Nou....

[Barbarella]

Fay, ik herken het gedrag van mannen van vroeger maar al te goed. Ik weet zelf ook niet hoe ik er mee om moet gaan. Ik heb ze maar de botsautotjes genoemd omdat ze telkens maar tegen je aan blijven botsen. Meer kan ik er niet van maken.

Hoop dat je dag nog zinnig is geworden.

Levendula

P.S

Iedere dag naar buiten is een goed plan. probeer het zelf ook.

[Fay]

Btw, als klap op vuurpijl, vandaag buurman maar ff uitgelegd hoe het zat,zag hem net toevallig, was opmerkingen naar mijn hoofd, hoe is het, hedde wir een nieuwe vrijer, hij ziet nogal wat vrouwen in en uit lopen hier, vriendinnen, etcetc, een beetje zat

goede kerel wel alleen van het type - ik bedoel het minder bot als dat het mijn mond uitkomt

Enfin, ben ineens kompleet transmoe, k wil gvd helemaal niks uitleggen aan niemand maar gewoon zijn, kan da nie ff?

ja ff,want je kan er gewoon niet omheen dat je je omgeving inlicht

Fay

[Veronica]

Nope, bij mij is het makkelijker, iedereen op 1 goede vriend na (die in duitsland woont, vandaar) en mijn tante (zus van mijn ma) weet dat ik mijn geslacht ga veranderen, en gelukkig accepteren ze het ook.

Dan bedoel ik alleen mijn ma en haar partner, mijn zusje en mijn vrienden.

De buurman of mensen die ik weleens zie kunnen mij een worst wezen als ze het een keer vragen krijgen zij een kort antwoord.

Wat betreft dat mannengedoe, bij mannen die niet mijn vrienden of familie zijn toon ik geen interesse en negeer ik ze, op school na dan want dan komt zo'n irritante lul van een klasgenoot met alweer een porno filmpje, zitten ze allemaal weer te lachen, pff walgelijk maar als het echt moet doe ik alsof ik meelach maar als ik de kans krijg loop ik zo snel mogelijk weg.

Bij vrienden kan ik wel mezelf zijn

[Miazara]

wat voor viezerikken heb jij dan allemaal wel niet op je school o.O

[Veronica]

Theoretisch volgens de leeftijd, mannen/jongens (tussen de 19 a 24 jaar, MBO hé) volgens gedrag een stel kleine kinderen...

Maar goed ik begin door al het gedoe mijn jaar opnieuw dus leer ik nieuwe (hopelijk redelijk normale) mensen kennen, de leukste mensen die tegelijk mijn vrienden werden stopten met de opleiding door hun persoonlijke situaties, maar de ergste bleven achter en eigenlijk ben ik blij dat ik opnieuw begin als ik het zo bekijk.

[KarenTS]

