Hoe hebben ouders en naasten het ervaren

[Tan1979]

Hoi allemaal,
Ik vraag me af waar ouders (ik) en naasten tegen aan lopen met het ondersteunen?
Natuurlijk hoor ik ook graag beide kanten dus zeker hoe je hulp en ondersteuning van ouders en naasten hebt ervaren?

Ik ben trotse vader van een tranman van 17 hij woont bij zijn moeder maar komt gelukkig nog om het weekend naar mij, omdat we allebei geen praters zijn.
Ik vind het heel erg moeilijk om vragen te stellen en te weten hoe of wat.
Dus
Hoeveel kan ik doorvragen?
Wat is acceptabel om te vragen?
Hoe vraag ik waar hij hulp bij wilt hebben?
Als ik vraag of hij hulp wilt krijg altijd nee te horen, doe it iets fout?
Hij vertelt niks uit zichzelf, ligt dat aan mij?

Gelukkig krijg it af en toe wat info van zijn moeder. Voor de rest zit ik best in het donker. Ik probeer zoveel mogelijk te leren op te zoeken maar er is zoveel wat ik niet weet of niet goed begrijp

Ik heb hem in iedergeval na zijn commingout geholpen met een binder kopen, ik de site gevonden hij deed de rest zelf gedaan ik heb betaald. Kreeg wel de vraag hoe te meten maar wou geen hulp. De enige keer dat ik de binder zag was toen hij het op zondag vergeten was ik het het gewassen en maandag avond bij hem afgeleverd zodat hij niet 2 weken zonder moest.

Sorry voor het lang schrijven.

Iedereens situatie is uniek
Net als dat iedereen uniek is

[Frederieke]

Je stelt heel veel en soms ook persoonlijke vragen in één bericht, en dat maakt het lastig te beantwoorden.
Laat ik beginnen met: "Wat goed dat je deze stap hebt gezet en je kind zo wilt ondersteunen!"

Ik zeg in deze context meestal: "Openheid is je vriend." En toch is het niet makkelijk, dat weet ik maar al te goed.
Als je het mij zou vragen, dan kun je alles vragen. Ik zou in jouw geval wel voorzichtig zijn, zeker bij een puber zijn sommige punten niet het makkelijkst. Wat je zou kunnen doen, in plaats van te vragen waar hij hulp bij wil, is aanbieden dat je altijd wilt helpen.Stel de vraag dus andersom en zeg bijvoorbeeld: "Je weet toch wel dat ik je altijd wil helpen. Je hoeft het maar te vragen en ik ben er voor je."

En als je op een directe vraag "Nee" als antwoord krijgt, doe je niets fout. Dat is het moment om door te vragen, maar dat hoeft niet in de vragende vorm, als je begrijpt wat ik bedoel. En een alternatief voor de vraag waar iemand hulp bij wil hebben is bijvoorbeeld om eerst te vragen hoe het gaat. Verwacht geen uitgebreider eerste antwoord dan: "Goed." Dat zegt iedereen, maar dan kun je daarna doorvragen, bijvoorbeeld hoe het gaat op het werk, op school, waar hij tegenaan loopt. Enzovoorts.

Een gesprek van mij met mijn psycholoog ging toevallig over de "coming out" en dat dat beter "inviting in" kan worden genoemd. Wees blij dat je daarvoor bent uitgenodigd en bedank af en toe ook eventjes. En ook bij transmannen is een complimentje vast welkom.

Hartelijke groet en succes, Frederieke.

[Marije]

Het is een puber.

Mijn dochter van 19 is ook niet echt open over haar leven, ik werk thuis en sta altijd open voor communicatie maar als ik geluk heb dan praten we eens per week of twee weken.

Dan heb jij je zoon alleen maar om de twee weken.

Ik denk dat 't niets met de transitie te maken heeft en alles wat je kunt doen is "er zijn" en aangeven dat je altijd voor alles beschikbaar bent.

Houd korte lijnen met zijn moeder, het klinkt alsof dat iets houvast geeft..

[Tan1979]

Eerst sorry voor het stellen van veel en persoonlijke vragen,het was niet mijn bedoeling om iemand te kwetsen of onprettig te laten voelen, als je het zo ervaart mijn oprechte excuses.
Verder erg bedankt voor het openlijk antwoorden van mijn vragen, voor het geven van advies en eigen ervaringen delen.
Dit helpt mij en hopelijk ook anderen
Op het sporadisch contact over mijn zoon met zijn moeder na is dit het enige plek voor mij om er over te praten.
Dus heel erg bedankt voor deze mogelijkheid.

[Tan1979]

En het " inviting in " vind ik geweldig, veel beter uitleg.