Nieuwe chat! Zie dit topic.

comming out naar ouders

"Transgerelateerde" issues in werk, studie, uitgaan, en zo voort
zuidwest
Berichten: 108
Lid geworden op: 05 jun 2019, 22:19
Gender: Trans MtF

Re: comming out naar ouders

Bericht door zuidwest »

Ik heb een aantal weken geleden aan mijn ouders verteld dat ik MtF ben. Ze reageerden toen redelijk goed, maar ik moest het maar niet verder vertellen, d.w.z. alleen aan medisch specialisten en psychologen.

Twee weken later kreeg ik van mijn moeder te horen dat het eens tijd werd om naar de kapper te gaan. Ik heb haar toen verteld dat ik dat voorlopig niet van plan was. Later die dag heeft ze verteld dat ze zich samen met mijn vader afvraagt of ik wel MtF ben of dat me iets is aangepraat door een psycholoog. Volgens haar is er niets vrouwelijks aan mij. Ik heb haar toen uitgelegd dat ik graag als vrouw door het leven zou gaan en als ik zelf mijn geslacht had mogen kiezen bij geboorte ik als vrouw ter wereld was gekomen. Uiteindelijk een hele tijd doorgepraat en het leek erop dat sommige dingen begrepen werden. Wel gaf mijn moeder aan dat zij en mijn vader veel moeite ermee zouden hebben indien ik als vrouw gekleed zou gaan bij hen thuis. Ik ben daar toen verder niet op ingegaan omdat er al genoeg spanning in de lucht zat.

Gisteren heb ik haar gevraagd of zij mij zou respecteren indien ik dameskleding zou dragen. Ze gaf aan dat ze daar veel moeite mee zou hebben. Ze gaf aan dat ze verwachtte dat ik mij aan hen zou aanpassen, omdat het volgens haar nu eenmaal geven en nemen is in een relatie tussen mensen onderling . Dat houdt in dat ze me niet als vrouw gekleed wil zien bij hen thuis. Ook gaf ze aan dat zij en mijn vader veel moeite zouden hebben indien ik in transitie zou gaan. Want nogmaals, er is volgens haar niets vrouwelijks aan mij en zij en mijn vader hebben ook nooit iets vrouwelijks aan mij gemerkt (dat ik vertelde dat ik stiekem graag haar kleren droeg toen ik nog niet op mezelf woonde, deed daar niets af). Ik ben volgens mijn moeder mannelijk gebouwd, heb een baard en esthetisch zou ik er ook niet uitzien als vrouw. Hormonen vindt ze gevaarlijk (bij mij in de familie komt namelijk borstkanker voor). Daarbij moet het volgens haar toch mogelijk zijn om de andere helft van mijn leven (ben nu 40 jaar) toch ook als man door het leven te gaan. Volgens haar moet ik mijn lichaam nemen zoals het is; dat heeft zij ook altijd gedaan.

Ik moet zeggen dat dit alles mij erg veel pijn heeft gedaan. Het komt er eigenlijk op neer dat ik transgender mag zijn, maar het niet maar praktiseren.
Aanvankelijk leken mijn ouders het te respecteren, maar eigenlijk geloven ze niet dat ik transgender ben en indien dat al het geval zou zijn, dan mag ik het zeker niet in de praktijk brengen. Indien ik dat wel doe ben ik egoïstisch omdat ik dan onvoldoende rekening houd met hen en de omgeving. Ik zou volgens hen veel beter andere mensen kunnen helpen. Dit alles deed zo'n pijn dat ik nog helemaal verstijf als ik er aan terugdenk.
Ik begin ook te twijfelen. Ben ik echt transgender? Ik denk het van wel. Alleen de gedachte al dat ik als vrouw door het leven kan gaan maakt mij blij. Indien ik eraan denk dat ik verder moet als man voel ik spanning in mijn lichaam en ben ik niet blij. Ook als ik in de spiegel kijk word ik blij als ik mijn langere haren zie, zeker in combinatie met het feit dat ik flink wat kilo's ben afgevallen. Als ik dan dameskleding aan heb voel ik mij blij, mooi en vrouwelijk. Enkele maanden geleden durfde ik vaak niet in de spiegel te kijken omdat ik mij lelijk vond.

