Partner

[Reznar]

Mijn partner (man) heeft er toch moeite mee en ik moet nu gaan remmen in mijn gevoel denk ik. Ik zag vanmiddag een documentaire over een transman die even stopte met t om een baby te krijgen. Zo compleet herkenbaar, ik ben ook zwanger geweest, borstvoeding. Kostte me zoveel stress en moeite, nu valt alles op zijn plek en ik dacht ik gewoon een slapje was (zwak persoon). Ik raakte wat in paniek en vertelde het mijn man. Tot nu toe dacht hij dat ik gewoon meer mannelijk dan vrouwelijk wilde zijn. Terwijl ik dacht dat hij begreep dat ik me man voel. Afijn, hij schrok ervan en ik heb het maar afgezwakt en gezegd dat ik straks even ga wandelen om me beter te voelen. Morgen neem ik contact op met ggz waar ik bij loop. En ik had een paar homo vrienden al ingelicht omdat ik dacht dat mijn man erachter stond. Oké. Dit is niet makkelijk.

[Irene_de_Vreede]

Het hele traject is niet makkelijk. Wees voorzichtig met afzwakken, want dat creeert valse hoop bij je partner. Wees eerlijk naar jezelf en je partner.

[Reznar]

Ik wil voor mijn gevoel gaan 'onderduiken', 'toneel spelen', alles voor nep dus, maar dan blijf ik hier tegenaan lopen. Ik had ongeveer elk jaar of halfjaar een psychose erdoor of daartegen aan (ontregeld). Alles valt op zijn plek nu. Ik ga morgen overleggen met de ggz. Heb net een man gesproken van ggz aan de telefoon en het uitgelegd, we begrepen elkaar en als ik een man spreek is er niks aan de hand. Morgen is mijn contactpersoon er en ik hoop dat ze het niet af gaat zwakken als genderneutraal. Dankjewel Irene.

[Marica]

Lieve Reznar, wees zoals Irene al zei eerlijk tegen je man. Voor jezelf, maar zeker ook voor hem. Hij heeft misschien spookbeelden bij zijn toekomstbeeld waarin jullie als homopaar door het leven gaan. Dat staat hem misschien zo tegen dat jullie relatie hierdoor op de klippen loopt. Dit mag misschien de praktijk zijn dat de meeste relaties om die reden eindigen, maar er is hoop. Dat het kleine percentages relaties wel lukt.

Feit is wel dat twee vrouwen beter geaccepteerd worden dan twee mannen. De praktijk wijst het gewoon uit.
Er is nog een hoop werk te verzetten in de acceptatie van homoparen.

Maar wees eerlijk. Als daarom jullie relatie tot een einde komt, dan is dat maar zo. Wat ik hier zeg is hard, maar wel de waarheid. Het leven is te kort om een toneelspel te moeten spelen. dat houdt geen mens vol.

Ik wens jullie alle sterkte toe, en wees vooral niet boos op elkaar, hij kan er ook niets aan doen. Dit gaat jullie samen aan. Niet jij alleen, maar samen.

[Lise]

Het hele traject is niet makkelijk. Wees voorzichtig met afzwakken, want dat creeert valse hoop bij je partner. Wees eerlijk naar jezelf en je partner.

Maar wees eerlijk. Als daarom jullie relatie tot een einde komt, dan is dat maar zo. Wat ik hier zeg is hard, maar wel de waarheid. Het leven is te kort om een toneelspel te moeten spelen. dat houdt geen mens vol.

Ik wil dit wel graag een beetje nuanceren. Afzwakken is niet goed, maar iets meteen op de spits drijven hoeft natuurlijk ook niet. De genderdiscussie in je hoofd ging (gaat), bij mij althans, in golven. Soms heb je periodes dat je nergens anders mee bezig lijkt te kunnen zijn, dan komen er altijd weer periodes dat het meer naar de achtergrond verdwijnt. Het normale leven gaat ondertussen ook door, met allerlei zaken die je aandacht vragen. Er is uiteindelijk ook veel meer in het leven dan alleen gender.

Je ziet het ook op dit forum. Een nieuwe user meldt zich aan, schrijft het hele forum in korte tijd vol met allerlei gedachten, om vervolgens veel stiller te worden of gewoon helemaal weer te verdwijnen. Niet dat die persoon daarmee niet transgender zou zijn, maar gewoon omdat dat een natuurlijk proces is.

Als je tegen je partner vertelt dat je transgender bent is dat een enorme schok waar iemand aan moet wennen. Ondanks dat jij op dat moment eigenlijk aan niets anders kan denken of praten (mijn eigen ervaring), moet iemand daar wel de tijd en ruimte voor krijgen, en ook de gelegenheid om daar niet direct positief op te reageren.

Om uit eigen ervaring te spreken: ooit (lang geleden) had mijn partner verschrikkelijk veel moeite mee met zoiets stoms als dat ik mijn benen wilde scheren, zo ongeveer mijn eerste praktische stapje. Inmiddels ben ik al zó veel verder op zoveel vlakken, en zijn we nog steeds samen. Als ze destijds niet negatief had mogen zijn over mijn hele proces was dat denk ik niet gebeurd.
In de komende maanden kan je juist laten zien dat jij nog steeds dezelfde persoon bent die hij kent en waar hij voor gekozen heeft en dat er veel meer is in jullie relatie wat jullie bindt dan alleen je gender.

