Onbegrip in Mijzelf
-
- Berichten: 7
- Lid geworden op: 24 okt 2019, 14:55
- Gender: Genderfluid
- Locatie: Noord-Holland
Onbegrip in Mijzelf
Ik stel het steeds uit om dit bericht te schijven en ik zoek altijd een manier om ervoor weg te lopen. Ik vind het moeilijk mezelf te uiten, maar ik doe mijn best alles zo goed mogelijk te begrijpen.
Als kind had ik altijd een gevoel dat er iets niet klopte, er was niets waar ik me thuis voelde. Ik heb veel gezocht, maar nooit gevonden. Toen ik ongeveer 7-8 jaar was wist ik wel dat ik een meisje wilde zijn, maar ik durfde het niet toe te geven. Ik was onzeker en wilde niets veranderen, want ik was bang voor het onbekende. Ik heb het er ook nooit over gehad en nooit geuit.
Nog steeds ben ik bang voor het onbekende. Het liefst zou ik even om het hoekje willen kijken en zo weer terug kunnen. Ik worstel daar enorm mee, want als ik mezelf verander dan verandert mijn omgeving ook. Ik heb het gevoel dat het anders moet, want ik wordt niet gelukkig als ik zo blijf.
Ik voel me niet gevangen in mijn lichaam of lelijk. Ik heb helemaal niet het gevoel dat er iets mis is met mijn lichaam. Maar ik voel me ook niet gelukkig. Ik weet niet zo goed hoe ik mijn emoties moet plaatsen.
Ik heb me nooit geïdentificeerd met een mannenlichaam. Ik voel me daarom niet 100% man. Er zijn momenten dat ik teleurgesteld ben dat ik een man ben. Misschien voel ik me beter in een vrouwenlichaam. Als ik een vrouw zie dan beeld ik me in hoe het is om haar te zijn. Dan kan ik helemaal wegdromen en voel ik me compleet.
Maar er is altijd een stem in mijn hoofd die zegt dat het niet mogelijk is. Dat ik me nooit een vrouw kan voelen. Ik ben te lang, ik heb een te zware stem, mijn adamsappel is duidelijk zichtbaar, ik heb inhammen, enzovoort. Er is altijd iets wat me tegenhoud.
Ik weet dat jullie niet weten hoe ik me voel, of daar invloed op hebben. Er zijn vast mensen die hetzelfde voelen of gevoeld hebben. Hoe zijn jullie hiermee omgegaan? Hebben jullie suggesties? Hoe kan ik hiermee omgaan? Is mijn verhaal herkenbaar?
Groeten,
Frank
Als kind had ik altijd een gevoel dat er iets niet klopte, er was niets waar ik me thuis voelde. Ik heb veel gezocht, maar nooit gevonden. Toen ik ongeveer 7-8 jaar was wist ik wel dat ik een meisje wilde zijn, maar ik durfde het niet toe te geven. Ik was onzeker en wilde niets veranderen, want ik was bang voor het onbekende. Ik heb het er ook nooit over gehad en nooit geuit.
Nog steeds ben ik bang voor het onbekende. Het liefst zou ik even om het hoekje willen kijken en zo weer terug kunnen. Ik worstel daar enorm mee, want als ik mezelf verander dan verandert mijn omgeving ook. Ik heb het gevoel dat het anders moet, want ik wordt niet gelukkig als ik zo blijf.
Ik voel me niet gevangen in mijn lichaam of lelijk. Ik heb helemaal niet het gevoel dat er iets mis is met mijn lichaam. Maar ik voel me ook niet gelukkig. Ik weet niet zo goed hoe ik mijn emoties moet plaatsen.
Ik heb me nooit geïdentificeerd met een mannenlichaam. Ik voel me daarom niet 100% man. Er zijn momenten dat ik teleurgesteld ben dat ik een man ben. Misschien voel ik me beter in een vrouwenlichaam. Als ik een vrouw zie dan beeld ik me in hoe het is om haar te zijn. Dan kan ik helemaal wegdromen en voel ik me compleet.