Ik vraag me wel af of ik nog wel contact met mijn ouders wil. Volgens mijn moeder ben ik altijd welkom, maar onder voorwaarden .... Ook ervaar ik steeds vaker stress indien ik naar mijn ouders toe ga in een weekend. Ik ben altijd blij indien ik de terugreis aanvang. Wat denken jullie als je dit allemaal leest. Voorlopig doorgaan (ik sta op de wachtlijst voor diagnostiek) met mijn ouders bezoeken? Zullen mijn ouders bijdraaien? Hebben jullie tips en ervaringen?
AJpoekie
Berichten: 480
Lid geworden op: 25 mar 2018, 20:54
Gender: Trans FtM

Re: comming out naar ouders

Bericht door AJpoekie »

Hoi Zuidwest,

Wat een verhaal en wat een verdrietige situatie!

Laat je eigen gevoelens niet beïnvloeden door de meningen van anderen, JIJ bent degene die het beste weet of je trans bent.
En er is genoeg om mee te experimenteren en te kijken wat dat doet met jouw gevoelens van geluk ;-)

Het is nogal een verdrietige situatie dat je niet bij je ouders kan zijn wie je bent en daarheen moet onder voorwaarden..
Of je ouders zullen bijdraaien weet ik niet, ik heb geen glazen bol waarmee ik de toekomst kan voorspellen, maar ik zou je adviseren om te doen wat jouw gelukkig maakt. En zo te lezen zijn die bezoekjes aan jouw ouders dat niet.

Je mag ook best een gesprek voeren van: "goh ik wil jullie wensen wel respecteren, maar ik heb niet het gevoel dat ikzelf gerespecteerd word, omdat ik hier niet mezelf kan zijn. Ik vind het nu niet fijn om hier te komen, maar wil wel graag contact met jullie. Hoe gaan we dit oplossen?"
(Uiteraard zou ik dit op jouw manier brengen, met wellicht wat meer tact, maar tact is niet mijn sterkste kant haha).

Proberen om een zo open mogelijk gesprek te voeren lijkt me het beste, meteen stellen dat je er niet meer komt zolang ze voorwaarden blijven stellen is een hard dreigement. Maar je mag zoiets in andere woorden wel aangeven, want in feite slaat het nergens op. Het is jouw leven, wie zijn zij om te bepalen wat jij wel en niet mag? Je bent een volwassen vrouw! Jij hoeft je helemaal aan niemand aan te passen, wat een onzin!

Het lijkt mij dat zij ook willen dat jij gelukkig bent en ik zou ze duidelijk maken dat jij véél gelukkiger bent als je de andere helft van je leven eindelijk jezelf kan zijn! Verwijs ze eventueel door naar de website van Transvisie of naar het programma "hij is een zij" zodat ze zich er wat in kunnen gaan verdiepen.

Omdat dit geen verborgen forum is, ga ik er verder niet te diep op in.
Maar ik heb ook dit soort gevechten moeten voeren.. En ik voer ze nog steeds..
En ik denk niet dat er ooit een moment komt dat ik 100% geaccepteerd ga worden zoals ik ben.
Dus ik moet door met mijn leven, probeer het contact op een gezellige en oppervlakkige manier wél te behouden.
Maar maak ook keuzes voor mijn eigen geluk. Soms kan een tijdelijke breuk daarin best helpen.
Soms kan het helpen om er openlijk een gesprek over te voeren.
Dan geef je ze in ieder geval de kans om hun gedrag aan te passen. Doen ze dit niet, dan is het ook wel een keer klaar.. Dan moet je m.b.t. dit proces ergens anders vandaan zien te halen.

Dat soort dingen die zij zeggen "je bent egoïstisch als je dit wel doet, je houdt dan geen rekening met ons" (zo herkenbaar trouwens), is alleen maar een vorm van emotionele chantage. Om ervoor te zorgen dat jij blijft doen wat zij willen. En weet je, doe lekker jouw ding.
Kleedt je zoals je wil, ga daarmee ook naar hun, ookal is dat doodeng. Zij zullen op een gegeven moment merken dat de wereld heus niet vergaat en nóg belangrijker, dat jij je dan veel gelukkiger voelt. Je hoeft al dit soort dingen niet te forceren, misschien kan je telkens kleine dingen veranderen om het voor jouw spanning draaglijker te maken. Daarmee geef je hen ook tijd om te wennen.

