Simão schreef: ↑09 okt 2019, 10:57
Ik snap het, maar zolang je niet denkt dat je niet langer meer zo door kunt, is er geen noodzaak tot transitie.
Daar denk ik persoonlijke (en ik weet velen met mij) anders over. Als je door transitie gelukkig wordt/denk te worden vind ik dat ook een geldige reden.
Als iets niet meer wilt en je gaat voor wat je wel wilt, doe je dat omdat je daar gelukkiger van wordt. Lijkt mij.
Ik heb nog nooit van mijn leven iets gedaan om een andere reden dan er "gelukkiger van te worden". Vandaar dat ik geen noodzaak voelde om zoiets te benadrukken. Het is voor mij hetzelfde of je iets doet omdat je de oude situatie niet meer wilt of "omdat je er gelukkiger van wilt worden".
En met "geen noodzaak" bedoel ik letterlijk dat er geen nood bij is. Je kunt er gewoon al of niet voor kiezen.
Ik ben van de logica, niet van de emotie. Dus ik druk het gewoon anders uit, maar ik bedoel echt niks anders.
En betreffende "geldige reden". Je hoeft je tegenover niemand te verantwoorden, dus "reden" was voldoende.
"We vinden steun bij de mensen die het met ons eens zijn, en groei bij de mensen die het met ons oneens zijn" Frank A.Clark
Nou ik heb nooit getwijfeld toen ik eenmaal het proces in ging, wel toen er de ene na de andere vertraging op kwam treden.
Ik heb toen echt even gedacht dat het mij niet gegund was.
Echter heeft het mij strijdlustig gemaakt en blijf gewoon doorgaan.
Hoewel ik vanaf het begin af aan al vrij zeker ben geweest dat de transitie de beste keuze is geweest voor mij heb ik wel momenten gehad dat ik zat te twijfelen. Hier kon ik soms vrij onzeker over worden aangezien niet veel transpersonen hier open over zijn (althans ik kon er niet veel over vinden). Af en toe twijfel ik nog steeds over bepaalde dingen, maar tot nu toe heb ik nooit spijt gehad van de keuzes die ik heb gemaakt. Ik denk dat het vrij normaal is om af en toe te twijfelen over (bepaalde aspecten van) je transitie aangezien het een vrij grote impact heeft op jezelf en je omgeving en sommige dingen ook niet meer terug te draaien zijn. Vooral wanneer je goed bent in dingen overdenken zoals ik. Ik denk alleen dat het erg belangrijk is dat je probeert te onderzoeken waar die twijfels vandaan komen als je die af en toe hebt. Bij mij kwam ik er achter dat de twijfels vrijwel altijd vanuit een gevoel van angst komen. Bijvoorbeeld angst dat ik niet geaccepteerd zou worden, dat ik nooit blij zou worden met mezelf, dat er dingen fout zouden gaan, etc.
Ik heb lang mijn trans-zijn niet kunnen accepteren. Pas toen ik me realiseerde dat gedrag geen moer uit maakt, of interesses, of hobbies, of hetzelfde/anders zijn dan andere mensen van mijn geboorte/wensgeslacht, was dat er door. Dat was echter niet zozeer een kwestie van twijfel, maar van de acceptatie van gevoelens; ik wist niet zo stiekem altijd al wel dat ik liever als man was geboren.
De transitie daarentegen... Ja, dat was moeilijk. Ik heb nachten en nachten wakker gelegen en mezelf afgevraagd waar ik mee bézig was. Als ik er op terug kijk, was het vooral de coming out tegenover mijn ouders die ik ontzettend moeilijk vond, en die de hoofdreden was voor die twijfels.
Ik merkte vooral dat, net als wat Jer zei, doen wat goed voelt me heeft geholpen. Soms is wat minder nadenken en wat meer voelen wat je nodig hebt (of dat nou "dit voelt goed" of "dit voelt (niet meer) goed" is--ik was op een gegeven moment aan het opruimen, trok een jurkje aan waarin ik me eerder prima in voelde, en merkte meteen dat het NIET fijn voelde; dat soort momenten waren even waardevol als het hele kort haar/aangesproken worden als man/etc.).