Maar er is altijd een stem in mijn hoofd die zegt dat het niet mogelijk is. Dat ik me nooit een vrouw kan voelen. Ik ben te lang, ik heb een te zware stem, mijn adamsappel is duidelijk zichtbaar, ik heb inhammen, enzovoort. Er is altijd iets wat me tegenhoud.
Ik weet dat jullie niet weten hoe ik me voel, of daar invloed op hebben. Er zijn vast mensen die hetzelfde voelen of gevoeld hebben. Hoe zijn jullie hiermee omgegaan? Hebben jullie suggesties? Hoe kan ik hiermee omgaan? Is mijn verhaal herkenbaar?
Groeten,
Frank
No one can go back and make a brand new start, anyone can start from now and make a brand new ending.
-
- Moderator
- Berichten: 3817
- Lid geworden op: 23 mei 2012, 22:26
- Gender: Transgender
- Voornaamwoorden: Zij/haar
- Locatie: Breda
Re: Onbegrip in Mijzelf
Zeker herkenbaar en ik worstel er ook nog steeds mee, al geloof ik inmiddels wel dat ik gewoon een vrouw ben.
Irene
-
- Berichten: 92
- Lid geworden op: 22 aug 2019, 16:10
- Gender: Vrouw
Re: Onbegrip in Mijzelf
Ik herken me ook in vrijwel alles dat je zegt.
Ik liep over straat, als man en vader. Kort, grijzend haar, aan mij zij een vrouw, en twee kinderen. Ik was totaal onopvallend, echt niemand keek naar me. Dat vond ik helemaal prima! Ik leef graag teruggetrokken en in de massa pas ik niet.
Al voor mijn transitie wist ik; ik heb dan wel mooi dik haar zonder inhammen, ik heb ook een stevige baardgroei gehad. Ik heb een grote mannenneus. Mijn wenkbrauwen lijken altijd boos te staan Maar ik wist ook dat ik daar verder niet te veel aan wilde veranderen. Ik zal altijd iets van een man hebben als je me aankijkt. Voor mij maakt dat niet uit. Maar ik weet ook dat juist dát voor mij makkelijker is dan voor de meesten, ik ben lekker huismoeke en ik zorg voor ons gezin. Ik kom zonder problemen buiten, maar mijn leven is gewoon thuis, met mijn gezin en de poesjes. Ik voel me daarin gezegend.
Als wij nu buiten lopen, is het helaas wel zo dat vrijwel alle ogen naar mij kijken, ik trek de aandacht. Dat zal altijd een moeilijk punt blijven, maar ik leer ook steeds beter om daar maar niet meer naar te kijken. Er zijn gewoon ineens heel veel mensen die jou niet willen kennen. Prima wat mij betreft. Er zijn ook altijd mensen die heel veel om je geven, en wel blijven en er zijn zeker nieuwe mensen te ontmoeten.
De dag dat ik wist dat ik iets moest gaan doen, was de dag die jij ook hebt gehad. Ik lag in bad, en dacht hoe fijn het zou zijn als ik een vrouwenlijf had gehad. En toen ik daar echt over na ging denken, toen vielen er wel een aantal kwartjes.
Mijn partner en ik hebben die dag ook besloten om ervoor te gaan. En nu ik ook hier ben, ben ik echt zoooo blij dat ik het allemaal heb gedaan.
Ik heb de dagen afgeteld dat ik aan de hormonen mocht. Ik heb de dagen afgeteld van mijn operatie. En alles ging soms moeizaam, en alles deed soms pijn, en vaak zocht ik tevergeefs naar moed, en soms vond ik het dan toch weer. Maar de zachtheid van mijn lijf, de vorm van mijn romp, mijn mooie vrouwenbenen, mijn vaginaplastiek die zo goed is gelukt, het was alles echt meer dan waard.