Natuurlijk moet je uiteindelijk je eigen weg kiezen waar die ook heen gaat, maar je kan hem ook (als je dat wil) stapje voor stapje proberen mee te nemen op praktische punten, zonder dat hij meteen positief hoeft te staan ten opzichte van bijvoorbeeld het concept van een relatie met een man. Het lijkt me dat jullie dan vanzelf wel merken of er ooit een stapje komt die jij per se wil nemen maar voor hem te ver gaat,

[Irene_de_Vreede]

Ik wil dit nog wel even nuanceren. Ik ben het helemaal met Lise eens. Met afzwakken bedoelde ik en ik meende dat ook in de post van Reznar te lezen, het idee geven dat het allemaal wel meevalt. Je hoeft niet meteen in de snelrein te stappen, maar je moet mijnsinziens wel duidelijk maken dat het serieus is. Dat jezelf soms ook nog niet precies weet waar het heen gaat is prima, maar je verhaal afzwakken om je partner te ontzien is risicovol.

[Reznar]

Bedankt voor jullie reacties.
Ik heb door de schrik van mijn partner iets meer rust gekregen en dat vind ik ook wel goed. Ik ga nu minder snel. Ik scheer mijn benen niet meer en ga steeds meer beseffen dat ik een man ben. Ik zie mannen op televisie ook heel anders nu ik de 'vrouwbril' niet meer op hoef, niet onaangenaam.
Afijn ik ga wel praten met een professional (man), ik ben doorverwezen door mijn behandelaarster.
Ik doe het rustig aan zie waar het gaat eindigen. Ik draag nu geen vrouwelijke slippers meer (heb ik 1 paar van), doe geen vrouwenshirts meer aan (ongeveer helft van de garderobe) en doe gewoon zoals ik me voel. Zo sprak ik even een vader van zwemles en die keek nog wel even, wat hij dan denkt dat weet ik niet, maar ik doe mijn ding, wat ik altijd doe bij mannen eigenlijk.

Het normale leven gaat idd ook door en ik merk dat ik niet alleen maar aan 'man zijn' moet blijven denken, ook boodschappen doen, koken etc. Stap voor stap ga ik het doen.

[Reznar]

Het hele traject is niet makkelijk. Wees voorzichtig met afzwakken, want dat creeert valse hoop bij je partner. Wees eerlijk naar jezelf en je partner.

Maar wees eerlijk. Als daarom jullie relatie tot een einde komt, dan is dat maar zo. Wat ik hier zeg is hard, maar wel de waarheid. Het leven is te kort om een toneelspel te moeten spelen. dat houdt geen mens vol.

Ik wil dit wel graag een beetje nuanceren. Afzwakken is niet goed, maar iets meteen op de spits drijven hoeft natuurlijk ook niet. De genderdiscussie in je hoofd ging (gaat), bij mij althans, in golven. Soms heb je periodes dat je nergens anders mee bezig lijkt te kunnen zijn, dan komen er altijd weer periodes dat het meer naar de achtergrond verdwijnt. Het normale leven gaat ondertussen ook door, met allerlei zaken die je aandacht vragen. Er is uiteindelijk ook veel meer in het leven dan alleen gender.

Je ziet het ook op dit forum. Een nieuwe user meldt zich aan, schrijft het hele forum in korte tijd vol met allerlei gedachten, om vervolgens veel stiller te worden of gewoon helemaal weer te verdwijnen. Niet dat die persoon daarmee niet transgender zou zijn, maar gewoon omdat dat een natuurlijk proces is.

Als je tegen je partner vertelt dat je transgender bent is dat een enorme schok waar iemand aan moet wennen. Ondanks dat jij op dat moment eigenlijk aan niets anders kan denken of praten (mijn eigen ervaring), moet iemand daar wel de tijd en ruimte voor krijgen, en ook de gelegenheid om daar niet direct positief op te reageren.

Om uit eigen ervaring te spreken: ooit (lang geleden) had mijn partner verschrikkelijk veel moeite mee met zoiets stoms als dat ik mijn benen wilde scheren, zo ongeveer mijn eerste praktische stapje. Inmiddels ben ik al zó veel verder op zoveel vlakken, en zijn we nog steeds samen. Als ze destijds niet negatief had mogen zijn over mijn hele proces was dat denk ik niet gebeurd.
In de komende maanden kan je juist laten zien dat jij nog steeds dezelfde persoon bent die hij kent en waar hij voor gekozen heeft en dat er veel meer is in jullie relatie wat jullie bindt dan alleen je gender.

Natuurlijk moet je uiteindelijk je eigen weg kiezen waar die ook heen gaat, maar je kan hem ook (als je dat wil) stapje voor stapje proberen mee te nemen op praktische punten, zonder dat hij meteen positief hoeft te staan ten opzichte van bijvoorbeeld het concept van een relatie met een man. Het lijkt me dat jullie dan vanzelf wel merken of er ooit een stapje komt die jij per se wil nemen maar voor hem te ver gaat,

Echt heel fijn deze reactie!