te laat

[Jose]

Ik denk dat alle relevante zaken al gezegd zijn. Zou een tweetal dingen willen toevoegen. In de kast zitten is verrekte eenzaam. Je kan helemaal niks delen met een ander. Tweede is een website die heel veel informatie bevat over zelfacceptatie en hoe om te gaan met partner en kinderen. Bianca geeft al heel veel jaren steun aan onze gemeenschap en is ook heel benaderbaar. De website is: https://biancaholland.wordpress.com/
En het is al meer gezegd, uit de kast komen is doodeng. Je weet nooit hoe de ander reageert. Maar erin blijven is heel ongezond en op een gegeven moment zal je een keuze moeten maken.

[Bardem]

Bedankt voor al jullie lieve berichtjes. Het doet deugd ze te lezen.

Jullie raad opvolgend heb ik op een onbewaakt en rustig moment tegen mijn vrouw gevraagd of er op vinted (waar ze actief op is) toevallig geen sweatdress te koop staat (ik bracht het aan als een 'stoere hoodie tot aan je knieën, zij benoemde het dan dadelijk lachend als 'een kleedje' . Enkele dagen daarna toonde ze me haar aankoop, knuffelde ze me en zei ze me dat ze me steunt in mijn zoektocht naar mezelf.

Het ergste is dat ik het liefdevol, maar vooral eng vindt. Ik kan haar steeds minder de schuld geven van mijn dralen. Ik ben nu de enigste persoon die mezelf in de weg staat. Maar het is meer natuurlijk. Ik twijfel er niet aan dat ze me onvoorwaardelijk wilt steunen. Maar dat wil niet zeggen dat dit als koppel kan blijven gebeuren. Ze gaf tijdens een vorig gesprek ook duidelijk aan dat ze niet met een vrouw wilt getrouwd zijn.

Los daarvan heb ik het ook zeer moeilijk bij mezelf. Het is extreem dubbel. Ik heb letterlijk pijn omdat ik me niet kan uitdrukken zoals ik ben. Zijn zoals ik ben. Maar als ik dan met een leuk truitje/rokje/schoentjes naar mezelf in de spiegel kijk, dan krijg ik daar rillingen van. Dan zie ik een man in vrouwenkleren. MIjn zelfacceptatie is nog zo ver weg dat ik mezelf af vraag of het wel dit is wat ik wil. Ik zie de vrouw wel in mijn ogen, maar niet in de rest. En dan denk ik ook: stel je voor dat ik er voor ga, voltijds of zelfs maar deeltijds, ik ga altijd de transgender zijn. Nooit de vrouw.

[Bardem]

Wat de fetisches betreft: neen hoor, vind ik niet vies. Maar het is wel taboe. Ik ga niet zomaar tijdens een Kerstfeestje zeggen dat ik opgewonden geraak van een bepaalde stof of kledingstuk bv. En toegegeven: ik heb al foto's gezien van mannen met een fetisch van nylon of rubber. Smakelijk vind ik het er niet echt uitzien. Maar ik veroordeel het niet. Ieder diertje zijn pleziertje.

Voor mezelf: vroeger geraakte ik ook opgewonden van bepaalde kleding. Maar hoe zou het komen: als je in het begin met geschoren lichaam leuke stoffen over je huid voelt, dan voel je voor het eerst echt kleding, lucht... als man draag je gans je leven oversized katoenen kledingstukken. Samen met een harige huid voel je je juist niets van je kleding.

Als vrouw (of would be zoals ik) scheer je je lichaam, raak je je lichaam aan, leer je jezelf kennen, je verzorgt jezelf met allerlei crèmes. Je voelt glad, je ruikt lekker. Het is een feest voor je zintuigen. Elke keer als ik mijn lichaam scheer en mezelf verzorg met een scrub en crèmes, dan is dat een feest in mijn brein. Een klein gelukje. Het geeft me een sensueel gevoel zonder dat het erotisch is. Ik voel er me mooi bij.

