Begrijpen

[Dieuwertje]

k snap het nog steeds niet helemaal, kan het nog steeds niet goed bevatten.
Ik ben een vrouw. Het is niet zo van ik trek een jurk aan en maak mij op en dan is het goed. Dan zou je je nog steeds man kunnen voelen. Met een vrouwelijke kant, dat wel dan.
Nee als ik rond loop voel ik mij echt een vrouw. En zelfs als ik net uit bed kom, te weinig haar op sommige plekken en de rest als een vogelverschrikker alle kanten op. Maakt niet uit, ik zie nog steeds een vrouw.
Dat ik het niet helemaal snap betekend niet dat ik het niet aanvaard heb. Dat was in het begin wel anders. Ik heb 35 jaar lang gedacht dit kan niet, het is niet normaal (in zekere zin is dat laatste natuurlijk waar, we zijn nog steeds een minderheid ). Tot het moment dat ik het niet langer meer weg kon stoppen. Het moment dat ik dacht dat gaat niet langer zo, laat ik maar toegeven en als vrouw rond gaan lopen. En dan komt dat gevoel van 'als vrouw rondlopen? Onzin, niks als, ik ben een vrouw'. Maar toch, je weet hoe je geboren bent. Ik blijf het een beetje een raadsel vinden. Kan het mij wat schelen. Nee hoor, ik kan mij niet herinneren dat ik ooit zo gelukkig geweest ben.
Maar helemaal snappen?

[Fay]

k snap het nog steeds niet helemaal, kan het nog steeds niet goed bevatten.
Ik ben een vrouw. Het is niet zo van ik trek een jurk aan en maak mij op en dan is het goed. Dan zou je je nog steeds man kunnen voelen. Met een vrouwelijke kant, dat wel dan.
Nee als ik rond loop voel ik mij echt een vrouw. En zelfs als ik net uit bed kom, te weinig haar op sommige plekken en de rest als een vogelverschrikker alle kanten op. Maakt niet uit, ik zie nog steeds een vrouw.
Dat ik het niet helemaal snap betekend niet dat ik het niet aanvaard heb. Dat was in het begin wel anders. Ik heb 35 jaar lang gedacht dit kan niet, het is niet normaal (in zekere zin is dat laatste natuurlijk waar, we zijn nog steeds een minderheid ). Tot het moment dat ik het niet langer meer weg kon stoppen. Het moment dat ik dacht dat gaat niet langer zo, laat ik maar toegeven en als vrouw rond gaan lopen. En dan komt dat gevoel van 'als vrouw rondlopen? Onzin, niks als, ik ben een vrouw'. Maar toch, je weet hoe je geboren bent. Ik blijf het een beetje een raadsel vinden. Kan het mij wat schelen. Nee hoor, ik kan mij niet herinneren dat ik ooit zo gelukkig geweest ben.
Maar helemaal snappen?

I can relate, in de spiegel kijken en niet goed weten wie je ziet, vrouw voelen? Soms meer soms minder soms niet , wat ik weet, ik wil nooit meer trug naar mijn oude hormoonhuishouding. maakt mij dat vrouw? hormonaal gezien wel

Is dat genoeg? geen id

Heb vooral moeite met de overtuiging vaen kids af aab, mijn leven is over, toen ik me realiseerde hoe het zat op 5 jarige leeftijd, en nu, zit ik inmiddels 4 jaar aan hrt, en mijn hoofd denkt nog steeds, kan niet, kan niet mezelf zijn, terwijl dat uiteraard wel kan, met vallen opstaan en knokken maar het kan, en het mag, toestan te zijn wie je bent, ik neig nog veel naar verstoppen

40 jaar 'man' zijn ben je ook niet zomaar kwijt, kost tijd, oude ik loslaten nieuwe verwelkomen, niet raar dat dat verwarrend is als je ook nog eens hormonaal overhoop wordt gegooid, maar ook qua uiterlijk

Zou willen dat mijn hoofd kon zegen, dit ben je, go for it, maar mijn mechanismes blijven aan het werk, zoeken naar andere mogelijkheden of manieren te zijn wie je bent, terwijl je alleen maar kunt zien wij je bent, geen enkele term lijkt de ladinng te dekken en dat verward

Tot die tijd ben ik dus ik, wat hety ook is, maar graag meer duidelijkheid, want ook ik snap er vak niet veel van

Fay

[Fay]

https://www.youtube.com/watch?v=g0K2YvvQyEw

[Marica]

Ik begrijp nog steeds niet wat nu die trigger was waarom ik vorig jaar eind september het idee kreeg om een jurk aan te trekken. Dat idee voerde ik 2 weken nadien uit in Leiden. Vanaf toen ben ik eigenlijk dagelijks in rokken gaan lopen tot ik in februari van dit jaar op TV die Bo van de VRT zag die vrouw was geworden. Vanaf dat moment knapte Marica uit haar schulp, en weigerde terug te gaan.
Ik moet wel even kwijt dat ik mijn hele leven niet veel op had met mijn penis, ik vond het maar een raar ding zo tussen mijn benen.
Helemaal lekker zat het dus allemaal niet, en nu ik vrij ben leef ik helemaal op.

