Benjamin schreef: ↑05 nov 2018, 11:45
AJpoekie schreef: ↑04 nov 2018, 18:28
Voor mij lijkt het soms makkelijker als mijn familie wel zou breken met me.. Andersom durf/kan ik die stap niet zetten..
Mijn therapeut adviseert me niks, maar hij noemt het wel psychologische mishandeling en zegt dat ik ze hun doelwit moet ontnemen.. Maar als ik dat doe, dan voel ik mij de bad guy.
Ik hoop dat je het ooit wel kunt. Dat je tegen jezelf kunt zeggen: eenieder die mij mishandelt, kan in de stront zakken. Het heeft bij mij ruim 36 jaar geduurd, maar ik durf nu te zeggen dat ik het kan. Ik kan het nog altijd niet geloven. Het is zeker niet makkelijk, ik leef nu zonder familie praktisch en dat is zwaar. Maar ik leef nu wel met maximaal respect voor mezelf. Ik laat mezelf niet meer mishandelen en daarmee plaats ik mezelf in wat ik niet anders kan omschrijven dan een genezende warmte.
Ik denk dat het voor mij nog te doen is, omdat ik genoeg plekken heb waar ik wel steun ontvang.
Ik ben deel van een soort pleeggezin, waar ik minstens 1x in de week blijf mee eten en slapen. En mijn vrienden steunen me ook met alles wat ze kunnen. Hierdoor lukt het me om de dingen van mijn biologische familie te verdragen, ik ga daar gewoon heen met een soort (mentaal) harnas en dan overleef ik het wel (mijn bezoeken aan hun zijn voornamelijk vanuit praktische aard, omdat ik daar nu nog in een dameselftal speel en anders steeds zit met idiote en onhandige reistijden). Na dit seizoen ga ik stoppen met voetbal en veel minder daarheen (1 à 2 keer per maand ofzo) en dat zal schelen voor mijn innerlijke rust.
Knap wat je schrijft Ben, dat je nu zo ver bent.
En Jeanine, dat klopt helemaal.
Mijn proces en hoe ik ermee om ga met mijn ouders, is echt al iets vanaf de puberteit denk ik en ik zet stappen, maar langzaam en gestaag.
Dat is mijn pad denk ik.. Het gaat inderdaad allemaal vanzelf.
Ik ben nu ook een punt dat als ze me heel erg kwetsen, dat ik dan gewoon wegga. Ik blijf niet meer om de storm te laten uitrazen. "Óf we praten normaal als volwassenen óf we praten niet". Mijn grenzen komen er steeds meer.
Maar ik reageerde in dit topic, omdat de kern overeind blijft: het doet pijn als je familie je niet accepteert zoals je bent.
Ik heb geen tips nodig, sla mijn eigen weg in hoe ik het doe met mijn ouders. En dat komt wel goed allemaal.
Dit is een proces om een vrij mens te worden, mijn gevoel dan. En daar kom ik wel, ik heb steeds meer regie over mijn leven. En er valt nog genoeg te leren. Ik zal vast nog een hoop domme dingen doen, 100x mijn kop stoten tegen dezelfde steen. En dan uiteindelijk weer iets nieuws proberen.