Non-binair, maar alleen aan de binnenkant

Pas ik nou in een hokje of niet?
NNB
Berichten: 29
Lid geworden op: 25 jan 2021, 19:01
Gender: Non-binair

Non-binair, maar alleen aan de binnenkant

Bericht door NNB »

Goedenavond iedereen, ik meld me hier met een vraag waarop ik hoop wat herkenning te vinden. Want zijn er meer mensen die zich van binnen non-binair voelen, maar niet de behoefte of drang voelen om de buitenkant daarin mee te laten gaan?

Wat is mijn verhaal? Van buiten ben ik een 52-jarige man die op vrouwen valt, getrouwd, kind. Van binnen heb ik in mijn jonge jaren met een vrouwelijke identiteit gespeeld, met name online, in een tijd waarin dat niet met beeld gebeurde, maar alleen met tekst. Ik deed me niet zozeer als vrouw voor, maar voelde me echt vrouw en kwam ook zo over op anderen. Ik heb dat daarna decennialang weggestopt (door ervaringen met niet zo'n beste afloop), maar zo’n tien jaar geleden begon het terug te keren. De laatste vijf jaar is het steeds sterker geworden. Mijn zeven beste vrienden zijn inmiddels vriendinnen, ik voel me helemaal thuis onder vrouwen, ik voel steeds meer weerstand tegen (het werken met) een bepaald soort mannen. Mijn vrouwelijke energie van binnen is zo sterk dat ik me eigenlijk vaker vrouwelijk voel dan mannelijk – het is in die zin wel een tikje fluïde. Het onuitgesproken gevoel bestond altijd al, maar het volle besef dat ik me van binnen man én vrouw voel en me daarnaar gedraag, heb ik nu ongeveer een halfjaar.

30 jaar geleden had ik dat besef niet, ook omdat er destijds nauwelijks onderscheid werd gemaakt tussen sekse, gender en geaardheid. Ik kon me als jonge jongen niet eens een voorstelling maken van het essentiële onderscheid tussen die begrippen. De laatste jaren is daar gelukkig steeds meer aandacht voor gekomen. Daardoor kon ik steeds beter begrijpen wat ik voelde. En kon ik bijvoorbeeld de seksualiteit plaatsen zoals ik die vroeger met meisjes beleefde. Het begon er altijd mee dat ik een soort ‘gay best friend’ was die niet gay is, wat diverse meisjes natuurlijk best spannend vonden, en het liep dan ook geregeld uit de hand. Maar ik ‘deed’ het nooit met ze, wat ze heel raar vonden. Mijn seksualiteit is er vooral een van voelen, zoenen, aaien, knijpen, likken. Lesbisch eigenlijk, ik val op verreweg de meeste vrouwen vanuit mijn vrouwelijkheid. Mijn piemel doet wel mee, maar niet actief. Van de pakweg 20 vrouwen met wie ik het bed heb gedeeld, heb ik er maar een paar ‘gepenetreerd’, onder wie mijn echtgenote, die een behoorlijk mannelijk karakter heeft: kordaat, geen getut, erg mannelijk gevoel voor humor. Zij brengt de man in mij naar boven. Maar met mijn andere vriendinnen hou ik juist van dat tutten en die lange diepgaande gesprekken over het leven. Met sommige heb ik alleen een vriendinnenband, op andere val ik ook, maar dan ‘als vrouw’ (geen zorgen, ik hou me tegenwoordig in, keurig getrouwd, en zij ook doorgaans!).

