Tess' SRS in Thailand (Dr. Chettawut)

[i-rene]

Voor mij is Horizontal in tge Vertical ook wel een mooie titel.

Lijkt me een prima idee om ook mijn ervaringen in maart te delen.
Ik heb toch al bedt veel opgeschreven voor en tijdens de transitie en was hetbtoch al van plan om de tijd td doden met opschrijven wat mijn ervaringen zijn, ik kan ze dus net zo goed delen voor de lichting na mij.

Tot nu toe heb ik gemerkt hoe dankbaar het is om ook voor anderen iets te betekenen. Gesprekken met zoekenden, interviews met studenten, soms reactie op GZ, bijeenkomsten bij Transvisie, etc.

Ik was door Tanja gevraagd haar lezing voor 350 studenten in Utrecht a.s. vrijdag bij te wonen. Heb oorspronkelijk ja gezegd, maar toen wist ik niet dat ik a.s. maandag mijn FFS zou hebben. Nu zie ik wel...

@Tess: de laatste (Thaise) loodjes... heb je voor thuis al een huurbed geregeld, zodat je je comfortabel in de huiskamer kunt begeven? Of gaat het zitten goed genoeg dat je dat niet nodig hebt? Ben wel benieuwd, want ik twijffel of ik dat straks moet regelen of niet.

[TessB]

Second consultation
Vanochtend werden we om 11:00 opgehaald bij het hotel voor de controle bij dr. Chettawut. Ja, hij werkt ook op zaterdag. De chauffeur nam dit keer een kleine omweg vanwege de files. Ook hier kwamen we een tijdje stil te staan. Dit was voor mij de eerste keer, maar mijn ma en vriendin hadden dit wel vaker meegemaakt. Uiteindelijk waren we alsnog in 17 minuten bij de kliniek, terwijl dit normaal iets van 8 minuten is.

De datum van je tweede consult is overigens ca. vijf dagen vóór vertrek. N vertrekt op dezelfde dag, wat verklaart waarom zij ook vandaag moest terwijl ze twee dagen eerder is geopereerd. Eenmaal aangekomen kwam N net naar buiten, wat aangaf dat het consult minder dan een uur zou duren. N was namelijk om 10:00 opgehaald.

Net als bij de operatie kreeg ik slippers aan en mocht ik weer mee naar boven. Eerst werden in het kantoor van dr. Chettawut foto's gemaakt van mijn nek vanwege de adamsappelreductie. Daarna mocht ik weer naar hetzelfde omkleedkamertje als voor de operatie, moest ik me uitkleden en kreeg ik omgekeerd een badjas aan. Mijn medicatie werd ingenomen ter controle (je krijgen meerdere reminders om het mee te nemen). Daarna mocht ik door naar de operatiekamer. Verwacht daar niet teveel van trouwens. Het is bizar klein, maar als je goed kijkt zie je dat het aan niets ontbreekt. Nu zaten er twee beensteunen aan de operatietafel. Toen ik eenmaal lag kreeg ik een deken en twee aparte dekens over mijn benen.

Een assistent (de eersre mannelijke die ik heb gezien) maakte eerst alles schoon en legde mij uit hoe ik de betadineoplossing moet maken om mee te spoelen. Dit moet als ik thuis ben wekelijks. Vervolgens kijkt dr. Chettawut hoe het is geworden. Hiervoor brengt hij een eendenbek in, just so you know, en kijkt hij met een lampje op zijn hoofd als een soort mijnwerker in je nieuwe holte. Hij was erg tevreden over het resultaat. Mijn voormalige scrotum was alleen erg rimpelig en hij raadde me aan om na drie maanden oestrogel op mijn buitenstente schaamlippen te smeren (die maakt hij met een deel van het scrotum). De oestrogel zou het een en ander wat zachter moeten maken. Vervolgens kon ik vragen stellen, hoewel ik die niet veel meer had. Ten slotte knipte zijn assistent enkele hechtingen aan de buitenkant los en mocht ik me weer gaan aankleden. Het hele gebeuren deed geen pijn, maar je nieuwe vagina is natuurlijk heeeel gevoelig. Ik had alleen erger verwacht. Nadat ik was aangekleed kon ik de laatste vragen aan dr. Chettawut stellen en werden we naar het hotel gebracht.

