Ik heb enorm de behoefte om even een stuk uit te typen over mijzelf want ik ben op zoek naar antwoorden. Vanaf toen ik 12 was begon ik een gevoel te krijgen wat anders was dan normaal maar ik kon absoluut niet in woorden uitdrukken wat dit precies betekende. Gedurende mijn kindertijd heb ik behoorlijke sociale angsten ervaren en zat ik helemaal in mijn eigen wereld. Het lijkt erop alsof ik ermee geboren ben. Ik was ook verlegen en heel stil. Ik was altijd erg braaf en vaak te lief. Kon bijna niet boos worden. Nu ik 30 ben heb ik nog steeds moeite met mijn gebied op expressie, intimiteit en sociale angsten. Ik heb mijzelf aan geleerd mijn emoties en gevoel altijd weg te stoppen, te negeren of te onderdrukken. Ik cijferde mijzelf weg en niemand mocht mij zien. Ik heb te lang verstoppertje gespeeld. Volgens mijn ouders heb ik de puberteit overgeslagen want ik vertoonde helemaal geen vervelend gedrag. Toen ik 16 was geworden werd ik verliefd op een jongen. Toen dacht ik oh is dat het dus? Hierdoor heb ik jaren lang geworsteld met mijn mogelijke geaardheid. Heel veel jaren heeft het geduurd voordat ik erover kon praten. Want wat zullen de anderen daar wel niet van denken? Ik heb altijd naar anderen geluisterd en NOOIT naar mijzelf. Nu heb ik met het zijn van biseksueel daar eindelijk enige vrede mee gevonden maar mijn vrouwelijke gevoelens worden sterker. De behoefte om mijzelf te verkleden word sterker. Nu merk ik alleen dat ik de laatste tijd erg aan het verbitteren ben. Ik geef veel minder om anderen en voel mijzelf daardoor ook slechter. Ik heb een burnout, dit doordat ik veel stress situaties ervaar. Mogelijke oorzaken zijn in mijn beleving: mijn werk, jaren lang sociale en intimiteit angsten met als gevolg sociale isolatie, worstelingen en twijfels over mijn mogelijk anders zijn. Moet ik nou een vrouw vinden die mijn vrouwelijke eigenschappen volledig accepteerd of moet ik een man kiezen? of moet ik mijzelf echt in een andere sociale rol zetten door bijvoorbeeld transvrouw te worden? Ik heb erg veel irritatie dat ik altijd zo opgesloten zit op sociaal gebied en dat ik vrouwen zo moeilijk kan begrijpen. Ik heb nog nooit echt een goede klik gehad met een vrouw terwijl ik voor het idee wel opensta. Zit mij af te vragen of er mensen zijn die voordat ze in transitie zijn gegaan ook deze angsten hadden? Je kunt hier uit begrijpen dat ik ontzettend moeite heb met dit soort keuzes te maken in de mannelijke rol en ik begin het steeds vervelender te vinden. Ik ervaar hierdoor mentale last en onrust.
Een tijdje terug heb ik de dokter gezegd dat ik twijfel over mijn identiteit. Dit was heel moeilijk maar ik voelde mij heel opgelucht toen dat eruit was.
Ik had daarvoor ook mijn ouders verteld dat ik vrouwelijke gevoelens had en dat ik dit wat meer wilde ontdekken. Ze zijn echt super want ze accepteren mij wie ik ook ben. Ik denk dat ik daar veel geluk mee heb.
Het idee dat ik een man zou moeten blijven voor de rest van mijn leven stoort mij. Dit omdat ik weet hoe moeilijk het is om een man te zijn of als man gezien te worden. Het idee dat ik alleen maar af en toe mijzelf wil verkleden als vrouw en vervolgens weer terug naar man moet voelt alsof het maar een toneelstukje was terwijl mijn gevoel wel echt aanvoelt. In mijn beleving zou het best logisch zijn dat ik trans zou kunnen zijn. In transitie gaan zou mij ook veel angsten geven. Maar dit zou dan in een ander jasje zitten. Hoe kan ik mijn gevoel vertrouwen? Hoe kan ik weten wat wel en niet klopt? Ik snap dat ik dit zelf moet gaan uitzoeken door veel meer te gaan experimenteren. Ik wilde dit gewoon even kwijt. Heel erg bedankt voor je tijd als je dit gelezen hebt!
Wens jullie een prachtige dag!
groet, Planet
) en mooi shirt of jasje en staart in mijn haar. Zo kan ik ontspannen over de werkvloer met bv open trappen en roostervloeren lopen en ben toch representatief genoeg om ook met directeur en KAM-coördinator te overleggen waarbij ik ervoor kan kiezen mijn haar alsnog los te maken afhankelijk aard en richting gesprek.