Hoe weet ik nou echt wie ik ben?

Pas ik nou in een hokje of niet?
GabeTheUnknown
Berichten: 14
Lid geworden op: 23 mar 2023, 14:48
Gender: Non-binair
Voornaamwoorden: hen/hun, die/diens
Contacteer:

Hoe weet ik nou echt wie ik ben?

Bericht door GabeTheUnknown »

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen met een moeilijke vraag :-) dit is natuurlijk een vraag waar ik zelf uiteindelijk antwoord op moet krijgen. Maar het lijkt me fijn om in contact te komen met mensen die ervaring hebben met dit soort gedachtes. Zelf leef ik in een omgeving waar ik vooral contact heb met cis mensen. En ze steunen mij (non binair) allemaal in mijn proces, maar zeggen ook heel eerlijk dat ze geen ervaring hebben met mijn gevoelens/gedachten op dit gebied. Ik woon samen met mijn vriend(27) die cis is, en student psycholoog, je kan je dus wel voorstellen dat we diepe gesprekken hebben over wat er nou voor zorgt dat ik deze dysforie ervaar en dat is allemaal rete interessant.

Om een klein beetje backstory toe te voegen (ik ben hier heel open over) ik ben niet goed behandeld in mijn jeugd, en ben pas sinds een paar maanden volledig ontsnapt uit deze situatie. De (positieve) veranderingen in mijn genderidentiteit zijn vanaf dat moment in een stroomversnelling geraakt. Nu weet ik dat ik als kind al heel graag een jongetje wilde zijn, maar doordat ik ben opgegroeid in een toxische, conservatieve omgeving heb ik deze gevoelens voor mijn eigen veiligheid onderdrukt. Als tiener ben ik hyperfeminine geworden en werd makeup artist. Wat geen probleem is natuurlijk, ik hou van haar, mijn jongere zelf. Maar ik settle nu heel gepast in het midden. Geen 'tomboy' meer, geen 'makeup artist' meer, maar non binair.

Toch is dat schommel effect nog steeds aan de gang, en de ene dag voel ik mij meer trans man, en de andere dag voel ik mij meer non binair. Hoe kan ik nou, zeker in een omgeving waar niet veel andere mensen deze gevoelens hebben, ontdekken wie ik ben/wat bij mij past? Met in het achterhoofd dat ik nooit kind heb kunnen zijn, en dit een gedeelte is van een uitgestelde puberteit, door mijn complexe opvoeding (C-PTSS)

Ik verwacht niet dat hier 1 antwoord op is, ik ga gewoon graag in discussie om mijn referentiekader te verbreden en dingen van meerdere perspectieven te bekijken :-)
I saw the future, I did, and in it I was alive ~Neil Hilborn, The Future
Irene_de_Vreede
Moderator
Berichten: 3639
Lid geworden op: 23 mei 2012, 22:26
Gender: Transgender
Voornaamwoorden: Zij/haar
Locatie: Breda

Re: Hoe weet ik nou echt wie ik ben?

Bericht door Irene_de_Vreede »

Of het bij non-binair ook werkt weet ik natuurlijk niet, maar voor mij werd het duidelijk toen ik bij steeds meer gelegenheden me zelf ging profileren in het wensgeslacht. Dat voelde bijzonder goed en wat het nog veel duidelijker maakte is dat het terug gaan naar geboortegeslacht bijna fysiek pijn begon te doen. Inmiddels hoef ik nooit meer terug en dat heeft mijn leven erg verbeterd.
Irene
GabeTheUnknown
Berichten: 14
Lid geworden op: 23 mar 2023, 14:48
Gender: Non-binair
Voornaamwoorden: hen/hun, die/diens
Contacteer:

Re: Hoe weet ik nou echt wie ik ben?