Eenmaal terug zijn we weer naar het naastgelegen café gegaan en na mijn middagsessie dilateren naar Seacon Square. Lopen was iets makkelijker nu de hechtingen eruit zijn. Minder schurend gevoel. We hebben o.a. oestrogel (tip: google een plaatje om te laten zien) en extra maandverband gehaald (pak die van 30cm!). Inmiddels heb ik al bijna 60 van die dingen versleten met 3 a 4x wisselen per dag. Daarna zijn we doorgelopen naar de pedicure. Dit kwam mooi op tijd, want daardoor kon ik een uur zitten op mijn donut . Uiteindelijk zijn we met mooi gelakte teennagels nog wat gaan eten bij Shabu Shi. Absolute aanrader! Je kunt er voor ongerekend een tientje onbeperkt eten en drinken. Midden op tafel staat een grote pan soep (met twee soorten) en langs je loopt een rolband met rauw vlees, rauwe vis en rauwe groente die je daarin kunt gooien om te koken (Chinees fondue). Ook hebben ze een enorme sushibar met tempura erbij. De banken zijn met donutkussen goed uit te houden (vond ik). Ik kan dit zeker aanraden. Vanuit The Vertical Suite pak je loopbrug naar Seacon Square, ga je via die brug naar binnen, pak je de roltrap naar beneden en blijf je rechtdoor lopen. Je loopt er vanzelf tegenaan. Kan niet missen.

Al met al vond ik het goed te doen. Ik heb niet veel gelopen en veel gezeten. Het kan te doen zijn, maar ik weet dat dit bijvoorbeeld voor N te ver gaat. Mijn ma en vriendin hebben al opgemerkt dat ik over het algemeen veel beter loop dan de andere patiënten. Ook hier geldt, luister naar je lichaam. In Seacon Square kun je een rolstoel krijgen en als we iets langer zouden gaan lopen had ik er een gehaald. Het lopen heeft er wel voor gezorgd dat ik me voor het eerst sinds ik hier ben weer echt mens voel (afgezien van de Thai die me nastaren omdat ik zo lang ben...). Het eetschema begon immers al meteen toen ik aankwam. Ik kan nu langzamaan weer steeds meer doen wat ik gewend ben, zonder aan het hotel gekluisterd te zijn.

Wellicht gaan we vanavond of morgen nog kort naar de tegenovergelegen night market. Die is alleen van donderdag tot zondag en dit zijn dus ook de laatste mogelijkheden om te gaan. De afspraak is dat ik moet aangeven dat ik wil zitten als het nodig blijkt en in het ergste geval pakken we de taxi terug (de afstand lijkt klein, maar is groter dan je denkt). We gaan ook niet verder dan de mall of de night market. Mijn genezing verloopt goed en dat wil ik niet verneuken door over mijn grenzen te gaan. De grens voorzichtig aftasten heeft mij echter wel mooie roodgelakte teennagels en een volle maag opgeleverd .

[TessB]

Voor mij is Horizontal in tge Vertical ook wel een mooie titel.

Lijkt me een prima idee om ook mijn ervaringen in maart te delen.
Ik heb toch al bedt veel opgeschreven voor en tijdens de transitie en was hetbtoch al van plan om de tijd td doden met opschrijven wat mijn ervaringen zijn, ik kan ze dus net zo goed delen voor de lichting na mij.

Tot nu toe heb ik gemerkt hoe dankbaar het is om ook voor anderen iets te betekenen. Gesprekken met zoekenden, interviews met studenten, soms reactie op GZ, bijeenkomsten bij Transvisie, etc.