Dus ik heb hetzelfde gevoeld, dit is wat ik ermee heb gedaan. Ik wilde zo snel mogelijk door de hele procedure, om van mijn dagdromen iets van werkelijkheid te maken. Overigens kijk ik vaak in de spiegel, maar maar zelden naar dat ouwe hoofd van me. Maargoed, mijn vrouw krijgt ook een oud hoofd
Oh, nog een kleine edit. Tijdens een van mijn gesprekken met de psycholoog kreeg ik de vraag "hoeveel vrouw ik me zou voelen als het hele traject voorbij zou zijn". Ik antwoordde daarop 70%. Zij keek verbaasd, maar het is zoals het is. Ik ben 45 jaar lang als man behandeld, het manzijn is dan ook een wezenlijk onderdeel geweest in mijn leven. Dus als ik er lichamelijk ook voor 70% als vrouw uitzie, dan ben ik daar helemaal tevreden over verder.
Ik liep over straat, als man en vader. Kort, grijzend haar, aan mij zij een vrouw, en twee kinderen. Ik was totaal onopvallend, echt niemand keek naar me. Dat vond ik helemaal prima! Ik leef graag teruggetrokken en in de massa pas ik niet.
Al voor mijn transitie wist ik; ik heb dan wel mooi dik haar zonder inhammen, ik heb ook een stevige baardgroei gehad. Ik heb een grote mannenneus. Mijn wenkbrauwen lijken altijd boos te staan Maar ik wist ook dat ik daar verder niet te veel aan wilde veranderen. Ik zal altijd iets van een man hebben als je me aankijkt. Voor mij maakt dat niet uit. Maar ik weet ook dat juist dát voor mij makkelijker is dan voor de meesten, ik ben lekker huismoeke en ik zorg voor ons gezin. Ik kom zonder problemen buiten, maar mijn leven is gewoon thuis, met mijn gezin en de poesjes. Ik voel me daarin gezegend.
Als wij nu buiten lopen, is het helaas wel zo dat vrijwel alle ogen naar mij kijken, ik trek de aandacht. Dat zal altijd een moeilijk punt blijven, maar ik leer ook steeds beter om daar maar niet meer naar te kijken. Er zijn gewoon ineens heel veel mensen die jou niet willen kennen. Prima wat mij betreft. Er zijn ook altijd mensen die heel veel om je geven, en wel blijven en er zijn zeker nieuwe mensen te ontmoeten.
De dag dat ik wist dat ik iets moest gaan doen, was de dag die jij ook hebt gehad. Ik lag in bad, en dacht hoe fijn het zou zijn als ik een vrouwenlijf had gehad. En toen ik daar echt over na ging denken, toen vielen er wel een aantal kwartjes.
Mijn partner en ik hebben die dag ook besloten om ervoor te gaan. En nu ik ook hier ben, ben ik echt zoooo blij dat ik het allemaal heb gedaan.
Ik heb de dagen afgeteld dat ik aan de hormonen mocht. Ik heb de dagen afgeteld van mijn operatie. En alles ging soms moeizaam, en alles deed soms pijn, en vaak zocht ik tevergeefs naar moed, en soms vond ik het dan toch weer. Maar de zachtheid van mijn lijf, de vorm van mijn romp, mijn mooie vrouwenbenen, mijn vaginaplastiek die zo goed is gelukt, het was alles echt meer dan waard.
Dus ik heb hetzelfde gevoeld, dit is wat ik ermee heb gedaan. Ik wilde zo snel mogelijk door de hele procedure, om van mijn dagdromen iets van werkelijkheid te maken. Overigens kijk ik vaak in de spiegel, maar maar zelden naar dat ouwe hoofd van me. Maargoed, mijn vrouw krijgt ook een oud hoofd
Oh, nog een kleine edit. Tijdens een van mijn gesprekken met de psycholoog kreeg ik de vraag "hoeveel vrouw ik me zou voelen als het hele traject voorbij zou zijn". Ik antwoordde daarop 70%. Zij keek verbaasd, maar het is zoals het is. Ik ben 45 jaar lang als man behandeld, het manzijn is dan ook een wezenlijk onderdeel geweest in mijn leven. Dus als ik er lichamelijk ook voor 70% als vrouw uitzie, dan ben ik daar helemaal tevreden over verder.