Bericht door GabeTheUnknown »

Irene_de_Vreede schreef: 24 mar 2023, 14:09 Of het bij non-binair ook werkt weet ik natuurlijk niet, maar voor mij werd het duidelijk toen ik bij steeds meer gelegenheden me zelf ging profileren in het wensgeslacht. Dat voelde bijzonder goed en wat het nog veel duidelijker maakte is dat het terug gaan naar geboortegeslacht bijna fysiek pijn begon te doen. Inmiddels hoef ik nooit meer terug en dat heeft mijn leven erg verbeterd.
Wat mooi om te horen dat je leven zo verbeterd is! Prachtig :-)

Het is een lastig proces dit, ook vind ik het lastig om dan te bepalen wat mijn 'wensgeslacht' is, aangezien ik non binair ben. Maar ik kleed me publiekelijk momenteel wel meer als 'man', maar ook weer niet, meer als mezelf eigenlijk hehe
I saw the future, I did, and in it I was alive ~Neil Hilborn, The Future
Hal
Berichten: 495
Lid geworden op: 15 jul 2019, 18:53
Gender: Trans FtM

Re: Hoe weet ik nou echt wie ik ben?

Bericht door Hal »

Ik weet wel (in het abstracte) van meer mensen bij wie hun genderbeleving echt schommelt en dat ook gewoon blijft doen. Genderflux of genderfluide, noemen die dat. Misschien is dat iets dat bij je past?

Zelf ben ik best een binair figuur, maar ik ken wel wat nonbinaire mensen en veel van hen hebben er best baat bij gehad om op te houden met nadenken over "wie ze nou echt zijn" en de zaken pragmatischer aan te pakken door te sturen op: "wat zijn de dingen waar ik (vrijwel altijd) dysforie van krijg, en kan ik die doen afnemen?" en ook "wat zijn de dingen waar ik (vrijwel altijd) euforie bij voel, en kan ik die meer / vaker in mijn leven brengen?"

Of het beestje dan een naampje heeft, is dan minder belangrijk dan snappen wat voor jou werkt. wat niet wil zeggen dat de buitenwacht daar niet vervelend over kan doen, trouwens, dat dan weer wel. Voor jezelf? Misschien is "gewoon leven" op de manier die die dag het best evoelt wel belangrijker? Als je eventueel medsche stappen overweegt, zijn er tegenwoordig ook wel behandelaren die daarmee overweg kunnen en niet perse willen of eisen dat je een 'hokje' kiest.

Succes!
7-19: wl Stepwork
6-20: wl TLHC
10-20: 1e consult TLHC
11-20: T-Day
12-20: wl T-cendent
10-21: mastectomie
01-22: intake T-cendent
6-22: groen licht
GabeTheUnknown
Berichten: 14
Lid geworden op: 23 mar 2023, 14:48
Gender: Non-binair
Voornaamwoorden: hen/hun, die/diens
Contacteer:

Re: Hoe weet ik nou echt wie ik ben?

Bericht door GabeTheUnknown »

Hal schreef: 24 mar 2023, 15:08 Ik weet wel (in het abstracte) van meer mensen bij wie hun genderbeleving echt schommelt en dat ook gewoon blijft doen. Genderflux of genderfluide, noemen die dat. Misschien is dat iets dat bij je past?

Zelf ben ik best een binair figuur, maar ik ken wel wat nonbinaire mensen en veel van hen hebben er best baat bij gehad om op te houden met nadenken over "wie ze nou echt zijn" en de zaken pragmatischer aan te pakken door te sturen op: "wat zijn de dingen waar ik (vrijwel altijd) dysforie van krijg, en kan ik die doen afnemen?" en ook "wat zijn de dingen waar ik (vrijwel altijd) euforie bij voel, en kan ik die meer / vaker in mijn leven brengen?"

Of het beestje dan een naampje heeft, is dan minder belangrijk dan snappen wat voor jou werkt. wat niet wil zeggen dat de buitenwacht daar niet vervelend over kan doen, trouwens, dat dan weer wel. Voor jezelf? Misschien is "gewoon leven" op de manier die die dag het best evoelt wel belangrijker? Als je eventueel medsche stappen overweegt, zijn er tegenwoordig ook wel behandelaren die daarmee overweg kunnen en niet perse willen of eisen dat je een 'hokje' kiest.

Succes!

Thanks voor je antwoord! Dit is een manier van denken die me misschien wel gaat helpen in de komende tijd. Zeker omdat ik voor het eerst in mijn leven concreet nadenk over medische stappen.

