Verhaal van mijn kind en vraagtekens

Gevoelens die je met de wereld deelt
punica70
Berichten: 20
Lid geworden op: 14 jan 2022, 22:34
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: Monica

Verhaal van mijn kind en vraagtekens

Bericht door punica70 »

Graag schrijf ik jullie mijn verhaal, mede ook om de dingen een plaatsje te kunnen geven. Ik moet ook wel eerlijk zeggen, hoe open minded ik ook ben, dit kwam wel even binnen en mijn hoofd heeft al weken een soort van error “wat heb ik gemist?, waarom heb ik hier nooit wat van gemerkt? , waarom kan hij niet uitleggen hoe hij zich voelt?

Ik schrijf over mijn zoon en hij omdat zoals hij zelf aangeeft zijn uiterlijk nog niet past bij het stukje meisje/vrouw zijn.

Mijn zoon heeft dus half december 2021 aangegeven dat hij zich meer meisje voelt.
Het enige wat er na wat aandringen uit kwam was “ik ben trans” en toen kwamen de tranen, de rest van het gesprek heb ik gedaan want meer kwam er op dat moment niet uit. Ik heb hem direct laten weten dat het mij niets uitmaakt zolang hij maar gelukkig door het leven gaat. Ook meteen gezegd dat dit iets boven mijn pet gaat en dat we misschien maar even naar de HA moesten gaan hoe nu verder….. (dit was uiteraard en veel langere conversatie met veel geknuffel)

Na dit gesprek en gedroogde tranen meteen het internet op om dingen te lezen, info vergaren etc. Helemaal van slag en licht in shock en alleen met mijn gedachtes want ik mocht het moet niemand delen.
De volgende dag overlegt met hem dat het toch wel eerlijk is om het papa (we zijn gescheiden) ook te vertellen, lijkt mij toch wel belangrijk en voor mij ook zeker fijn om het te kunnen delen. Hij was bang voor zijn reactie en voelde zich er veiliger bij om het telefonisch te doen, zo gezegd ze gedaan en de reactie was prima. Nadat ik met zijn vader alleen nog even verder spraken hoorde ik dat de neef van mijn zoon ook trans is en bij later navragen bij mijn zoon wist hij dit sinds 2 maanden en had hij hierdoor de moed gevonden om het ook aan mij te vertellen. Toen nog meer vraagtekens bij mij, is dit wel echt wat hij voelt, is hij gewoon niet blij met zijn lijf nu hij in de pubertijd zit, is hij wel echt trans of voelt hij zich gewoon alleen geen jongen, is het erfelijk dan??????

Zowel mijn zoon als zijn neef hebben autisme, nu lees ik dat transgender en autisme vaak samen gaan maar waarom dan en toch niet iedere transgender heeft ook autisme?

Maar goed 2 dagen later zitten we dus bij de HA, ze was heel lief en begripvol en heeft hem aangemeld bij de genderpoli. Toen hij de wachttijden hoorde kwamen de tranen weer in de auto en was hij zo van slag dat hij niet meer naar zijn stage kon.

Ik heb hem wat dingen gevraagd, heb je al een meisjes naam voor jezelf, wil je anders aangesproken worden, wil je andere kleding, voel je je wel fijn met hoe het nu gaat, heb je een hekel aan je lijf? Hierop vond hij het nog niet gepast om zich al als meisje te uitten omdat zijn uiterlijk daar nog niet bij past. Hij wil wel zijn haar laten groeien. We zitten nu in het stadium van gewoon doorleven en dat ik hem op het hard heb gedrukt dat hij altijd bij mij terecht kan als hij iets wil delen of iets anders zou willen. Ook heb ik zijn cadeau voor zijn verjaardag, een scheerapparaat maar eerder gegeven omdat hij het lastig vond dat er wat haartjes op zijn bovenlip verschenen, weg ermee!
Verder merk ik wel dat er een last van zijn schouders gevallen is en dat hij weer vrolijker is, ik hoop dat dit zo blijft omdat ik vaak lees over depressies….

