mijn verhaal

Gevoelens die je met de wereld deelt
MenWoman26
Berichten: 6
Lid geworden op: 03 jan 2021, 06:35
Gender: Anders

mijn verhaal

Bericht door MenWoman26 »

Hallo allemaal,
Ik wil hier heel graag mijn verhaal kwijt, maar vind het allemaal nogal moeilijk. Maargoed, we gaan het proberen.

Ik ben geboren als meisje op 8 juni 1994. Ik kreeg een hele slechte start, mijn baarvrouw dronk gigantisch veel tijdens haar zwangerschappen waardoor ik en mijn zusje hersenschade opliepen. We kregen allebei het Foetaal alcohol syndroom. Ik werd na 3 maanden oud bij pleegouders gebracht waar ik tot mijn 15e heb gewoond. Ik werd op de middelbare school flink gepest. Ik heb een huidskleurtje en dat was in het dorp waar ik woonde en op school, niet leuk. Ik heb me nooit ergens bij horen voelen. Vroeger droeg ik vaak make-up en leuke jurken, ' dan zouden ze me wel leuk gaan vinden' fout gedacht. Na 2 jaar ben ik in zo'n gat gekomen dat ik zelfs moest verhuizen want ook mijn pleegouders konden de zorg voor mij niet goed meer aan, ze waren al wel wat op leeftijd dus ik neem het ze zeker niet kwalijk. Ook heb ik sinds de pesttijd mezelf gesneden en gehaat. Ik begreep het niet, iedereen haatte mij ik had nauwelijks vriendinnen en als ik ze had was het nep. Ik ben terecht gekomen op woongroepen en ook dat had wisselende werkingen, daar kreeg ik ook mijn eerste vriendje. Hij hield van mij... dacht ik maar ook dat was verkeerd. Toen ik ongeveer 23 was kwam ik op een nieuwe woongroep waar ik ging oefenen met samenwonen met datzelfde vriendje. Intussen was het een paar keer uit geweest maar kon ik niet zonder hem, dacht ik. Tot hij uiteindelijk seksverslaafd bleek te zijn en dit ook naar mij toe uitte. Ik vond seks zoieso al helemaal niet zo fijn, ik heb er in mijn hele leven 2 keer van kunnen genieten, al weet ik dat zelfs niet zeker. Er gebeurde op die groep zo ontzettend veel en ik werd daar overspannen. Door mijn foetaal alcohol syndroom zijn mijn emoties zoieso enorm groot en kreeg ik ze nooit goed onder controle. Nu inmiddels al veel beter dan voorheen. Ik sneed mezelf elke dag, ondernam zelfmoord pogingen en was mezelf kwijt. Tot ik op de groep kwam te wonen waar ik nu drie jaar woon. Ik heb 2 therapieën gehad die mij enorm geholpen hebben om mezelf weer op een rijtje te krijgen en dati s aardig gelukt. Alleen nu komt het. Ik heb weleens mijn naam geprobeerd te veranderen in de hoop dat ik dan tevreden was, weliswaar een meisjesnaam, maar toch. Dat plan werkte niet. In al die jaren heb ik 1 ding dus gemerkt: ik doe wat andere willen en niet wat ik zelf fijn vind. Een vriendin van mij wilde op een dag mij vrouwelijker kleden, ik vond dat prima, ze vond dat ik er niet leuk bij liep in mijn joggingbroek en t shirt. Ze maakte me op, deed me een jurk aan en dat deed ik vaker als zij er was. Vorig jaar is er een balletje gaan rollen nadat iemand die ik kende mij vertelde dat zij een man wilde worden. Ik heb daar heelllang niet over na gedacht. Tot 3 dagen geleden weer. Ik keek naar mijn foto's, en ik voelde afschuw die ik altijd heb gevoeld. Wat nou als ik niet ben wie ik ben? Schoot het door mijn hoofd. Wat als ik...een meisje ben in het verkeerde lichaam? Mijn hoofd tolde en stond tegelijkertijd stil. Ik wilde het wegwuiven maar het lukte me niet meer. Ik heb nooit stil gestaan bij wie IK wil zijn, ik heb altijd maar gedaan wat andere van me wilde zien. Dat was normaal, en ik hoorde er dan tenminste een beetje bij. Ik raakte volkomen gestrest en ben in huilen uitgebarsten. De app faceapp gedownload en foto's van mezelf bekeken en tot de conclusie gekomen dat ik nu absoluut niet ben wie ik wil zijn. Het korte haar, dat klopte, de joggingbroek en tshirt klopte ook. Borsten? Gatverdamme l, iwalg van die dingen, altijd al gedaan. Een baardje? Superstoer! Ik begin steeds meer te beseffen dat door de jaren heen ik altijd heb gevochten om een plekje in de maatschappij waar ik door mijn beperking toch al door ben uitgekotst. Dat plekje kost mij mezelf. De afgelopen 3 dagen heb ik zoveel opgezocht en geschreven en het klopte. Ik ben geen meisje. Ook kwamen er meteen een paar namen in mij op, en ze passen allemaal bij wie ik wil zijn. Vanochtend heb ik begeleiding gebeld om aan te kaarten wat er aan de hand is en dat ik denk te weten waarom ik mezelf dus nooit heb geaccepteerd. Ze was heel lief, en begreep me volkomen. Nu nog hopen dat er meerdere zijn die dat doen. Woow wat een verhaal zeg! Sorry voor het ellenlange stuk, maar om het nog kort te omschrijven is dit het geworden. Ik ga dit binnenkort ook met therapie bespreken en hopelijk kunnen hun me verder helpen. Dankjewel dat ik mijn verhaal hier kwijt mocht. Liefs, Mij
Irene_de_Vreede
Moderator
Berichten: 3639
Lid geworden op: 23 mei 2012, 22:26
Gender: Transgender
Voornaamwoorden: Zij/haar
Locatie: Breda