Every cruel day has it´s nightfall
-
- Berichten: 764
- Lid geworden op: 29 jun 2017, 13:23
- Gender: Vrouw
- Locatie: Twente
Re: Onbegrip in Mijzelf
Ik ben 2 meter lang, kaal (dus niet alleen inhammen, maar kaal aan de bovenkant en de rest geschoren), lage stem en ik heb er ook voor gekozen in transitie te gaan. Er is de optie van een pruik of haarstuk maar dat kan ik qua prikkels niet hebben, dus ik heb nog steeds een helemaal kaal hoofd. Maar ik draag wel regelmatig een rok. En altijd oorbellen enzo. Ik word vaak gemisgendered maar stoor me daar niet erg aan, zolang het geen opzet is.
Bovenal, ik voel mezelf een stuk beter dan voorheen.
Bovenal, ik voel mezelf een stuk beter dan voorheen.
"The reward for conformity is that everyone likes you but yourself." - Rita Mae Brown
-
- Berichten: 7
- Lid geworden op: 24 okt 2019, 14:55
- Gender: Genderfluid
- Locatie: Noord-Holland
Re: Onbegrip in Mijzelf
Bedankt voor je uitgebreid bericht, Lokien. Waren er nog momenten voor of tijdens de transitie dat je begon te twijfelen of dat je je bedacht dat je het wel aankon?Lokien schreef: ↑28 okt 2019, 17:59 Ik herken me ook in vrijwel alles dat je zegt.
Ik liep over straat, als man en vader. Kort, grijzend haar, aan mij zij een vrouw, en twee kinderen. Ik was totaal onopvallend, echt niemand keek naar me. Dat vond ik helemaal prima! Ik leef graag teruggetrokken en in de massa pas ik niet.
Al voor mijn transitie wist ik; ik heb dan wel mooi dik haar zonder inhammen, ik heb ook een stevige baardgroei gehad. Ik heb een grote mannenneus. Mijn wenkbrauwen lijken altijd boos te staan Maar ik wist ook dat ik daar verder niet te veel aan wilde veranderen. Ik zal altijd iets van een man hebben als je me aankijkt. Voor mij maakt dat niet uit. Maar ik weet ook dat juist dát voor mij makkelijker is dan voor de meesten, ik ben lekker huismoeke en ik zorg voor ons gezin. Ik kom zonder problemen buiten, maar mijn leven is gewoon thuis, met mijn gezin en de poesjes. Ik voel me daarin gezegend.
Als wij nu buiten lopen, is het helaas wel zo dat vrijwel alle ogen naar mij kijken, ik trek de aandacht. Dat zal altijd een moeilijk punt blijven, maar ik leer ook steeds beter om daar maar niet meer naar te kijken. Er zijn gewoon ineens heel veel mensen die jou niet willen kennen. Prima wat mij betreft. Er zijn ook altijd mensen die heel veel om je geven, en wel blijven en er zijn zeker nieuwe mensen te ontmoeten.
De dag dat ik wist dat ik iets moest gaan doen, was de dag die jij ook hebt gehad. Ik lag in bad, en dacht hoe fijn het zou zijn als ik een vrouwenlijf had gehad. En toen ik daar echt over na ging denken, toen vielen er wel een aantal kwartjes.
Mijn partner en ik hebben die dag ook besloten om ervoor te gaan. En nu ik ook hier ben, ben ik echt zoooo blij dat ik het allemaal heb gedaan.
Ik heb de dagen afgeteld dat ik aan de hormonen mocht. Ik heb de dagen afgeteld van mijn operatie. En alles ging soms moeizaam, en alles deed soms pijn, en vaak zocht ik tevergeefs naar moed, en soms vond ik het dan toch weer. Maar de zachtheid van mijn lijf, de vorm van mijn romp, mijn mooie vrouwenbenen, mijn vaginaplastiek die zo goed is gelukt, het was alles echt meer dan waard.
Dus ik heb hetzelfde gevoeld, dit is wat ik ermee heb gedaan. Ik wilde zo snel mogelijk door de hele procedure, om van mijn dagdromen iets van werkelijkheid te maken. Overigens kijk ik vaak in de spiegel, maar maar zelden naar dat ouwe hoofd van me. Maargoed, mijn vrouw krijgt ook een oud hoofd
Oh, nog een kleine edit. Tijdens een van mijn gesprekken met de psycholoog kreeg ik de vraag "hoeveel vrouw ik me zou voelen als het hele traject voorbij zou zijn". Ik antwoordde daarop 70%. Zij keek verbaasd, maar het is zoals het is. Ik ben 45 jaar lang als man behandeld, het manzijn is dan ook een wezenlijk onderdeel geweest in mijn leven. Dus als ik er lichamelijk ook voor 70% als vrouw uitzie, dan ben ik daar helemaal tevreden over verder.