Ik vraag mij ook af waarom dat hij het zelf zo moeilijk vind om het uit te spreken, ik heb het zijn vader en zus moeten vertellen, hij vond het niet erg dat ze het wisten maar wou het niet zelf vertellen, is dat schaamte? Misschien kan iemand dat mij uitleggen….
En nu dan, hoe nu verder, de wachttijd kan wel 2 tot 2,5 jaar duren, wat moeten we in de tussentijd, moet ik het aan hem overlaten of kan ik hem in iets helpen, wat zou fijn zijn, als ik het aan hem vraag weet hij het niet en kan hij het niet uitleggen..?
Ik heb nog veel vragen maar dat komt hieronder dan wel, zou ook graag in contact komen met ouders die in dezelfde fase zitten.

Gebruikersavatar
Irene_de_Vreede
Moderator
Berichten: 3879
Lid geworden op: 23 mei 2012, 22:26
Gender: Transgender
Voornaamwoorden: Zij/haar
Locatie: Breda

Re: Verhaal van mijn kind en vraagtekens

Bericht door Irene_de_Vreede »

Ik ga een poging wagen om uit te leggen waarom het zo moeilijk is om te vertellen, want daar staat hij zeker niet alleen in. Niemand wil graag anders zijn, en als je niet in het standaardplaatje past ben je nou eenmaal anders. Het is dus een heel lastige stap om het openlijk te vertellen aan iemand die je heel nou aan het hart ligt, onafhankelijk of dit nu openminded en liefdevolle mensen zijn, misschien maakt dat het zelfs nog wel lastiger. Splinter Chabot heeft het in een interview ooit eens heel duidelijk verwoord (dat ging over zijn homoseksualiteit, maar qua coming out is dat vergelijkbaar)
Irene
Gebruikersavatar
Marije
Berichten: 1630
Lid geworden op: 22 okt 2021, 21:10
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: Zij/Haar
Locatie: --

Re: Verhaal van mijn kind en vraagtekens

Bericht door Marije »

Er zijn een aantal genderklinieken met kortere wachttijden. Mijn nichtje staat ingeschreven bij de mutsaersstichting en daar duurt het ongeveer een jaar. Zelf loop ik bij Psytrans en daar was ik binnen 3,5 maand na de inschrijving aan de beurt.

Overleg in ieder geval eens met de huisarts over puberteitsremmers. Mijn nichtje is 15 en ze wil graag niet verder groeien en voorkomen dat haar stem helemaal indaalt. Zij was 13 toen ze het haar ouders vertelde.

Er is ongelofelijk veel veranderd sinds ik 14 was en het nog geen naam had. Ik wist in ieder geval niet wat het was. Ook de maatschappelijke acceptatie is beter dan het ooit was.

Nogmaals succes met de reis.
:hbeat: vrouw :hbeat: mama :hbeat: dochter :hbeat: zus :hbeat: gelukkig :hbeat:
punica70
Berichten: 20
Lid geworden op: 14 jan 2022, 22:34
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: Monica

Re: Verhaal van mijn kind en vraagtekens

Bericht door punica70 »

bedankt voor jullie reacties, ik heb het al tijdens ons gesprek met de HA gehad over puberteitsremmers, ze zei zelf dat ze had geprobeerd om ze alvast zelf te mogen geven omdat de wachttijd zo lang is maar dat mocht dus niet.
Ik zie op filmpjes dat een stem mooi daalt na het starten met testosteron maar als je al volop in de puberteit zit, kan je stem dan ook weer omhoog gaan met vrouwelijke hormonen of blijft die dan laag?
Gebruikersavatar
Marije
Berichten: 1630
Lid geworden op: 22 okt 2021, 21:10
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: Zij/Haar
Locatie: --

Re: Verhaal van mijn kind en vraagtekens

Bericht door Marije »

De stem blijft laag en wordt een van de lastigste dingen om te transformeren. Althans, voor deze dame. Eindeloos oefenen met logopedie.

