Onbegrip in Mijzelf
Geplaatst: 28 okt 2019, 15:30
Ik stel het steeds uit om dit bericht te schijven en ik zoek altijd een manier om ervoor weg te lopen. Ik vind het moeilijk mezelf te uiten, maar ik doe mijn best alles zo goed mogelijk te begrijpen.
Als kind had ik altijd een gevoel dat er iets niet klopte, er was niets waar ik me thuis voelde. Ik heb veel gezocht, maar nooit gevonden. Toen ik ongeveer 7-8 jaar was wist ik wel dat ik een meisje wilde zijn, maar ik durfde het niet toe te geven. Ik was onzeker en wilde niets veranderen, want ik was bang voor het onbekende. Ik heb het er ook nooit over gehad en nooit geuit.
Nog steeds ben ik bang voor het onbekende. Het liefst zou ik even om het hoekje willen kijken en zo weer terug kunnen. Ik worstel daar enorm mee, want als ik mezelf verander dan verandert mijn omgeving ook. Ik heb het gevoel dat het anders moet, want ik wordt niet gelukkig als ik zo blijf.
Ik voel me niet gevangen in mijn lichaam of lelijk. Ik heb helemaal niet het gevoel dat er iets mis is met mijn lichaam. Maar ik voel me ook niet gelukkig. Ik weet niet zo goed hoe ik mijn emoties moet plaatsen.
Ik heb me nooit geïdentificeerd met een mannenlichaam. Ik voel me daarom niet 100% man. Er zijn momenten dat ik teleurgesteld ben dat ik een man ben. Misschien voel ik me beter in een vrouwenlichaam. Als ik een vrouw zie dan beeld ik me in hoe het is om haar te zijn. Dan kan ik helemaal wegdromen en voel ik me compleet.
Maar er is altijd een stem in mijn hoofd die zegt dat het niet mogelijk is. Dat ik me nooit een vrouw kan voelen. Ik ben te lang, ik heb een te zware stem, mijn adamsappel is duidelijk zichtbaar, ik heb inhammen, enzovoort. Er is altijd iets wat me tegenhoud.
Ik weet dat jullie niet weten hoe ik me voel, of daar invloed op hebben. Er zijn vast mensen die hetzelfde voelen of gevoeld hebben. Hoe zijn jullie hiermee omgegaan? Hebben jullie suggesties? Hoe kan ik hiermee omgaan? Is mijn verhaal herkenbaar?
Groeten,
Frank
Als kind had ik altijd een gevoel dat er iets niet klopte, er was niets waar ik me thuis voelde. Ik heb veel gezocht, maar nooit gevonden. Toen ik ongeveer 7-8 jaar was wist ik wel dat ik een meisje wilde zijn, maar ik durfde het niet toe te geven. Ik was onzeker en wilde niets veranderen, want ik was bang voor het onbekende. Ik heb het er ook nooit over gehad en nooit geuit.
Nog steeds ben ik bang voor het onbekende. Het liefst zou ik even om het hoekje willen kijken en zo weer terug kunnen. Ik worstel daar enorm mee, want als ik mezelf verander dan verandert mijn omgeving ook. Ik heb het gevoel dat het anders moet, want ik wordt niet gelukkig als ik zo blijf.
Ik voel me niet gevangen in mijn lichaam of lelijk. Ik heb helemaal niet het gevoel dat er iets mis is met mijn lichaam. Maar ik voel me ook niet gelukkig. Ik weet niet zo goed hoe ik mijn emoties moet plaatsen.
Ik heb me nooit geïdentificeerd met een mannenlichaam. Ik voel me daarom niet 100% man. Er zijn momenten dat ik teleurgesteld ben dat ik een man ben. Misschien voel ik me beter in een vrouwenlichaam. Als ik een vrouw zie dan beeld ik me in hoe het is om haar te zijn. Dan kan ik helemaal wegdromen en voel ik me compleet.
Maar er is altijd een stem in mijn hoofd die zegt dat het niet mogelijk is. Dat ik me nooit een vrouw kan voelen. Ik ben te lang, ik heb een te zware stem, mijn adamsappel is duidelijk zichtbaar, ik heb inhammen, enzovoort. Er is altijd iets wat me tegenhoud.
Ik weet dat jullie niet weten hoe ik me voel, of daar invloed op hebben. Er zijn vast mensen die hetzelfde voelen of gevoeld hebben. Hoe zijn jullie hiermee omgegaan? Hebben jullie suggesties? Hoe kan ik hiermee omgaan? Is mijn verhaal herkenbaar?
Groeten,
Frank