Hai Fay, hoe staat het er voor bij jou? Wij zijn wel ongeveer tegelijkertijd begonnen met de HRT, ik in ieder geval 22 feb. Ik heb net het hele topic weer even teruggelezen en voelde de behoefte om de stand van zaken ook maar weer eens onder woorden te brengen.
Ik zat voor het begin van mijn HRT al in mijn eigen opgestarte RLE fase,iets wat denk ik wel al meer rust brachtvoor het kunnen beginnen met het medische deel van mijn transitie. Verder is de afgelopen periode een periode geweest van meer mentale onrust.De hormonen hebben bij mij heel duidelijk voor moodswings gezorgd,soms al n dag totale ''ongesteldheid'' mag je wel stellen.En ook momenten van depressie.Maar ook momenten van grootse blijdschap ,dat ik ervaar hoe mijn lichaam zich in de juiste weg aan het ontwikkelen is.Gelukkig ben ik mijn eigen gender psycholoog blijven zien ,in het hele gebeuren.Iets wat ook veel rust kan geven en iemand om mee te praten over hoe mijn transitie vorderd.Dit soort begeleiding krijg je niet van het VU,de paar gesprekjes daar waren echt puur om dat groene licht te krijgen.Daarnaast is het trouwens ook fijn om mijn psych nog te zien vanwege allerlei andere zaken in mijn leven.Zoals hoe het zit en zal gaan met mijn werk.Iets wat ik op enkele kortstondige momenten na,zoals een opleiding te hebben gedaan en met het geleerde te blijven oefenen, zeker sinds de HRT op n laag pitje heb gestalt.Ik mag echter enorm van geluk spreken dat ik dat ook kan doen ,iets waar ik me op momenten wel schuldig om kan voelen,zeker als ik alle verhalen hoor van mensen ,die dat niet kunnen.Waar ik enorm veel respect voor heb overigens.Maar aan de andere kant zou het een nog groter onrecht zijn om niet volledig van deze ''mazzel'' gebruik te maken.Ook heb ik de strijd aan gebonden met een op een gegeven moment erg uit de hand gelopen alcohol misbruik.Iets wat zowiezo erg ongezond is ,maar al helemaal de HRT behandeling in gevaar zou brengen.Daaraan gekoppeld had ik ook nog eens mijn gebit ernstig verwaarloosd, in de roerige tijd ,die mij er uiteindelijk toe deed realiseren dat ik niet mijn eigen leven aan het leiden was.
Nu is het mooie wel dat de HRT en mijn transitie ,los van het fysieke veranderen van mijn lijf ,mij dus ook heel veel andere dingen op de rails doet zetten.Vorige week had ik de uitslag van de laatste bloedproeven bij het VU en alles was in orde,hormoon waardes, en leverwaardes,wat aangeeft dat ik mijn drankgebruik onder controle heb.Ook onlangs maar eens naar de tandarts gegaan om de situatie te bekijken.Zoals ik wel al vreesde ,was dat niet best.Conclusie, op twee onderste hoektanden na ,niet meer te redden.Dat wordt dus een volledige gebitsprothese en een flinke operatie die er nu staat aan te komen.Maar ook dat geeft toch enorm veel rust ergens, ik was me uiteraard wel al geruime tijd bewust van het feit dat het er niet al te charmant uitzag,mijn gebit.Maar door alle omstandigheden,bleef ik er maar tegenaan hikken ,wenig lachen,enz,enz.Toch iets wat ook bij de vrouw hoort ,die ik van buiten aan het worden ben,een stralende lach.Maar ook dit aspect pak ik aan als onderdeel van en aangespoort door mijn transitie.
Nu is er natuurlijk nog een groot aspect van die transitie,eigenlijk waar je naartoe werkt ( alhoewel dit natuurlijk niet voor iedereen zo is ), de srs -operatie.Ik zelf heb lange tijd gevoelt,dat dat voor mij ook nog niet vaststond,of ik dat ook zou willen.Maar meer en meer is dat in mijn brein een dilemma geworden, een strijd,een afwegen voor voor- en tegens.Wat overigens natuurlijk wel heel belangrijk is..het is een beslissing ,die zeker goed doordacht moet zijn .Vooral de laatste paar weken is die strijd echter flink heftiger geworden en het ''kriebelen'' ,het verlangen om ook dat stukje van de transitie door te zetten ,sterker en sterker geworden.Een stuk meer onrust weer in het brein.Maar het vooruitzicht van al een flink ingrijpende operatie heeft mij toch de knoop min of meer doen doorhakken.Ik kan zeggen dat ik nu wel het besluit heb genomen om die srs te laten doen.Dat moet ik zeggen geeft mij ook weer een overweldigend gevoel van innerlijke rust, in het hele proces waar ik in zit!.
Nu duurt het nog wel een tijd ,voordat ik op de operatie tafel zal liggen,dus is het nog niet zo ,dat er in de tussenliggende tijd geen kink in de kabel zou kunnen komen-op welke manier dan ook-die mij de boel zal laten afblazen,maar de wens is uitgesproken en staat de beslissing staat nu in princiepe vast.