Ik was door Tanja gevraagd haar lezing voor 350 studenten in Utrecht a.s. vrijdag bij te wonen. Heb oorspronkelijk ja gezegd, maar toen wist ik niet dat ik a.s. maandag mijn FFS zou hebben. Nu zie ik wel...

@Tess: de laatste (Thaise) loodjes... heb je voor thuis al een huurbed geregeld, zodat je je comfortabel in de huiskamer kunt begeven? Of gaat het zitten goed genoeg dat je dat niet nodig hebt? Ben wel benieuwd, want ik twijffel of ik dat straks moet regelen of niet.

Wat grappig dat je gevraagd bent de lezing van Tanja bij te wonen. Heb ik een paar maanden terug in Tilburg gedaan als soort van support. Ik raad je ten zeerste af om zo snel op de FFS die presentatie bij te wonen en dat ook zo snel mogelijk aan Tanja te laten weten (i.v.m. vervanging zoeken). Iedereen die ik ken heeft vijf dagen na de FFS is een gezwollen kop met blauwe plekken (zonder uitzondering!). Ik was pas 7 dagen na mijn operatie weer echt in staat om thuis te werken, en dan ben ik nog snel . Doe het jezelf niet aan. Jouw eigen welzijn gaat voor en dat begrijp Tanja ook wel.

Ik merk zelf overigens dat ik zelf presenteren en een wat actievere rol in presentaties leuker vind dan slechts als voorbeeld dienen. Bijvoorbeeld voorlichting op de middelbare school (algemeen) of op de universiteit (specifieke onderwerpen). Bijeenkomsten vind ik ook zeker de moeite waard. Anderen helpen met verzekeringen is ook zo'n leuk puntje. Als je wil, kun je jezelf op veel manieren nuttig maken. Zolang het maar niet in de weg staat aan mijn werk/studie(s), hobby ik graag een beetje met LHBT-dingetjes (in brede zin).

Ik heb overigens geen huurbed. Ik woon samen met mijn vriendin in een tweekamerappartement van de studentenhuisvesting (waar ik pas uiterlijk eind juli uit moet). Geen idee waar ik een extra bed kwijt moet. Het appartement is met 36m2 wat krap (de hotelkamer is groter xD), maar best ruim van opzet, de toegang tot het OV is fantastisch (bijna elke 10 minuten een bus naar de universiteit (werk) of het station) en het complex heeft een lift naar onze verdieping.

Ik zou je nier zoveel zorgen maken om het zittem. Heb net meer dan een uur met mijn donutkussen op een houten bank gezeten en dat ging prima. Ik zou durven stellen dat ik op een comfortabele (zachte) bank/leunstoel geen donutkussen nodig heb. Al helemaal niet als ik naar achteren kan leunen. Bovendien is dilateren niet echt iets voor in de woonkamer en gaat traplopen best, mits je dat rustig doet. Waarschijnlijk lig ik straks een groot deel uitgestrekt op de bank, zoals ik altijd al deed .

[TessB]

Zondag 12 november
De night market is gisteren alsnog gelukt. Mijn vriendin had tijdens een fietstocht een Koreaans meisje leren kennen met wie ze in de buurt heeft afgesproken. Het meisje had drie vrienden mee uit Myanmar. Ze studeerden allemaal in Thailand en spraken bijzonder goed Engels. We hebben eens stukje met hen over de night market gelopen en zijn uiteindelijk met zijn allen nog even ergens gaan zitten. Persoonlijk vond ik het fijn om weer even een gesprek 'op niveau' te hebben (wat het Engels betreft). Daardoor zijn we weer wat leuke dingen over Azië en het leven hier te weten gekomen. Uiteindelijk zijn we iets voor twaalven teruggelopen en meteen gaan slapen.