Re: mijn verhaal

Bericht door Irene_de_Vreede »

Wat een heftig verhaal.
Irene
Daan88
Berichten: 32
Lid geworden op: 16 jan 2018, 21:26
Gender: Trans FtM

Re: mijn verhaal

Bericht door Daan88 »

Supermooi! Daarin vertrouwen houden.
MenWoman26
Berichten: 6
Lid geworden op: 03 jan 2021, 06:35
Gender: Anders

Re: mijn verhaal

Bericht door MenWoman26 »

Daan88 schreef: 03 jan 2021, 17:53 Supermooi! Daarin vertrouwen houden.
Dankjewel Daan! Ik heb momenteel heel veel geschreven dat is iets wat ik heel graag doe als ik slecht in mijn vel zit of zoals nu als er teveel in mijn hoofd zit, en dat werkt gelukkig enorm! Vanavond alles laten lezen aan begeleiding zo dat ze mij hopelijk kunnen steunen in deze zoektocht
DelicateFlower
Berichten: 531
Lid geworden op: 30 jan 2020, 19:02
Gender: Trans MtF

Re: mijn verhaal

Bericht door DelicateFlower »

MenWoman26 schreef: 03 jan 2021, 15:58 Ik wil hier heel graag mijn verhaal kwijt, maar vind het allemaal nogal moeilijk. Maargoed, we gaan het proberen.
Hartstikke goed dat je het alsnog doet. Gelukkig ben je hier lekker anoniem. :)
MenWoman26 schreef: 03 jan 2021, 15:58 ook mijn pleegouders konden de zorg voor mij niet goed meer aan, ze waren al wel wat op leeftijd dus ik neem het ze zeker niet kwalijk.
Wat ontzettend knap van je dat je ze niets kwalijk neemt. :hbeat: Besef dat dat echt iets heel waardevols is. Ik heb het mijn ouders veel te lang kwalijk genomen dat ze zo gefaald hebben in de opvoeding, en dat heeft me veel tijd en energie gekost.
MenWoman26 schreef: 03 jan 2021, 15:58 In al die jaren heb ik 1 ding dus gemerkt: ik doe wat andere willen en niet wat ik zelf fijn vind. Een vriendin van mij wilde op een dag mij vrouwelijker kleden, ik vond dat prima, ze vond dat ik er niet leuk bij liep in mijn joggingbroek en t shirt. Ze maakte me op, deed me een jurk aan en dat deed ik vaker als zij er was.
Herkenbaar. Het 'grappige' is dat men altijd vond dat ik "zo mijn eigen gang ging", terwijl ik ondertussen juist te veel deed wat anderen van me wilden en verwachtten. Hoe vaak me wel niet is gezegd dat ik me mannelijker moest gedragen, mannelijke moest kleden. Hoe vaak me wel niet is toegesnauwd dat ik een nicht ben, eens een 'echte' baan moet zoeken (lees: een mannelijk beroep, iets met je handen doen). Gelukkig heb ik wel gestudeerd wat ik wilde studeren en banen gehad die ik wilde hebben, maar ik trok me de kritiek van anderen enorm aan. Vooral die van mijn moeder, waar ik inmiddels (na vele oorlogen) geen contact meer mee heb (simpelweg omdat ik nooit goed genoeg voor haar zal zijn).
