Coming out

[NatashaL]

Hoe lang hadden jullie al het gevoel trans te zijn voordat jullie uit de kast kwamen? Ik zit al 3 maanden met het idee in mijn hoofd en de laatste tijd wordt het gevoel alleen maar sterker. Op mijn psychologe na heb ik het nog niemand verteld. Ik ben heel erg bang om de verkeerde keuze te maken. Wanneer kan ik met enige zekerheid zeggen dat dit echt is wat ik wil?

Groetjes
Natasha

[Irene_de_Vreede]

een jaar of 10

[Lokien]

Ik een paar maanden. Mijn vrouw heb ik dezelfde dag nog verteld van mijn gevoelens, en mijn kinderen binnen een week. Mijn beste vrienden heb ik het daarna in de loop van de maand gezegd. Overigens was ik er zo van overtuigd dat ik ook geen enkele twijfel had. Op coming out day hebben we het aan de rest van de wereld geopenbaard: ik dat ik transgender was, mijn vrouw dat ze biseksueel is.

[EvelienArts]

Bij mij een jaar of 20-25 geduurt. Heb al sinds mijn 6-8e het gevoel dat er iets mis was/niet klopte.

[Andastre]

Vanaf zo vroeg als ik me kan herrineren jaar of 3-4-5 ofzo geen idee meer, maar wist dat ik een meisje was, maar wat ik was dat is
pas gekomen nadat ik met deze gevoelens in het reine kwam en dat is pak uhm beet 25 jaar geleden en toen hulp gezocht.

[Marije]

Ik had het idee volledig afgeschreven en pas weer opgepakt toen mijn vrouw aangaf een echtscheiding te willen. Ik vertelde haar toen dat ik dat prima vond, maar dat ze moest verwachten dat ik dan als vrouw verder zou gaan in het leven.

Toen heeft ze ons nog een kans gegeven en inmiddels zijn we zielsgelukkig met elkaar, ik als vrouw en zij tegen non-binair/femine aan. We zijn bijna 25 jaar samen en hebben 5 kinderen.

Mijn medische transitie (Diagnose+HRT+SRS) heb ik in 14 maanden gedaan.

[Laura2021]

Goeie vraag, dat ten eerste.
Best wel moeilijk om aan te geven en ik snap de vraag om zekerheid. Bij mij heeft het zeker een jaar of 2,5 geduurd.

Zo rond mijn 50e is het proces min of meer begonnen omdat ik dacht dat het een midlife crisis was en met een paar gesprekjes bij maatschappelijk werker gewoon mijn leven kon vervolgen. Met die vraag ben ik dus naar de huisarts gegaan.
Het begrip transgender kende ik nauwelijks, had er wel ooit wel van gehoord maar geen idee wat het inhield en nooit geen aandacht aan besteed. Waarom zou je? De praktijkondersteuner kon er niets mee en heeft me doorverwezen naar een standaard psycholoog, basis GGZ. Nog steeds was het woord transgender niet gevallen. Gaandeweg begon ik zelf de eindjes aan elkaar te knopen door zelfonderzoek en gesprekken met de psycholoog en kwam de erkenning van transgender (let op, geen acceptatie). Omdat ik dacht dat ik mogelijk transgender was heb ik het mijn naasten ingelicht. De acceptatie zelf kwam pas later gedurende de eerste maanden van de sociale transitie. Het doel was gewoon te voelen en te ervaren om als vrouw te leven wat met hele kleine ministapjes in gang werd gezet door mijzelf. Toen pas sloeg de genderdysforie echt toe en kon ik er niet meer omheen, het vrouw zijn gaf me zoveel innerlijke euforie en blijdschap maar zat vol schaamte en kreeg secundaire stoornissen.
Het begon dus met stiekem intern verlangen om vrouw te zijn. De acceptatie heeft dus 2,5 jaar geduurd. Maar nu terugkijkend kan ik niet anders concluderen dat eerste tekenen al zichtbaar waren in mijn vroege kindertijd wat overeenkomt met wat Evelien verteld. Het opstellen van het levensverhaal met foto's gaf me veel aanknopingspunten en helderheid. Ik wilde voor mijzelf ook uitsluiten dat misbruik geen oorzaak was voor mijn genderdysforie wat gelukkig niet het geval is.
Iedereen heeft zijn unieke verhaal hierin zoals je hierboven en door het gehele forum heen leest.

[Dawn]

Als kind van 4-5 heb ik dit al tegen mijn ouders gezegd, helaas was hier in de jaren 60 van de vorige eeuw nog (bijna) niets over bekend bij artsen laat staan ouders. Dus wegstoppen, wegrennen, ontkennen, extra veel werken en proberen te vergeten en zo. Vond de kleren van mijn zus altijd leuker dan die van mijzelf. In de jaren 80 kwam er sporadisch iets meer info los. Wat een herkenning!! Daarna mijzelf bevraagd, wat durf je, wat kan je, hoe voelt iets, wat doet het, langzaam kleren veranderd, haren weer langer en gaatjes in mijn oren en na dat alles mijn angst voor ziekenhuizen overwonnen en de telefoon gepakt.

[Saskia-Vince]

Ik zelf had nooit het gevoel trans of in die richting te zijn.
Ik was altijd al meer een mensje die out of the box was, amab , maar altijd al half lang haar gehad , later verder laten groeien naar echt lang, veel al unisex kleding aan.
Voor de buiten wereld is het nooit duidelijk geweest of ik nu een jongen of meisje was, alleen mijn voornaam verradde het dat ik amab ben in die tijd.

[DominiqueB]

een 31 jaar geleden had ik wel door dat ik anders was maar kon er niets mee mede door een gebrek aan info en zo. Dat heb ik toen uit veiligheid verstopt en daardoor werd ik geen makkelijk persoon en een frustratie eter en later kwamen ze er achter dat mijn schilklier niet goed werkte.
Dus dat gaf uit eindelijk een heel groot overgewicht.
Dat heb ik er later met behulp van een maagverkleining bijna weer afgekregen. Van 198,6 naar nu 100.5 en val nog steeds af en vooral sinds ik zomer 2023 de stap heb gezet om de jonkvrouw vrij te laten. en sinds die tijd ben ik ook veel vrolijker, spontaner en opener dan ik jaren lang geweest ben.
en de kring rond om me heen weet het ook en staan allemaal volledig achter mij.