Vanochtend was er weer vers bloed bij het ontbijt. Ditmaal in de vorm van C uit Frankrijk en H uit Australië/China. C is in dezelfde week geopereerd als N en ik, terwijl H deze week wordt geopereerd. H is erg verlegen. We hebben kort kennis gemaakt bij het ontbijt en nummers uitgewisseld met H voor het geval ze vragen had. C daarentegen is compleet het tegenovergestelde. Ze is 62 en best wereldwijs. Ze spreekt goed Spaans en kan daardoor aardig met de moeder van N overweg (die alleen Spaans spreekt). Net als A is ze hier alleen. Uiteindelijk hebben we samen met C, N en de moeder van N vrij lang aan het ontbijt gezeten, waarbij afwisselend Spaans en Engels werd gesproken. Grappig om mee te maken. Ik mag C wel. Ze werkt niet meer omdat ze jaren geleden haar bedrijf heeft verkocht en straalt veel zelfvertrouwen uit. Morgen komt ze mee lunchen. Ben benieuwd wat ze allemaal te vertellen heeft.

In de avond zijn we weer bij Seacon Square gaan eten. Ditmaal op de vierde verdieping, waar allemaal restaurants zitten. Uiteindelijk kwamen we uit bij Red Sun. Je kreeg daar een soort soep op kookplaatjes midden in de tafel. Het concept is wat lastig uit te leggen, maar de 'soep' wordt met rauwe ingrediënten op tafel gezet en kookt dus voor je neus gaar. Je schept de hele tijd de ingrediënten uit de 'soep' en eet die op. Het grootste deel van de 'soep' laat je staan. Na een uur merkte ik echter dat ik pijn begon te krijgen en ben ik langzaam terug gelopen. Na even op bed te hebben gelegen viel het echter weer reuze mee. Ik denk dat het aan de bank lag waarop we zaten. Morgen doe ik misschien wat rustiger.

[TessB]

Maandag 13 november
Vanochtend leek het wel T-day bij het ontbijt. Bij het ontbijt zaten weer enkele nieuwe gezichten. Ditmaal in de vorm van J uit de VS en een transvrouw die hier in Thailand woont en haar (tegen betaling) gezelschap houdt (Eva kent haar volgens mij, begint met een N). Een wat aparte constructie als je het mij vraagt, maar J is er erg blij mee. J is hier omdat Chettawut als een van de weinige artsen een neovagina zonder diepte maakt. J hoeft dus ook niet te dilateren. Ze is vorige week woensdag geopereerd en was gisteren uit de kliniek ontslagen. Tegen advies van de verpleging in zat ze bij het ontbijt (heeft ze later nog een reprimande voor gekregen van de verpleging). Ik heb best lang met haar en N gesproken. Daarnaast waren C, N en H weer van de partij. Ook zat iets verderop nog iemand, maar ik denk dat zij zich morgen wel aan ons voorstelt.

De grote verassing van de dag was A, die ongeschoren, met hoge hakken, leren minirok waar de katheter onderuit hing en een topje waar haar net vergrootte buste bijna uit knalde bij het ontbijt verscheen. Eerlijk is eerlijk, het was vrij walgelijk om te zien. Absolutely no style or sense of fashion. Gelukkig ging A door naar buiten (iets van de verpleging absoluut niet mag als je nog een katheter in hebt). Later kwam ze terug en moest ze bekennen dat ze toch maar de taxi terug had genomen omdat ze moe werd. Goh... Ik denk dat zowel A als J vol op de tramadol zitten en denken dat ze onaantastbaar zijn. Zeker aangezien A dus de SRS én borstvergroting in dezelfde operatie heeft laten uitvoeren. Waarschijnlijk komen die zichzelf nog wel een keer tegen.