Toch heb ik geen enkele neiging om me op te maken, om dameskleding te dragen, om toegesproken te worden met ‘die’ en ‘hun’ of om überhaupt mijn binnenkant via de buitenkant uit te dragen. Als ik naar mezelf kijk, zie ik gewoon de man die ik (ook) ben. Ik heb er geen moeite mee om als man te worden benaderd, en ik ben blij met het lichaam dat ik heb – en dat laatste is zelfs een vrij recente ontwikkeling. Alleen mijn haar heb ik steeds langer laten groeien. Het gevoel dat het haar langs mijn gezicht geeft, streelt bijna letterlijk mijn vrouwelijkheid – en dat is voor mij genoeg. Maar doordat ik een stoppelbaard heb (gehouden), zie ik er eerder uit als een stoere vent dan als een halve vrouw. Niemand op straat zou er iets van zeggen of denken en me hooguit een artistiek type vinden. Mijn vrouw heeft nog wel moeite met het idee (zij kent mijn mannelijkste kant), maar verder heeft iedereen om mij heen mijn innerlijke non-binariteit volkomen geaccepteerd. Ik maak er geen geheim meer van en de meeste mensen zijn blij met me zoals ik ben – sterker nog, ze begrijpen nu ook waarom ik geen womanizer ben die er een harem op nahoudt… (een vervelend vooroordeel waar ik best last van had).

Tegelijk stuit ik op het probleem dat ik eigenlijk geen lotgenoten ken. De meeste ervaringen en getuigenissen die ik lees, zijn van non-binaire mensen die hun identiteit zichtbaar maken – en die vaak ook vallen op mensen van hun eigen fysieke geslacht. Meer dan eens hebben ze al een eerste coming out als homo of lesbienne achter de rug voordat de tweede kwam. Hun confrontaties met de buitenwereld zijn net zo heftig als de strijd die ze van binnen hebben moeten voeren. Ik word boos als ik lees wat ze soms hebben moeten meemaken, dat zeker, maar ik kan me niet met hun verhalen identificeren. Mijn coming out verliep eigenlijk vrij gladjes. Bovendien is het misschien wel logisch dat mijn eventuele lotgenoten niet zichtbaar zijn: hoeveel ogenschijnlijk ‘normale heteroseksuele mannen’ zouden met zulke gevoelens naar buiten durven komen?

Maar waarom zou ik lotgenoten zoeken als het allemaal zo gladjes verloopt? Ik heb mijn erkenning toch? Om die acceptatie gaat ’t me dan ook niet. Wel wil ik nog beter begrijpen hoe ik in elkaar zit. En hoe kan ik vriendschappelijk met vrouwen omgaan zonder ze in verwarring te brengen? En hoe ‘raar’ is het eigenlijk dat ik de buitenkant niet in overeenstemming wil brengen met de binnenkant?
Lise
Berichten: 630
Lid geworden op: 23 dec 2013, 00:25
Gender: Onzeker
Locatie: Utrecht

Re: Non-binair, maar alleen aan de binnenkant

Bericht door Lise »

NNB schreef: 25 jan 2021, 20:49 Bovendien is het misschien wel logisch dat mijn eventuele lotgenoten niet zichtbaar zijn: hoeveel ogenschijnlijk ‘normale heteroseksuele mannen’ zouden met zulke gevoelens naar buiten durven komen?
Ik denk dat je hier heel goed je eigen vraag beantwoordt waarom je niemand kent "zoals jij". Comings outs zijn klote (vind ik althans), je geeft mensen een inkijkje in jezelf die andere mensen jou andersom niet geven en geeft ze een vrijbrief om over je te oordelen. Het resultaat van die coming out is de vrijheid om openlijk te leven als jezelf met (hopelijk) begrip van je omgeving. De voordelen van een coming out voor iemand in jouw situatie lijken me minder duidelijk, als je uiterlijk al helemaal happy bent is er misschien niet zoveel meer te winnen om hier mee naar buiten te treden. Maar ik denk zeker niet dat je alleen bent.
NNB schreef: 25 jan 2021, 20:49 En hoe kan ik vriendschappelijk met vrouwen omgaan zonder ze in verwarring te brengen?
Doe je dit al niet heel goed? Je schrijft dat je zeven beste vrienden vrouw zijn toch? Ik herken dit probleem al mijn hele leven vanuit een iets andere invalshoek ook heel erg, maar hier heb je al beter een oplossing voor gevonden dan ik als ik je zo lees.
NNB schreef: 25 jan 2021, 20:49 En hoe ‘raar’ is het eigenlijk dat ik de buitenkant niet in overeenstemming wil brengen met de binnenkant?
Niks is raar natuurlijk. Ik zou eigenlijk bijna willen zeggen: wees er blij mee! Het bespaart je in ieder geval verschrikkelijk veel gedoe, frustratie en negativiteit..

