Een (kleine) samenvatting voor mezelf

[luciger]

Ik ben dus Ger. Tot dusver ongespecificeerd, en ik ben bang dat dat nog wel een tijdje zo gaat blijven, ondanks dat ik het toch wel heel fijn zou vinden om voor eens en voor al een gender-labeltje op mezelf te kunnen plakken en klaar te zijn met me elke keer dat ik in de spiegel kijk afvragen wat ik nou eigenlijk van mezelf vind.

Zoals ik in mijn intro al schreef is er op zich niks mis met mijn lijf. Het is een prima lijf, het werkt naar behoren, en het is best mooi. Het voelt alleen niet als mijn lijf. Nu dacht ik dat dat de puberteit was en dat het wel zou wennen, maar het voelt nog steeds niet alsof het helemaal klopt met hoe het zou moeten zijn. Ik weet niet of het echt dysforie is (wanneer telt iets eigenlijk als dysforie?); het is meer het gevoel wanneer je op straat naar iemand zwaait die je denkt te kennen, die vervolgens een wildvreemde blijkt te zijn. Als ik in de spiegel kijk denk ik wel 'ja, dat ben ik', maar in mijn hoofd zie ik er heel anders uit. Niet per se mannelijk, eerder volkomen neutraal. Ik heb me nooit echt 'iets' gevoeld. Dat zal voor een groot deel het resultaat van mijn genderneutrale opvoeding zijn. Wilde ik met Lego spelen, dan kon dat, maar ik heb ook met plezier op ballet gezeten (al wilde ik altijd eigenlijk op jongensballet omdat dat me veel leuker leek dan dat gehuppel in roze pakjes dat ik moest doen).

Nu woon ik op kamers en ben ik vanwege corona eigenlijk de hele week alleen, en heb ik heel veel tijd om na te denken over wat er nou precies gaande is met mijn gender. Ik zou graag wat meer mannelijke trekjes hebben om het vrouwelijke aan me uit te balanceren, want vrouw voel ik me sowieso niet: als ik de voorkeur zou moeten geven aan een binaire genderidentiteit, zou ik voor mannelijk gaan. Maar hoewel top surgery als een must voelt voor me (de borsten hebben nooit goed gevoeld), ben ik een beetje bang voor testosteron. Voor de vetverdeling, lichaamsbeharing en spieropbouw zou ik het direct doen. Een lagere stem zou ik wel willen, maar alle mannen in mijn familie hebben hele lage stemmen, en dat wil ik niet. Zo erg man voel ik me ook weer niet. En later kaal worden wil ik al helemaal niet. Niet dat ik zo gehecht ben aan mijn haar, ik scheer het er sinds mijn veertiende gemiddeld elke twee jaar weer af omdat ik het zat ben, maar ik denk niet dat ik ooit aan dat idee zou kunnen wennen. Dat zie ik dan gelijk weer als een reden dat ik dit overdrijf en dat ik helemaal geen transitie wil, maar ik kan me niet voorstellen dat er iemand is die kaal zou willen worden.

En ik zie mezelf op oudere leeftijd ook niet als man. Eigenlijk zie ik mezelf als helemaal niks wanneer ik me probeer in te beelden hoe ik er op mijn zestigste uit ga zien. Ik heb op dit moment een heel duidelijk beeld in mijn hoofd van hoe ik er eigenlijk uit zou moeten zien, maar zodra ik voorbij de vijfendertig kom is er niets meer. Waarschijnlijk komt dat omdat ik nooit echt na durf te denken over hoe ik 'later als ik groot ben' ga zijn. Maar het punt is dus dat ik bang ben om nu stappen te zetten richting dat 'juiste' beeld van mezelf en erachter te komen dat ik toch wel voorbestemd was om een oude vrouw te worden, en dat dit gewoon mijn tomboy-fase is.

Ik zette laatst een van mijn favoriete foto's van mezelf in Faceapp, die app waarmee je een filter van het andere geslacht over je foto's kunt zetten. En daar kwam precies uit hoe ik er in mijn hoofd uit zie. Dat was een heerlijk gevoel. Die nieuwe foto appte ik naar een vriendin, die 'cool' zei, en vervolgens: 'maar ik zie eigenlijk helemaal niet zo veel verschil'. Daardoor ging ik toch weer twijfelen. Misschien zie ik mezelf wel veel vrouwelijker dan ik er daadwerkelijk uit zie, omdat ik er in mijn hoofd net dat kleine beetje mannelijker uit zie. Dan zou het helemaal geen dysforie zijn, maar 'gewoon' dysmorfie (wordt dat in het Nederlands op die manier gebruikt?).