C is die middag op mijn uitnodiging bij ons komen eten. C is hier alleen en heeft de afgelopen twee weken op roomservice geleefd. De uitnodiging werd daarom dankbaar geaccepteerd en we hebben een leuke middag met C gehad. Mijn ma had allemaal broodjes bij de mall gehaald en ondertussen hebben we gesproken over C, Frankrijk, Trump, transities, de andere patiënten en vliegtuigfinanciering (C's oude vakgebied). Ook kwamen we te weten dat C bij A op bezoek is geweest, maar daar inmiddels wel spijt van heeft. C zegt dat A superslim is en naar de beste universiteit van Frankrijk is gegaan, maar sociaal is ze niet erg handig. Bovendien blijkt A zich bewust 'slutty' te kleden. C en ik zijn nooit echt op straat lastig gevallen, maar kennelijk gebeurt dat bij A elke week minstens één keer. Het lijkt misschien wat treurig voor A. Als je echter weet hoe ze vanochtend bij het ontbijt erbij zat verbaast het je niets. Uiteindelijk is C na 2,5 uur gegaan met het voornemen om nog aan A kenbaar te maken dat ze geen eten meer voor de deur van C moet zetten. Kennelijk had A dat dus al twee keer ongevraagd gedaan. Enorm bizar verhaal en ik denk dat het nog erger zou kunnen worden. Dat zal ik dan echter van de andere meiden moeten horen. Ik zit hier immers nog maar twee (volle dagen).

In de avond zijn we weer naar Seacon Square gegaan om iets te eten. Ditmaal werd het een pizzabuffet (ter afwisseling van het pittigere Thaise eten). Mijn vriendinnetje wilde nog een extra kleine handkoffer en heeft die na het eten gehaald. Onderweg heb ik een klein schoudertasje gekocht. Het eerste wat ik voor mezelf heb aangeschaft sinds de operatie (afgezien van medische zooi en levensmiddelen). Toch fijn om iets van een souvenir te hebben, afgezien van mijn permanente aandenkens. Voldaan zijn we teruggelopen naar het hotel. Mijn vriendin gaat vroeg slapen zodat ze morgen naar Ayutthaya kan gaan (de oude hoofdstad van Thailand). Ik ga denk ik morgen vast met mijn ma wat koffers pakken en zoetjesaan kijken wat we nog voor de laatste dagen nodig hebben. Misschien zit er nog een massage voor mij in. Als ik daar heelhuids doorheen kom, is dat wat mij betreft al een 'happy end'...

[Isabelle]

Super interessant om te lezen Tess! Blij dat alles goed is gegaan
Wil het zelf ook daar laten doen en dit geeft een goed kijkje in hoe het gaat daar en hoe ik dingen voor mezelf kan regelen.
Heel erg bedankt, veel geluk met het herstel en veel plezier met het resultaat

Groetjes,
Isabelle

[TessB]

Dinsdag 14 november
Het ontbijt was weer met het clubje J, C, N. Mijn moeder heeft samen met de ouders van een andere A (A2) gegeten. A2 blijft al een tijdje in haar kamer en wil nog niet naar beneden. In tegenstelling tot de moeder van N en de vader van H, kan mijn moeder goed met de ouders van A2 overweg (omdat zij wél Engels spreken). Ditmaal kregen we weer een nieuw gezicht bij het ontbijt (J2). Ze zat dit keer naast ons (net als L in het begin) en op den duur heb ik haar aangesproken. J2 is hier voor haar FFS en borstvergroting. Ik schrok een beetje toen ik haar zoveel zag eten bij het ontbijt, maar nu snap ik waarom. Ze komt hier immers niet voor haar SRS en kan dat ook niet omdat ze nog maar vijf maanden aan de hormonen zit. J2 komt uit Australië en is hierheen gekomen omdat dr. Chettawut goedkoper en beter schijnt te zijn dan wat ze daar hebben. Ze had al een heel dragverleden en wist bijzonder goed wat ze wilde. Morgen wordt ze al om 7:00 opgehaald om onder het mes te gaan. Zij is de eerste patiënt die ik zie die hier haar FFS doet. Helaas kan ik de resultaten niet meer meemaken.

