Heeft iemand hier ook last van?

Pas ik nou in een hokje of niet?
Julia89
Berichten: 22
Lid geworden op: 06 apr 2019, 00:52
Gender: Trans MtF
Contacteer:

Heeft iemand hier ook last van?

Bericht door Julia89 »

De laatste 2 weken ben ik uit gekomen bij mijn familie en huisarts. De vrouwen waren ondersteunend en zijn blij voor me. Met de mannen was het een heel ander verhaal.

Mijn stiefvader zei dat hij nogal moeite heeft met mijn openbaring, maar het voelde eigenlijk vooral heel erg als afkeurend. Ik was misschien niet zo genuanceerd want ik ben volledig in vrouwmodus gegaan, ok, en ik begrijp ergens wel dat hij daar moeite mee heeft, maar aan de andere kant snap ik totaal niet waarom dit om hem zou moeten gaan. Ik stel me open en praat over mijn emoties en vervolgens claimt hij het moment door er zoveel moeite mee te hebben. Waarom kan hij niet gewoon blij voor me zijn en ondersteunend?

Ik kan de gedachtegang totaal niet volgen dat het een goed idee leek om me te vertellen dat ie er zoveel moeite mee heeft op dezelfde dag dat ik uit kom. Dat zet mij toch alleen maar aan het twijfelen? Is dat nou echt het doel? Ik ben er zeker weer ontzettend van gaan twijfelen. Misschien is het toch allemaal compleet onzin? Maar waarom schrijf ik dan op een trans forum om te vragen of andere hier ook last van hebben gehad? Als ik naar mijn jurkje kijk wordt ik super blij van wat ik zie, maar als ik in de spiegel kijk vind ik m'n gezicht ineens weer lelijk, terwijl ik juist het gevoel had dat het wel meeviel.

Waarom hebben mannen die macht over me? Hij hoeft maar iets te zeggen en ik begin weer te twijfelen, terwijl ik juist zo blij was de afgelopen dagen dat ik lekker publiek in jurkjes rondliep en lag te zonnen in het park.
Ik voelde me echt vrouw. Hebben jullie hier ook last van gehad? Hoe gingen jullie ermee om? Is dit weer gender dysforie?

Erover schrijven lijkt te helpen, maar ik ben zo bang voor de kans dat de psycholoog die mijn intake zal doen misschien een man is en ik me weer zo machteloos voel als gisteren. Ik ben bang dat er dan uit komt dat het inderdaad compleet onzin is. Die angst kan ik niet goed plaatsen. Want als het onzin is kan ik als man verder. En dan? Ik weet dat ik binnen de korste keren weer hieraan zit te denken. Waarom voelt het zo fijn om me als vrouw te presenteren? Is dit mijn mannelijke kant die nu roet in het eten gooit, geactiveerd door mijn stiefvader? Herkennen jullie dit?

Het is veel heftiger dan ik eerst dacht. Maar nu weet iedereen het, behalve mijn biologische vader en zijn kant van de familie. Ik weet niet of ik uberhaupt nog wel contact met hem wil, want ik ben bang dat hij me nog veel harder gaat tegenpraten. Maar geen contact vind ik ook weer niet kunnen.

Dit moest er echt even uit, sorry ๐Ÿ˜ž
Julia :hbeat:
Anon20190508
Berichten: 1249
Lid geworden op: 15 jul 2018, 20:35
Gender: Trans FtM

Re: Heeft iemand hier ook last van?

Bericht door Anon20190508 »

Sowieso als je psycholoog (van het genderteam, denk ik, of bedoel je een reguliere?) een man is, mag hij absoluut niet enorm afkeurend zijn naar jouw wensen. Psychologen zijn er om te steunen en jou te helpen om jezelf te leren helpen, niet om het pad dat jij gekozen hebt (en daarmee bedoel ik dat je voor je gevoelens uitkomt, niet dat je :besluit' om transgender te zijn) af te keuren en je proberen over te halen iets anders te proberen. Zeker genderpsychologen krijgen met allerlei soorten mensen te maken, dus alleen omdat jij misschien niet verschijnt in een jurk en er al 100% uitziet als een dametje, daar oordelen zij niet op. Iedereen moet ergens beginnen :)

Als (stief)ouders afkeurend zijn moet je het vanuit hun perspectief begrijpen: zij hebben wellicht niks doorgehad, en hoewel jij hier al heel lang mee zit en erover nadenkt, komt het voor hen als nieuws. Zij zitten niet in jouw hoofd.
Zij hebben net zo goed steun nodig door dit proces als jij dat hebt, eigenlijk, want zij moeten misschien ook ietwat rouwen om het verlies van wie je was. Je word niet ineens een ander persoon, maar toch verliezen zij een beetje hun zoon. Dat is een vrij normale reactie.