En thanks, ik vond dit een interessant verhaal. Het klinkt alsof je je "genderzaakjes" voor jezelf goed op een rijtje hebt, dat is best een keer fijn om te lezen.
NNB
Berichten: 29
Lid geworden op: 25 jan 2021, 19:01
Gender: Non-binair

Re: Non-binair, maar alleen aan de binnenkant

Bericht door NNB »

Dank voor je fijne reactie, Lise. Jeetje, ik realiseerde me eigenlijk niet dat ik mijn zaakjes voor elkaar had, maar misschien heb je wel gelijk! Ik heb ze hooguit een paar maanden zo in beeld, dus voor zoiets ingrijpends denk je dan al gauw: dit zal het toch al niet zijn? Er is vast iets dat ik heb gemist (of nog steeds wegdruk...).

En ja hè, daar zal het wel aan liggen, hè? Mannen zoals ik 'hoeven' er niet per se mee naar buiten te komen. En waarschijnlijk identificeren ze zich dan ook niet zo gauw met mannen die wel iets met de buitenkant willen en zullen ze niet gauw aan een forum zoals dit denken. Ik heb ook lang geaarzeld, maar uiteindelijk wel hiervoor gekozen omdat ik ging lezen in de diverse draadjes over non-binaire gevoelens en ontdekte dat dit met voorsprong het meest serieuze forum over het onderwerp is.

En ook al durven de meeste van mijn lotgenoten niet naar buiten te komen, tegelijk zal ik ook niet de enige zijn die dan maar met een geheim wil blijven rondlopen. Dat wilde ik in ieder geval niet. De winst is misschien gering, maar de pijn bleek daardoor ook gering. En wat is 'gering'? Ik kan me nu in alle openheid voelen zoals ik ben en met vriendinnen erover praten - en inmiddels zelfs met mannen (een stuk enger!). Helemaal jezelf kunnen zijn is voor iedereen grote winst, los van de lengte van de stap die je daarvoor moet zetten.
Gebruikersavatar
Lauren79
Berichten: 96
Lid geworden op: 14 jun 2020, 08:04
Gender: Non-binair

Re: Non-binair, maar alleen aan de binnenkant

Bericht door Lauren79 »