Toen de verpleging kwam, vroegen ze mij of ik toevallig wist waar A was. A zit namelijk op dezelfde verdieping en ze konden haar niet vinden. Ik heb gezegd dat ik het niet wist en A eigenlijk ook maar raar vond. De verpleging liet doorschemeren dat ze dat ook vonden, maar dat dit niet de eerste keer was dat ze iemand als A hadden. A slaat al het advies van de verpleging in de wind en doet waar ze zelf zin in heeft. De verpleging was echt bezorgd over het gedrag van A, omdat ze als een goedkope slet (mijn interpretatie) ook nog eens door de stukken loopt waar je wel lastiggevallen kunt worden en waar de verpleging zelf zich nooit zo zou kleden. Bovendien merkte je dat de verpleging het echt vervelend vind als iemand niet luistert, maar ze er niet zoveel aan kunnen doen. Aan de andere kant ben je ook wel goed achterlijk als je ze niet serieus neemt. Eerlijk is eerlijk, ik heb ook niet alles tot de letter opgevolgd omdat ik het wat te strikt vond. Ik heb hun advies echter wel altijd serieus opgevolgd en ben daardoor niet over mijn grenzen gegaan.

Gelukkig was bij mijzelf verder alles goed. De bloedingen nemen ook fors af, maar volgens de verpleging kun je tot drie maanden na de operatie nog wat hebben. Heel verassend is dat gezien de omvang van de operatie niet. Ik merk wel dat de hoeveelheid bloed die ik verlies wat groter is wanneer ik heb gelopen dan wanneer ik zit, maar volgens mij heeft dat vooral te maken met het feit dat hetgeen wat er al zit door de beweging loskomt. De zwelling is nu ook stukken minder.

Ten slotte zijn we in de avond weer bij een restaurantje gaan eten. De vierde verdieping van Seacon Square zit er vol mee. Ditmaal hadden we een Japans concept waarbij je een BBQ in de tafel hebt (op kooltjes!) en allerlei soorten vlees, vis en groenten kunt bestellen om erop te leggen. Ik twijfel nog steeds of ik mijn vlees telkens goed heb gegaard, maar daarom heb ik bewust alleen maar rundvlees besteld. Lekker was het in ieder geval wel.

Vandaag mocht ik trouwens ook mijn antibioticumkuur afmaken. Ergens geeft dat wel een bevrijdend gevoel, omdat die pillen viermaalsdaags op gezette tijden ingenomen moesten worden. Daarna mocht je een uur niet meer eten in verband met de werking van de medicatie. Ik ben blij dat ik daar nu in ieder geval vanaf ben en weer wat meer vrijheid heb qua daginrichting.

Woensdag 14 november
Het verhaal met A kreeg, zoals verwacht, een staartje. C vertelde vanochtend bij het ontbijt dat ze na drie keer bij A op bezoek te zijn geweest niets meer heeft laten horen. A heeft daarna twee keer eten voor de deur van C neergezet, waar C niet erg van gediend was. Ze heeft A alleen niet meer kunnen bereiken daarna. Ook vond ze het een beetje verontrustend dat A telkens tegen haar vertelde dat ze een mooie vrouw was. Je zou dat normaal als compliment zien, maar dit was op de ‘creepy’ manier van iemand die iets meer wil. Gisteren had C roomservice besteld en vond ze daarbij een telefax van A. Daarin stond kennelijk dat A het jammer vond dat C geen vrienden wilde zijn, etc. Uiteindelijk heeft ze A te pakken gekregen via de hoteltelefoon en A gevraagd om een beetje normaal te doen. Daarop brak A in huilen uit en vertelde ze volgens C dat ze spijt had van de operatie, wilde stoppen met de medicijnen en dilateren, al twee dagen de verpleging weg heeft gestuurd, etc. C heeft daarop naar de kliniek gebeld, waar ze haar door hebben verbonden met dr. Chettawut. De kliniek moet dat verder maar oplossen.

