te laat

[Bardem]

Ik ben een man van 45. Gehuwd. Kinderen. Huisje/tuintje. Je kent het wel.

Altijd al wist ik dat er iets mis was met mij, maar het waren andere tijden. Er waren wel enkele vieze woorden voor (travestie/fetisch/...), maar ik wilde en kon mij daar niet mee vereenzelvigen. Door het taboe en de mist in mijn hoofd kon/durfde ik er niet over praten, ook niet met mijn partner(s). Desalniettemin heb ik nooit het gevoel gehad dat ik hun daarmee bedroog, of hun nooit volledig mijn hart en ziel gegeven heb. Het was meer een sluimerend post-puberaal 'wie ben ik nu eigenlijk' gevoel.

Pas de laatste tien jaar besef ik dat ik een genderdysforie heb. Enkele psychologen (waar niets uit is gekomen) en make-over ervaringen later is dat gevoel er nog steeds. Soms latent, soms allesomvattend. Zo luid dat het me verscheurd. Ik besef dat het altijd zo zal blijven. Dat ik voor de rest van mijn leven in het geheim op een dunne koord een evenwicht zal moeten vinden tussen wie ik echt ben en tussen mijn ideaal leventje en dat van mijn kinderen.

Toen we dit weekend met gans het gezin schoenen gingen kopen ben ik bijna gecrasht. Het zicht van de mannenschoenen deed mij kokhalzen. Elke vezel in mijn lichaam verzette zich bij mij keuzemogelijkheden. Met pijn keek ik naar de leuke enkellaarsjes en de rekken met leuke kleedjes in het gangpad. Toen mijn zoontje mij een schoen aanwees 'die mij goed zou staan' begon ik boos op hem te worden. Met een gigantisch dubbel schuldgevoel als gevolg.

Hoe in Godsnaam kan ik zo intens verdrietig zijn voor oppervlakkige dingen zoals kledij, terwijl ik thuis baad in liefde, geluk en stabiliteit?

Ik schrijf er vaak over. Het is mijn manier om die gevoelens een plaats te geven. Maar het gevoel dat het nooit beter zal gaan, dat ik nooit mijn gezin zal laten uiteenvallen, dat ik te oud ben om me te kleden zoals ik wil, te transformeren naar wie ik echt ben laat me alle facetten die gevoelens rijk zijn tegelijk voelen. Geen psycholoog of make-over dag die dat kan veranderen.

[Marije]

Te laat? Twee jaar geleden ben ik op 44 jarige leeftijd in transitie gegaan. Toen als vader van vijf kinderen, inmiddels... 2 jaar later en de operatie achter de rug als mama van dezelfde vijf fantastische kinderen.

Mijn partner stond er voor open, omdat een echtscheiding het enige alternatief was. Nu, nog steeds getrouwd en gelukkiger dan ooit.

Ik herken je verhaal en als je contact wil mag dat natuurlijk via pb.

[Irene_de_Vreede]

Ik ben uiteindelijk pas na mijn zestigste gezwicht, omdat het echt niet meer ging. Het valt achteraf allemaal reuze mee, maar het is wel een worsteling geweest. Ik ben er niet alleen gelukkiger van geworden, maar voor mijn omgeving ook een aangenamer mens geworden.

[Laura2021]

Het vergt erg veel moed en kracht om voor je gevoelens uit te komen. Je wilt anderen niet teleurstellen, zeker je gezin heel begrijpelijk maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Keer op keer zul in je dit forum lezen dat je het uiteindelijk niet tegen kunt houden en dat je er altijd beter van wordt om voor je gevoelens uit te komen ook al stort je leven ineen voor je gevoel. Ik ben 53 en 3,5 jaar geleden uiteindelijk voor mijzelf gekozen, begin binnenkort pas aan de hormonen, en nu zo blij als een kind, dat ik de kleren kan dragen die ik wil, mijzelf meer open kan stellen voor emoties en gevoelens. Experimenteren met make-up en andere vrouwendingetjes en kletsen met andere vrouwen. Je krijgt ook veel waardering van andere mensen die het enorme dappere keuze vinden, omdat er zo'n taboe op heerst. Belachelijk zwaar was het tot nu toe wel. Bij mij werd de gender dysforie alleen maar groter na de acceptatie, maar begint nu langzaam af te nemen.
Je ontdekt een compleet nieuwe kant van jezelf, een bloem die eindelijk gaat bloeien, van binnenuit.

[Marica]

Ook ik nam op 53 jarige leeftijd de beslissing om te gaan leven zoals ik ben. Het is nooit te laat omn dat te gaan doen.

[Willemijn]

Durven he, zo moeilijk. Was 66 toen ik het voor mezelf durfde te erkennen en bijna 68 toen ik het aan durfde om het mijn vrouw te vertellen over mijn geheime leven als vrouw. Kortom: Vrouw nog steeds naast me op de bank en onze relatie is veel intenser geworden. Alles waar ik bang voor was is niet uit gekomen.

[Andastre]

Ik was relatief jong 30 toen ik de stap zette maar heb er al die jaren wel tegen gevochten tegen die gevoelens.
Toen ik eenmaal met hulp van een therapeut mijzelf erkende heb ik de nodige stappen gezet koste wat koste mag.
Mijn ouders mijn zus mijn vrienden mijn baan was bereid het er allemaal voor op te geven het was buiten de baan
uiteindelijk ook niet nodig gelukkig.