Ik hoop dat je iets aan mijn reactie hebt.
Sterkte!

En @Emily98 je bent heel dapper bezig, respect! Gaat helemaal goedkomen, blijf vooral in contact met je ma erover :hug: :)
-Julian-

I don't want to be anything
Other than what I've been trying to be lately
[..]
I'm tired of looking around rooms wondering what I gotta do
Or who I'm supposed to be
I don't want to be anything other than me
Gebruikersavatar
Hielke
Berichten: 545
Lid geworden op: 10 mar 2019, 17:47
Gender: Genderqueer
Locatie: Gelderland

Re: comming out naar ouders

Bericht door Hielke »

Oooo, ik word zó boos als ik dit lees :evil:
Het doet me zó aan mijn eigen ouders denken.
zuidwest schreef: 25 nov 2019, 20:49 ...ze zich samen met mijn vader afvraagt of ik wel MtF ben of dat me iets is aangepraat door een psycholoog.
'Aangepraat'...het standaard antwoord wanneer wij iets vonden of wilden dat onze ouders niet uitkwam of aanstond...

zuidwest schreef: 25 nov 2019, 20:49 ...zij en mijn vader hebben ook nooit iets vrouwelijks aan mij gemerkt (dat ik vertelde dat ik stiekem graag haar kleren droeg toen ik nog niet op mezelf woonde, deed daar niets af).
Dat zou ook wat kunnen zeggen over of ze wel genoeg aandacht hadden/hebben voor wat er in hun kind(eren) omgaat...

zuidwest schreef: 25 nov 2019, 20:49 Volgens haar moet ik mijn lichaam nemen zoals het is; dat heeft zij ook altijd gedaan.
Oftewel: waarom zou jij het beter moeten hebben dan ik?

zuidwest schreef: 25 nov 2019, 20:49 ...ze verwachtte dat ik mij aan hen zou aanpassen, omdat het volgens haar nu eenmaal geven en nemen is in een relatie tussen mensen onderling .
Dat 'geven en nemen' klinkt als: 'jij moet geven en wij nemen'.

zuidwest schreef: 25 nov 2019, 20:49 ...eigenlijk geloven ze niet dat ik transgender ben en indien dat al het geval zou zijn, dan mag ik het zeker niet in de praktijk brengen. Indien ik dat wel doe ben ik egoïstisch omdat ik dan onvoldoende rekening houd met hen en de omgeving.
People say you're selfish,
If you don't do what THEY wish.

zuidwest schreef: 25 nov 2019, 20:49 Volgens mijn moeder ben ik altijd welkom, maar onder voorwaarden ....
Volgens het cliché houden ouders onvoorwaardelijk van hun kinderen.
Ik las laatst een interview met een gezinspsycholoog. In haar tientallen jaren ervaring had ze nog nooit meegemaakt dat ouders inderdaad onvoorwaardelijk houden van hun kinderen. Andersom had ze wèl heel vaak gezien: kinderen die onvoorwaardelijk van hun ouders houden, vaak zwaar ten koste van die kinderen zelf...

zuidwest schreef: 25 nov 2019, 20:49 Ook ervaar ik steeds vaker stress indien ik naar mijn ouders toe ga in een weekend. Ik ben altijd blij indien ik de terugreis aanvang. Wat denken jullie als je dit allemaal leest. Voorlopig doorgaan (ik sta op de wachtlijst voor diagnostiek) met mijn ouders bezoeken? Zullen mijn ouders bijdraaien? Hebben jullie tips en ervaringen?
Ik denk niet dat iemand je kan vertellen wat voor jou het beste is, lieve zuidwest. Dat is voor iedereen anders.
Ik kan je wel vertellen dat ik het contact met mijn ouders steeds verder heb afgebouwd en dit jaar eindelijk helemaal heb verbroken.
En mij bevalt dat veel beter dan keer op keer gekwetst worden en me knetter eenzaam voelen als ik hen zag.