Wat ben ik blij met je verhaal. Veel herkenning en ook weer niet. Want dat is het denk ik... ten minste daar ben ik steeds meer achter gekomen, is dat non binair zijn een paraplu term is en alles maar dan ook echt alles daarin mogelijk is. Van je geen van beide voelen, je meer man , je meer vrouw voelen, wel expressie, geen expressie, wel nieuwe naam , geen nieuwe naam, of alles een beetje half. Voor mezelf is mijn verhaal: van jongs af aan vanaf 5 ongeveer) heb ik mij anders gevoeld, echt een alien. Als jong jongetje liep ik, zo vertelde mijn moeder later, naar een wildvreemde vrouw in een winkelcentrum en zei ik: “wat heeft u en mooie rok aan”, hoe schattig.
Maar ik kon nooit er achterkomen wat het was. In mijn tijd kenden we alleen maar homofilie, zoals dat in de gelovige kringen bij ons werd genoemd. Dat was fout, vies, eng en zondig. Er waren zelfs boeken bij ons thuis waarin kenmerken werden genoemd van mannen met “homofiele” gevoelens . Bizar nu in deze tijd, maar dat was echt zo. En een van die kenmerken was: flamboyante kleding stijl. En ik weet nog dat ik enorm schok. Want waar ik als jong jongetje al van hield, waren juist van uitbundige kleding.
Lang gedacht ook dat ik homo was, terwijl ik er diep van binnen niets bij voelde. Alle seinen voor homo zijn stonden op groen volgens het stigma zeg maar. Zo hield ik als puber al van liefdesliedjes , in hield van winkelen, ik had alleen maar vriendinnen en zong uitbundig mee met het songfestival hahaha. Behalve dan.... dat ik op mannen viel. Dat ontbrak er aan. Tot dat ik de docu zag van Valentijn de hingh. Ik weer nog dat ik toen echt geraakt werd als een donderslag. Ik heb alleen maar gehuild tijdens die documentaire terwijl ik nog niet wist waarom. Maar iets klikte enorm in mij.
Vanaf dat moment ben ik op onderzoek uit gegaan. Lang heb ik (dat klinkt misschien heel klein en onbenullig) een armband gedragen en verder niets. Dat betekende voor mij zoveel. In een cultuur en omgeving waarin ik leefde en nog leef waarin transgender zijn of non binair zijn echt onbespreekbaar zijn, was dat voor mij al een bevrijding. En zelfs op die armband kreeg ik dagelijks commentaar. Dus het niet uitten maar wel voelen ken ik heel erg, maar bij mijnheert dit meer met schaamte en mijn context te maken.
Ik voel mij , als ik heel eerlijk ben, diep van binnen een vrouw, de genderdysforie komt en gaat bij mij. Van afschuw naar mijn geslachtsdeel tot mijn baardharen.
De seks die je noemt herken ik ook enorm. Ik heb niets met penetratie, dan doe ik een toneelstukje.
Als ik in een andere wereld zou leven zou ik vrouw zijn geweest of in transitie zijn gegaan, maar bij is dat echt onmogelijk. Als ik die keuze zou maken is het voor 1000% zeker dat ik alles verlies wat me zo dierbaar is.
Daarom is non binair voor mij een veilige keuze. Want ergens zit die man ook wel in mij, ook al heb ik nog nooit gevoeld wat dat dan moet zijn... maar ik ervaar m wel.
De afgelopen jaren heb ik enorme stappen gemaakt en laat ik mijn non binair zijn wel aan de buitenkant zien. Jij met haar maar ik vooral in kleding. Super spannend maar een persoonlijke overwinning. Stap voor stap ga ik verder en overwon ik barrières... daarom vind ik het zo fijn om hier ook ervaringen te delen... omdat het live face to face voor mijn gevoel nog een stap te ver is.
Ik zit wat dat betreft nog voor een deel in de kast, maar daarom vond ik de opmerking over coming-out zo goed. Niemand heeft iets met mijn coming-out te maken. Dat is mijn identiteit en daar ben ik echt trots op, steeds meer, ik ben wie ik ben ,, geen hokje, dat is alleen maar een construct van de buitenwereld en ik bepaal hierin mijn eigen route. Bedankt voor je verhaal.
NNB
Berichten: 29
Lid geworden op: 25 jan 2021, 19:01
Gender: Non-binair

Re: Non-binair, maar alleen aan de binnenkant

Bericht door NNB »

Pfoe, Lauren, wat een verhaal. Jouw leven is heel anders verlopen dan het mijne, maar in de basis zijn we dus hetzelfde: van buiten een heteroseksuele man, van binnen non-binair en dan eigenlijk nog (veel) meer vrouw dan man. En daar hoort dan inderdaad ook die 'lesbische' seks bij, wat fijn dat je dat herkent. Ik moest trouwens erg grinniken om 'alle signalen voor homo stonden op groen'... ik zie 't voor me!

Zelf heb ik nooit gedacht dat ik homo was (of dat enorm aan het wegdrukken was ofzo). Homo's vielen wel op mij, want ik ben (zeggen ze) een erg knappe jongen, maar ik duwde ze altijd weg, moest er niet aan denken. Vrouwen vallen intussen natuurlijk ook gewoon op die knappe jongen, nooit aandacht tekort gehad en tegenwoordig (op mijn ouwe dag!) meer sjans dan ooit, maar er als een womanizer schaamteloos misbruik van maken heb ik eigenlijk nooit gedaan. Daarvoor houd ik te veel van mijn vrouw. Tegelijk blijft het vreemd om vriendinnen met een vrouw te kunnen zijn, zoals vrouwen dat onderling kunnen zijn, maar dan óók op diezelfde vrouw kunnen vallen en een beetje met haar flirten. Hoe ga jij daarmee om?

