punica70 schreef: 17 jan 2022, 18:43Nou idd, ik was altijd al een beetje huiverig om een jongen te krijgen omdat die doorgaans zo druk zijn, maar tot mijn grote opluchting was hij zeer makkelijk en rustig, het was eerder andersom, mijn dochter telde voor 10 en hij voor 1 ! Als hij nou in zijn jeugd meer dingen had gedaan waarvan ik zeg dat zijn echt "meiden" dingen dan kan ik het misschien zien aankomen maar hij is altijd naar mijn idee een echte jongen geweest met alleen maar jongens dingen en hij mocht toch echt uitzoeken wat hij wou in de winkel, wat stom dat ik dan toch maar ga zitten graven in mijn hoofd of ik tekenen heb kunnen zien. Ik lees en zie ook vooral verhalen van transgenders die in hun jonge jaren al wisten dat ze niet van het "juiste" geslacht waren. Zijn er mensen hier die het ook pas begonnen te merken rond de pubertijd en zonder tekenen voor hun 10de jaar?
Trans mensen doen dit zelf ook een hoop, hoor, met terugwerkende kracht signalen zoeken. Terwijl er in werkelijkheid geen definitieve signalen zijn die zeggen "dit kind is trans". Spelen met speelgoed voor het andere geslacht bijv. wijst met grotere waarschijnlijkheid op LGB (of hetero maar enigszins gendernonconformerend) dan op T, puur omdat er meer LGB kinderen zijn dan T kinderen.
Dysforie is een groter signaal, hoewel daar ook weer andere oorzaken voor kunnen zijn dan trans zijn. De puberteit is een bekend moment waarop de dysforie erger wordt. Voor die tijd zijn jongens en meisjes fysiek vrijwel hetzelfde en kunnen de meeste kinderen zich nog wel redden.
Ik ken je kind verder niet, maar vergeet ook niet de kracht van sociaalwenselijkheid. Een kind mag misschien in de winkel uitzoeken wat hij wil, maar hij herkent echt de verschillende gangpaden voor jongens/meisjes wel. Hij weet echt wel waar de jongens/meisjes op school mee spelen, en waar kinderen om gepest worden. Dat niet niet gebeurde, wil niet zeggen dat de wens er niet was.
Och mensen wat vind ik het moeilijk, ik ga nu vast iets zeggen wat heel naar klinkt maar ik heb al heel veel zware jaren gehad met onze dochter en dacht dat de grootste hobbels nu wel genomen waren, en nu deze bom, ja zo voelde het in eerste instantie wel ook al heb ik dat niet laten merken.
Dat klinkt natuurlijk heel egoïstisch, zo van och kijk mij het eens zwaar hebben maar ik zat net in een rustig vaarwater, alles ging goed, zoon zelfstandig naar school en ik meer gaan werken. Beetje zelfmedelijden maar het moest er even uit, hoop dat ik niemand beledig.
Want ja natuurlijk is het voor mijn zoon veel zwaarder en hij heeft ook al zoveel stress gehad in zijn jonge leven en ik vind het voor hem super vervelend dat hij hier ook nog doorheen moet gaan maar we gaan er voor en we hebben voorgaande problemen ook aan gekund dus dit, wat GEEN probleem is kunnen we ook best aan!
Ik snap dit ontzettend goed. Zoals anderen al gezegd hebben, genderdysforie en/of een transitie kunnen zwaar zijn voor de hele omgeving. Dat je kind het moeilijker heeft dan jij, doet niets af aan hoe moeilijk het is voor jou. Soms is het juist extra moeilijk voor naasten; het overkomt jou immers zonder enige inspraak. Jij zag dit niet aankomen, terwijl je kind er waarschijnlijk al langer mee bezig was. Hij heeft kunnen wennen aan het idee, maar het is allemaal nieuw voor jou. Natuurlijk is dat zwaar.
Dat gezegd hebbende, ik begrijp het ook goed van de andere kant. Ik ben opgegroeid als "brusje", broer/zus van een kind dat veel aandacht nodig had. Jouw woorden ("al heel veel zware jaren gehad met onze dochter en dacht dat de grootste hobbels nu wel genomen waren") zijn exact waarom ik als kind/tiener mijn problemen zelf oploste en mijn ouders ver hield van belangrijke/moeilijke zaken, ook nog jaren nadat ze in rustiger vaarwater waren gekomen. En dat terwijl ik me al vanaf een jaar of 12 bewust ben van dit patroon en werk aan het doorbreken ervan. Mijn rol was onbewust "het goede/probleemloze kind" geworden.
Eerder vroeg je waarom je zoon het zo moeilijk vond om te vertellen aan de familie. Voor mij was dit soort familiedynamiek een belangrijke factor daarin. Ik wil niet projecteren op je zoon, dus ik houd het mij mijzelf: ik heb gezien hoe moeilijk mijn ouders het hadden met (door) mijn zus en ik gunde ze dat rustige vaarwater. Maar trans zijn is niet iets wat je alleen kunt fixen. Ja, je kunt in de kast blijven zitten zolang je dysforie dat toelaat (voor mij zat er 8 jaar tussen het "oh shit, ik ben trans" en het daadwerkelijk uit de kast komen), maar zodra dat niet meer gaat heb je geen andere keuze dan dat vaarwater te verstoren. Dat is heftig, want wat gebeurt er als je niet meer dat probleemloze kind bent? Of als je ouders er achterkomen dat je eigenlijk nooit probleemloos bent geweest?