MenWoman26 schreef: 03 jan 2021, 15:58 De app faceapp gedownload en foto's van mezelf bekeken en tot de conclusie gekomen dat ik nu absoluut niet ben wie ik wil zijn. Het korte haar, dat klopte, de joggingbroek en tshirt klopte ook. Borsten? Gatverdamme l, iwalg van die dingen, altijd al gedaan. Een baardje? Superstoer!
Lukt het je om de komende tijd je stijl langzaamaan terug te veranderen? Denk je dat je dat durft? En is er de ruimte voor, in figuurlijke zin? Of ben je bang voor de gevolgen as je je weer in joggingbroek vertoond en een kort kapsel neemt?
MenWoman26 schreef: 03 jan 2021, 15:58 Ik begin steeds meer te beseffen dat door de jaren heen ik altijd heb gevochten om een plekje in de maatschappij waar ik door mijn beperking toch al door ben uitgekotst.
Eis jouw plekje op, hoor! Je mag er zijn. Het zal tijd en energie kosten, dat was bij mij ook zo. Maar ik bleef erin geloven dat ik mocht zijn wie ik ben. Daardoor kom ik op mensen sterk over en lijkt het altijd alsof ik mijn eigen pad volg, me nergens iets van aantrek. Ik trok me juist te veel van anderen aan, maar vond ook dat iedereen zijn of haar leven op een eigen manier mag leiden. En dat mag jij dus ook! :)
MenWoman26 schreef: 03 jan 2021, 15:58 Ook kwamen er meteen een paar namen in mij op, en ze passen allemaal bij wie ik wil zijn.
Noteer ze zodat je eraan kunt wennen. Zodat je over een tijdje, mocht het zo ver komen, voor jouw gevoel de juiste naam kiest.
MenWoman26 schreef: 03 jan 2021, 15:58 Vanochtend heb ik begeleiding gebeld om aan te kaarten wat er aan de hand is en dat ik denk te weten waarom ik mezelf dus nooit heb geaccepteerd. Ze was heel lief, en begreep me volkomen. Nu nog hopen dat er meerdere zijn die dat doen.
Er zijn zeker meer mensen die het begrijpen! Er zullen natuurlijk ook mensen zijn die het niet begrijpen en het zullen veroordelen, maar op die manier komt je te weten welke mensen gezond zijn voor jou en wel giftig. Heel veel LHBT'ers zien de community als hun familie. Omdat ze door hun eigen familie en 'vrienden' niet werden geaccepteerd, vonden ze de acceptatie binnen 'hun eigen groep'. Hoe dan ook, er zijn altijd mensen die wel openstaan voor mensen zoals jij en ik, die wel ruimdenkend genoeg zijn, respect en begrip kunnen opbrengen. Het is soms alleen wat zoeken, maar als je ze gevonden hebt zijn ze extra waardevol. :)
MenWoman26 schreef: 03 jan 2021, 15:58 Ik ga dit binnenkort ook met therapie bespreken en hopelijk kunnen hun me verder helpen.
Heel veel succes! :hbeat:
MenWoman26
Berichten: 6
Lid geworden op: 03 jan 2021, 06:35
Gender: Anders

Re: mijn verhaal

Bericht door MenWoman26 »