Echter, als je een transitie in wilt, is dit vitaal. Dit soort reacties moet je mee om leren gaan en het is moeilijk, maar het moet. Denk erom dat jij leeft voor JEZELF, niet voor de mensen om je heen!

Ook is het niet zo vreemd dat je de jurk leuk vind, maar als hij op jou zit, is het ineens heel anders. Dit heeft iedereen, ook cis vrouwen. Dat komt doordat je uiterlijk nog niet overeenkomt met hoe jij jezelf ziet/zou willen zien, en daar zijn oplossingen voor als je het traject ingaat. Van hormonen krijg je bijvoorbeeld vaak een wat zachter gezicht, vollere wangen, en als dat niet genoeg is, zijn er operaties die wij 'ffs' noemen: Facial Feminisation Surgery. Dan bewerkt een kundig arts je botstructuur in je gezicht zรณ dat je er enorm veel vrouwelijker uitziet.
Voordat je zover bent duurt helaas nog wel even, maar dat is een optie in de toekomst voor je.
I want to skip stones on your skin, boy
And drown me in your water

๐Ÿณ๏ธโ€๐ŸŒˆ #femaletotwink ๐Ÿณ๏ธโ€๐ŸŒˆ
Benjamin
Berichten: 1665
Lid geworden op: 28 nov 2017, 15:56
Gender: Non-binair
Locatie: O, o Den Haag

Re: Heeft iemand hier ook last van?

Bericht door Benjamin »

julea89 schreef: โ†‘08 apr 2019, 11:01 Waarom hebben mannen die macht over me?
Welkom in de wondere wereld van de vrouw. :mrgreen: :fpalm:
Groetjes,

Ben

- Wil genderprettig leren te zijn. -
Mr.X
Berichten: 936
Lid geworden op: 17 jun 2013, 15:08
Gender: Trans FtM

Re: Heeft iemand hier ook last van?

Bericht door Mr.X »

Ik ken natuurlijk niet je relatie met je stiefvader, en of deze goed is ofzo. Maar wat voor jou als afkeurend over kan komen, kan ook bezorgdheid zijn. (stief)ouders willen natuurlijk het beste voor hun kinderen. Het lastige pad dat transgenders moeten bewandelen is niet makkelijk. En hij kan daardoor geschrokken zijn, en bang zijn voor wat je nog allemaal te wachten staat.

Dat hij dit meteen heeft gezegd lijkt mij beter dan het van binnen opkroppen en met schone schijn reageren. Nu weet je meteen waar je aan toe bent. En, als je zijn reactie moeilijk vindt, ga met hem in gesprek hierover. Uit je gevoelens en vraag naar die van hem. Waarom voelt hij zich zo? Misschien heeft hij wel een compleet verkeerd beeld van transgenders (met dank aan tv: aandachtzoekers, mentaal ziek, worden allemaal hoer etc....). Dat kun je dan bijsturen, en dan kun je misschien zijn (afkeurend, als dat wel zo bedoeld was) gevoel wat wegnemen.

Mijn advies is dus ook om er niet mee te blijven lopen, maar ga ik gesprek. En heeft hij daar nog geen behoefte aan, dan mag dat ook gezegd worden. Het is voor hem ook nog allemaal nieuw, en sommige mensen hebben verwerkingstijd nodig. Mijn eigen moeder barstte in huilen uit, en kon er maanden niet over spreken. Niet omdat ze het afkeurde, maar omdat ze diep bedroeft en bang was voor mijn toekomst. Dit trok met de tijd helemaal bij.
Julia89
Berichten: 22
Lid geworden op: 06 apr 2019, 00:52
Gender: Trans MtF
Contacteer:

Re: Heeft iemand hier ook last van?