Ik ben nogal goed in alles overdenken (En in doemdenken :oops: ) en dit is iets waar ik wel in mag minderen inderdaad haha. Ik struggle ook nog dagelijks met dingen zoals verlatingsangst en de angst om afgekeurd te worden door totale vreemden, hoewel ik tegelijkertijd graag een middelvinger opsteek naar iedereen die me gek aankijkt en lekker doe wat ik wil. Nogal conflicterend. 'wie ben ik ten opzichte van mijzelf' is een vraag die ik mijzelf nog maar sinds kort stel, want het was altijd 'wie ben ik ten opzichte van anderen'. T is allemaal erg nieuw en erg eng en ik soms verwacht ik te snel van mijzelf dat ik 'in een hokje pas', om maar zo veel mogelijk conflicten in de toekomst te voorkomen.
I saw the future, I did, and in it I was alive ~Neil Hilborn, The Future
Maartje-nb
Berichten: 246
Lid geworden op: 30 mei 2022, 23:28
Gender: Anders
Voornaamwoorden: Die/diens, Hen/hun

Re: Hoe weet ik nou echt wie ik ben?

Bericht door Maartje-nb »

Hey hey,
Oef! Ik herken veel van je zoektocht, en ben (wie weet geeft je dat hoop) een heel eind in de acceptatie van mezelf. Maar elk verhaal is natuurlijk anders, maar wie weet geeft mijn verhaal je steun.
Ik had geen idee wie ik was, alles is voorbij gekomen: trans, nonbinair, androgyn, gender non conforming, femboy, demiboy, ja en zelfs gewoon man met een beetje +…..
Ik werd er gek van. Figuurlijk gezien natuurlijk :)
En weet je wat mij de innerlijke rust en bevrijding gaf?
Door het besef dat ik al die titels en al die namen en stickers voor anderen deed.
Ik moest HET perfecte woord zien te vinden, dat mij omschreef. Terwijl ik gewoon Maartje ben. Punt.
Wat ben jij? Vragen mensen soms. Ik zeg dan: mezelf.
Je schamen, bang voor kritiek en bang voor de meningen van anderen heeft allemaal te maken dat je jezelf ten diepste niet lief genoeg vindt en dus hard de liefde van JEZELF nodig hebt. Doe leuke dingen, verzorg je zelf zoals jij dat wilt, ga een hobby zoeken die jij leuk vind , omring je met mensen die jij leuk vind… alles om jouw innerlijke kind weer te verzorgen…. Wie jij ten diepste bent. Wat zonde als je je make up artiest over boord gooit. Dat is toch een talent van je? Dat heeft toch geen bal te maken met m,v of x? Dat vind je toch gewoon leuk of daar ben je toch gewoon goed in? Doe je dat niet weg omdat je wilt voldoen aan het perfecte beeld waarvan je denkt dat de maatschappij je in wilt hebben…?
Echt…met dat soort ideeën maak je jezelf alleen maar gek. De maatschappij ben JIJ (ook), dus jij hebt net zo recht van spreken om te zijn wie je bent. En het grappige is… ik ben ook wars van hokjes, leef niet in hokjes … maar stiekem passen we allemaal in een hokje. Al was het maar het hokje van “de niet-hokjes”.
We willen biologisch gezien allemaal gezien en gehoord worden en als je dat vroeger niet bent geweest: dat geeft een leegte. En die leegte vul je niet door dingen te doen van buiten naar binnen (zoals je make up artiest weg doen of je plotseling heel mannelijk te kleden) maar van binnen naar buiten, door weer te leren om van jezelf te houden. En dat kun je leren. Echt.
Ps. Dit is natuurlijk mijn mening, anderen kunnen er natuurlijk altijd heel anders over denken.
Wat mij ik elk geval de bevrijding in mezelf heeft gegeven is dat het in het leven nooit draait ik OF-OF, maar om EN-EN
Je kunt EN make-up artiest zijn EN twijfelen aan je gender. Je kunt EN kleding dragen van de jongens afdeling en uiterlijk een meisje zijn. Je bent al ok. Alleen het nu nog geloven. Hoop dat dit je helpt.
Liefs, Maartje
GabeTheUnknown
Berichten: 14
Lid geworden op: 23 mar 2023, 14:48
Gender: Non-binair
Voornaamwoorden: hen/hun, die/diens
Contacteer:

Re: Hoe weet ik nou echt wie ik ben?