Maar goed, nogmaals, dat wil niet zeggen dat dat voor jou ook een goede of de beste optie is, natuurlijk.
Mocht het je echter wel wat lijken dan is misschien een tijdelijke 'uitprobeer'-breuk een idee? Met uitleg dat je even afstand neemt uit zelfbescherming?
Sep 2019 Start Testosteron
Juni 2020 Mastectomie
Juni 2022 Colpectomie, Hysterectomie, Ovariectomie
Gebruikersavatar
Marijn
Berichten: 764
Lid geworden op: 29 jun 2017, 13:23
Gender: Vrouw
Locatie: Twente

Re: comming out naar ouders

Bericht door Marijn »

@zuidwest

Dat is zo niet tof. Uiteindelijk is het aan jou om te kiezen wat je doet. Ik kan hoogstens zeggen wat ik denk dat ik zelf jouw situatie zou doen.

Ik zou zelf niet mannenkleding dragen om naar mijn ouders te gaan. Als ik niet welkom ben in de kleding waar ik me prettig in voel, dan is dat hun keuze.
En laat je alsjeblieft niet in perken door het idee wat sommigen hebben van "Het blijven toch je ouders hè.". Ja, het blijven je ouders, maar je hebt ze niet zelf uitgekozen en in sommige situaties is het gewoon beter om afstand te nemen.

Ik heb zelf al ruim 1,5 jaar geen contact met mijn vader na een nogal harde afwijzing van mijn gender identiteit. Mijn moeder zie ik nog wel af en toe, maar daar heb ik ook een maand of 4 alleen per e-mail contact mee gehad.
"The reward for conformity is that everyone likes you but yourself." - Rita Mae Brown
Lokien
Berichten: 88
Lid geworden op: 22 aug 2019, 16:10
Gender: Vrouw

Re: comming out naar ouders

Bericht door Lokien »

Hielke schreef: 25 nov 2019, 22:27

Volgens het cliché houden ouders onvoorwaardelijk van hun kinderen.
Ik las laatst een interview met een gezinspsycholoog. In haar tientallen jaren ervaring had ze nog nooit meegemaakt dat ouders inderdaad onvoorwaardelijk houden van hun kinderen. Andersom had ze wèl heel vaak gezien: kinderen die onvoorwaardelijk van hun ouders houden, vaak zwaar ten koste van die kinderen zelf...
Dit is ook mijn ervaring. Zowel als kind, als zelf als ouder. Ik begon dit pas te begrijpen toen ik al uit huis was, en mijn moeder mij vertelde dat als ze mij in het centrum van de stad zag, ze snel een andere kant op liep; ik was praktiserend punker en zij schaamde zich dood om alleen al gedag te zeggen. Ik had dat echt nooit voor mogelijk geacht, gewoon omdat ik het andersom nooit gedaan zou hebben.
Je ouders houden onvoorwaardelijk van je, zolang je je in de kleine bandbreedte begeeft die zij je toestaan. Als je je eigen pad kiest, dan komt er altijd gelazer van. Uitzonderingen daar gelaten natuurlijk; ik heb ook wel eens een ouder in de wachtkamer bij de VU gezien, die wel betrokken oogde en die de last hielp tillen.

Ik ben zelf nu zo'n 15 jaar ouder van twee kindjes, en ik zie het zelf: wat ik ook doe, hoe boos ik ook over iets word, hoe onredelijk ik ook kan zijn over iets wat hen helemaal niet betreft: ze houden van mij, en het komt niet in ze op om dat anders te voelen. Ik hou niet onvoorwaardelijk van ze, maar ik heb wel mijn leven voor ze over. Dat laatste hebben zij dan weer niet.

Ik ben het met @Marijn eens dat het aan jou is om te kiezen hoe je hiermee omgaat. Ik heb mijn ouders nu een tiental jaren niet meer gezien, en hoewel ik dat heel jammer heb gevonden, begrijp ik wel dat de veertig jaar onvoorwaardelijke liefde van mijn kant daarvoor, alleen maar geleid hebben tot frustraties en heel veel verdriet. Niet voor hun, maar voor mij.
Uiteindelijk is het toch een kwestie van macht. Je bent je ouders allang ontgroeid en toch willen ze invloed houden, het is aan jou om te bepalen in welke mate je hen die nog geeft. En precies daar komt het schuldgevoel van de onvoorwaardelijke liefde weer om de hoek, om je aan te roepen.
The wisest men follow their own direction
Lise
Berichten: 629
Lid geworden op: 23 dec 2013, 00:25
Gender: Onzeker
Locatie: Utrecht

Re: comming out naar ouders

Bericht door Lise »

zuidwest schreef: 25 nov 2019, 20:49 IWat denken jullie als je dit allemaal leest. Voorlopig doorgaan (ik sta op de wachtlijst voor diagnostiek) met mijn ouders bezoeken? Zullen mijn ouders bijdraaien? Hebben jullie tips en ervaringen?
Ik lees veel posts achter elkaar van mensen die een heel moeilijk contact hebben met hun ouders. ik wil toch ook even heel kort de andere kant belichten.