Wat bij mij ook nog zo is: winkelen en met kleren bezig zijn is ook niet mijn ding, hoor. Ik ben wat dat betreft 's werelds mannelijkste 'lesbienne'. Ik werk in een supermannelijke wereld, die ik heel gaaf vind, houd van harde en ruige muziek, dus echt iedereen ziet mij als een stoere vent, een wilde rocker - dus dat lange haar past daar gewoon bij. De buitenwereld ziet me als een metalhead in een midlifecrisis, voor mezelf betekent het iets anders; dat haar om mijn gezicht heen voelt zo fijn! Maar in die mannenwereld ermee naar buiten komen is nog wel een dingetje. Ik doe het niet actief, zal ik maar zeggen, maar ik heb dingen op social media gezet die iedereen kan lezen. En dan doen mensen er maar mee wat ze willen. Alleen mijn vriendinnen heb ik het actief verteld en voor hen kwam het totaal niet als een verrassing. Die kenden mijn zachte kant natuurlijk al veel langer.

Ik heb ook geen afschuw van mijn baardhaar, mijn baard blijft gewoon staan. En mijn piemel is ook okee, ook al bewaar ik die feitelijk voor mezelf. En ik draag gewoon mannenkleren. Dus het blijft bij mij veel meer aan de binnenkant zitten. Hoewel, grappig dat je dat van die armband zegt: die heb ik nu ook sinds een paar dagen om! Wel weer een stoer ding, beetje unisex, maar een echte vent zou 'm gay vinden. Nog geen commentaar op gehad, maar ja, tegenwoordig kom je ook nergens meer buiten...
Gebruikersavatar
Lauren79
Berichten: 96
Lid geworden op: 14 jun 2020, 08:04
Gender: Non-binair

Re: Non-binair, maar alleen aan de binnenkant

Bericht door Lauren79 »

Hi!
Dank je voor je reactie. Even voor de duidelijkheid, maar misschien lees ik het verkeerd. Ik ben hetero en val op vrouwen. Dus in een andere wereld zou ik zeer waarschijnlijk lesbisch zijn geweest. Dus eigenlijk dan weer wel gay hahaha, maar dan op een voor mij onwennige manier. Maar ik val op vrouwen dus,...
En weet je, over je vraag: ik ben heel gelukkig met elkaar en we zijn ook al heel lang bij elkaar, en ik heb nooit zo de behoefte gehad om met andere vrouwen te flirten. Ik heb voldoende aan mijn vrouw zeg maar, ik zie dus ook geen reden om dat te doen.
Wat ik wel herken in je verhaal, is dat ik soms als ik met een vriendin van mij spreek of met een aantal vriendinnen, dat ik soms als een soort helicopter boven het gesprek kan hangen en denken: oh ja.. zij denken natuurlijk dat ik de enige man hier ben en ze vonden het misschien heel raar om met mij over bepaalde onderwerpen te praten ...en als ik dat dan vraag dan zeggen ze heel lief (zonder dat ze mijn verhaal kennen zelfs) : “ja, maar jij bent geen doorsnee man, bij jou kan ik het gewoon over dit soort dingen hebben”, wat ik dan wel weer als een compliment zie.
Ik heb persoonlijk niet zo veel met de stereotype man.
Daar associër ik me totaal niet mee. Ik vind daar echt 0 herkenning in. Laatst las ik een artikel over, hoe vrouwen “meestal reageren of over het algemeen in het leven staan” en al de kernmerken herkende ik mij in.
Vroeger ben ik daar altijd enorm mee in gevecht geweest, maar nu heb ik mijzelf hier volledig in geaccepteerd. Mijn omgeving ziet mij als een creatieve, kunstzinnige man . En daar hoort voor hun ook deze creatieve kledingstijl bij. (90% van mijn kleding komt van de vrouwenafdeling) en dat wordt wel redelijk geaccepteerd . Maar zo lang ik er maar geen naam aan geef zoals: androgyne, non binair of al helemaal geen trans natuurlijk. En voor mij is dat voor nu prima. Ik wordt geaccepteerd zoals ik eruit zie , mijn gedrag, mijn voorkeuren en langzaam zoek ik hier de grenzen in op.
Zo zei ik vb laatst tegen mijn vrouw, die zei dat ze een bepaalde broek van mij (een leren legging met daar boven een lange t-shirtjurk/lang shirt) echt niet vond kunnen. Terwijl ik m zo mooi vond en me er echt heerlijk in voel. Toen zei ik: ik draag m gewoon, want ik vond m mooi. En volgens mij vond ze m nog steeds niet mooi maar gedoogd ze het zeg maar. Ga er ook gewoon mee naar buiten. Ik zie mensen kijken, maar eerlijk gezegd doet me dat niet zoveel meer. Ik moet mijn leven leven en ben al heel trots op hoe ik het nu aanpak.groetjes, lauren
NNB
Berichten: 29
Lid geworden op: 25 jan 2021, 19:01
Gender: Non-binair

