Het is zo verwarrend!!

[Hanna1954]

10 jaar geleden ben ik er definitief achter gekomen dat het onvermijdelijk is dat ik (ook) als vrouw door het leven wil. Dat is iets wat mijn grootste en mooiste zelfexpressie is.

Veel gesprekken en experimenten later ben ik nu op mijn werk vrouw en thuis tolereert mijn vriendin (we zijn 38 jaar bij elkaar) dat ik Mariëlle ben als ik er behoefte aan heb (dat is dus ongeveer constant.....). Er zijn drie dingen die ik nog heel graag wil en die ik ook met haar heb besproken. Bij al deze drie dingen slaat zij in een soort paniek en stop ik het gesprek omdat haar reactie voor mij niet te verdragen is. De drie dingen zijn: ik wil ook thuis naar buiten kunnen als Mariëlle, ik wil mijn gezichtsbeharing laten weghalen en ik wil gaatjes in mijn oren.
We zitten in een soort van status quo wat dit betreft en leven ons leven verder met veel gelukkige momenten, voor mij regelmatig met een rouwrandje.

We hebben twee dochters (33 en 35) en twee kleinkinderen. Mijn dochters hebben altijd gezegd dat ze mij niet de rug toekeren als ik als vrouw zou willen leven.
Gisteren nodigde mijn jongste dochter mij uit voor een concert om samen heen te gaan. Ze vroeg me om dan met haar mee te gaan als man. Dat vind ik prima, maar het bleek ook dat ze het al had voorbesproken met mijn vriendin. Het is allemaal blijkbaar zo moeilijk en zwaar voor de mensen waar ik het meest van houd!!!

Wat ik niet snap is dit:
Hoe kan het dat hetgeen mij het meest blij maakt in mijn leven (Mariëlle; mijzelf) juist voor degenen waar ik het meest van houd, het moeilijkst is, terwijl de mensen die verder van mij af staan, het geen probleem vinden en mij regelmatig zelfs loven en prijzen dat ik dit doe?

Ik word hier soms wanhopig van en weet dan ook niet meer wat ik moet doen: Weggaan van de mensen van wie ik het meeste houd, of toppen met meer willen dan binnen de relatie kan?
Het lijkt erop dat beide mogelijkheden niet kunnen! Maar wat blijft er dan over? Maar doorgaan met net doen of het allemaal leuk is en er niets aan de hand is? Dat laatste doe ik nu, maar niet van harte en soms tot wanhoop gedreven!

Ik lees op dit forum zoveel vergelijkbare verhalen. Wat is hier toch aan de hand???
We keken dit weekend naar Brokeback Mountain. Ik herken zoveel in die machteloosheid van die twee mannen!
Er is toch iets vreemds in de manier waarop wij onze samenleving hebben gecultiveerd dat we sommige onvermijdelijke dingen die bij de natuur horen, zo ingewikkeld hebben gemaakt!

Fijn dat ik mijn verhaal even kwijt kan hier!

[Lauren79]

Hi Mariëlle,
Moedige stappen heb je gemaakt zeg tot nu toe.
Je vraagt hoe het kan waarom mensen die verder weg van je staan het meestal makkelijker accepteren dan de mensen die dichtbij staan.
Naar mijn idee is dat omdat het belang anders is.
Dochters, vriendin,… die hebben een ander soort relatie met je dan vrienden. Dat ze zo heftig reageren voor jouw gevoel, betekent dat ze heel dichtbij je willen staan, zich verbonden met je willen voelen en van je houden. De heftige reactie is een “protest beweging” tegen een “gevaar of een bedreiging” van die relatie.
Zo van: help! Straks mis ik mijn vader die ik zo graag zie. Of help, straks heb ik niet meer de man naast me waar ik zo van hou.
Wat vaak in gesprekken helpt, heb ik zelf ook gemerkt, is om het te hebben over de betekenis van een bepaalde actie, gevoel of gedachte van jou en van de ander.
Dus: als jij gaatjes wil. Wat zou dat voor jou betekenen ? En voor je vriendin? Wat betekent dat voor haar. Als daar meer ruimte voor mag komen, dan komt er vaak ook meer ruimte voor de gevoelens die achter de paniek schuil gaan. Dit zijn vaak gevoelens van, schaamte, boosheid, verdriet en houden van. Weet dat jij altijd (vaak) sneller gaat dan de rest.
Ik hoop dat dit je wat helpt. Liefs, Lauren

[Hanna1954]

Lieve Lauren,

Dank voor je (snelle!) reactie! Zeker, dit is, denk ik, eigenlijk het enige juiste perspectief.