Voor mij voelde het als een sprong in het diepe , en ik had heel veel twijfels en angsten eigenlijk maar er was ook een soort drang om er mee verder te gaan . Ik denk dat de angsten waren hoe ik eruit zou gaan zien , waarom ik me niet meer "man"voelde terwijl ik daar wel graag naar toe wilde . Ik had ook heel weinig zelfvertrouwen , ook dat speelde een rol wat ik ook pas later herkende . Ik ben pas veel later gaan begrijpen dat het voor mij moeilijk was om zowiezo iets te voelen en dat de transitie naar man een geleidelijk proces was , voor mij althans , om weer wakker te worden en iets te gaan voelen . Ik ben 58 dus ja , dat is zeker ook wel een dingetje , dat die tijd toch anders was en heel geïsoleerd , geen internet , geen groepen dus ik moest zelf een beetje alles uitzoeken . We praten zo rond 1990 ehehe , Middeleeuwen , ha ! Maar dat zelf uitzoeken moeten we eigenlijk allemaal doen omdat het iets persoonlijks is . Het verklaren heb ik zelf ook geprobeerd maar waarom iemand cisgender is en de ander transgender , daar is geen antwoord op , het enige antwoord wat we van de wetenschap hebben nu is dat het geen geestesziekte is . Dus het is een zelfdiagnose meer met heel veel open vragen . Met dat ik niet veel voelde bedoel ik bijvoorbeeld dat ik mijn oude naam haatte maar daar pas later in het proces achter kwam , dus bepaalde antwoorden kwamen pas toen ik meer in de transitie zat . Ik heb het met kleine antwoorden naar mezelf gedaan , bv zou ik het erg vinden om er als Bruce Willis uit te zien . Dat beeld had ik vaag voor ogen , een stoere kerel . Dus ik hield me ook erg vast aan het cisgender beeld van een man . Omdat ik geen enkele begeleiding had snapte ik in het begin ook niet dat het ook geen streven is om zo cisgender mogelijk te worden maar dat ik een eigen man was met zijn ervaringen als mens . In uiterlijk is het wel prettig om er cisgender uit te zien , dan is het iets makkelijker in de maatschappij , en geestelijk ben ik een man met een verleden als vrouw en in de eerste jaren schaamde ik me daar ook voor . Dus dat koste bij mij ook tijd om dat allemaal ruimte te geven ipv krampachtig te willen verbergen . En toen dat wat meer ontspannen werd , begreep ik ook beter dat ik niet dezelfde man zou worden als mijn broer bijvoorbeeld , simpel omdat ik andere ervaringen heb die mijn broer nooit heeft gehad . Maar ook dat alles prima is hierin . Er is geen typische man , er zijn heel veel verschillende mannen en ook onder transgender mannen , ook daar heb je weer veel verschillende mannen . Ik ben nog steeds een feminist bv en ik hou nog steeds van chickflicks , ik hou nog steeds niet van sport , ik heb niks met voetballen en ik voel me niet thuis bij mannen aan de bar die over "wijven " praten enzo . Ik praat nog steeds graag met vrouwen en soms vind ik het jammer dat ik een bepaalde vrouwen intimiteit niet meer kan delen , ik sta er toch wat meer buiten . Dit hele proces voelde aan de ene kant als iets heel groots en aan de ander kant voelde het niet zo groot maar meer als een huis schoonmaken of zoiets , beetje moeilijk uit te leggen . Misschien kun je met stap 1 beginnen , er is iets gaande met je want als je 100% cisgender vrouw zou zijn , zou je hier deze vraag niet stellen . Dus wat heeft je gemotiveerd om hier te komen ? Wat zijn je twijfels , en wat zijn je zekerheden ? Voel je je prettig als vrouw en alle verwachtingen daarin of denk je ook hoe het misschien zou zijn als man en heb je daar verwachtingen in ? Voor mij zelf bleven die vragen enigszins abstract omdat ik geconfronteerd bleef met mijn lichaam en uiterlijk en het voor mij zo moeilijk was om mezelf als man te zien of voelen . Toch was bij mij de drang sterker dus ik nam een sprong , ook al waren niet al mijn vragen beantwoord , die antwoorden kwamen later en ik ben nu 30 jaar openlijk man en nog steeds komen er af en toe antwoorden . Probeer jezelf te vertrouwen in je gevoelsmatige vragen en wensen , en neem de tijd . Succes .
Wat een mooie ervaringsverhalen hier.
De twijfel ken ik heel goed. Bij mij heeft/had die vooral te maken met schaamte. Over niet in een duidelijk hokje passen. Ik voel mij man en vrouw tegelijk en dan weer juist erg vrouwelijk. Vaak willen we aan verwachtingen van onszelf of anderen voldoen. In acceptatie heeft het mij enorm geholpen toen een goede vriendin van mij zei: ja maar jij bent gewoon jij. Jij past niet in een hokje en die mensen horen er ook bij, de niet-hokjes mensen: juist die groep maakt de wereld vrolijker , interessanter en creatiever. Dat heeft mij zo goed geholpen. Als je je niet wilt voegen naar iets, waarom dan doen? En waarom niet dus gewoon zijn wie je NU bent? Liefs.