De emoties veranderen bij mij snel, soms ben ik heel overtuigd van wat ik wil, dan opeens ben ik erg aan het twijfelen. Dan weet ik het allemaal niet meer en belandt ik in een diepe put.
No one can go back and make a brand new start, anyone can start from now and make a brand new ending.
-
- Berichten: 7
- Lid geworden op: 24 okt 2019, 14:55
- Gender: Genderfluid
- Locatie: Noord-Holland
Re: Onbegrip in Mijzelf
Ik vind het fijn te horen dat ik niet de enige ben. Wanneer was het punt dat je echt wist dat je een vrouw bent? En hoe heb je dat laten zien aan anderen?Irene_de_Vreede schreef: ↑28 okt 2019, 16:25 Zeker herkenbaar en ik worstel er ook nog steeds mee, al geloof ik inmiddels wel dat ik gewoon een vrouw ben.
No one can go back and make a brand new start, anyone can start from now and make a brand new ending.
-
- Moderator
- Berichten: 3817
- Lid geworden op: 23 mei 2012, 22:26
- Gender: Transgender
- Voornaamwoorden: Zij/haar
- Locatie: Breda
Re: Onbegrip in Mijzelf
Dat was geen vast punt dat is geleidelijk gegaan ook mezelf laten zien is een geleidelijk proces geweest (en is ook nog niet afgerond)
Irene
-
- Berichten: 92
- Lid geworden op: 22 aug 2019, 16:10
- Gender: Vrouw
Re: Onbegrip in Mijzelf
Ja, bij mij ook inderdaad. En het laten zien ook, pas na mijn operatie ben ik vrijwel dagelijks vrouwelijk gekleed, maar soms ook zeker niet. De hele transitie en alles wat daardoor gaat veranderen in 1 keer proberen te overzien is veel te groot, echt te overweldigend; je kunt het beste kleine stapjes nemen, en kijken wat dat je brengt.
Ik heb nooit getwijfeld, alleen in het prille begin. De twijfel zat hem in de combinatie én transgender te zijn én lesbisch. Dat scheen mijn brein echt een te onwaarschijnlijke combinatie. Maar toen ik eenmaal toeliet dat het wellicht toch wel zo zou zijn, zag ik ook ineens al mijn eerdere lange relaties zo duidelijk: ik was altijd al de vrouwelijke, en zij was altijd veel mannelijker. Op 1 keer na, en dat ging hierom ook fout.
Ik dacht lange tijd, vrijwel tot het moment dat ik ervoor op de lijst kwam, dat ik de operatie naar een vaginaplastiek niet aan zou kunnen, en dan vooral de spanning van het wachten niet. Ik heb 6 maanden op de wachtlijst gestaan voordat ik werd geopereerd. Dat zijn helaas nu andere tijden
Maar ik had (en heb) zo veel steun van mijn partner, en van mijn schoonvader, dat was heel fijn. Hij is 84 nu, is geboren met bot-tbc en heeft zoveel pijn geleden. Elke keer als ie wordt geopereerd is hij de rust zelve. Ik dacht, hij zal het wel het beste weten, dus ik heb geprobeerd om hem in mijn achterhoofd te houden, alle dagen, tot de dag van mijn opname. En ook die nacht, en de vroege ochtend richting operatietafel ging prima eigenlijk. Ik had zo'n lieve operatieverpleegkundige, we waren hartstikke leuk aan het kletsen, terwijl ze het infuus indeed.
Het enige waar ik invloed op had was mijn eigen fysieke gesteldheid, dus ik heb geprobeerd zo fit mogelijk te zijn. De rest was aan Dr Bouman, en dat was super.