Huisartsen mogen meer dan dat ze zelf denken en sommigen werken wel mee. Ik weet niet of eventueel gendergp hiermee kan ondersteunen.

Ik zal morgen mijn zwager eens bellen wat daar de status is.
:hbeat: vrouw :hbeat: mama :hbeat: dochter :hbeat: zus :hbeat: gelukkig :hbeat:
Gebruikersavatar
Annabel
Berichten: 483
Lid geworden op: 08 dec 2020, 23:52
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: zij/haar
Locatie: Den Haag

Re: Verhaal van mijn kind en vraagtekens

Bericht door Annabel »

Huisartsen mogen wel degelijk puberteitsremmers voorschrijven, zoals bijvoorbeeld bij een vervroegde puberteit. Maar dan is er wat discussie als dit gaat over het voorschrijven bij gendervraagstukken. In Engeland is het bijvoorbeeld pas geleden wel verboden onder de 16.

Maar bijvoorbeeld het Radboud zegt het volgende:
De kinderendocrinoloog schrijft deze hormoonbehandeling voor. Maar eerst krijg je uitleg over de behandeling bij de verpleegkundig specialist. Zij vertelt wat puberteitsremmers precies doen, wat je daarvan kunt merken en waar je op moet letten. Ook legt ze uit hoe je de puberteitsremmers krijgt toegediend bij de huisarts. Bij één van hen kom je regelmatig op controle.
Dit impliceert dat het mogelijk is :)

Dit stuk zegt namelijk weer iets anders:
Pubertijdsremmers
Maar die puberteitsremmers krijg je niet zo makkelijk. Op dit moment worden puberteitsremmers alleen aan mensen met genderdysforie verstrekt via het VUmc of het UMCG. De angst dat een kind zich enige tijd later toch weer zou kunnen bedenken over zijn gender-identiteit lijkt te groot. Transgenders pleitten er daarom voor dat deze puberteitsremmers ook via de huisarts kunnen worden verstrekt wanneer een kind een verklaring van genderdysforie van een psycholoog heeft. En dat is niet zo’n gekke gedachte. De huisarts mag namelijk wel puberteitsremmers voorschrijven aan pubers met groeiproblemen of een extreem vroege puberteit.
Maar geeft geen bron waar vermeld staat dat dit per wet zo is ...
Gebruikersavatar
Jer158
Berichten: 2064
Lid geworden op: 29 mei 2016, 23:11
Gender: Trans FtM

Re: Verhaal van mijn kind en vraagtekens

Bericht door Jer158 »