DelicateFlower schreef: 04 jan 2021, 07:36
MenWoman26 schreef: 03 jan 2021, 15:58 Ik wil hier heel graag mijn verhaal kwijt, maar vind het allemaal nogal moeilijk. Maargoed, we gaan het proberen.
Hartstikke goed dat je het alsnog doet. Gelukkig ben je hier lekker anoniem. :)
MenWoman26 schreef: 03 jan 2021, 15:58 ook mijn pleegouders konden de zorg voor mij niet goed meer aan, ze waren al wel wat op leeftijd dus ik neem het ze zeker niet kwalijk.
Wat ontzettend knap van je dat je ze niets kwalijk neemt. :hbeat: Besef dat dat echt iets heel waardevols is. Ik heb het mijn ouders veel te lang kwalijk genomen dat ze zo gefaald hebben in de opvoeding, en dat heeft me veel tijd en energie gekost.
MenWoman26 schreef: 03 jan 2021, 15:58 In al die jaren heb ik 1 ding dus gemerkt: ik doe wat andere willen en niet wat ik zelf fijn vind. Een vriendin van mij wilde op een dag mij vrouwelijker kleden, ik vond dat prima, ze vond dat ik er niet leuk bij liep in mijn joggingbroek en t shirt. Ze maakte me op, deed me een jurk aan en dat deed ik vaker als zij er was.
Herkenbaar. Het 'grappige' is dat men altijd vond dat ik "zo mijn eigen gang ging", terwijl ik ondertussen juist te veel deed wat anderen van me wilden en verwachtten. Hoe vaak me wel niet is gezegd dat ik me mannelijker moest gedragen, mannelijke moest kleden. Hoe vaak me wel niet is toegesnauwd dat ik een nicht ben, eens een 'echte' baan moet zoeken (lees: een mannelijk beroep, iets met je handen doen). Gelukkig heb ik wel gestudeerd wat ik wilde studeren en banen gehad die ik wilde hebben, maar ik trok me de kritiek van anderen enorm aan. Vooral die van mijn moeder, waar ik inmiddels (na vele oorlogen) geen contact meer mee heb (simpelweg omdat ik nooit goed genoeg voor haar zal zijn).
MenWoman26 schreef: 03 jan 2021, 15:58 De app faceapp gedownload en foto's van mezelf bekeken en tot de conclusie gekomen dat ik nu absoluut niet ben wie ik wil zijn. Het korte haar, dat klopte, de joggingbroek en tshirt klopte ook. Borsten? Gatverdamme l, iwalg van die dingen, altijd al gedaan. Een baardje? Superstoer!
Lukt het je om de komende tijd je stijl langzaamaan terug te veranderen? Denk je dat je dat durft? En is er de ruimte voor, in figuurlijke zin? Of ben je bang voor de gevolgen as je je weer in joggingbroek vertoond en een kort kapsel neemt?
MenWoman26 schreef: 03 jan 2021, 15:58 Ik begin steeds meer te beseffen dat door de jaren heen ik altijd heb gevochten om een plekje in de maatschappij waar ik door mijn beperking toch al door ben uitgekotst.
Eis jouw plekje op, hoor! Je mag er zijn. Het zal tijd en energie kosten, dat was bij mij ook zo. Maar ik bleef erin geloven dat ik mocht zijn wie ik ben. Daardoor kom ik op mensen sterk over en lijkt het altijd alsof ik mijn eigen pad volg, me nergens iets van aantrek. Ik trok me juist te veel van anderen aan, maar vond ook dat iedereen zijn of haar leven op een eigen manier mag leiden. En dat mag jij dus ook! :)
MenWoman26 schreef: 03 jan 2021, 15:58 Ook kwamen er meteen een paar namen in mij op, en ze passen allemaal bij wie ik wil zijn.
Noteer ze zodat je eraan kunt wennen. Zodat je over een tijdje, mocht het zo ver komen, voor jouw gevoel de juiste naam kiest.
MenWoman26 schreef: 03 jan 2021, 15:58 Vanochtend heb ik begeleiding gebeld om aan te kaarten wat er aan de hand is en dat ik denk te weten waarom ik mezelf dus nooit heb geaccepteerd. Ze was heel lief, en begreep me volkomen. Nu nog hopen dat er meerdere zijn die dat doen.
Er zijn zeker meer mensen die het begrijpen! Er zullen natuurlijk ook mensen zijn die het niet begrijpen en het zullen veroordelen, maar op die manier komt je te weten welke mensen gezond zijn voor jou en wel giftig. Heel veel LHBT'ers zien de community als hun familie. Omdat ze door hun eigen familie en 'vrienden' niet werden geaccepteerd, vonden ze de acceptatie binnen 'hun eigen groep'. Hoe dan ook, er zijn altijd mensen die wel openstaan voor mensen zoals jij en ik, die wel ruimdenkend genoeg zijn, respect en begrip kunnen opbrengen. Het is soms alleen wat zoeken, maar als je ze gevonden hebt zijn ze extra waardevol. :)
MenWoman26 schreef: 03 jan 2021, 15:58 Ik ga dit binnenkort ook met therapie bespreken en hopelijk kunnen hun me verder helpen.
Heel veel succes! :hbeat:
Oh wat ben ik blij dat er zulke mensen bestaan die je verder willen helpen zeg! Ik heb gisteren met mijn begeleidster gepraat en zij had meteen al zoiets van als jij hier wat mee wilt dan doen we dat! Direct mijn kledingkast uitgezocht en alle girlclothes in een hoek gelegd en de boyclothes opgehangen in het zicht, ook wil ik graag weer naar de kapper want mijn haar is net aan de lange kant, wel kort, maar nog niet helemaal naar mijn zin. Namen ben ik ook heel veel mee bezig, er zijn ongeveer 5 namen waarvan ik zeg: dit zijn hele grote kanshebbers! Ik ben zo opgelucht want ik was zo ontzettend bang dat ze het niet zou begrijpen, maar zebegreep het wel omdat ik het er begin vorig haar ook over heb gehad en ik al een tijdje aan het zoeken ben wie of wat ik ben. Heel veel dank voor de reactie, ik vind het echt heel prettig!
DelicateFlower
Berichten: 531
Lid geworden op: 30 jan 2020, 19:02
Gender: Trans MtF

