Schuldgevoel

[anna_]

heel herkenbaar - mijn vrouw, kind, familie - wat heb ik me schuldig gevoeld!!!!
Maar ik kon niet anders meer.

inderdaad praten praten praten en nog meer praten en gewoon jezelf zijn
mensen moeten zich aanpassen aan iets wat jij al lang weet.
geef ze tijd!

ik snap dat jij nu zo snel mogelijk wil (dat wil ik ook nog steeds hoor) maar mensen, en processen hebben tijd nodig, als je ze die geeft kunnen ze beter aansluiten.

[Brownie]

Ik sluit me bij Irene, Marica en Anna aan. Blijf bij jezelf en geef tegelijk je omgeving de tijd. Mijn vader had ongeveer een jaar nodig om aan het idee te wennen, ik heb het toen gewoon laten rusten en mijn kleding etc aangepast als we elkaar zagen. Inmiddels heeft bekijkt en leest hij alles wat hij erover kan vinden en wil hij sneller dan de wachtlijsten toelaten.

[Merlijn]

Wat verdrietig om te lezen dat je je schuldig voelt. Vooral omdat dit zo iets is wat over JOU gaat en waarin jouw behoeften centraal zouden moeten staan. Tegelijkertijd snap ik je schuldgevoelens ook goed. Je neemt ruimte in en vraagt iets van je omgeving, dat is eng. Ik denk, dat zoals hierboven gezegd wordt, dat tijd een belangrijke factor is. En blijf je beseffen dat je het juiste doet, dat je de ruimte die je vraagt ook mag innemen. Blijf in contact met jezelf en met de mensen om je heen. Wees eerlijk en open naar je eigen behoeften, vraag om wat je nodig hebt en praat erover. Je bent goed bezig!

[Nikkie]

@Irene_de_Vreede, @tartangirl, @mystory.nicky, @Marica, @anna_, @Brownie Onwijs bedankt voor de reacties! Ondertussen zijn we al weer een maand en een aantal gesprekjes verder. Ik betrek haar actief in mijn plannen en dat helpt om de sfeer goed te houden thuis.

Ik merk dat mijn familie het begint te accepteren (mijn moeder begon laatst zelfs al over samen shoppen! en welke kleding ik leuk vind). Alleen zei mijn partner eergisteren dat ze mij nu meer als beste vriendin ziet. Dit deed pijn maar tegelijkertijd voelde het woord 'vriendin' erg fijn. Hoe dit in de toekomst gaat uitpakken... ik houd mijn hart vast...

@EasyBoy97 Ik ben blij dat het voor jou relatief makkelijk was en je geen schuldgevoel had . Zoals je al aangeeft is onze situatie best verschillend en ik verwacht dat dit voor jou ook wel anders was geweest als je een relatie had gehad.

@Merlijn Dankje! Het ding is dat een transitie in de basis een best zelfzuchtige actie is. Aangezien dat totaal het omgekeerd is van hoe ik zelf in elkaar zit zorgt dat voor het schuldgevoel.

Ik ben er in ieder geval wel achter dat de tijd vriend en vijand is voor mij.

[Marica]

Ik wilde ook sneller dan snel door naar de volgende stap.
Mijn vrouw verwoorde het zo: Jij zit op de TGV naar Parijs, ik in het boemeltje naar Koudekerke.

Het heeft ons enorm geholpen, en ja het is moeilijk om af te remmen, maar je bent samen op reis en stem je snelheid op elkaar af. Jij een beetje langzamer, zij een beetje sneller. Niet veel later stond ik mijn mannenkleren aan het goede doel te geven, en gingen we samen dameskleding shoppen.

[tartangirl]

goedenmorgen Nikkie,
Geef je partner de ruimte om ook over haar gevoelens te praten...ik was aan het begin van mijn transitie getrouwd en mijn toenmalige vrouw gaf al gauw aan dat ze niet lesbisch was en dat de relatie zoals we die hadden zou stoppen.
Ze heeft me enorm gesteund in het begin van de transitie en is ook diverse keren meegegaan naar het VUMC...
door gezeur van haar ouders zijn we toch langzaam uit elkaar gegroeid en heb ik afscheid van haar moeten nemen in mijn leven....wat mij heel veel pijn heeft opgeleverd ....
Maar achteraf was ik blij dat ze zich al vroeg heeft uitgesproken over hoe zij in dit traject stond en dat we niet met ruzie uit elkaar zijn gegaan.
Laat je partner een onderdeel zijn van je mooie reis...en leg de lat niet te hoog..

[Rozan]

Schuldgevoel is echt iets lastigs.... waar eigenlijk niemand wat aan heeft. Maar de stap tussen het niet langer een schuldgevoel willen hebben, en er daadwerkelijk vanaf zijn, is helaas vaak te groot om in één keer te nemen. Ieder beetje meer zelfvertrouwen over je lijf en je lekkerder in het vel zitten helpt daarbij, en zelf lukt het mij meer en meer om ruimte in te durven nemen en het voor een verandering een keer om mij te laten gaan.

Misschien een beetje gelijkaardig aan de 'afkeuring' die jij kreeg wanneer je een andere zithouding aannam, is een reactie die ik nu een aantal keren kreeg wanneer ik liet weten dat ik testosteron ben gaan gebruiken: "Als je dan maar geen baard krijgt!". Het is dan alsof er bewegingsruimte wordt weggenomen, je iets niet mag/kan van de ander. Die boodschap is in mijn beleving een uitnodiging tot het krijgen van een schuldgevoel... want doe je het dan toch, dan heeft die ander daar last van of is het tegen zijn/haar wensen in. Het helpt mij dan om te beseffen dat ik hormonen neem voor mijzelf, en niet voor de ander. En wanneer ik besef dat zo'n lastige opmerking dan helemaal niet ten behoeve van mijzelf is, maar ten behoeve van die ander, kan ik het makkelijker bij die ander laten.

[Elise]

Alleen zei mijn partner eergisteren dat ze mij nu meer als beste vriendin ziet. Dit deed pijn maar tegelijkertijd voelde het woord 'vriendin' erg fijn. Hoe dit in de toekomst gaat uitpakken... ik houd mijn hart vast...

Herkenbaar. Ik heb dit zelf ook meegemaakt. Ik denk dat het belangrijk is om te blijven praten en je partner mee te nemen in je gevoel en je toekomstbeeld, maar ook ruimte te geven aan het gevoel van haar, los van waar dit toe zal leiden. Hope this helps.