Bericht door Julia89 »

Eros schreef: โ†‘08 apr 2019, 11:21 Sowieso als je psycholoog (van het genderteam, denk ik, of bedoel je een reguliere?) een man is, mag hij absoluut niet enorm afkeurend zijn naar jouw wensen. Psychologen zijn er om te steunen en jou te helpen om jezelf te leren helpen, niet om het pad dat jij gekozen hebt (en daarmee bedoel ik dat je voor je gevoelens uitkomt, niet dat je :besluit' om transgender te zijn) af te keuren en je proberen over te halen iets anders te proberen. Zeker genderpsychologen krijgen met allerlei soorten mensen te maken, dus alleen omdat jij misschien niet verschijnt in een jurk en er al 100% uitziet als een dametje, daar oordelen zij niet op. Iedereen moet ergens beginnen :)
Soms voelt het wel als een keuze en dat vind ik soms super eng en soms juist ook super logisch. Ik denk dat hetgeen wat ik keuze noem misschien meer een knoop is die ik nu heb doorgehakt door toe te kennen dat dit is wat ik wil. Ik kies er inderdaad niet voor om transgender te willen zijn maar om vrouw te willen zijn. Ik begrijp wel dat transgender nu de weg is en niet het doel. Ik lees vaak dat transgender wordt beschreven als "het gevoel in het verkeerde lichaam te zitten". Dat kan ik maar slecht verteren, want dit is nou eenmaal het lichaam dat ik heb gekregen, maar die wil ik zeer zeker veranderen. Veranderen zodat ik wat meer heupen heb, minder spiermassa, geen baard meer en ook de jurkjes mooi kan vullen. Ik wil gewoon een mooi figuur en dat zie ik ook als een reeel doel. Ik wil echte borsten ipv deze nep dingen. Maar als iemand me vraagt waarom? Omdat ik het wil. Is dat echt genoeg? Waarom moet ik daar dan maanden voor wachten en met psychologen praten? ๐Ÿ˜ญ๐Ÿ˜ญ Het voelt echt als een check of ik dit wel echt wil. Nouja, laat maar komen eigenlijk.

Door de eerste tegenslag was het willen misschien verdwenen en was ik weer bang. Dank je wel voor deze eye opener โค Ik wil zo graag dat het geaccepteerd wordt en dat ik kan beginnen aan de hormonen. Ik weet dat ik HRT wil. Ik wil juist graag een zachte huid!

Dat is het nou juist, ik weet wel wat ik wil, maar door in contact te komen met mannen, begin ik ineens te twijfelen. Dit snap ik echt niet en heb ik mijn leven lang al niet kunnen plaatsen. Mijn stiefvader komt wel echt uit een mannen wereld, verkoper auto onderdelen, dus ik snap het wel eigenlijk ๐Ÿ˜’ maar dat voelt zo generaliserend om dat zo te zeggen!

Wat nu bijdraagt aan de algehele angst is dat de huisarts me heeft verwezen naar Pro Persona, waarvan de website geen enkele optie geeft voor behandeling voor genderproblematiek. Ik heb sterk het vermoeden dat het een reguliere psycholoog zal zijn. Ik praat liever met een gender psycholoog ja! Heeft iemand ervaring met Pro Persona voor genderproblematiek? Doen ze dat daar wel echt? Zoniet, kan ik tegen advies van de huisarts in dan zelf een genderpoli benaderen?
Eros schreef: โ†‘08 apr 2019, 11:21 Als (stief)ouders afkeurend zijn moet je het vanuit hun perspectief begrijpen: zij hebben wellicht niks doorgehad, en hoewel jij hier al heel lang mee zit en erover nadenkt, komt het voor hen als nieuws. Zij zitten niet in jouw hoofd.
Zij hebben net zo goed steun nodig door dit proces als jij dat hebt, eigenlijk, want zij moeten misschien ook ietwat rouwen om het verlies van wie je was. Je word niet ineens een ander persoon, maar toch verliezen zij een beetje hun zoon. Dat is een vrij normale reactie.


Ik sta hier zelf echt totaal anders in. Als mijn zus ineens zou uitkomen zou ik alleen maar blij voor d'r zijn en zou ik echt super veel respect voor d'r hebben. Maar ik snap wel wat je bedoeld. Anderen zien dit waarschijnlijk heel anders, en dat vergt voor mij een soort leap of faith. Ik vroeg hem ook of hij het ooit wel eens serieus heeft overwogen dat vrouwenkleding gewoon superleuk is om te dragen en kreeg een hele harde NEE terug. Of hij wilt het niet toegeven ๐Ÿค”
Julia :hbeat:
Julia89
Berichten: 22
Lid geworden op: 06 apr 2019, 00:52
Gender: Trans MtF
Contacteer:

Re: Heeft iemand hier ook last van?