Re: mijn verhaal

Bericht door DelicateFlower »

MenWoman26 schreef: 04 jan 2021, 10:41 Oh wat ben ik blij dat er zulke mensen bestaan die je verder willen helpen zeg! Ik heb gisteren met mijn begeleidster gepraat en zij had meteen al zoiets van als jij hier wat mee wilt dan doen we dat! Direct mijn kledingkast uitgezocht en alle girlclothes in een hoek gelegd en de boyclothes opgehangen in het zicht, ook wil ik graag weer naar de kapper want mijn haar is net aan de lange kant, wel kort, maar nog niet helemaal naar mijn zin. Namen ben ik ook heel veel mee bezig, er zijn ongeveer 5 namen waarvan ik zeg: dit zijn hele grote kanshebbers! Ik ben zo opgelucht want ik was zo ontzettend bang dat ze het niet zou begrijpen, maar zebegreep het wel omdat ik het er begin vorig haar ook over heb gehad en ik al een tijdje aan het zoeken ben wie of wat ik ben. Heel veel dank voor de reactie, ik vind het echt heel prettig!
Je bent al lekker bezig, goed zo. :) Gooi je girl clothes nog niet weg, overhaast niets. Je kunt ze in een doos verstoppen, zodat je even de tijd kunt nemen voor alles.

Weet trouwens dat de wachttijd bij iedere genderpoli erg lang is. Bij het VUmc duurt het bijvoorbeeld 2 jaar tot je aan de beurt bent voor een gesprek met een psycholoog. Je kunt je dus beter vroegtijdig aanmelden zodat je alvast op de wachtlijst staat en ondertussen aan andere dingen kunt werken. Ik sta nu precies een jaar op de wachtlijst. Het afgelopen jaar werkte ik aan mijn jeugdtrauma's, komend jaar werk ik onder meer aan mijn gewicht en stem. Zo heb jij misschien ook nog dingen waar je alvast aan kunt werken voordat je je intakegesprek krijgt. De huisarts kan je doorverwijzen. Let wel op of de desbetreffende instelling gecontracteerd is bij je zorgverzekeraar, anders moet je straks van alles zelf (bij)betalen. Het VUmc is sowieso gecontracteerd.