Kortom, ik weet dus niet wat ik op dit moment met mezelf aan moet. Ik zal dit opslaan op mijn computer, misschien dat ik dit dan over een paar jaar terug lees en erom kan lachen omdat het tegen die tijd allemaal zo duidelijk is. Dat hoop ik dan maar :)

[Irene_de_Vreede]

Er is niks moeilijker dan jezelf zien zoals je echt bent en dat wordt alleen maar gecompliceerder als je dat in de toekomst projekteerd. Het is wel goed je af te vragen, wil ik dit ook als ik later oud ben. Een van de beste vragen die ik ooit voorbij zag komen was, wil je ook een lelijke vrouw zijn? (Ik ben mtf)

[Lise]

En later kaal worden wil ik al helemaal niet. Niet dat ik zo gehecht ben aan mijn haar, ik scheer het er sinds mijn veertiende gemiddeld elke twee jaar weer af omdat ik het zat ben, maar ik denk niet dat ik ooit aan dat idee zou kunnen wennen. Dat zie ik dan gelijk weer als een reden dat ik dit overdrijf en dat ik helemaal geen transitie wil, maar ik kan me niet voorstellen dat er iemand is die kaal zou willen worden.

Ik ken trouwens ook geen man die wel kaal wil worden hoor; ik denk niet dat dit iets zegt over iemands genderbeleving. De meeste mannen die ik ken lijkt het verschrikkelijk of vonden het verschrikkelijk toen het gebeurde.

En ik zie mezelf op oudere leeftijd ook niet als man. Eigenlijk zie ik mezelf als helemaal niks wanneer ik me probeer in te beelden hoe ik er op mijn zestigste uit ga zien. Ik heb op dit moment een heel duidelijk beeld in mijn hoofd van hoe ik er eigenlijk uit zou moeten zien, maar zodra ik voorbij de vijfendertig kom is er niets meer.

Dit herken ik heel erg. En ik ben nu nota bene een paar jaar boven de 35. Maar ik weet eigenlijk niet zeker hoe normaal het is dat je je dit wel kunt voorstellen, geldt dit eigenlijk niet voor iedereen? Je bent altijd gewend aan de leeftijd die je bent.

Verder vond ik het een boeiend verhaal, dit waren eventjes twee willekeurige dingetjes waar ik op wilde reageren

[luciger]

Dankjewel voor je reactie!

Dat is denk ik ook wel wat ik op dit moment het meest ingewikkeld vind, dat ik het sowieso moeilijk vind om voor me te zien wat ik verwacht van mezelf als 50-, 60- jarige, en dat ik dus al helemaal geen idee heb hoe ik daar dan in sta wat genderidentiteit betreft.

Ik vind het ook moeilijk om wat ik bij anderen 'mooi' vind los te koppelen van wat ook daadwerkelijk bij mij past. Een goede vriendin van mijn moeder is precies hoe ik later wel zou willen worden, maar wanneer ik daar langer over nadenk vraag ik me af of dat wel zo is, want zij is een trotse butch lesbienne (en daar is helemaal niets mis mee!), en dat ben ik niet. Denk ik. Ik heb dat ook heel erg met kleding gehad. Op de middelbare school dacht ik dat ik een bepaalde stijl had, maar omdat ik nog geen kleedgeld kreeg kon ik niet dragen wat ik wilde, en zodra ik onafhankelijk was kocht ik zoiets dat ik echt mooi vond en bleek het helemaal niets voor mij te zijn. Volgens mij heb ik dat nu ook een beetje met mijn genderidentiteit, dat ik het moeilijk vind om te bepalen wat kloppend is voor mij, omdat ik zo veel genderexpressies en -identiteiten zie die ik op zich ontzettend tof vind, maar die in de praktijk niet bij mij zouden passen.