Bericht door Julia89 »

Mr.X schreef: โ†‘08 apr 2019, 12:27 Ik ken natuurlijk niet je relatie met je stiefvader, en of deze goed is ofzo. Maar wat voor jou als afkeurend over kan komen, kan ook bezorgdheid zijn. (stief)ouders willen natuurlijk het beste voor hun kinderen. Het lastige pad dat transgenders moeten bewandelen is niet makkelijk. En hij kan daardoor geschrokken zijn, en bang zijn voor wat je nog allemaal te wachten staat.

Dat hij dit meteen heeft gezegd lijkt mij beter dan het van binnen opkroppen en met schone schijn reageren. Nu weet je meteen waar je aan toe bent. En, als je zijn reactie moeilijk vindt, ga met hem in gesprek hierover. Uit je gevoelens en vraag naar die van hem. Waarom voelt hij zich zo? Misschien heeft hij wel een compleet verkeerd beeld van transgenders (met dank aan tv: aandachtzoekers, mentaal ziek, worden allemaal hoer etc....). Dat kun je dan bijsturen, en dan kun je misschien zijn (afkeurend, als dat wel zo bedoeld was) gevoel wat wegnemen.

Mijn advies is dus ook om er niet mee te blijven lopen, maar ga ik gesprek. En heeft hij daar nog geen behoefte aan, dan mag dat ook gezegd worden. Het is voor hem ook nog allemaal nieuw, en sommige mensen hebben verwerkingstijd nodig. Mijn eigen moeder barstte in huilen uit, en kon er maanden niet over spreken. Niet omdat ze het afkeurde, maar omdat ze diep bedroeft en bang was voor mijn toekomst. Dit trok met de tijd helemaal bij.
Ik snap inmiddels dat ik het super lastig vind om dingen vanuit zijn perspectief te bekijken omdat ik dat perspectief totaal niet snap. Hij zei wel dingen zoals "je moet wel rekenen op vervelende reacties" en ergens snap ik dat wel, maar tegelijkertijd denk ik dat als mensen dat zullen doen, ik ze direct als minder zal beschouwen en het daardoor niet vervelend zal vinden. Dat klinkt misschien super arrogant, maar als ik het kan accepteren kan iemand anders dat toch ook? Ik heb zelf misschien altijd een reden gehad om het te accepteren en hij niet...

Dank je voor het advies! :hbeat: Ik heb enerzijds het gevoel dat het niet aan mij is om hem te overtuigen van mijn perspectief, maar als ik het niet doe en hij het zelf niet doet (wat ik overigens niet meteen uitsluit, want hij leest er wel over zei hij) dan moet ik wel...
Julia :hbeat:
Julia89
Berichten: 22
Lid geworden op: 06 apr 2019, 00:52
Gender: Trans MtF
Contacteer:

Re: Heeft iemand hier ook last van?

Bericht door Julia89 »

Benjamin schreef: โ†‘08 apr 2019, 12:07
julea89 schreef: โ†‘08 apr 2019, 11:01 Waarom hebben mannen die macht over me?
Welkom in de wondere wereld van de vrouw. :mrgreen: :fpalm:
Dit snap ik niet. Noem je me nou dan vrouw? Of juist niet? :icon-eek:

Ik heb soortgelijke reacties vaak als negatief gezien, maar nu je het tegen mij zegt zie ik het juist als positief. Tenzij je dit sarcastisch bedoelde en dus impliceert dat ik niet vrouw ben, dan zie ik het weer als negatief.