En je zit waarschijnlijk op Instagram. Misschien is het een goed idee om transmannen etc. te volgen en te lezen wat ze allemaal over hun transitie etc. vertellen. Naast de professionals moet je het namelijk ook van de ervaringsdeskundigen hebben. :) Ik heb een topic aangemaakt waarin ik steeds accounts deel die voor ons interessant zouden kunnen zijn. Op pagina 2 en 3 noem ik meerdere transmannen: viewtopic.php?f=18&t=7795 Kijk zelf maar even of je al iemand openlijk durft te volgen. ;)

Ook is het interessant om de 5 seizoenen van Hij is een zij terug te kijken. Dan kun je zien waar je je wel en niet in herkent. Misschien ben je geen transman, maar identificeer je je meer als non-binair bijvoorbeeld. https://www.npostart.nl/hij-is-een-zij/ ... 40/episode

Laatste tip: schrijf schrijf schrijf. Hoor je een mooie zin waar je je in herkent, noteren! Door te lezen, luisteren en schrijven leer je vanzelf hoe je het beste je eigen gevoelens en verlangens onder woorden kunt brengen. En dan kun je het straks makkelijker uitleggen als je je gesprekken hebt.

Oké, genoeg voor nu, haha. Hier kun je wel even mee vooruit denk ik zo.
MenWoman26
Berichten: 6
Lid geworden op: 03 jan 2021, 06:35
Gender: Anders

Re: mijn verhaal

Bericht door MenWoman26 »

DelicateFlower schreef: 04 jan 2021, 11:12
MenWoman26 schreef: 04 jan 2021, 10:41 Oh wat ben ik blij dat er zulke mensen bestaan die je verder willen helpen zeg! Ik heb gisteren met mijn begeleidster gepraat en zij had meteen al zoiets van als jij hier wat mee wilt dan doen we dat! Direct mijn kledingkast uitgezocht en alle girlclothes in een hoek gelegd en de boyclothes opgehangen in het zicht, ook wil ik graag weer naar de kapper want mijn haar is net aan de lange kant, wel kort, maar nog niet helemaal naar mijn zin. Namen ben ik ook heel veel mee bezig, er zijn ongeveer 5 namen waarvan ik zeg: dit zijn hele grote kanshebbers! Ik ben zo opgelucht want ik was zo ontzettend bang dat ze het niet zou begrijpen, maar zebegreep het wel omdat ik het er begin vorig haar ook over heb gehad en ik al een tijdje aan het zoeken ben wie of wat ik ben. Heel veel dank voor de reactie, ik vind het echt heel prettig!
Je bent al lekker bezig, goed zo. :) Gooi je girl clothes nog niet weg, overhaast niets. Je kunt ze in een doos verstoppen, zodat je even de tijd kunt nemen voor alles.

Weet trouwens dat de wachttijd bij iedere genderpoli erg lang is. Bij het VUmc duurt het bijvoorbeeld 2 jaar tot je aan de beurt bent voor een gesprek met een psycholoog. Je kunt je dus beter vroegtijdig aanmelden zodat je alvast op de wachtlijst staat en ondertussen aan andere dingen kunt werken. Ik sta nu precies een jaar op de wachtlijst. Het afgelopen jaar werkte ik aan mijn jeugdtrauma's, komend jaar werk ik onder meer aan mijn gewicht en stem. Zo heb jij misschien ook nog dingen waar je alvast aan kunt werken voordat je je intakegesprek krijgt. De huisarts kan je doorverwijzen. Let wel op of de desbetreffende instelling gecontracteerd is bij je zorgverzekeraar, anders moet je straks van alles zelf (bij)betalen. Het VUmc is sowieso gecontracteerd.