[janine2363]

Kan het mij wat schelen. Nee hoor, ik kan mij niet herinneren dat ik ooit zo gelukkig geweest ben.
Maar helemaal snappen?

Ik ben oprecht blij voor je, want dat is de manier, er valt niks te snappen, uit te leggen, justificeren, te bewijzen of een naam te geven.
Of zelfs "zeker te zijn" van hoe je het zou noemen wie je bent. Ik denk dat het enige goede antwoord is "Ik ben ik"

Ik vind het fijn dat je dit schrijft, want laatst kwam ik ook iemand anders tegen, die negen of zo jaar na haar fysieke transitie nog
voelde dat ze moest roepen: "Ik ben VROUW !!!" (met hoofdletters en uitroep tekens) alsof dat enig belang zou hebben. En dat
de hele buiten wereld haar zo MOEST !!! zien, alsof je kan bepalen wat de buitenwereld ziet, die heeft zo zijn eigen mening.

En het nodig vond om haar leven te spliten in een voor en een na, alsof de voor nooit bestaan zou mogen hebben en met fake
herinneringen als in total recall ingevuld zou moeten worden. Maar hoe kan dat als je maar een mens, een persoon bent met
een leven dat een continuïteit is, ook al zit dat oh zo belangrijke moment erin waar je je realiseert wie je -echt- bent en er kies
daarnaar te leven en je daarnaar, indien nodig, te transformeren.

Ik dacht van: "Arm mens, je bent nog altijd in transitie en je weet dit niet eens van jezelf en het zal ook nooit ophouden"

Bij jou denk ik: "Schoon mens, wat ben ik blij voor je dat je je geluk hebt gevonden"

[Elin]

Hoi Dieuwertje, je geeft toch zelf al de antwoorden? Je bent. Aan Fay zou ik een “dank je” willen zeggen voor de lezing van Joy Ladin. Ben nog aan het huilen door de wijze waarop ze het antwoord geeft zonder het antwoord te geven wat een vrouw is.

[Benjamin]

Mooi Dieuwertje. Ja wat is dat, snappen? Snappen is eigenlijk een soort accepteren. Ik ben bv. nu mijn neefje spelenderwijs aan het leren lezen (omdat hij dat gevraagd heeft, ik dwing hem niet hoor). Hij accepteert (en internaliseert) het gegeven dat het teken a staat voor de klank die ik met mijn mond en keel maak. En b, c, enzovoort. Dat is snappen. Jij aanvaardt dat je een vrouw bent, hoewel ze bij je geboorte dachten met een jongetje van doen te hebben en hoewel de feiten die je beschrijft (te weinig haar op sommige plekken) ermee in tegenspraak lijken te zijn. Dus je snapt het. En dat niet alleen, maar je bent ook nog gelukkig! Van mij krijg je dan een dikke tien met een griffel.

Maar, tante Benjamin, waarom is a een a, en b een b? Dat is zo gegroeid. Het had ook best anders kunnen lopen. In het geval van gender, gebeurt het dat het teken a soms de klank b is, etc. Jouw klank is een b, je teken, je weergave, was een a. Wat je nu doet is je teken aanpassen. En waarom niet 100% van de tijd a-a, b-b, tja, geen idee.

[Fay]

Een vriendin en vriend van mij waar ik 2 weken intens mee heb opgetrokken kwamen tot de conclusie, we zien geen vrouw in jou, maar je bent wel een heel fijn mens

Wat moet je daar nu mee, boosheid, irritatie maar ook ach, men weet niet beter, ik ga wel ff navragen wanneer je dan wel een vrouw bent volgens hen

imo, als ik zeg dat ik een vrouw ben ben ik het, zo simpel is het

Fay

[anon20181206]

imo, als ik zeg dat ik een vrouw ben ben ik het, zo simpel is het

Fay

Zo is dat.

[DDJ]

Mijn 'vrouw' zijn, bestaat op dit moment slechts in mijn hoofd. Hoewel mijn lichaamshouding langzaamaan veranderd, zijn spraak en gedrag vooral nog mannelijk. Daarnaast zijn mijn gefrustreerde emoties ook nog verre van gewenst.

Neemt niet weg dat wanneer ik mezelf in de ogen aan kijk, dit de ogen van een verborgen jonge vrouw blijken te zijn. Welke niets liever wil, dan gezien te worden. Naar mate mijn ogen openen, opent ook mijn hart. De ogen zijn niet voor niks de spiegel van de ziel.