Misschien vind ik het zelf ook wel heel moeilijk om mijn gevoelens hierover onder woorden te brengen bij mijn vriendin. Mogelijk dat het nog steeds te maken heeft met zelfacceptatie, waarvan ik hoopte dat ik dat achter me gelaten had.....

Hardnekkig!!! Zeker bedankt. Je zet me weer verder aan het denken!

Groetjes Mariëlle

[Josh]

Haaks tegenover wat @Lauren79 zegt, zie ik het eerder als egoïsme van de mens.

De mensen die dicht bij jou staan, worden ook zo gezien door de buitenwereld. Oftewel, zij hebben het gevoel dat jouw acties een weerslag hebben op hun 'reputatie'. Het kan zijn dat zij er niet klaar voor zijn om zelf naar de buitenwereld toe te treden met jou omdat zij zichzelf ervoor schamen of diepgewortelde transfobie blijken te hebben waar ze nu achter aan het komen zijn. Meeste mensen hoeven niet na te denken over transgender personen en doen dit dan ook niet. Op het moment dat ze er echter mee geconfronteerd worden, kun je vaker wel dan niet een 'fight or flight' respons verwachten.

Doordat deze mensen er nooit eerder over hebben nagedacht, zullen ze een initiële reactie geven en daarin de eigen 'veiligheid', geluk en behoeften centraal zetten, boven jouw behoeften en geluk.

Naar mijn idee kun je daar niet zoveel tegen doen behalve deze mensen de tijd en ruimte gunnen. Bereid zijn om informatie of antwoorden te geven, maar nog wel met respect voor jouw grenzen.

Uiteindelijk dienen wij zelf ook enigszins egoïstisch hierin te zijn en voor onszelf te kiezen. Je doet werkelijk niemand er een plezier mee door jezelf weg te stoppen. En de mensen die dicht bij jou staan en dit zullen inzien, zullen jou dan ook accepteren voor wie je bent en je steunen daarin.

[Hanna1954]

Ha Josh,

Je zegt dat dit er haaks op staat, maar het versterkt wat mij betreft juist wat Lauren zei.

Misschien is iedereen wel egoïstisch en misschien terecht: je kunt alleen iets voor een ander beteken als je goed voor jezelf zorgt. Voor mij maakt je bericht extra duidelijk dat ik eerlijk moet zijn over mijn gevoelens. Ik houd dat achter, merk ik, om niet gekwetst te worden. Dat laatste is aangaande dit onderwerp waarschijnlijk toch wel wat te vaak gebeurd!

Je hebt ook zeker gelijk dat de mensen die tot mijn kring van geliefden horen, zelf niet in de openbaarheid willen treden met Mariëlle. Dat is duidelijk in alles. In die zin: egoïstisch? Ja, ik denk het wel, maar ook inderdaad zelfbescherming. Dat kan ik ze niet kwalijk nemen. Zeker niet als ik er niet open en eerlijk over ben. Ik geef ze daarin misschien ook wel teveel ruimte.

Voor mij komt het toch allemaal neer op me kwetsbaar durven opstellen in mijn relatie tot mijn vriendin en dochters en van daaruit mijn kracht laten zien en ze daardoor vertrouwen te geven dat het goed komt.

Ik weet het best leuk te verwoorden voor mezelf, maar de actie is altijd weer iets anders.

Bedankt Josh (en ook Lauren nog steeds!!!). Jullie helpen me verder!!