Zelf acceptatie is het moeilijkste deel waar een ieder van ons voor komt te staan. En het grotere plaatje
'kan' gepaard gaan met hoge kosten maar dat hoeft perse niet zo te zijn, en zoals de dames hierboven al
zeiden je bent nooit te laat/oud om jezelf te gaan zijn.

Weet je hoe je vrouw over dit soort dingen denkt ?, een optie zou zijn om nadat je weet hoe ze erover denkt, haar
om hulp te vragen dat je niet weet wat je met die gevoelens aan moet en hoe verder te gaan, hiermee geef je
onheroepelijk aan dat je haar volledig vertrouwt

Jezelf blijven wegcijferen doet op de lange duur alleen maar meer schade, want wat er met je zoontje gebeurde
kan zich ten alle tijden herhalen om andere dingen met 1 ieder die je lief is.
Hiervoor uitkomen is 1 van de moeilijkste dingen die we moeten doen vooral tegen onze geliefden maar het is uiteindelijk
de enige manier naar werkelijk geluk.

Heel veel sterkte

Anda

[Rae]

Lieve Bardem, ten eerste: Er is niets MIS met je. Maar anders dan de norm, tja, dat klopt.... En qua leeftijd: Ik heb zelf jarenlang latente gevoelens gehad, Ik was 49 toen het kwartje viel. Ik herken je associatie met 'vies' / fetish ook absoluut. Voor mij voelde dit ook zo, tot ik de kringloopwinkel in durfde om mezelf hele "gewone" leuke (dames-)kleding en schoenen kado te doen, en ik mezelf daarmee in de spiegel zag. Het voelde als thuiskomen.

Jij zult dat gevoel denk ik herkennen van de make-overs die je hebt gehad? Daarvandaan zul je, denk ik, echt met je gezin moeten praten over wat dat met je deed. Ik hoop dat je daar ruimte toe ziet. En daarvandaan kun je heel rustig de ruimte gaan zoeken om uitingen (in kleding bijvoorbeeld) te zoeken waar je gelukkig van wordt. Dat hoeven niet direct rokken en hakken te zijn. Een girlie T-shirt of een lang vest, of een broek of jas die van de dames-afdeling komt, of sneakers die niet bruin zijn maar mintgroen, kan je ook al heel veel bevrijding geven. Tenminste dat werkte zo bij mij. En dat is niet oppervlakkig, dat is deel van je identiteit, van je zijn! Ook al is de rest van je leven een warm bad, je identiteit negeren hou je niet vol.

Wat ik hoop, is dat je dit om te beginne met je vrouw kunt delen, als jouw ervaring ook maar iets is als de mijne zal ze je misschien wel beter begrijpen dan jij jezelf begrijpt, ze is tenslotte gaan houden van de mens die jij bent! En je kinderen hoef je echt niet gelijk te vertellen dat je ongelukkig bent of een vrouw wilt zijn. kom gewoon thuis met die andere expressieve sneakers, vertel ze dat je een beetje bent uitgekeken op de dodelijke saaiheid van de herenafdeling (die werkt bij mij altijd heel goed). Je hoeft je geluk, je leven niet op te geven. Doe het rustig aan, stapje voor stapje.

Misschien lijkt het dat ik de zaken makkelijker voorstel dan ze zijn, maar dit was mijn ervaring. En dat gaat ook heus gepaard met drama en verdriet. Maar als je dat drama kan delen ben je denk ik echt al over de helft.

[Ylse]

Niet om de discussie te laten ontsporen maar wat is er vies aan fetish en travestie? En wellicht andere vormen van meer seks gerelateerde kink.

Ik ken genoeg mensen met een fetish voor bijvoorbeeld latex, rubber of andere zaken, ik wou bijna zeggen dat zijn allemaal hele lieve mensen maar dat kan ook komen omdat ik alleen lieve mensen aantrek

Maar te oud zijn om de stap te zetten ben je in mijn ogen nooit. Beter laat dan nooit of in het Fries "Better let as net"

[R..]

Beste Bardem,

Ik ben vorige maand 45 geworden en alleenstaande 'vader' van een zoon.
Na maanden twijfelen om naar de huisarts te gaan en dagen tobben over een paar zinnen op te schrijven, heb ik vanmiddag een afspraak gemaakt.
Ik bemerkte steeds meer dat het uitstellen invloed had op de sfeer thuis. Het gevoel vrouw te zijn is gewoon te sterk. Moet wel zeggen dat ik het erg prettig vind om te voelen.

Als ik veel eerder had geweten wat de mogelijkheden waren dan had ik de wens van 5 jarig jongetje veel eerder in vervulling laten gaan.
Helaas is het zo gelopen. Ik voel me nu opgelucht en ben blij met de afspraak. Ik hoop dat ik snel iets krijg om het vrouwelijk gevoel egaal te maken, zodat ik niet steeds vanuit de zevende hemel in een leegte kom (zoals ik me in mijn lichaam buiten het vrouw zijn om voel).