Ik kan me voorstellen hoe rot het is om steeds terug te vallen in twijfel. Het houdt je op je plek, terwijl je ook zo graag zou willen ontdekken. Heb je mensen bij wie je hier uiting aan kunt geven? Ik heb een heel zacht vangnet, bij mij doen stoten van buiten niet veel pijn.
Ik heb nooit getwijfeld, alleen in het prille begin. De twijfel zat hem in de combinatie én transgender te zijn én lesbisch. Dat scheen mijn brein echt een te onwaarschijnlijke combinatie. Maar toen ik eenmaal toeliet dat het wellicht toch wel zo zou zijn, zag ik ook ineens al mijn eerdere lange relaties zo duidelijk: ik was altijd al de vrouwelijke, en zij was altijd veel mannelijker. Op 1 keer na, en dat ging hierom ook fout.
Ik dacht lange tijd, vrijwel tot het moment dat ik ervoor op de lijst kwam, dat ik de operatie naar een vaginaplastiek niet aan zou kunnen, en dan vooral de spanning van het wachten niet. Ik heb 6 maanden op de wachtlijst gestaan voordat ik werd geopereerd. Dat zijn helaas nu andere tijden
Maar ik had (en heb) zo veel steun van mijn partner, en van mijn schoonvader, dat was heel fijn. Hij is 84 nu, is geboren met bot-tbc en heeft zoveel pijn geleden. Elke keer als ie wordt geopereerd is hij de rust zelve. Ik dacht, hij zal het wel het beste weten, dus ik heb geprobeerd om hem in mijn achterhoofd te houden, alle dagen, tot de dag van mijn opname. En ook die nacht, en de vroege ochtend richting operatietafel ging prima eigenlijk. Ik had zo'n lieve operatieverpleegkundige, we waren hartstikke leuk aan het kletsen, terwijl ze het infuus indeed.
Het enige waar ik invloed op had was mijn eigen fysieke gesteldheid, dus ik heb geprobeerd zo fit mogelijk te zijn. De rest was aan Dr Bouman, en dat was super.
Ik kan me voorstellen hoe rot het is om steeds terug te vallen in twijfel. Het houdt je op je plek, terwijl je ook zo graag zou willen ontdekken. Heb je mensen bij wie je hier uiting aan kunt geven? Ik heb een heel zacht vangnet, bij mij doen stoten van buiten niet veel pijn.
Every cruel day has it´s nightfall
-
- Berichten: 7
- Lid geworden op: 24 okt 2019, 14:55
- Gender: Genderfluid
- Locatie: Noord-Holland
Re: Onbegrip in Mijzelf
Ik heb veel twijfel. Eerst wist ik het zeker, maar sinds gisteren begon ik te twijfelen. Niemand in mijn omgeving weet het van me. Ik heb mijn moeder een half jaar geleden verteld dat ik soms dameskleding draag, maar verder weet ze niet. Ik heb wel een afspraak gemaakt bij de huisarts, ik hoop dat dit meer duidelijkheid schept. Kleine stapjes, denk ik. Ik weet dat ik het binnenkort meer mensen moet vertellen, als er iets gaat veranderen dan.Lokien schreef: ↑30 okt 2019, 19:18 Ik kan me voorstellen hoe rot het is om steeds terug te vallen in twijfel. Het houdt je op je plek, terwijl je ook zo graag zou willen ontdekken. Heb je mensen bij wie je hier uiting aan kunt geven? Ik heb een heel zacht vangnet, bij mij doen stoten van buiten niet veel pijn.
Maar ik vind het moeilijk. Ik sta niet graag in de spotlight en ik vind mezelf ook helemaal niet belangrijk. Misschien wordt het allemaal makkelijker als ik wat meer naar mezelf kijk.
No one can go back and make a brand new start, anyone can start from now and make a brand new ending.
-
- Moderator
- Berichten: 3817
- Lid geworden op: 23 mei 2012, 22:26
- Gender: Transgender
- Voornaamwoorden: Zij/haar
- Locatie: Breda
Re: Onbegrip in Mijzelf
Mezelf op de eerste plaats zetten is iets wat ik ook als ongelooflijk moeilijk ervaar.
Irene