Mijn "vrouw zijn" is een perfect "zelfverklaard gevoel", ik heb niet veel boodschap aan een diagnose, ware het niet dat omdat mijn transitie hormoon therapie en een geslachtsbevestigende chirurgie omvat, ik een medisch attest nodig had. In de diagnose staan een paar sleutel woorden zoals "psychisch lijden" om noodzaak aan te duiden en zelfs dit is een relatieve schaal
Er zit al een economische check op; De "adviserend geneesheer" die bijvoorbeeld (een deel van) een aangezichts chirurgie kan afwijzen, de redenering is hier ook weer een notie van "lijden onder".Mr.X schreef: ↑15 nov 2018, 23:07 Moeten wij als maatschappij voor die operaties betalen, of is het een geval van 'je moet doen waar je gelukkig bij wordt, zolang je het maar zelf betaald en niemand er mee lastig valt'?
Mijn vraag is wederom, waar ligt de grens? Moeten wij elk gevoel beamen en medisch verantwoordelijk maken, of zit er toch meer achter?
Ik vind dat eigenlijk wel best, want ten eerste ik zou al mijn stappen gedaan hebben ook zonder verzekering, want het gaat om "mij" en dat is voor mij veel waard. En ten tweede mijn wens & mijn geluk is niet "er uit zien als vrouw", maar mijzelf en de wereld "als vrouw te (be)leven" en daarvoor maken mijn uiterlijkheden veel minder uit. Maar hier zit weer een splitsing. Ik heb een zeer sterk gevoel van "ik-ben-ik" en ben zeer ongevoelig van hoe anderen mijn zien. Dit rijmt ook met dat ik geen boodschap heb aan een diagnose, die mening / bevestiging van buiten interesseerd mij ook niet. Maar niet iederen heeft een hoofd als ik, dus hoe je je voelt ten opzichte van de buiten wereld kan ook weer een effect van "psychisch lijden" omvatten, waar weer tegenover staat dat er een complete "feminisatie industrie" is. Borsten, billen, heupen, gosh je kan járen doorgaan met jezelf te "barbieficeren".
Maar hier is dus een check vanuit mijzelf. Ik volg een "zelfverklaard gevoel" en juist daardoor heb ik geen interesse in verdere cosmetische vervrouwelijking. Ik denk eerder in tegenstelling tot diegenen die toch enigszins bevestiging van buiten zoeken (de diagnose). En hiermee spreek ik de stelling van dat er "groot gebruik van gemaakt <gaat> worden" tegen.
Dus voor mij wordt de grens het best bepaald door het verschil van "er uit willen zien als het andere gender" vs. "willen leven als van het andere gender" en waar het onontwarbaar is is waar de dysforie speelt, dat je je erg ongelukkig voelt door (aspecten van) hoe je er uit ziet. Als ik een korte keuze zou moeten maken. Hormoon therapie en gender bevestigende chirurgie verzekerd, de rest, alle verdere cosmetische ingrepen niet.
België dus eigenlijk