punica70 schreef: 16 jan 2022, 16:59waarom heb ik hier nooit wat van gemerkt?
Genderidentiteit is iets intiems. Mensen met dezelfde genderexpressie, soms met dezelfde genderbeleving zelfs, kunnen zich heel anders identificeren zonder dat de buitenwereld dat kan zien. Soms gedragen kinderen zich (hoe ze denken dat) sociaal wenselijk (is), zelfs als ze zich wel nonconformerend zouden willen gedragen. Of misschien waren er wel signalen maar waren die onmogelijk te onderscheiden van "mijn kind is rustig voor een jongen" of "mijn kind is homo".
waarom kan hij niet uitleggen hoe hij zich voelt?
Omdat hij jong is? En zijn autisme zal daar ook een rol in spelen.
Het enige wat er na wat aandringen uit kwam was “ik ben trans” en toen kwamen de tranen
Het is zo'n andere wereld dat kinderen van nu de vocabulaire hebben om uit de kast te komen als trans. De meeste van ons hadden die woorden niet tot later in ons leven. Het was vaak jarenlange genderdysforie die ons tot "ik ben trans" leidde, ipv dat we de optie/vocabulaire hadden om ons eerder zo te noemen. (Waarmee ik ook wil zeggen dat de meeste van ons niet in de positie van je zoon hebben gezeten ;) )
Nadat ik met zijn vader alleen nog even verder spraken hoorde ik dat de neef van mijn zoon ook trans is en bij later navragen bij mijn zoon wist hij dit sinds 2 maanden en had hij hierdoor de moed gevonden om het ook aan mij te vertellen. Toen nog meer vraagtekens bij mij, is dit wel echt wat hij voelt, is hij gewoon niet blij met zijn lijf nu hij in de pubertijd zit, is hij wel echt trans of voelt hij zich gewoon alleen geen jongen, is het erfelijk dan??????
Ik zou niet zozeer focusen op "is dit wel echt" maar op "wat gaat er in hem om". Wat zit er achter dat "ik ben trans"? Een van mijn eerste vragen (na de emotie die je natuurlijk hebt) zou zijn: wat bedoel je daarmee? Mensen die hetzelfde label gebruiken kunnen zich HEEL anders voelen en heel andere gedachtegangen hebben, zeker de jongere generatie.
Zowel mijn zoon als zijn neef hebben autisme, nu lees ik dat transgender en autisme vaak samen gaan maar waarom dan en toch niet iedere transgender heeft ook autisme?
Autisme komt inderdaad vaker voor onder mensen die zich als trans identificeren en vice versa. Daar zijn verschillende theorieen over (o.a. "misschien ontstaat het in dezelfde periode in de baarmoeder", "misschien zijn de genen samen overerfbaar", maar ook "misschien zijn mensen met autisme minder gebonden door sociale normen en vaker ze uit de kast" en "gender kan voor sommigen een uiting zijn van hun anders-voelen"). Goede kans dat er biologische en sociale factoren zijn.
Maar goed 2 dagen later zitten we dus bij de HA, ze was heel lief en begripvol en heeft hem aangemeld bij de genderpoli. Toen hij de wachttijden hoorde kwamen de tranen weer in de auto en was hij zo van slag dat hij niet meer naar zijn stage kon.
Hoe oud is je zoon? Op basis van hoe je hier over hem schrijft schatte ik hem een jaar of 12, maar "stage" doet vermoeden dat hij ouder is.
Ik heb hem wat dingen gevraagd, heb je al een meisjes naam voor jezelf, wil je anders aangesproken worden, wil je andere kleding, voel je je wel fijn met hoe het nu gaat, heb je een hekel aan je lijf? Hierop vond hij het nog niet gepast om zich al als meisje te uitten omdat zijn uiterlijk daar nog niet bij past. Hij wil wel zijn haar laten groeien.
Ik zie vaker dat mensen zichzelf begrenzen met hun rechtlijnig of zwart-wit denken (met name mensen met autisme). Er zijn tussenwegen, tussen helemaal als meisje door het leven gaan en helemaal als jongen. Probeer vrouwelijkere jongenskleding of mannelijke meisjeskleding. Lak je nagels, probeer meisjesschoenen, een meisjespyjama, al die dingen die zou willen doen en je (in eerste instantie) binnenshuis kan doen. Hoe vrijer je bent in genderexpressie voor je transitie, des te beter (1) weet je waaraan je begint, (2) dat dit goed voelt, en (3) dat een transitiewens voortkomt uit identiteit en niet alleen sociale verwachtingen (dat je bijv. niet in transitie gaat puur en alleen omdat je bijv. hakken wil dragen).
We zitten nu in het stadium van gewoon doorleven en dat ik hem op het hard heb gedrukt dat hij altijd bij mij terecht kan als hij iets wil delen of iets anders zou willen. Ook heb ik zijn cadeau voor zijn verjaardag, een scheerapparaat maar eerder gegeven omdat hij het lastig vond dat er wat haartjes op zijn bovenlip verschenen, weg ermee!
Verder merk ik wel dat er een last van zijn schouders gevallen is en dat hij weer vrolijker is, ik hoop dat dit zo blijft omdat ik vaak lees over depressies….
Fijn dat er al verlichting is te merken!
Ik vraag mij ook af waarom dat hij het zelf zo moeilijk vind om het uit te spreken, ik heb het zijn vader en zus moeten vertellen, hij vond het niet erg dat ze het wisten maar wou het niet zelf vertellen, is dat schaamte? Misschien kan iemand dat mij uitleggen….
Ik ben als volwassene uit de kast gekomen, maar mijn moeder heeft het ook aan mijn vader verteld. Het kan ontzettend fijn zijn om niet op de eerste ring te zitten als iemand het voor het eerst hoort. Hoe accepterend iemand ook is, er is toch vaak een instinctieve emotionele reactie (al is het maar lichaamstaal) die niet fijn voelt. Tuurlijk, het zou ook goed schaamte kunnen zijn. Het is immers voor een "jongen" een stap omlaag op de maatschappelijke ladder om iets meisjesachtig te doen/willen.
En nu dan, hoe nu verder, de wachttijd kan wel 2 tot 2,5 jaar duren, wat moeten we in de tussentijd, moet ik het aan hem overlaten of kan ik hem in iets helpen, wat zou fijn zijn, als ik het aan hem vraag weet hij het niet en kan hij het niet uitleggen..?
Volg hem, hoewel me dat heel lastig lijkt als hij zo weinig loslaat. Misschien kun je wat nonverbale signalen afspreken met hem zodat hij kan aangeven waar hij behoefte aan heeft zonder te hoeven praten. Ik heb weinig inspiratie op het moment, maar zoiets als "leg een sok op de radiator als je een knuffel wil" of "hang je schooltas aan de deurknop als je even met rust gelaten wil worden".

