In mijn vorige post schreef ik hoe mijn glaasje op dit moment half leeg is. Gelukkig ben ik positief genoeg ingesteld om me te beseffen dat een probleem pas een probleem is als je het er zelf van maakt en dat elke ontdekking over jezelf eigenlijk best prettig is. Daarom wil ik graag even kwijt waarom het glas ook gewoon half vol is.
Al sinds ik me kan herinneren kleedde ik me liever als meisje en later als vrouw. Ik heb me er nooit echt voor geschaamd al zorgde ik wel dat de gordijnen dicht waren en controleerde ik oneindig vaak of ik alles wel goed had opgeruimd. Toen ik mijn huidige relatie kreeg verdwenen de vrouwelijke gevoelens even, en daarbij ook de kleren. Maar kort geleden vroeg een bekend stemmetje waar mijn vrouwelijke ik gebleven is. En nu zijn de gevoelens terug, heviger dan ooit. Het is overigens verbazingwekkend hoe snel je weer mooie kleding in huis kan hebben.
Sindsdien ben ik zo ongeveer 24 uur per dag bezig met honderden vragen en is mijn hartslag gemiddeld 130, maar toch voelt het prettig. Want als ik echt vrouw ben, hoe fijn zou het dan zijn om dat echt te kunnen zijn..? Als alle angst en onzekerheid even niet zouden bestaan, zou ik dan als vrouw willen doorgaan? Bij die gedachte maakt mijn hart een sprongetje. Net als wanneer ik mezelf nu als vrouw in de spiegel zie, het klopt gewoon. Wat een opluchting zou het zijn om niet meer geforceerd te moeten bewegen. Of te proberen mee te komen tijdens een avondje met the guys.
Niks doen is geen optie meer, ondanks de angst die gelijk opspringt als ik me bedenk waar ik doorheen zal moeten als het waar is wat ik denk over mezelf. Volgende week ga ik voor het eerst een make-over doen en als het echt klopt wat ik in de spiegel zie ga ik er eens over praten. Danwel via een van de bijeenkomsten die op dit forum te vinden zijn (echt super!), danwel via een hulpverlener.
En wat ben ik blij met al jullie verhalen hier. Ik haal er ontzettend veel steun en moed uit, zonder al deze verhalen zou het best kunnen dat ik nooit achter de gordijnen vandaan zou komen. Natuurlijk wisselt mijn stemming op dit moment van minuut tot minuut, maar ik besef me heel goed dat mijn glaasje half vol is en niet half leeg, en ik ga mijn best doen om hem vol te krijgen (oeff lekker cliché)
We keep in touch!