En me aanmelden voor een gendertraject terwijl ik nog niet precies weet wat ik wil, alleen maar dat ik iets wil, of dat nou FtM of FtN/X is, voelt niet eerlijk tegenover de mensen die wel weten wat ze nodig hebben om maximaal zichzelf te kunnen worden. Maar misschien is dit wel het punt waarop ik moet besluiten dat het nuttig zou zijn om een keer met een psycholoog te praten die gespecialiseerd is in gender, om er met wat meer afstand naar te kunnen kijken.

[luciger]

Ook bedankt voor jouw reactie, Lise!

[Hal]

En me aanmelden voor een gendertraject terwijl ik nog niet precies weet wat ik wil, alleen maar dat ik iets wil, of dat nou FtM of FtN/X is, voelt niet eerlijk tegenover de mensen die wel weten wat ze nodig hebben om maximaal zichzelf te kunnen worden. Maar misschien is dit wel het punt waarop ik moet besluiten dat het nuttig zou zijn om een keer met een psycholoog te praten die gespecialiseerd is in gender, om er met wat meer afstand naar te kunnen kijken.

Dergelijke trajecten zijn er juist vooral ook heel erg voor mensen die het nog niet goed weten. Niet alleen helpt het op de wachtlijst staan met het er regelmatig over blijven nadenken, je krijgt dan vanzelf ook een professional te spreken die je kan begeleiden in je uitvindproces. Pas op een wachtlijst gaan staan als je het al 100% zeker weet, kan wel, maar (zei de gek) dan vraagt het daarna wel echt heel erg veel van je geduld.

[luciger]

Dat is heel bemoedigend, dankjewel voor je reactie!

[Irene_de_Vreede]

Uitvinden van wat bij je past is gewoon een onderdeel van het leven

[Hielke]

Mocht je het nog niet kennen: ik kan You and Your Gender Identity van Dara Hoffman-Fox van harte aanbevelen.
Is een echt WERKboek, met heel veel vragen. Kan flink verhelderen.

Ook sluit ik me aan bij het advies een genderpsych mee te laten denken. Precies hier zijn ze immers voor.
En inderdaad niet wachten met aanmelden. Wachten zul je sowieso al veeeeeeeel te veel moeten doen...

[Brownie]

En me aanmelden voor een gendertraject terwijl ik nog niet precies weet wat ik wil, alleen maar dat ik iets wil, of dat nou FtM of FtN/X is, voelt niet eerlijk tegenover de mensen die wel weten wat ze nodig hebben om maximaal zichzelf te kunnen worden. Maar misschien is dit wel het punt waarop ik moet besluiten dat het nuttig zou zijn om een keer met een psycholoog te praten die gespecialiseerd is in gender, om er met wat meer afstand naar te kunnen kijken.

Dergelijke trajecten zijn er juist vooral ook heel erg voor mensen die het nog niet goed weten. Niet alleen helpt het op de wachtlijst staan met het er regelmatig over blijven nadenken, je krijgt dan vanzelf ook een professional te spreken die je kan begeleiden in je uitvindproces. Pas op een wachtlijst gaan staan als je het al 100% zeker weet, kan wel, maar (zei de gek) dan vraagt het daarna wel echt heel erg veel van je geduld.

Aanmelden is juist heel goed en niet oneerlijk tegenover iedereen die precies weten wat ze nodig hebben (als die mensen al bestaan). Sterker: je helpt ze ermee met een signaal richting zorgverzekeraars, namelijk dat de wachtlijsten (weer eens) uit de hand lopen. Het zou zomaar het fantastische resultaat kunnen hebben dat er meer genderzorg wordt ingekocht. Ik zou je dus zeker aanmelden, je kan altijd nog zeggen dat het niet meer nodig is als je (eindelijk) aan de beurt bent, en dan zijn die 'anderen' alleen maar blij dat ze eerder aan de beurt zijn dan verwacht

En de professional die je vanzelf te spreken krijgt... daar zijn de meningen over verdeeld als je hier en daar een beetje leest. De een vind het heel prettig, de ander ziet het meer als een examen bij iemand die beslist of je wel/niet door mag en heeft daarom het gevoel dat daar geen ruimte is voor twijfels. Er zijn ook goede (1e of 2e lijn) psychologen die verstand hebben van genderzaken en die niet willen/mogen beslissen over je toegang tot de medische zorg. Het is in ieder geval heel verstandig om daar alvast mee te gaan praten terwijl je op de wachtlijst staat.