Re: Non-binair, maar alleen aan de binnenkant

Bericht door NNB »

Dat had ik helemaal begrepen, hoor: in een mannenlichaam, valt op vrouwen, dus 'hetero'. Net als ik dus! Een soortgenoot, haha! Maar inderdaad, van binnen vrouw, en nog steeds op vrouwen vallend, dus in gevoel eigenlijk lesbisch.

En mijn vrouw is juist behoorlijk mannelijk - niet echt qua uiterlijk, maar wel in doen en laten en karakter - en die roept de man in mij op. Dus ook daarin ben ik dan eigenlijk gay...

Wel fijn dat je vrouw zo begripvol is en dat je genoeg aan haar hebt. Heel mooi vind ik dat. Mijn vrouw heeft er wel moeite mee, veel meer dan de meeste van mijn vriendinnen, dat maakt het lastiger. En ik heb altijd meer gevoelens voor andere vrouwen gehad, dat is nu niet anders geworden, en (volledig platonisch) flirten vind ik te leuk om te laten. Daar heeft mijn vrouw trouwens geen problemen mee hoor, dat doet ze zelf ook met andere mannen.

Zó herkenbaar, als enige man bij een vriendinnenclubje zitten en meebeppen. In mijn jonge jaren had ik diezelfde gedachten ('wat zullen ze dat raar vinden!'), maar nu vind ik en vinden zij het heel gewoon dat ik erbij zit. Ik ben net als jij inderdaad geen doorsnee man. En precies wat je zegt: ik kan steeds slechter tegen de echte alfamannetjes, de bijna autistische bralkereltjes met een bord voor hun kop.

En super dat je gewoon draagt wat je wilt! Ik ga nu ook gewoon door met mijn haar laten groeien. Vroeger had ik ook lang haar, mijn vrouw is toen op me gevallen, en ze vond het aanvankelijk heerlijk dat ik het liet groeien, want het deed haar aan toen denken. Maar nu is het nóg langer geworden en vindt zij het minder mooi worden. Het begon met niet naar de kapper kunnen (kan nu ook weer niet!), maar het ging een eigen leven leiden en bij mijn nieuwgevonden innerlijke identiteit passen. Misschien dat ik het wel weer terugbreng tot de lengte die mijn vrouw mooi vindt, dat gun ik haar wel, maar dan moeten eerst de kappers maar weer open...
Gebruikersavatar
sammy
Berichten: 144
Lid geworden op: 29 okt 2020, 13:48
Gender: Non-binair
Voornaamwoorden: hij/die

Re: Non-binair, maar alleen aan de binnenkant

Bericht door sammy »

Misschien niet de juiste plaats om te reageren. Maar wil ook hier mijn verhaal delen.
Is misschien niet wat je bedoelt, maar toch kan ik denk ik (wel op een andere manier) praten over dit onderwerp.

Ik weet ook niet in hoe verre ik nonbinair of trans masc of trans man ben. Maar goed.

Ik ben Sam, en identificeer mij momenteel niet als vrouw of man, maar ergens er tussen in. Of compleet erbuiten.
Op het moment dat ik vanuit mijn eigen ogen kijk zie je nooit helemaal jezelf.
Nooit het totaal plaatje.
In mijn hoofd heb ik dan altijd een beeld van mijzelf. Als ik dan soms naar mijn armen kijk voel ik mij nog masculiener dan ik eigenlijk eruit zie. En als ik naar beneden kijk en zie mijn heupen, voel ik mij veel feminiener.
In mijn hoofd heb ik dan dus eigenlijk gewoon een heel ander beeld, en vaak word ik daar dan eigenlijk heel gelukkig van.