Het lijkt een beetje alsof zij heeft gedacht dat ze door de SRS door iedereen *op magische wijze* als vrouw zou worden erkend, maar nu merkt dat dit toch niet helemaal zo werkt. De SRS is geen probleemoplossende operatie die je geestelijk stabiel maakt als je dat niet bent. Hooguit verlaagt het je dysforie en krijg je daardoor meer geestesrust. In het begin is je vagina bovendien een grote, gezwollen en lekkende wond. Heel charmant is het niet, maar wat verwacht je anders. Ik kan me voorstellen dat het misschien wat teleurstellend is in het begin. Om meteen al spijt te hebben gaat wel heel ver. Dan is er in het voortraject kennelijk iets niet helemaal goed gegaan of waren je verwachtingen niet helemaal realistisch.

We merkten in ieder geval dat C er goed de balen in had. Zeker toen ze het verhaal nog eens in het Spaans aan de moeder van N vertelde. Iedereen blijkt ook een beetje bang om A tegen te komen. A geeft echter een soort van waarschuwingssignaal af als ze door de gang loopt (door heeeeel hard te zingen met een heeeeele lage basstem). Het lijkt daardoor een beetje alsof het spookt in het hotel. Gelukkig kon er ook wel weer om worden gelachen en voelt C zich bij ons op haar gemak. Daarom hebben we haar, N en de moeder van N uitgenodigd om mee te gaan lunchen. Helaas was de verpleging echt heel laat, maar gelukkig was alles in orde. We hebben ze nog wat stroopwafels gegeven als bedankje. De lunch hebben we uiteindelijk het verzet naar een afscheidsdiner. J bleek toen ook mee te kunnen. We zijn lekker op de vierde verdieping van Seacon Square Japans gaan eten. Het was echt heel gezellig en een leuke afsluiting met de donutclub. Na het eten hebben we C en J nog even laten zien waar je een goede manicure kon krijgen (ingang via de skybridge, meteen links het fashion-gedeelte in en dan de gang naar rechts aan de rechtse kant).

Mijn vriendin en ik sloten af met een massage. Bij de loopbrug naar Seacon Square kun je voor 200 baht een voetmassage van een uur krijgen. Je kunt er overigens ook oliemassages krijgen die veeeeel goedkoper zijn dan in het hotel. Onze tassen hebben we net ingepakt (wat een opgave bleek omdat ik wat meer glijmiddel mee heb en mijn ma en vriendin vanalles hebben gekocht). Morgen moet ik vroeg op om twee uur te dilateren. Ik heb ook vast wat tramadol klaarliggen voor de vlucht terug. Ik ben goed voorbereid .

[Jennifer84]

heel veel succes met je terug reis en het is echt een plezier om dit topic te lezen van je

[TessB]

Super interessant om te lezen Tess! Blij dat alles goed is gegaan
Wil het zelf ook daar laten doen en dit geeft een goed kijkje in hoe het gaat daar en hoe ik dingen voor mezelf kan regelen.
Heel erg bedankt, veel geluk met het herstel en veel plezier met het resultaat

Groetjes,
Isabelle

heel veel succes met je terug reis en het is echt een plezier om dit topic te lezen van je

Dankjewel! Ik vind het fijn om dit te lezen. Elke dag schrijven was wel een opgave, maar dan is het ten minste vers en vergeet je niet de details (hoewel soms wat onzinnig, ze zijn wel handig). Daarom ben ik blij om te horen dat anderen er ook echt wat aan hebben. N schrijft op het moment iets op Susans.org wat het bij lange na niet haalt bij mijn post. Te weinig detail over een te grote tijdsspanne.

Mochten jullie meer willen lezen, dit is een van de meest gedetailleerde posts die ik ken (ook qua gevoel): https://www.susans.org/forums/index.php?topic=212861.0. Zij zit geestelijk/emotioneel in een iets andere positie dan ik, maar dat maakt het juist interessant. Zo zie je dat geen enkele ervaring hetzelfde is, maar er bestaan veel overeenkomsten .