Bericht door GabeTheUnknown »

Maartje-nb schreef: 24 mar 2023, 23:43 Hey hey,
Oef! Ik herken veel van je zoektocht, en ben (wie weet geeft je dat hoop) een heel eind in de acceptatie van mezelf. Maar elk verhaal is natuurlijk anders, maar wie weet geeft mijn verhaal je steun.
Ik had geen idee wie ik was, alles is voorbij gekomen: trans, nonbinair, androgyn, gender non conforming, femboy, demiboy, ja en zelfs gewoon man met een beetje +…..
Ik werd er gek van. Figuurlijk gezien natuurlijk :)
En weet je wat mij de innerlijke rust en bevrijding gaf?
Door het besef dat ik al die titels en al die namen en stickers voor anderen deed.
Ik moest HET perfecte woord zien te vinden, dat mij omschreef. Terwijl ik gewoon Maartje ben. Punt.
Wat ben jij? Vragen mensen soms. Ik zeg dan: mezelf.
Je schamen, bang voor kritiek en bang voor de meningen van anderen heeft allemaal te maken dat je jezelf ten diepste niet lief genoeg vindt en dus hard de liefde van JEZELF nodig hebt. Doe leuke dingen, verzorg je zelf zoals jij dat wilt, ga een hobby zoeken die jij leuk vind , omring je met mensen die jij leuk vind… alles om jouw innerlijke kind weer te verzorgen…. Wie jij ten diepste bent. Wat zonde als je je make up artiest over boord gooit. Dat is toch een talent van je? Dat heeft toch geen bal te maken met m,v of x? Dat vind je toch gewoon leuk of daar ben je toch gewoon goed in? Doe je dat niet weg omdat je wilt voldoen aan het perfecte beeld waarvan je denkt dat de maatschappij je in wilt hebben…?
Echt…met dat soort ideeën maak je jezelf alleen maar gek. De maatschappij ben JIJ (ook), dus jij hebt net zo recht van spreken om te zijn wie je bent. En het grappige is… ik ben ook wars van hokjes, leef niet in hokjes … maar stiekem passen we allemaal in een hokje. Al was het maar het hokje van “de niet-hokjes”.
We willen biologisch gezien allemaal gezien en gehoord worden en als je dat vroeger niet bent geweest: dat geeft een leegte. En die leegte vul je niet door dingen te doen van buiten naar binnen (zoals je make up artiest weg doen of je plotseling heel mannelijk te kleden) maar van binnen naar buiten, door weer te leren om van jezelf te houden. En dat kun je leren. Echt.
Ps. Dit is natuurlijk mijn mening, anderen kunnen er natuurlijk altijd heel anders over denken.
Wat mij ik elk geval de bevrijding in mezelf heeft gegeven is dat het in het leven nooit draait ik OF-OF, maar om EN-EN
Je kunt EN make-up artiest zijn EN twijfelen aan je gender. Je kunt EN kleding dragen van de jongens afdeling en uiterlijk een meisje zijn. Je bent al ok. Alleen het nu nog geloven. Hoop dat dit je helpt.
Liefs, Maartje
Awh, dit is zo'n lief antwoord :hbeat: thanks! Ik voel me zo gewaardeerd haha.

Het zit ook allemaal lastig in elkaar, ik zit niet alleen midden in mijn 'genderontdekking' maar ook midden in het heel proces van jare lange emotionele mishandeling door de mensen die eigenlijk mijn ouders hadden moeten zijn. Mijn hele leven is mij mijn waarheid afgepakt en nu ineens ontdek ik wat dan wel mijn waarheid is, kom ik er ineens achter dat ik me veel gelukkiger voel als ik mij 'mannelijker' kleed.