Liefs Mariëlle

[MichaelV]

Dag Mariëlle,
Ik sluit me sterk aan bij wat Josh en Lauren ook zeggen.
Mijn moeder refereert naar mij als man tegenover alle anderen (ik ben FtM). Maar wanneer we met het gezin zijn gebruikt ze bijna exclusief 'zij' en 'haar.' Ze heeft het zelf niet eens door, en het kwetst mij verder niet, maar het zegt wel iets over onze relatie. We hebben elkaar immers 25 jaar gekend als moeder en dochter. Om te wennen aan opeens een 4e zoon is best wel spannend: het verstoord het familiesysteem en het beeld wat we allemaal van elkaar hadden.

Egoïstisch is het zeker Maar dat zie ik niet als iets negatiefs zoals jij ook al zei. De beter zij dit voor zichzelf kunnen verwerken, en dus lekker egoïstisch doen, de beter jullie samen de toekomst in kunnen stappen.

Dit is ook wel eng voor jou denk ik, maar geef ze ook de ruimte om deze boosheid, verdriet, angst en vooral de schaamte met jou te delen als jij daar de emotionele ruimte voor hebt. Dat ze zich zo voelen vinden ze vast erg, en dan hebben zo ook nog een oordeel op die oordeel! Daar kunnen jullie elkaar in steunen. Een support groep opzoeken als familie van transgender personen kan ook niet kwaad!

Ik ben zeeeeer benieuwd hoe je het gaat aanpakken. Hartstikke fijn dat je er in ieder geval hier met ons in alle veiligheid lekker over kan sparren.
Hou ons op de hoogte! Groetjes, Michael

[Hanna1954]

Wow, Dank, Michael!!

Wat mooi dat je dit zo zegt. Zeker ook over het elkaar de ruimte geven om egoïstisch te zijn en je eigen emoties te laten zijn.

Ik ben inderdaad heel blij dat ik dit op dit forum kan delen. Ik zwalk iedere keer tussen: enerzijds "ik wil gewoon gelukkig kunnen zijn met de mensen waar ik echt intens veel van houd" en anderzijds "het lijkt me zo heerlijk om gewoon helemaal Mariëlle te kunnen zijn".

Als ik jullie reacties zo lees, begin ik steeds meer te denken dat ik misschien met het "enerzijds" kan leven door mijn gevoel zoveel mogelijk uit te schakelen en op mijn werk het "anderzijds" volop kan beleven. Het lijkt een soort status quo: een dubbel leven, waarbij beide levens hun eigen waarde hebben.

Dank, lieve mensen!!!

[Hal]

Ik denk dat je best van je vriendin en je dochters kunt vragen om wat meer werk te doen in hun acceptatie van jou als Mariëlle. Je zou kunnen beginnen om met je vriendin een transgender-vriendelijke relatietherapeut op te zoeken die haar kan helpen om in te zien dat haar levensgeluk niet afhangt van jouw genderidentiteit. Ik snap dat ze bang is, maar van een ander mens eisen dat die zichzelf verloochent om jezelf amgst en ongemak te besparen, is geen liefdevolle beslissing. Dat ze daar hulp bij nodig heeft, is prima, maar we mogen elkaar als mens niet gijzelen met onze emoties.

Kan ze uberhaupt aangeven waarom ze zo heftig reageert? En kan ze zich echt niet beheersen op zo'n manier dat haar reactie voor jou draaglijk blijft tijdens zo'n gesprek? Het idee dat iemand zulk heftig gedrag vertoont dat er niet eens echt goed over het geluk van de andere partner gesproken kan worden, vind ik best verontrustend.

[Hanna1954]

Beste Hal,

Je raakt best een punt. Voor mij wel herkenbaar en heel lastig. Ook jouw bericht brengt mij wel weer verder. Dank!!

[Lise]

Het idee dat iemand zulk heftig gedrag vertoont dat er niet eens echt goed over het geluk van de andere partner gesproken kan worden, vind ik best verontrustend.

Ik vind dit wel een beetje streng. Hierboven gaat het terecht over dat je soms een beetje egoistisch moet zijn en voor jezelf op moet komen; een partner heeft dat recht natuurlijk ook. Ik lees Hanna's verhaal alsof er al veel gepraat is, er een balans was afgesproken maar Hanna (heel begrijpelijk) behoefte heeft aan meer. Maar als partner mag je toch (ook) je grenzen stellen om je eigen geluk te bewaken?