Wolfy_girl schreef: ↑02 jan 2019, 01:05
Hormoonmeisje schreef: ↑02 jan 2019, 00:12
Wolfy_girl schreef: ↑01 jan 2019, 23:35
Dus omdat het bij jou niks heeft uitgehaalt kan het voor geen andere transgender dysforie verlichten? Oke dan.
Ik bedoel, natuurlijk gaat dysforie nooit helemaal weg, dat weten we allemaal denk ik wel (de wat oudere transgenders zeker). Maar om te suggereren dat een operatie niks of weinig uithaalt vind ik een beetje ver gaan. Dat is nou juist de reden waarom die operaties voor ons beschikbaar zijn.
We weten natuurlijk ook niet hoe haar ingrepen verlopen zijn en wat hormonen nog voor haar gedaan hebben of niet gedaan hebben, dat moet ik er wel bij zeggen.
Maar op jongere leeftijd in transitie gaan, dan kan de dysforie inderdaad zo goed als volledig verdwijnen.
Tuurlijk, maar zelfs als genderkind wil je denk ik later wel een SRS ondergaan (in de meeste gevallen). Dat is ook niet zomaar; dat is ook om dysforie tegen te gaan, hoe klein dat ook mag zijn.
Ja, dat bedoelde ik ook. Na de transitie heeft een genderkind gewoon het lichaam van een cis vrouw.
Terwijl dat bij een transvrouw die na de puberteit in transitie gaat vaak niet zo is. Bij het genderkind zijn ook puberteitsremmers toegediend etc.
Ik bedoelde dat wij de resultaten van Sigrid haar transitie niet kennen en dat we dus niet over haar dysforie kunnen spreken, want we weten niet of en wat de hormonen gedaan hebben en of en wat operaties gedaan hebben in haar geval. Maar zij kan niet voor andere transvrouwen spreken. Zij projecteert haar ervaringen op anderen. Terwijl een transvrouw die meer geluk heeft gehad weleens kan zeggen: “ik heb geen dysforie meer post-transitie” want die successen bestaan ook en worden onderbelicht.
Maar er zijn dingen waar hormonen en operaties niets aan kunnen veranderen. Grote handen, brede schouders, grote voeten. En die bepalen ook mee iemand’s passabiliteit. De haarlijn en de nekspieren kunnen ook iemand’s geboortegeslacht prijsgeven en als de hormonen weinig vetverdeling teweeg brachten dan blijven die dingen onveranderd en kunnen dus nog dysforie veroorzaken.
Kortom, ik heb begrip voor Sigrid’s persoonlijke dysforie maar waar ik me aan erger is dat ze haar situatie van persisterende dysforie na transitie, op anderen projecteert, althans die indruk geeft ze.
Ik schrijf niet meer mee en lees niet meer mee op dit forum.