Als je als ouder, zeker als je kind al op gevorderde leeftijd is, te horen krijgt dat je kind transgender is, is dat natuurlijk een enorme schok. Je hebt je kind op zien groeien tot een volwassen persoon, je dacht hem/haar te kennen en opeens is dat niet zo. Ben je dan zelf echt zo'n blinde (lees: slechte) ouder geweest?

Mijn moeder reageerde in eerste instantie ook niet zoals ik had gewild. Later hebben we vaker gepraat, ze vindt het vooral een verschrikkelijk idee dat ze dit in mijn jeugd niet gezien heeft. Het is dan heel erg aantrekkelijk om vast te houden aan het idee dat het misschien een fase is van je kind of een dwaalspoor van een psycholoog, zodat je niet geconfronteerd wordt met je eigen falen. Daarnaast, niet iedereen is communicatief even sterk, dingen kunnen in the heat of the moment verkeerd gezegd worden, of verkeerd begrepen. Mensen reageren in eerste instantie nou eenmaal niet altijd zoals jij wil dat ze reageren.

ik lees in je verhaal dat je 40 bent, ongeveer dezelfde leeftijd als ik. We hebben onze ouders al lang niet meer nodig voor goedkeuring voor ons kapsel, kleding en manier van leven. Ik lees ook dat je het je ouders pas een aantal weken geleden verteld heeft.
Tenzij je relatie met je ouders sowieso, ook los hiervan, al heel erg stroef was en je dit niet meer op kan brengen, kan je misschien proberen ze de tijd te geven om ze langzaam te laten wennen aan het idee. Zodat ze kunnen zien dat jij nog steeds dezelfde persoon bent, maar een stuk gelukkiger en beter in je vel. Contact verbreken kan altijd nog.
Lokien
Berichten: 88
Lid geworden op: 22 aug 2019, 16:10
Gender: Vrouw

Re: comming out naar ouders

Bericht door Lokien »

Het heeft enkel zin om het contact met je ouders te verbreken als het leidt tot rust. En ik denk dat het ook noodzakelijk is om te beseffen dat je je ouders wellicht nooit meer zult zien terwijl er ook dan nog genoeg momenten zijn dat je aan ze denkt, of van ze droomt, verlangt naar hun liefde. Dat moet je wel aankunnen.
Ik denk trouwens dat ook als je veertig bent, helaas, vrijwel elk kind nog steeds zit te wachten op goedkeuring van zijn ouders. En dat ook dan nog, een afkeurende blik, of een opmerking keihard binnen kan komen.

Iedereen heeft steun nodig in dit proces. Als je ouders die kunnen geven is dat echt het allerbeste resultaat. Mijn ouders zag ik al niet meer voordat ik in transitie ging, daar liggen andere redenen aan ten grondslag. Maar als ik ze het had gemeld, dan hadden ze het prima gevonden. Mijn vader had zeker gezegd: dat moet je zelf weten jongen (pun intended), om daarna, net als mijn moeder, weer totaal in desinteresse te schieten met betrekking tot mijn leven. Oh, bij mijn zus is dat niet beter trouwens, en die heeft geen genderproblemen, mijn ouders hebben ook totaal geen interesse in haar leven.
The wisest men follow their own direction
zuidwest
Berichten: 108
Lid geworden op: 05 jun 2019, 22:19
Gender: Trans MtF

Re: comming out naar ouders

Bericht door zuidwest »

Dank voor al jullie overwegingen. Ik heb daar echt iets aan.

Ik word nu voor het eerst echt geconfronteerd met onbegrip en onwil om zich in te leven in mijn situatie. Juist omdat het je ouders zijn die zo reageren doet het zo'n pijn en geeft het echt lichamelijke stress. Dat ze het er moeilijk mee zouden hebben begrijp ik, maar dit komt als een afwijzing over, temeer daar ze voorwaarden stellen aan hoe ik mij bij hen op termijn mag presenteren. Aan dat laatste kan en wil ik niet voldoen.