Ik herken wel wat je zegt, het 'gewoon jezelf' zijn. Ik hou me eerlijk gezegd nog te veel bezig met hokjes, omdat ik de langste tijd omringd ben geweest met mensen die aan bepaalde sociaal geaccepteerde vinkjes voldoen. (cis/hetero/wit/neurotypisch/gezonde opvoeding, etcetera) Het stomme is dat ik diep van binnen niet per sé mijzelf in een hokje wil plaatsen, maar ik probeer anderen mijn 'hokje' te laten begrijpen omdat ik zo'n sterk verlangen heb naar begrip dat ik het op mensen forceer. Dit is dan weer een trauma reactie. Super complex allemaal, ik heb dagelijks hele diepe psychologische gesprekken hierover haha, vind het allemaal rete interessant.

Makeup artist ben ik eigenlijk geworden omdat ik vond van mezelf dat ik niet in het andere hokje pastte, hoeveel makeup ik ook op deed, ik voelde me niet 'vrouwelijk' genoeg, en mijn omgeving forceerde mij wel om zo vrouwelijk mogelijk te zijn. Dat was nou eenmaal wat er van mij verwacht werd. En nu denk ik, ja duh, natuurlijk voelde je je niet goed genoeg, je bent ook helemaal geen vrouw, haha. Ik gebruik dit makeuptalent nu op een nieuwe manier, om het uiterlijk te creëren wat nu bij me past, helaas krijg ik momenteel dysforie van de makeup die ik eerder altijd op had, maar de toekomst kunnen we niet voorspellen, wie weet.
Ik krijg bijvoorbeeld wel steeds meer vrede met het dragen van nagellak, wat ook een hobby is van me, die echt dat stukje flair geeft in mijn genderexpressie. Momenteel ben ik op zoek naar wat bij mij past, wat mij 'mij' maakt in mijn uiterlijk en gedragingen, en waarin ik mij aantrekkelijk voel en met binder om, een lekkere comfy opa trui, nagellak op en ringen om mijn vingers heb ik echt het gevoel dat ik volledig mijzelf ben en ik denk dat ik met die blijdschap de mooiste versie ben van mijzelf. En ik denk dat het goed is voor me om me daar meer op te gaan focussen. <3
I saw the future, I did, and in it I was alive ~Neil Hilborn, The Future
NNB
Berichten: 29
Lid geworden op: 25 jan 2021, 19:01
Gender: Non-binair

Re: Hoe weet ik nou echt wie ik ben?

Bericht door NNB »

Dat is ook wel echt de hamvraag voor non-binairen die je daar stelt! En misschien krijg je er wel nooit antwoord op... Althans, niet in de zin van 'zo ziet mijn hokje eruit'.

Ik heb ook lang met die wezensvraag geworsteld, maar door contact met andere non-binairen (heel belangrijk!) kwam ik erachter dat zij allemaal met hetzelfde zaten en er ook niet uitkwamen. Dat gaf rust. Het is precies wat Hal hierboven schrijft over die pragmatische aanpak waar je op een gegeven moment vanzelf op uitkomt. Het is een niet te beantwoorden vraag omdat je elk referentiekader mist. En in de huidige maatschappij ga je de erkenning ook niet van buiten krijgen, 'onze' emancipatie loopt nog decennia achter op die van de LHB-hoek van de regenboog. Belangrijker is wat je van jezelf vindt en bij jezelf voelt.

Wat het lastig maakt, is dat je wel altijd met die buitenwereld te maken hebt. Zelfs als je uit de kast bent gekomen, word je er nog dagelijks in teruggeduwd - en dat voelt niet altijd fijn. De ene optie is het dan maar weer compleet wegdrukken (zoals ik 30 jaar lang heb gedaan), de andere optie is om je gevoel in al zijn onduidelijkheid en onvolledigheid te erkennen en te omarmen en vervolgens plekken, situaties en tijdstippen in je leven te creëren waarin je zo dicht mogelijk je 'werkelijke zelf' kunt benaderen.