Sorry dat ik er zo heftig op reageer, maar dit is onderdeel van mijn angst en dit is typisch iets wat ik "mannen humor" noem. Ben ik dan emotioneel een man of een vrouw? Hoe classificeer je dat nou eigenlijk echt? Hoe kan ik ooit 100% weten hoe een cis-vrouw zich van binnen voelt? Niet! Niemand kan dat ooit... maar dat spreekt het "voelen als een vrouw in een mannen lichaam" zo ontzettend tegen. Ik weet niet hoe een cis-vrouw zich voelt, dus hoe kan ik nou beoordelen of ik me als een vrouw in een mannen lichaam voel, of dat ik gewoon een vrouwen lichaam wil? Ben ik nu super anal over woordkeuze? Misschien wel, misschien niet. Zijn hersenen echt mannelijk of vrouwelijk vanuit genetische bepaling, vanuit geboorte? Ik zie iedereen als gelijk. Iedereen heeft een ziel, heeft een ziel een geslacht?? Ben ik het brein of is de geest een bijproduct van de werking van het brein? Ik neig echt veeeeel meer naar het laatste. Waarom heb ik me dat altijd afgevraagd?
Julia :hbeat:
Anon20190508
Berichten: 1249
Lid geworden op: 15 jul 2018, 20:35
Gender: Trans FtM

Re: Heeft iemand hier ook last van?

Bericht door Anon20190508 »

julea89 schreef: โ†‘08 apr 2019, 14:16
Dit snap ik niet. Noem je me nou dan vrouw? Of juist niet? :icon-eek:

Ik heb soortgelijke reacties vaak als negatief gezien, maar nu je het tegen mij zegt zie ik het juist als positief. Tenzij je dit sarcastisch bedoelde en dus impliceert dat ik niet vrouw ben, dan zie ik het weer als negatief.
Sowieso zal niemand op dit forum je ooit misgenderen. Mocht dat wel gebeuren, dan is het waarschijnlijk per ongeluk en dan mag je het gewoon zeggen, en is het expres... we hebben een knopje om reacties te rapporteren :) Want zulk gedrag word hier niet getolereerd.
julea89 schreef: โ†‘08 apr 2019, 14:16 Sorry dat ik er zo heftig op reageer, maar dit is onderdeel van mijn angst en dit is typisch iets wat ik "mannen humor" noem. Ben ik dan emotioneel een man of een vrouw? Hoe classificeer je dat nou eigenlijk echt? Hoe kan ik ooit 100% weten hoe een cis-vrouw zich van binnen voelt? Niet! Niemand kan dat ooit... maar dat spreekt het "voelen als een vrouw in een mannen lichaam" zo ontzettend tegen. Ik weet niet hoe een cis-vrouw zich voelt, dus hoe kan ik nou beoordelen of ik me als een vrouw in een mannen lichaam voel, of dat ik gewoon een vrouwen lichaam wil? Ben ik nu super anal over woordkeuze? Misschien wel, misschien niet. Zijn hersenen echt mannelijk of vrouwelijk vanuit genetische bepaling, vanuit geboorte? Ik zie iedereen als gelijk. Iedereen heeft een ziel, heeft een ziel een geslacht?? Ben ik het brein of is de geest een bijproduct van de werking van het brein? Ik neig echt veeeeel meer naar het laatste. Waarom heb ik me dat altijd afgevraagd?
De wereld is verdeeld in man-vrouw. Een enige uitzondering daargelaten (intersex of non-binair) val je onder een van de twee, en dat is waar genderdysforie vandaan komt. Genderdysforie betekent namelijk letterlijk dat er een mis-match is tussen je brein en je lichaam. Het is volgens mij ook wetenschappelijk bewezen (don't quote me on that, ik kan even geen sources opzoeken) dat trans vrouwen een brein hebben dat meer overeenkomt met het brein van cis vrouwen, en bij trans mannen hetzelfde voor cis mannen. (Cis = brein en lichaam matchen, dus geen genderdysforie) Geslacht is een wetenschappelijk feit, dus je kan wel tien duizend keer zeggen 'iedereen is gelijk', maar er zijn gewoon verschillen tussen mannen en vrouwen die altijd zo zullen blijven.
Dat gezegd is het altijd belangrijk om te onthouden dat NIEMAND 100% mannelijk is of 100% vrouwelijk. En dan bedoel ik niet qua geslacht of gender, maar dan bedoel ik qua gender expressie. Dat is namelijk ook weer een dingetje dat speelt. Een man van 1.90 met een kale kop kan een jurk aantrekken of een bloemenkrans op zijn hoofd zetten, maar dan is hij nog steeds man. Een vrouw kan haar haar kort knippen en van sportauto's houden, maar dan is ze nog steeds vrouw. Dus om je 'vrouw' te voelen hoef je echt niet 24/7 jurken en rokjes aan, en je haar kort, en nageltjes lakken en lipjes stiften, om het even kort door de bocht te zeggen. Ik zie veel meer vrouwen in broeken dan in rokjes.