Maar dan is het moment dat je langs een spiegel loopt, langs een weerspiegelend raam, jezelf terug ziet op een filmpje, of onder de douche toch naar beneden kijkt. En dan voel ik de walging naar mijzelf. De haat naar mijn lichaam.
Het begon eerst gewoon met m'n borsten. Binder gekocht, durf ik die niet meer af te doen.
Daarna kwamen mijn heupen en andere vrouwlijke rondingen. Oversized kleding kopen. Begint m'n vader te zeuren..
Dan ook nog m'n stem, wil mezelf gewoon echt niet terug horen. Als ik dat wel aan had kunnen horen had ik voor duits m'n gesprek terug kunnen luisteren. Het opnieuw op kunnen nemen, had ik misschien wel een voldoende gehad.
En ondertussen kan ik eigenlijk niet meer naar mijzelf kijken, omdat ik niet voldoe aan het beeld wat ik in mijn hoofd heb.
Begint iedereen te vragen wat er is en of het wel gaat. Probeer ik het een klein beetje uit te leggen, haken ze al vrij gauw af. Eigenlijk altijd met reden dat ze het niet begrijpen.


Laat ik voorop stellen dat ik blij ben dat ik mijzelf gevonden heb, dat ik ook weet waar die "haat" naar m'n lichaam vandaan komt.
Maar het duurt veel te lang voordat je hulp hebt. En dan sta ik nog niet eens op de wachtlijst. (Omdat ik niet durf te bellen naar m'n huisarts voor de doorverwijzing definitief, want leef in een bijbelbelt...)
~~~~~~~~~~~
Sammy hij/die
Gebruikersavatar
Vethrvolnir
Berichten: 2354
Lid geworden op: 27 mei 2019, 20:07
Gender: Trans FtM
Voornaamwoorden: hij/hem

Re: Non-binair, maar alleen aan de binnenkant

Bericht door Vethrvolnir »

@sammy je bent oud genoeg om uit de bible belt weg te verhuizen en een andere huisarts te zoeken. een vader die klaagt dat je oversized kleding draagt ... krijg ik heel nare gevoelens bij.

stuur een pb als ik je ergens mee kan helpen. meedenken ofzo .
:shock:
Brownie
Berichten: 208
Lid geworden op: 25 aug 2020, 16:38
Gender: Geen

Re: Non-binair, maar alleen aan de binnenkant

Bericht door Brownie »

Ola dat is heel herkenbaar. Beetje crossdressen (als Mick Jagger of Lenny Kravitz deze rode legging aankan, dan kan ik dat toch ook) maar niet te, aandacht van andere mannen, soms ongemakkelijke verwachtingen van vrouwen, liever vrijen dan penetreren, leuke vriendinnengroep van krachtige vrouwen maar heel slecht kunnen tegen van die mannetjes, een veronderstelde harem enerzijds en een veronderstelde homoseksualiteit anderzijds. Maar niet gay genoeg om overduidelijk die veilige gay best friend te zijn. Wat mij steeds meer is gaan tegenstaan is dat vrouwen mij steeds indelen als potentiele jager in plaats van potentiele vriendin (met wie je uiteraard ook leuk kan flirten). En verwachtingen van iedereen van een mannelijkheid waar ik me helemaal niet prettig bij voel. Heel verwarrend geweest, maar als je het eenmaal duidelijk hebt voor jezelf maakt het inderdaad een stuk minder uit. Ik denk ook dat het helpt dat je het dan duidelijk kan communiceren naar je beste vrienden.

Ook het stoppelbaardje icm met het lange haar is heel herkenbaar, nog wat (meer of minder) unisex sieraden en een paar oorbellen erbij en je bent zo een stoere maar toch sensuele/spirituele/gevoelige man. Best aantrekkelijk. Bij mij moet het baardje inmiddels permanent weg.