Schroom overigens niet om vragen te stellen als je ze hebt. Ik heb nu nog veel vers in mijn geheugen zitten. Na de post(s) over de terugweg ga ik wat nog wat updates geven over de langere termijn, met nadruk op de genezing. Voorlopig gaat dit topic dus niet dood.

[TessB]

Donderdag 16 november
Vetrekdag! Op aanraden van dr. Chettawut heb ik twee uur gedilateerd voor vertrek. We zouden om 9:30 worden opgehaald, waardoor ik om 6:00 moest opstaan om alles op tijd te kunnen doen. Twee uur lijkt heel heftig, maar het valt best mee. Toen ik net begon met dilateren vroeg ik me serieus af hoe de fuck ik dat twee uur vol moest gaan houden. Tegen de tijd dat je vertrekt ben je er echter al zo aan gewend dat het niet zoveel meer voorstelt. Maarja, het is wel lang...

N kwam vlak voordat we gingen ontbijten nog even gedag zeggen. Zij en haar moeder werden al om 8:00 opgehaald. Ik had wel een beetje medelijden met ze. Ze moeten naar een Spaans eiland en hadden 33 uur vliegen met twee transfers voor de boeg. Ook konden ze alleen handbagage meenemen bij de laatste vlucht, wat daarmee betekende: ALLE vluchten. Wie nu nog wil beweren dat het zo lang vliegen is vanuit Nederland: je doet er met een directe vlucht vanaf Amsterdam ca. 12 uur over. Zo slecht heb je het dus niet.

Nadat we onze koffers dicht hadden gekregen zijn we nog even met C en J gaan ontbijten. Gelukkig kunnen die twee goed met elkaar overweg en kunnen ze elkaar gezelschap houden. Ook hebben we A2 eindelijk eens gezien, maar was er niet echt tijd om veel met haar te spreken. We hebben best wat leuke mensen ontmoet tijdens ons verblijf en we gaan ook zeker contact houden.

Na een klein creditcardprobleempje (tip: controleer of je limiet verhoogd is als je niet zo'n hoog limiet hebt) konden we afrekenen en vertrekken. We moesten alleen een extra taxi laten komen omdat de bagage niet in de auto van de chauffeur van dr. Chettawut pastte. We werden netjes bij de juiste check-in afgezet. De rolstoel was al aangevraagd en nadat ik mijn brief had laten zien werd ik netjes naar de gate gerold. Ook mocht ik als eerste boarden. Zo voel je je toch een beetje een VIP.

De vlucht vond ik goed te doen. Ik heb bij het ontbijt en tweemaal in het vliegtuig tramadol genomen (pijnstiller) uit voorzorg. Mijn stoel kon ver genoeg naar achteren om in combinatie met het donutkussen de druk te verlichten. Plassen ging alleen soms wat moeilijk, maar dat was denk ik een beetje vanwege de spanning. Ik heb alleen een stomme fout gemaakt met het klaptafeltje. Het was zo'n ding dat je in de armleuning stopt. Toen ik het open wilde klappen, liet ik het per ongeluk schieten en viel het bovenop mijn nieuwbakken poes. Au! Gelukkig geen schade, maar ik kreeg wel een flinke optater.

Op Schiphol ben ik weer netjes met de rolstoel geescorteerd en heeft mijn vader ons opgehaald. Eenmaal thuis aangekomen heb ik er nog een korte dilateersesie bijgepakt om te kijken hoe het gaat. Alles past nog makkelijk, dus morgen gaan we weer lekker verder met het schema.

Tess is bij dezen uit Thailand. Zoals ik eerder al aangaf is dit niet de laatste post, maar ga ik vanaf nu de intervallen vergroten. Het echte leven roept weer en ik heb nog veel in te halen met vrienden en familie .