Of zoals nu: tijdens het thuiswerken draag ik vandaag een leuke blauw/groene nagellak. Mijn vingers zien tijdens het typen, of tijdens het schrijven, al is het maar een microseconde dat het me opvalt, bezorgt me een bijzonder leuk gevoel waar ik me goed bij voel. Terug een klein gelukje. (nu al spijt dat hij er binnen een half uurtje terug af moet)

Als je als vrouw kleding draagt, dan voel je mooie, zachte stoffen gedrapeerd over je lichaam. Het voelt voor mij nu al 'normaler', maar je zintuigen worden toch wel meer getriggerd dan als man. Het is dan ook niet verwonderlijk dat al die nieuwe gewaarwordingen nogal intens zijn in het begin

[Bardem]

Ik denk dat alle relevante zaken al gezegd zijn. Zou een tweetal dingen willen toevoegen. In de kast zitten is verrekte eenzaam. Je kan helemaal niks delen met een ander. Tweede is een website die heel veel informatie bevat over zelfacceptatie en hoe om te gaan met partner en kinderen. Bianca geeft al heel veel jaren steun aan onze gemeenschap en is ook heel benaderbaar. De website is: https://biancaholland.wordpress.com/
En het is al meer gezegd, uit de kast komen is doodeng. Je weet nooit hoe de ander reageert. Maar erin blijven is heel ongezond en op een gegeven moment zal je een keuze moeten maken.

Dank je wel. Die site kende ik al. Ergens denk ik dat het halftijdse vrouw zijn zoals Bianca weleens een eindpunt in mijn zoektocht kan zijn. Het is een oplossing waarbij ik mijn verlangens kwijt kan terwijl ik nog steeds als man mijn job kan uitoefenen en mijn gezin kan houden in de vorm zoals het nu is. Waarbij mijn pruik dan een beschermende grens kan zijn tussen beide werelden. Waarbij ik maar gecontroleerd 'de transgender' hoef/kan te zijn.

Maar die weg is nog lang.

[Laura2021]

Wat je verteld is allemaal zo herkenbaar. In het begin van het transitieproces begint het vaak met verlangen om vrouw te zijn maar tegelijk voel je omdat alles nog man is ook enorme weerstand, soms zelfs afschuw. Een man in vrouwenkleding is ook iets wat regelmatig terugkomt in het proces, althans bij mij, maar geloof me dat wordt echt minder naarmate je gevoel steeds meer volgt. Je krijgt ook meer aandacht en blikken van mensen en daar moest ik heel erg aan wennen. Tot op heden in die bijna 4 jaar (pre-HRT) inmiddels nog geen vervelende dingen meegemaakt en daar ben ik enorm dankbaar voor. Ik heb ook gedacht dat het ook een soort fetisch zou kunnen zijn want bepaalde stoffen doen echt iets met me, zoals leer, maar ook gewoon strakke broeken of wijde broeken kunnen erg fijn aanvoelen. Dingen die ik vroeger niet leuk vond, vind ik nu juist erg leuk om te dragen. Je leert jezelf echt opnieuw uitvinden en voelt geweldig. De aandacht voor jezelf, jezelf mooi maken in welke vorm dan ook of mooi voelen maakt je gewoon blijer, gewoon jezelf kunnen zijn is absoluut de moeite waard.

[Jose]

Ja mooi op te lezen hoe we door onszelf en de omgeving geconditioneerd zijn. Heb je een mannenlichaam dan ben je man en wanneer je probeert hier anders mee om te gaan, dan ben je pervers en fetisch. Mijn grootste vijand om mezelf te kunnen en mogen zijn ben ikzelf. Ik noem het mijn fatsoenrakker. Deze schreeuwt zo hard dat die het vaak wint en ik mezelf laat ondersneeuwen. Om deze rakker te overwinnen heb ik heel veel jaren nodig gehad en nog steekt hij van tijd tot tijd de kop op en moet ik de strijd met mezelf aan. Is wel dat met elk intern conflict ik meer zicht krijg op wat ik zelf nu wil. Maar lastig blijft het. De overwinning is het gewoon doen, okay in het begin met het gevoel ik ben een man in vrouwenkleren, maar al doende klopt het innerlijk met het uiterlijk en komt er rust. En waar de rust en grens ligt is voor een ieder anders. Bij mij blijft het gevoel altijd onderweg te zijn. Ondanks alle stappen tot op heden. Gevoel aanpassen aan het lichaam gaat niet, volgende stap is lichaam aanpassen aan het gevoel.

[Willemijn]

Ik snap en voel je helemaal bardem. De pijn van het trans zijn en dat accepteren. Vrouw gevangen in mannen lichaam. Daar heb ik ook veel moeite mee. Ik heb god gebeden om of volledig vrouw te zijn, of volledig man. Helaas heeft god mij niet gehoord. Blijft een ding over: dat ik het beeld in de spiegel omarm. Ik kan 68 jaar testeron niet uit gummen.