Groetjes, Karen

[Fay]

Hoi

Flink verhaal genoeg omhanden, net als elke trans denk ik

Ik 1 feb gestart met monen, rollercoaster leek uit te blijven maar 6 weken terug stortte alles in,waterval tranen, hield maar niet op, te heftig om te handelen, kon niets meer dan slechts 'zijn' en over me heen laten komen, verwerken, verleden, dagelijks leven triggers, too much to handle

Nu, gaat het steeds beter, inzichten gekregen in het verwerkingsproces, aanvankelijk had ik geen enkele zicht op het hoe en waarom maar er kwam langzaamaan ruimte in mijn hoofd, ik moest er doorheen

Ik besef dat het vooral een proces was van kompleet resetten van wie ik ben of nooit geweest ben, dankzij hormonen, je wordt onderuitgehaald en moet opnieuw leren met jezelf om te gaan, kompleet nieuw , anders, je weet niet wat je overkomt, langzaamaan durven vertrouwen op je werkelijke gevoelens, een hele klus

Nu, gaat het elke dag beter, ik vind langzaam ruimte om stap voor stap voor mezelf te gaan leven, noot gekund/gekend, ook nogal een confrontatie met jezelf

Ik ben ontzettend bezig geweest met die hele waterval van gevoelens, wat is oud, wat is in hier en nu,waar zit de pijn, wat is verdriet van het kind, wat is het aandeel van het ego, en mede daardoor, door dat te onderzoeken is er ruimte gekomen

Ik kan nog steeds opstaan en in huilen uitbarsten, maar snap waarom, laat het er zijn, en het wordt elke dag minder,elke dag een beetje sterker, er zijn steeds meer dagen dat het niet gebeurd

Vandaag heb ik rustdag, ik hoef van mezelf even helemaal niets, ook niet naar buiten, al is de kans groot dat ik dat toch nog doe, een fijn gegeven om mezelf elke woensdag een rustdag te geven, niet alles kan zoals je het graag zou willen, je kan alleen mee met jezelf, leren aanvoelen,waar ligt je grens, wat is teveel, soms erover, soms helemaal ok, zoals een bbq gisteravond bij vrienden en daaropvolgend een ijsje gaan halen int centrum, as me, *proud*

En al ga je die grens over, tis allemaal ok, dan maar weer ff janken,ff stapje terug, en soms ook hulp vragen, boodschappen albert heijn gisteren om 18 uur was too much, me moeder gevraagd of ze dat voor me wilde doen, deed ze, niets om voor te schamen, hulp vragen is ook wat ik moet leren, maar mag nu van mezelf, je hoef nie alles alleen te doen, met in het achterhoofd, niet afhankelijk willen worden,toch stappen alleen zetten, want alleen ik kan het doen en niemand anders, maar met wetenschap dat je hulp mag en kan krijgen als het nodig is, fijn

Nogmaals, niets van jezelf verwachten neemt een hoop stress en onrust weg, er is maar 1 manier, doen, zonder oordeel over jezelf en anderen, zonder verwachting, gaat het nie, dan gaat het nie, allemaal ok

Savonds de dag eens doornemen, hoe is het gegaan, waar liep ik tegenaan, opschrijven,ervan leren en weer loslaten (dagboekie)

En ook, niet alles willen weten, je kan vanalles in je hoofd willen bedenken, dat is niet de waarheid, de waarheid onderga je door te doen, te ervaren, de realiteit, door jezelf toe te staan niet te weten

Je weet niet hoe mensen op je gaan reageren, je weet niet wat je meemaakt als je de deur uitloopt, dat gedachten los te laten kweek je zelfvertrouwen,zeker , de gedachten mogen er zijn, maar je hoeft er niets mee en de realiteit blijkt altijd milder dan wat je in je hoofd had

