2 Stellingen: zou ik in transitie willen gaan?

[narayani]

Nee Frederieke, zo bedoelde ik dit niet. Ik reageerde op de stelling dat merendeel van bevolking er niet mee zou zijn, dus dood.

Ah ok, dus je grijpt terug op de eerste stelling:

Stelling, als het merendeel van de mensheid er morgen niet meer is, zou ik dan alsnog in transitie gaan....
(Voor wie doe je het?)

Je schrijft dat je behoorlijk ongelukkig zou zijn als een deel van de mensen om je heen er niet meer is en dat daarmee zelfs je levensdoel weg zou kunnen zijn. Of dat nou het merendeel van de mensheid is, is natuurlijk maar de vraag en daarmee wordt het erg filosofisch, In theorie zouden dan alle mensen op andere continenten overleden kunnen zijn, en die in Europa ongemoeid… En dus al jouw kennissen nog gewoon in leven.

Voor mij persoonlijk terugkijkend is de conclusie simpel: aan het begin van mijn transitie zou ik niets anders hebben gedaan dan ik gedaan heb en mijn hele transitie op dezelfde manier doorzetten. En aan de mensen van wie ik zou weten dat ze de volgende dag zouden overlijden zou ik mijn besluit als eerste gezegd hebben. Anders ontneem je iemand de mogelijkheid om ermee om te gaan dat je bent wie je bent. En dat is pas oneerlijk.

En mijn levensdoel en -geluk hangt niet af van het al dan niet overlijden van mijn geliefden en kennissen. De dood hoort bij het leven en dat degenen van wie ik houd ooit overlijden -vroeger of later- is daar integraal onderdeel van.

Klopt, ik reageerde op een stelling en eigenlijk speelt het voor mij persoonlijk niet. Al wat jaren geleden heb ik mijn transitie gedaan. Geen moment spijt gehad, maar naderhand denk ik wel eens dat ik de levens van de mensen in mijn kring behoorlijk in de war heb geschopt. Voel me dan wel wat schuldig, al weet ik van hun dat dit niet hoeft. Zij gunnen mij het van harte. Denk ik bv aan mijn dochters ( toen nog tieners) die mij onvoorwaardelijk steunden. Zijn zelfs mee geweest naar het gesprek met de psychologe van het genderteam, en stonden aan mijn ziekenhuisbed in Essen (D) waar ik de srs heb ondergaan. Zonder hun was voor mij het in transitie gaan verdomt veel zwaarder geworden. Zij zijn onmisbaar in mijn levensgeluk al heb je wel gelijk het zou kunnen dat ze je je ontvallen en dan heb je daar helaas mee te dealen. Life goes on, maar zou uit evenwicht raken en moeten zoeken naar weer de zin van het leven. Vandaar even terug naar de stelling: ik dus niet weet of ik het zonder hun had gedaan. De zin was dan zoek.