Ik begrijp ontzettend goed dat je alles in je kinds leven wil analyseren, maar uiteindelijk is diagnosticeren niet jouw taak maar die van de psycholoog in samenspraak met je kind. Jouw taak is om te ondersteunen, om die veilige thuishaven te zijn, ongeacht of hij wel/niet trans is en ongeacht of een transitie uiteindelijk wel/niet de beste route is voor hem.

Ik zou ook zeker op zoek gaan naar een psycholoog met ervaringen met genderquestioning en autistische tieners. Niet voor nu, maar voor het eventuele moment dat er meer hulp nodig is. Het is inderdaad een lange wachttijd, zeker voor iemand die in de puberteit zit en ook nog eens moeite heeft zijn innerlijke wereld te delen
Hung her from the branches of a mango tree
punica70
Berichten: 20
Lid geworden op: 14 jan 2022, 22:34
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: Monica

Re: Verhaal van mijn kind en vraagtekens

Bericht door punica70 »

Bedankt hoor, daar heb ik wat aan. Mijn zoon is over 2 maanden 15 en zit al laag in zijn stem, jammer te horen dat dit dus niet meer weggaat, hopelijk met logopedie idd.
Ik heb nog even gekeken voor de genderpoli in Nijmegen bij het Radboud maar lees dat de wachttijden daar hetzelfde zijn en naar Amsterdam is voor ons minder ver rijden dus praktischer.
Of misschien waren er wel signalen maar waren die onmogelijk te onderscheiden van "mijn kind is rustig voor een jongen"
Nou idd, ik was altijd al een beetje huiverig om een jongen te krijgen omdat die doorgaans zo druk zijn, maar tot mijn grote opluchting was hij zeer makkelijk en rustig, het was eerder andersom, mijn dochter telde voor 10 en hij voor 1 ! Als hij nou in zijn jeugd meer dingen had gedaan waarvan ik zeg dat zijn echt "meiden" dingen dan kan ik het misschien zien aankomen maar hij is altijd naar mijn idee een echte jongen geweest met alleen maar jongens dingen en hij mocht toch echt uitzoeken wat hij wou in de winkel, wat stom dat ik dan toch maar ga zitten graven in mijn hoofd of ik tekenen heb kunnen zien. Ik lees en zie ook vooral verhalen van transgenders die in hun jonge jaren al wisten dat ze niet van het "juiste" geslacht waren. Zijn er mensen hier die het ook pas begonnen te merken rond de pubertijd en zonder tekenen voor hun 10de jaar?
Ik begrijp ontzettend goed dat je alles in je kinds leven wil analyseren, maar uiteindelijk is diagnosticeren niet jouw taak maar die van de psycholoog in samenspraak met je kind. Jouw taak is om te ondersteunen, om die veilige thuishaven te zijn, ongeacht of hij wel/niet trans is en ongeacht of een transitie uiteindelijk wel/niet de beste route is voor hem.
Ja dat is iets waar ik heel hard mijn best voor moet doen, ik wil altijd alles tot in de puntjes weten en een oplossing bedenken, vooral om mijn kinderen te helpen en kan dingen hierin moeilijk los laten. Maar ik zie in dit geval ook wel dat het geen zin heeft en zelfs averechts gaat werken als ik hem maar vragen blijf stellen. Ik zal zeker vooral mijn best doen om hem zoveel mogelijk bij te staan waar nodig als hij erom vraagt, gelukkig ken ik mijn kind goed genoeg om te zien wanneer hij vastloopt en dan hoef ik alleen maar te zeggen "wil je ergens over praten?"