[Christa]

oei Bardem,
Wat enorm herkenbaar over de schoenen/kleding en je worsteling met de liefde voor je gezin. Bij het lezen kreeg ik even een brok in mijn keel omdat ik jouw worsteling herkende en zo met je mee voel.
Als ik nu de deur uitga of er bezoek komt verkleed ik mijzelf (nog wel) weer (deels) als man. Als ik thuis kom ga ik weer gekleed hoe het voor mij past. Dat is voor jou natuurlijk niet mogelijk. Tijdens mijn huwelijk zat ik vooral in de ontkenningsfase als ik al besefte wat er precies met mij was. Meestal bestelde mijn ex kleding als het nodig was want het frustreerde mij om kleding voor mijzelf kopen. Schoenen droeg ik jaar in jaar uit van het zelfde soort en type. Ik had er niets mee en zo was ik ook snel klaar. Ik liep ook langs de Dames schoenen maar durfde toen niet echt aandachtig te kijken. Overigens was het zeldzaam als er schoenen in mijn maat waren.
Bij het kleding kopen voor mijn ex ging ik wel mee al hadden we een verschillende smaak. Gelukkig heb ik een paar prachtige dochters en daar ging ik nog wel eens mee kleding kopen. Achteraf vallen de puzzelstukjes op zijn plaats. Ik ging ook voor mijn gezin maar heb mijzelf en mijn geluk opgeofferd.
Als ik toen had geweten, of beter gezegd erkend had, dat een scheiding onomkeerbaar zou worden omdat mijn Ex mijn gevoelens nimmer had geaccepteerd en ik door het toneel spelen er niet gezonder (stress) op werd had ik andere keuzes gemaakt.
Ik had achteraf andere beslissingen gemaakt en er met mijn gezin over moeten praten, hoe moeilijk het ook is, maar ik had wel meer aan mijzelf gedacht. Nu besef ik dat door mijn stress, ik toen ook niet kon zijn zoals ik het nu al ervaar, terwijl ik nog maar aan het begin sta.
Achteraf weet ik dat in elk geval een paar van mijn kinderen mij zeker hadden gesteund, de andere weet ik (nog) niet. Een tijdje geleden heb ik 2 dochters vertelt dat ik eigenlijk al heel lang oorbellen wilde hebben. Ik deed dit om hen een beetje te polsen en ook voor te bereiden zonder alles meteen te zeggen. Tot mijn vreugde namen ze mij op mijn verjaardag in september j.l. even apart en ik kreeg ik van hen, symbolisch 2 oorknopjes met de boodschap dat ik vooral moest doen wat ik zo graag wilde. We zijn er nog niet op doorgegaan en ik weet ook nog niet in hoeverre ze iets weten maar 1 van de 2 schijnt mijn gevoelens wel te kennen. Inmiddels heb ik dus 2 knopjes in mijn oren. Het was pas een klein stapje maar op die manier besef ik dat ze mij willen steunen.
Als ik nu al mannenkleding of schoenen moet kopen zoek ik het tegenwoordig vooral in de unisex sfeer zoals truien en spijkerbroeken, als dat lukt tenminste. Ik hoop dat al onze verhalen je ook helpen. Van je afschrijven en andere ervaringen lezen is zeker iets wat een beetje kan helpen een plaats te geven maar of het uiteindelijk ook je gevoelens tot rust brengt vraag ik mij wel af. Je kan altijd een PM sturen als je dat wilt.

[RoosRoos]

Die angst om voor je diepere gevoelens uit te komen herken ik helemaal.
Eigenlijk is alles al geschreven maar ik zal een stukje uit mijn eigen bestaan neerpennen als voorbeeld van hoe het verleden heel lang kan doorwerken.
Mijn ouders waren hardwerkende liefdevolle mensen. Ze stonden conservatief gelovig in het leven, hielpen waar nodig andere mensen en er was er altijd één als we ze nodig hadden. Ze waren rechtvaardig in hun oordeel en hielden van ons zoals wij ook van hun. Die wilde je niet teleurstellen.
Op de dag dat mijn moeder me betrapte terwijl ik in een onderjurkje van haar met een panty aan het worstelen was, kreeg ik een klap. Die klap (de enigste die ze me ooit heeft gegeven) dreunde decennia lang door, omdat daarmee de teleurstelling van hun in mij werd uitgedrukt. De schaamte van dat moment, en het schuldgevoel, zijn nooit helemaal weg gegaan. Dat moment gaf aan dat die kant van mij er in hun ogen niet mocht zijn, zelfs werd verafschuwd en omdat ik van mijn ouders hield begon daar het langdurige verdringen van het vrouwelijke deel van mezelf.
De angst om anderen teleur te stellen is vaak sterk net als de angst om door je dierbaren buitengesloten te worden.
Daarom ben ik er pas onlangs mee naar buiten gekomen.
Sterkte bij al je beslissingen.
Groetjes Roos.

[Willemijn]

werd stil van je stukje roos.