En wat Maartje ook zegt (heel mooi geformuleerd): probeer zo veel mogelijk in en-en te denken in plaats van of-of. Ikzelf zit in een mannenlichaam en hou van een boel dingen die in de maatschappij als 'mannelijk' en 'stoer' worden gezien. En dan val ik ook nog 'gewoon' op vrouwen. Een echte kerel, zou je zeggen. Eh ja, óók. Maar ik ben ook graag vriendinnetjes met mijn vriendinnetjes. (Waarop je zou kunnen zeggen: waarom zouden mannen niet vriendschappelijk met vrouwen kunnen omgaan?) Ik heb geen stoer lang haar, maar (voor mij) meisjesachtig lang haar. (Waarbij je ook weer de vraag kunt stellen: waarom zou lang haar eigenlijk meisjesachtig zijn?) Enzovoort. Overal is wel wat tegenin te brengen, zeker omdat er zo veel aan sociale conventies is opgehangen. En toch: soms, als ik heel dicht bij mijn kerngevoel zit en mijn ogen sluit, voelt het alsof ik een (half) vrouwenlichaam heb. En in verhalen en films identificeer ik me vaak eerder met het meisje dan met de jongen.

Voor mij is het allemaal okee: het hoort bij mijn gevoel dat ik allebei ben (of kan zijn) of ertussenin zit. Daar de bewijsvoering bij zoeken, is enorm moeilijk. Want ook al geloof ik wel in de biologische verschillen tussen man en vrouw, wát die dan precies zijn zou ik niet weten. Want zo veel van wat voor ons 'mannelijkheid' en 'vrouwelijkheid' is zit in onze maatschappij ingebakken en kan in een andere maatschappij weer anders zijn. Dat maakt voorbeelden erbij halen zo lastig: ik voel me vrouwelijk of mannelijk, want kijk eens naar dit of dat gedrag van mij. Ik kies nu daarom nergens meer voor als vorm van 'genderexpressie', maar gewoon omdat het bij me past. Dus als jij blij wordt van een dikke kabeltrui met nagellak, gewoon doen...
Daan_3
Berichten: 142
Lid geworden op: 27 dec 2022, 21:06
Gender: Non-binair
Voornaamwoorden: die/hen/hij

Re: Hoe weet ik nou echt wie ik ben?

Bericht door Daan_3 »

Pff herkenbaar. Ik voel me geen van beide, ik heb er eigenlijk nooit echt een specifiek gevoel bij gehad. Ik wilde vroeger vooral geen jurken aan doen, en lang haar was ik snel beu. De laatste jaren werd ik er wel steeds minder blij van dat ik vaak nog als vrouw gezien word. Misschien is het daarom ook dat ik me steeds meer "mannelijk" kleed. Ik voel me ook gewoon veel meer mezelf in een spijkerbroek en een trui.

Dat is dan ook uiteindelijk het belangrijkste. Dat je jezelf prettig voelt in wat je draagt/doet/etc. Helaas moet daar in de huidige maatschappij vaak een labeltje aan, maar dat kun je ook gewoon weglaten. Jij bent jezelf, en dat is goed.
GabeTheUnknown
Berichten: 14
Lid geworden op: 23 mar 2023, 14:48
Gender: Non-binair
Voornaamwoorden: hen/hun, die/diens
Contacteer:

Re: Hoe weet ik nou echt wie ik ben?

Bericht door GabeTheUnknown »

NNB schreef: 28 mar 2023, 13:21 Dat is ook wel echt de hamvraag voor non-binairen die je daar stelt! En misschien krijg je er wel nooit antwoord op... Althans, niet in de zin van 'zo ziet mijn hokje eruit'.

Ik heb ook lang met die wezensvraag geworsteld, maar door contact met andere non-binairen (heel belangrijk!) kwam ik erachter dat zij allemaal met hetzelfde zaten en er ook niet uitkwamen. Dat gaf rust. Het is precies wat Hal hierboven schrijft over die pragmatische aanpak waar je op een gegeven moment vanzelf op uitkomt. Het is een niet te beantwoorden vraag omdat je elk referentiekader mist. En in de huidige maatschappij ga je de erkenning ook niet van buiten krijgen, 'onze' emancipatie loopt nog decennia achter op die van de LHB-hoek van de regenboog. Belangrijker is wat je van jezelf vindt en bij jezelf voelt.