Je kunt toch niet als vrouw door het leven gaan, om je vervolgens helemaal om te kleden om je ouders te bezoeken, omdat zij moeite hebben als je je kleedt en bent zoals je altijd graag hebt willen zijn. Ik ben nog niet in transitie maar ik weet wel dat ik niet van plan ben om aan die eisen te gaan voldoen. Indien dat een breuk tot gevolg heeft zal ik dat erg betreuren, maar gelukkig is het nog niet zo ver. Wel geeft het stress om mijn ouders te bezoeken, terwijl het volgens mij juist een plek moet zijn waar je je veilig wilt voelen.

Als ik nu me afvraag wat het meeste pijn doet is het wel feit dat mijn ouders stellen dat ik mij iets heb laten aanpraten door een psycholoog. Hoe komen ze erbij dat mij iets is aangepraat als ik ze vertel dat ik al jaren vrijwillig als dame thuis gekleed ga en sinds kort ook steeds vaker als dame naar buiten ga. Zou iemand die geen transgender gevoelens heeft zich jarenlang vrijwillig kleden in kleding van het andere geslacht? Ik kan me dat niet voorstellen.
Irisaperture
Berichten: 120
Lid geworden op: 17 okt 2018, 19:22
Gender: Trans MtF

Re: comming out naar ouders

Bericht door Irisaperture »

Ik wil net als @Lise ook op een bepaalde manier de andere kant belichten.
Mijn moeder kwam bijna uit zichzelf bij mij boven omdat ze in 2008 merkte dat ik steeds stiller werd en bovendien mijn haar steeds langer had zien groeien, terwijl ik het normaliter altijd superkort had.
Ze kwam, toen ik een keer ziek op bed lag een keer vragen of ik haar soms iets moest vertellen.

Zij heeft het eigenlijk van iedereen hier thuis denk ik wel het gemakkelijkst geaccepteerd, mijn vader dacht in het begin (en toen was ik 20) dat het nog wel over zou gaan, want het was vast een fase, hij zegt van iedereen hier thuis nog het meeste hij en hem.
Van alle puzzelstukjes die op hun plek vielen vind mijn moeder het nu vooral heel lastig dat ze op sommige dingen die ik als kind deed en waar ze toen wel haar vraagtekens bij heeft geplaatst nooit op heeft doorgevraagd.

@zuidwest als verweer rondom het iets aangepraat zijn door een psycholoog: probeer haar uit te leggen dat het gevoel van tot welk geslacht je behoort heel diepgeworteld zit bij heel veel mensen, en dat bijvoorbeeld kinderen die door een kennis van hun ouders om de een of andere reden voor een meisje aangezien worden terwijl ze een jongetje zijn en andersom, zonder dat ze transgender zijn net zo fel kunnen reageren dat ze "EEN JONGETJE ZIJN" (of andersom dus), en dat dit net zo hard kan gelden voor mensen die transgender zijn, maar dat de omgeving waarin ze opgevoed werden misschien geen ruimte liet voor deze vorm van expressie.
Mijn ouders hebben mij en mijn broer altijd heel erg vrij gelaten in hetgeen we als speelgoed uitkozen, er was bij ons in huis een barbiehuis met 4 of 5 barbies, en ander speelgoed dat sommige ouders vermoedelijk sneller met meisjes zouden associëren.
Omdat ik zelf een identieke tweelingbroer heb waar ik me onbewust natuurlijk enorm aan spiegelde is dat in combinatie met de vrije genderrol mogelijk de reden geweest dat ik me daardoor nooit zo vocaal heb geuit over het feit dat er iets niet klopte mogelijk veel groter geweest dan wanneer mijn ouders me strikt in de jongensrol hadden geduwd.

Of, zoals ik ook wel eens mensen die roepen dat het een keuze is (ik vind zelf dat het een keuze is níets met die gevoelens te doen, in plaats van wel) heb uitgelegd: "Dus, de mensen die al heel vroeg duidelijk voor ogen hadden dat er iets absoluut niet klopte, hebben zich voor de lol 8 of meer jaar de grond in laten pesten?"
Een van de flauwste grappen die er mogelijk is in omroepland: "Iris...MINDER IRIS!!"