En je zit waarschijnlijk op Instagram. Misschien is het een goed idee om transmannen etc. te volgen en te lezen wat ze allemaal over hun transitie etc. vertellen. Naast de professionals moet je het namelijk ook van de ervaringsdeskundigen hebben. :) Ik heb een topic aangemaakt waarin ik steeds accounts deel die voor ons interessant zouden kunnen zijn. Op pagina 2 en 3 noem ik meerdere transmannen: viewtopic.php?f=18&t=7795 Kijk zelf maar even of je al iemand openlijk durft te volgen. ;)

Ook is het interessant om de 5 seizoenen van Hij is een zij terug te kijken. Dan kun je zien waar je je wel en niet in herkent. Misschien ben je geen transman, maar identificeer je je meer als non-binair bijvoorbeeld. https://www.npostart.nl/hij-is-een-zij/ ... 40/episode

Laatste tip: schrijf schrijf schrijf. Hoor je een mooie zin waar je je in herkent, noteren! Door te lezen, luisteren en schrijven leer je vanzelf hoe je het beste je eigen gevoelens en verlangens onder woorden kunt brengen. En dan kun je het straks makkelijker uitleggen als je je gesprekken hebt.

Oké, genoeg voor nu, haha. Hier kun je wel even mee vooruit denk ik zo.
Oh geweldig, dit is precies wat ik zocht! Thanks voor de tips! Ik heb zoieso over een uurtje ongeveer therapie dus dan ga ik het meteen bespreken over wat ik voel denk en zie bij mezelf. Ik wil ook een verhaal schrijven over dit omdat ik dan mezelf ook beter ga begrijpen omdat ik het dan terug kan lezen alleen weet ik nog niet zo goed hoe ik moet beginnen, heb jij daar misschien ook tips voor?
DelicateFlower
Berichten: 531
Lid geworden op: 30 jan 2020, 19:02
Gender: Trans MtF

Re: mijn verhaal

Bericht door DelicateFlower »

MenWoman26 schreef: 04 jan 2021, 15:08 Oh geweldig, dit is precies wat ik zocht! Thanks voor de tips! Ik heb zoieso over een uurtje ongeveer therapie dus dan ga ik het meteen bespreken over wat ik voel denk en zie bij mezelf. Ik wil ook een verhaal schrijven over dit omdat ik dan mezelf ook beter ga begrijpen omdat ik het dan terug kan lezen alleen weet ik nog niet zo goed hoe ik moet beginnen, heb jij daar misschien ook tips voor?
1) Je zou jezelf kunnen interviewen. Je verzint allemaal vragen die je aan jezelf kunt stellen, inspiratie kan je opdoen door interviews online te lezen. Vervolgens verdeel je die vragen onder in categorieën en geeft antwoord op de vragen die je zelf hebt verzonnen. Categorieën zouden kunnen zijn: jeugd, seksualiteit, verliefd zijn, vrienden, familie. Houd het simpel.

2) Wat je ook kunt doen is een paar kopjes verzinnen zodat JEUGD / VRIENDEN / LIEFDE / TRAUMA. En dat je dan onder die kopjes verhaaltjes typt.

Je maakt het jezelf een stuk makkelijker als je eerst allemaal losse zinnen noteert en die later aan elkaar plakt. Verwacht niet van jezelf dat je meteen een mooi lopend verhaal schrijft. Dat kunnen de meeste mensen niet :)

Dus gewoon veel woorden, zinnen, anekdotes etc. noteren en vanuit daar maak je er een mooi lopend verhaal van.

Bekijk filmpjes en noteer zinnen waarin je je herkent. Lees boeken en noteer zinnen waarin je je herkent. Beluister podcasts en noteer zinnen waarin je je herkent. Lees interviews en noteer zinnen waarin je je herkent. Gewoon afkijken/afluisteren bij anderen waarin je je herkent.

YouTube staat vol met filmpjes van transmannen die hun verhaal doen. Gewoon afkijken/afluisteren bij anderen waarin je je herkent en dan raak je vanzelf geïnspireerd.

Succes!
MenWoman26
Berichten: 6
Lid geworden op: 03 jan 2021, 06:35
Gender: Anders

Re: mijn verhaal

Bericht door MenWoman26 »

Wauw wat help je me goed zeg! Dit is heel prettig moet ik zeggen! Dankjewel voor alle tips enzo, ik kan hier echt heel veel mee!
Plaats reactie