Och mensen wat vind ik het moeilijk, ik ga nu vast iets zeggen wat heel naar klinkt maar ik heb al heel veel zware jaren gehad met onze dochter en dacht dat de grootste hobbels nu wel genomen waren, en nu deze bom, ja zo voelde het in eerste instantie wel ook al heb ik dat niet laten merken.
Dat klinkt natuurlijk heel egoïstisch, zo van och kijk mij het eens zwaar hebben maar ik zat net in een rustig vaarwater, alles ging goed, zoon zelfstandig naar school en ik meer gaan werken. Beetje zelfmedelijden maar het moest er even uit, hoop dat ik niemand beledig.
Want ja natuurlijk is het voor mijn zoon veel zwaarder en hij heeft ook al zoveel stress gehad in zijn jonge leven en ik vind het voor hem super vervelend dat hij hier ook nog doorheen moet gaan maar we gaan er voor en we hebben voorgaande problemen ook aan gekund dus dit, wat GEEN probleem is kunnen we ook best aan!
Gebruikersavatar
Marije
Berichten: 1630
Lid geworden op: 22 okt 2021, 21:10
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: Zij/Haar
Locatie: --

Re: Verhaal van mijn kind en vraagtekens

Bericht door Marije »

Voor ouders is het net zo pittig. Ik zie dat aan mijn eigen ouders en aan mijn zus en zwager.

Wij hebben 5 kinderen, de oudste worden zelfstandig. Ik begrijp het snakken naar meer "ik" tijd.

Het enige wat ik kan zeggen is dat als je er samen doorheen komt je band nog beter word. Ik logeer zo heel af en toe weer eens bij mijn vader, heerlijk in de ochtend samen koffie drinken en de dag beginnen. Toen ik jong was lukte dat niet. Hij is nu met pensioen en ik laat me die tijd niet afpakken.
:hbeat: vrouw :hbeat: mama :hbeat: dochter :hbeat: zus :hbeat: gelukkig :hbeat:
Gebruikersavatar
Irene_de_Vreede
Moderator
Berichten: 3879
Lid geworden op: 23 mei 2012, 22:26
Gender: Transgender
Voornaamwoorden: Zij/haar
Locatie: Breda

Re: Verhaal van mijn kind en vraagtekens

Bericht door Irene_de_Vreede »

Je hoeft je echt niet te schamen dat je dit zwaar vind hoor, want dat is het ook. Met terugwerkende kracht heb ik herinneringen vanaf mijn vierde ongeveer, toen voelde ik al wel signalen, maar hoe ik die moest interpreteren dat wist ik natuurlijk niet. Wat ik me wel heel sterk herinner uit mijn vroege jeugd is dat ik altijd heel erg mijn best heb gedaan om maar niet op te vallen en me zo conformistisch mogelijk te gedragen, voor zover me dat lukte. Dat niemand dat gezien heeft is dus niet verwonderlijk, want ik heb dat binnen me gehouden.
Irene