Genderdysforie word inderdaad vaak door buitenstaanders omschreven als 'vrouw in een mannenlichaam', of 'man in een vrouwenlichaam', of soortgelijke uitspraken. Dit is omdat mensen die geen dysforie ervaren in de meerderheid zijn en daarmee vaak de gebruikte termen bepalen, hoewel er met de generatie die nu opkomt, dat steeds meer verandert. Genderdysforie betekent dat je dondersgoed weet in wat voor lichaam je geboren bent, maar ook dat je weet dat dat lichaam verkeerd is voor jou. Ik, bijvoorbeeld, heb geen enorme hekel aan mijn borsten, maar ik weet dat ze niet op mijn lichaam horen. Het is gewoon iets in je hoofd waardoor je weet dat er iets verkeerd zit.
Wellicht ben je ook bevooroordeeld voordat je vaak in de transgender media hoort 'ik wist het al toen ik X jaar oud was' terwijl jij dat misschien helemaal niet zo ervaren hebt. Er zijn stapels en staaaaaaaaaaapels mensen die pas op latere leeftijd erachter komen dat ze met dysforie kampen, want het kan in zo veel verschillende soorten en maten komen. De een heeft er veel meer last van dan de ander.

Om al deze redenen is het zo belangrijk dat mensen eerst de diagnostische fase doorlopen, of in ieder geval met een genderpsycholoog praten. Die heeft vaak al zoveel gezien dat hij of zij je echt wel kan helpen met erachter komen wat er nou aan de hand is. Daarom is de diagnostiek ook verplicht voordat je aan het medische traject mag beginnen.
I want to skip stones on your skin, boy
And drown me in your water

๐Ÿณ๏ธโ€๐ŸŒˆ #femaletotwink ๐Ÿณ๏ธโ€๐ŸŒˆ
Hrafn
Berichten: 1158
Lid geworden op: 18 jul 2017, 17:10
Gender: Non-binair
Locatie: Twente

Re: Heeft iemand hier ook last van?

Bericht door Hrafn »

Allebei mijn ouders reageerden heftig afwijzend dus ik denk niet dat het een typisch mannen ding is zoals je stiefvader reageerde, mijn vader's manier van reageren was wel heel anders dan die van mijn moeder, die van mijn moeder was echt shocking.
Anon20190712
Berichten: 959
Lid geworden op: 19 dec 2012, 19:56
Gender: Man

Re: Heeft iemand hier ook last van?

Bericht door Anon20190712 »

julea89 schreef: โ†‘08 apr 2019, 11:01 Ik was misschien niet zo genuanceerd want ik ben volledig in vrouwmodus gegaan, ok, en ik begrijp ergens wel dat hij daar moeite mee heeft, maar aan de andere kant snap ik totaal niet waarom dit om hem zou moeten gaan. Ik stel me open en praat over mijn emoties en vervolgens claimt hij het moment door er zoveel moeite mee te hebben. Waarom kan hij niet gewoon blij voor me zijn en ondersteunend?

Ik kan de gedachtegang totaal niet volgen dat het een goed idee leek om me te vertellen dat ie er zoveel moeite mee heeft op dezelfde dag dat ik uit kom.
Als je iemand die dicht bij je staat met zoiets heftigs confronteert (qua boodschap en uiterlijk) dan is het toch alleen maar logisch dat iemand daar ook heftig op reageert? Heeft naar mijn idee helemaal niks vandoen met 'het moment claimen' en al helemaal niet met man-zijn.

Mijn familie is er nog steeds niet helemaal vertrouwd mee en ik kwam 6 jaar terug uit de kast.
Wat ik heb geleerd in dit hele proces, is dat wij geneigd zijn te denken over genderdysforie als ons eigen issue. Maar het heeft ook een grote impact op het leven van de mensen om ons heen. Op het moment dat je dan uit de kast komt, is het voor jou een bevrijding van hetgeen waar je al jaren mee rond loopt. Voor de ander wordt het dan pas zichtbaar. Blij zijn voor iemand terwijl het hele beeld wat je van iemand had in duigen valt is nogal een opgave. Dat duurt vaak even.
Gesloten