Maud schreef: ↑05 aug 2020, 17:44
Toch zinkt de moed me af en toe ook in de schoenen en zie ik heel erg op tegen de lange wachttijd. Ik kan dus goed begrijpen dat je je zo voelt. Probeer er in ieder geval met iemand over te praten op momenten dat je het moeilijk hebt.
Het enige wat ik hierover kan zeggen is dat het nog vaak oneindig lang gaat voelen, maar het moment dat je je gesprekken begint gáát komen, en de momenten dat je je HRT en (eventuele) operaties krijgt gaan óók komen. En dan opeens ben je een jaar of twee post-op, en kijk je terug op de periode waarin je aan het wachten was, en is het opeens zoveel korter dan de tijd dat je volop in transitie bent.
Het is een rottijd. Het was voor mij de meest onzekere, meest instabiele en meest ongeduldige tijd in mijn leven. De focus op andere zaken leggen hielp enigszins, maar kijk vooruit en houd in gedachten dat dit niet voor altijd gaat zijn, ook al voelt het soms zo.
carolienolsen schreef: ↑30 jul 2020, 08:24
Ik leef nu nog als vincent er zijn voor mij best wat obstakels om als carolien te gaan leven.
Mijn vriendin en ik hebben 2 kinderen 5 jaar en 7 jaar, ik ben vroeger gepest en ben als de dood dat door mijn beslissing mijn kinderen ook gepest gaan worden.
Daarnaast ben ik nogal onzeker en bang voor bepaalde reacties van mensen die er wat over gaan zeggen.
Dus leven als carolien is er voor nu nog niet bij al zou ik daar boven moeten staan ik vind het simpel weg te spannend.
Dank voor de tips daar ga ik zeker mee aan de gang!
Lieve Carolien,
Er over praten en dan zoveel mogelijk. Je vriendin is daar de uitgesproken persoon voor want ik neem aan dat je verder met haar wilt. Dan kunnen jullie samen besluiten hoe je het de kinderen laat weten, want 'samen' is wel degelijk het toverwoord. En maak je niet teveel zorgen want in de 'regio' waar je woont zijn ze niet helemaal onbekend met het fenomeen. Praten met je vriendin, praten met de leerkrachten van jullie kinderen en daarna met de kinderen zelf. Stapje voor stapje en zie je het even niet meer, dan mag je gerust gebruik maken van mijn luisterend oor.
Heb vertrouwen, het komt goed.
Samen hand in hand door de stormen van de stilte langs het eindeloze strand, ...was ik een stukje van jou. Nu de wind is gaan liggen, rust jij als herinnering in mij.
carolienolsen schreef: ↑29 jul 2020, 18:51
Dank voor je reactie dat zijn al heel wat tips.... maar hadden jullie tussentijds ook iemand waar je mee sprak een psycholoog of iets dergelijks?
Ik vind het vooral moeilijk dat ik er alleen voor sta iedereen wenst met het beste maar niemand die echt met me kan praten of opheldering kan geven.
Ik had me aangemeld bij youz gorinchem. Zij hebben de diagnose stelling al gedaan en ik kon er mee praten. Ik mag nu nog steeds contact opnemen met mijn psycholoog bij youz als ik behoefte heb om het ergens over te hebben.
Misschien kan dit jou ook helpen.
Hallo, allemaal weer bedankt voor de reacties, mijn vriendin weet het al een lange tijd en sinds 1 jaar weten mijn meeste vrienden en schoon/familie ervan en de reacties vielen mij reuze mee.
Mijn vriendin steunt mij volledig en wil ook verder met mij als ik wel de keuze maak om als carolien te gaan leven.
Dus tot nu toe is het allemaal positief verlopen carolien zijn bij familie en vrienden vind ik nog te spannend.
Ik denk inderdaad dat ik de tijd goed kan gebruiken om dingen op een rijtje te krijgen even als het beginnen met ontharen en logopedie.
Ik denk ook dat het verstandig is om aan mijn onzekerheid te gaan werken omdat mijn onzekerheid vaak mijn gedachten leiden.
Nou Carolien je hebt veel geluk met je lieve vriendin, vrienden en familie! Je kan de wachttijd ook mooi gebruiken om je kinderen erbij te betrekken als je meer weet, ik weet natuurlijk niet in hoeverre zij al op de hoogte zijn. Die van mij heb ik ruim de tijd gegeven om te wennen en vinden het nu schitterend om mee te helpen met de logopedie oefeningen.
En die onzekerheid die je beschrijft lijkt mij in combinatie met je wens om alles op een rijtje te krijgen een prima aanleiding voor een afspraakje met de huisarts voor een verwijzing naar een leuke eerste lijns psycholoog voor een paar gesprekken. Zelfs zonder verstand van transgender zaken kan zo'n onafhankelijk iemand je helpen om je gedachten een beetje op een rijtje te krijgen en/of je doorverwijzen naar iemand uit zijn/haar netwerk die beter bij jouw specifieke uitdagingen past. Tenminste, dat is mijn ervaring voor wat het waard is.
Oh ja en ik weet natuurlijk niet hoe het met je hoofdhaar is, maar als je kids heb neem ik aan dat je in de 30 bent, dus als je dan toch bij de huisarts bent kan je gelijk een receptje voor finasteride vragen.