Wat het lastig maakt, is dat je wel altijd met die buitenwereld te maken hebt. Zelfs als je uit de kast bent gekomen, word je er nog dagelijks in teruggeduwd - en dat voelt niet altijd fijn. De ene optie is het dan maar weer compleet wegdrukken (zoals ik 30 jaar lang heb gedaan), de andere optie is om je gevoel in al zijn onduidelijkheid en onvolledigheid te erkennen en te omarmen en vervolgens plekken, situaties en tijdstippen in je leven te creëren waarin je zo dicht mogelijk je 'werkelijke zelf' kunt benaderen.

En wat Maartje ook zegt (heel mooi geformuleerd): probeer zo veel mogelijk in en-en te denken in plaats van of-of. Ikzelf zit in een mannenlichaam en hou van een boel dingen die in de maatschappij als 'mannelijk' en 'stoer' worden gezien. En dan val ik ook nog 'gewoon' op vrouwen. Een echte kerel, zou je zeggen. Eh ja, óók. Maar ik ben ook graag vriendinnetjes met mijn vriendinnetjes. (Waarop je zou kunnen zeggen: waarom zouden mannen niet vriendschappelijk met vrouwen kunnen omgaan?) Ik heb geen stoer lang haar, maar (voor mij) meisjesachtig lang haar. (Waarbij je ook weer de vraag kunt stellen: waarom zou lang haar eigenlijk meisjesachtig zijn?) Enzovoort. Overal is wel wat tegenin te brengen, zeker omdat er zo veel aan sociale conventies is opgehangen. En toch: soms, als ik heel dicht bij mijn kerngevoel zit en mijn ogen sluit, voelt het alsof ik een (half) vrouwenlichaam heb. En in verhalen en films identificeer ik me vaak eerder met het meisje dan met de jongen.

Voor mij is het allemaal okee: het hoort bij mijn gevoel dat ik allebei ben (of kan zijn) of ertussenin zit. Daar de bewijsvoering bij zoeken, is enorm moeilijk. Want ook al geloof ik wel in de biologische verschillen tussen man en vrouw, wát die dan precies zijn zou ik niet weten. Want zo veel van wat voor ons 'mannelijkheid' en 'vrouwelijkheid' is zit in onze maatschappij ingebakken en kan in een andere maatschappij weer anders zijn. Dat maakt voorbeelden erbij halen zo lastig: ik voel me vrouwelijk of mannelijk, want kijk eens naar dit of dat gedrag van mij. Ik kies nu daarom nergens meer voor als vorm van 'genderexpressie', maar gewoon omdat het bij me past. Dus als jij blij wordt van een dikke kabeltrui met nagellak, gewoon doen...
Dit bericht geeft me ook wel enigszins rust, en sowieso alle antwoorden op mijn vraag. Mijn doel was ook sparren eigenlijk hihi. Ik bevind me steeds meer in veilige queer communities waar ik steeds meer kan praten over mijn gevoel als non binair persoon, maar ik heb op dagelijkse basis zo veel te maken met cismensen/binariteit. Wanneer iemand in een queer community me meid noemt dan vind ik dat prima, maar o wee als iemand buiten die community me aanspreekt als vrouw. Dan krijg ik echt een vecht reactie. Daarin valt nog veel te behalen in mijn ontwikkeling/genderontdekking. Het is allemaal nog heel vers in de ontwikkeling en soms heb ik het gevoel dat ik het moet verdedigen. Als ik makeup zou dragen dan zou ik aangesproken worden met vrouw, en op 1 of andere manier ben ik daar nog heel erg allergisch voor.

Van binnen voel ik me gewoon mijzelf, en zoals jij ook zegt, daarin zou ik kunnen denken dat ik in een vrouwenlichaam zit, en ik heb veel vrouwelijke eigenschappen, maar ik kleed me dan ineens als 'man' binair gezien.

Het lijkt allemaal lastiger dan het is natuurlijk. Ik denk in hokjes die het voor anderen makkelijker maken om mij te begrijpen, en vergeet mijzelf hierbij te betrekken. Bizar als je er zo over nadenkt. Maar wel heel reëel als je nagaat hoe weinig er nog maar bekend is/bespreekbaar is op gebied van 'buiten de binariteit omgaan'.
I saw the future, I did, and in it I was alive ~Neil Hilborn, The Future
Plaats reactie