Het is wat het is, dit is wat ik momenteel ben en meer is het niet, waar het eindigt, hoe verder, geen id, hoef je ook geen zicht op te hebben, doe en onderga , in hier en nu, dat is voor mij een ontspannen manier om in het leven te staan,en dan komt vertrouwen vanzelf

Fay

[Fay]

Wow, wat een dag vergeleken met gisteren, vanmorgen was het nog maar zo zo, smiddags dacht ik, barst er maar mee ik ga de deur uit, jurkje spijkerbroek, sandals, rugzakje mee,en dat eindigde met een lekker etentje op het terras, net thuis

Als die ervaring geen bevestiging geeft weet ik het ook niet ,heb geen enkele blik gehad ,geen enkele vreemde reactie,en belangrijker, het boeide me ook niets, ik was er de heel dag aperelaxed onder

Erg benieuwd naar morgen want dat die stemmingen niet te vertrouwen zijn is clear, maar zo'n dag als vandaag, meer meer

Fay

[KarenTS]

Die stemmingen kunnen flink wisselen idd,maar men zegt dat dat minder wordt met de tijd.Maar in ieder geval is het belangrijk om die geweldige dagen te koesteren en in het achterhoofd te houden,op mindere dagen.Dat weet je gewoon het kon toen,dus kan het ook nu! en morgen! Anyway fijn te horen dat je zo'n geweldige dag gehad hebt!! Hou dat vast!

Groetjes, Karen

[Fay]

Zo, enorme moodswings idd,,gisteren bestaat ineens niet meer, dat gevoel is weg

Heb vandaag vanaf vanmiddag als en dweil op de vloer gelegen, alles is teveel, de ubertrigger der triggers, de lieve zorgende zorgzame vriendin die leeft als een 25 jarige spring in het veld, geen angst kent,vol zelfvertrouwen, en een enorm leuk leven leid(althans, dat vind ik, zie ik ) en die me met bakken onvoorwaardelijke liefde ontzettend steunt en helpt bij alles wat ik doe, zoveel ze kan

De lieve vriendin was bij mij maar ging smiddags kano'en ,met vriend, zonder mij, en vanaf dat moment was ik kompleet weg, verdwenen, ik bestond niet meer

1 grote bak ellende van eenzaamheid, alleen gelaten voelen, ook willen, mee willen, niet kunnen, too much to handle, kompleet samenvallen met het verwaarloosde alleengelaten eenzame kind, alles kwam boven, en hoe, en niet voor de eerste keer, nee, voor de zoveelste keer

Ik besef dat ik niets kan hebben zonder haar, kompleet afhankelijk, zelf de weg kwijt, continu niet weten wat me overkomt in gevoelsleven, een rollercoaster, en maar overeind blijven en maar knokken, niks tegen te doen, je verliest het

Ik moet accepteren dat het totaal niet meer gaat, en tegelijkertijd gaat het proces door, je lichamelijke ontwikkeling, moet je toch naar buiten, de wereld in, en je voelt je al ellendig,en toch weer switchen, ff snel kloffie aan of als mezelf, beide geven stress en angst, en dat is elke keer weer een hele grote opgave, doen, thuiskomen en weer neerploffen, doodop, nog niet in staat mijn innerlijke sterke gevoel van binnenhuis mezelf zijn, mee naar buiten te nemen, kwetsbaar fragiel, angstig

Hoe lang gaat dit duren, ik wil dit niet meer, maar zal wel moeten, kon ik dat malende hoofd maar uitschakelen

Grote kernnangst, dingen alleen doen, trek het totaal niet, ben acuut ene klein hopeloos kind dat het niet meer weet en zoekt naar haar moeder, die er als kind niet was

Heavy shit

Nee, no fun, deze fase

Dus, het wordt wel een keer beter?
Ik zie het nie, momenteel

Fay