschien gaat zo het kwartje wel eens kunnen vallen bij je partner, dat die gaat denken mijn partner is vrouwelijker dan dat ik dacht en zo het gesprek geopend kan worden...
7-9-22 verwijzing Radboud
7-9-22 contact advocaat geslacht wijziging M naar X
27-3-23 Paspoort gewijzigd voortaan geregistreerd met de X
27-3-23 voornaams wijziging Vince wordt Saskia-Vince
3-5-24 start traject Radboud
Dank jullie wel voor alle lieve berichtjes Dat geeft me veel steun!
Ik merk dat ik ondanks alle angst toch op de goede weg ben. Eigenlijk is het puur de onwetendheid hoe mijn omgeving erop zou reageren, maar als ik dat even opzij zet merk ik dat ik er diep van binnen enorm naar verlang deze stappen te zetten. En wat ik me ook besef is dat het veel te zonde is om te negeren wat je zelf graag wil, uit angst voor de reactie van anderen.
-- It takes both rain and sunshine to create a rainbow --
Sorry was misschien een heel korte reactie, al is ze goed bedoelt!
Ook bijna 30 jaar na mijn SRS vindt ik het nog steeds laatig te vertellen als ik in een situatie kom waar dat volgens mij nodig is.
De eerste keer vertellen aan een niet “medisch” iemand is nog veel moeilijker En het blijft altijd lastig te voorzien hoe er gereageerd gaat worden. Ik wens je veel succes en begrijpende reacties toe wanneer jouw moment daar is
Mareijn, erg mooi om te horen, je hebt een bijzondere moedige stap gezet en er zullen er nog veel volgen. Chapeau!
Het spanningsveld tussen angst en euforie dat je ervaart is bijzonder en betekent dat je je verlangens volgt en je grenzen verlegt.
Voor wat betreft je partner zou ik zeggen om je voor te stellen als zij in jou situatie zou zitten... zou jij het dan liever eerder willen weten als partner of later ongeacht de uitkomst?
Wie wil niet eerlijk behandeld worden? En het lang achterhouden is in mijn ogen ook niet respectvol.
Onthoud ook dat je in een onderzoeksfase zit en je gedachten niet perse in steen gebeiteld zijn.
Kies het juiste moment en een veilige plek, tijdens een wandeling of zo maar dat is heel persoonlijk. Suc6.
. En inderdaad herkenbaar hoe verder je komt er ook spanning toeneemt hoe vertel ik het.
vrouw 
