Trans-zijn ... hoe voelt dat nu?

[janine2363]

Geen spelfout, wel woordspeling. Wat het nog wat leuker maakt is dat ik indertijd de suggestie had gegeven om deze rubriek aan te maken om een anderen een kijkje van buiten naar binnen te geven. Nu, best wat jaar later, kom ik hier eens terug, lees wat van de berichtjes en realiseer mij dat voor mijn gevoel ik nu buiten sta, en naar binnen kijk. Dat is natuurlijk om blij van te worden, want als ik nu iets zou schrijven dan kan ik dus misschien anderen dus een kijkje van binnen naar buiten geven. Vandaar het: "hoe voelt het -nu-"

Vorige maand mijn verjaardag gevierd. 54 alweer, ik vier niet vaak mijn verjaardag. Mijn Lief was er, haar broers, vrienden en vriendinnen van mij. De meeste van lang geleden, toen ik in Delft studeerde. Zij kennen mij op 2 manieren en toch ben en blijf ik een en dezelfde vriendin voor hen. Ik ben gewoon heel blij dat ze er waren.

Mijn kinderen waren er ook, nu al bijna volwassen, en oh, wat hou ik van hen, en oh, wat zien ze mij graag. Zij kennen mij -echt- want ik ben een onlosmakelijk deel van hun leven. Zoals zij mij kennen, dat is van hen, niet van mij, hun vrijheid. Net als dat zoals ik hen ken, van mij is en niet van hen. Dat maakt het 'mevrouw Papa' is aan wie zij hun liefde gunnen. Ik zou het niet anders willen.

Voor mijn verjaardag, nog wat wezen shoppen, om iets leuks/nieuws om aan te trekken te hebben. Het was nog solden, dus samen met het Lief op "winkel plunder tocht". We waren druk aan het rondkijken in 'n winkel toen er een dame naast mij kwam staan met een super mooie blouse aan. Ik kon mij niet inhouden dus ik zei: "Hey, in welk rekje heb je die gevonden?". Ze lachte: "Uhm, in de winkel aan de overkant". Dus zoeffff, weg waren we en yessss!!! er was er nog een in mijn maat. Passen dus en ... perfekt! Ik blij, Lief zo mogelijk nog veel blijer: "Je bent knap" zeiden haar ogen. Het doet echt goed om je gewoon mooi te kunnen voelen.

Het is niet altijd feest; Het zijn drukke dagen op het werk, ik ben systeem software architecte bij een nogal grote afdeling, en volgende week is de planning voor hetvolgende kwartaal (program increment voor de (on)gelukkigen in software ontwikkeling). Dus ik ben verantwoordelijk om met de 160 mensen uit alle hoeken, streken en culturen van de wereld het technische ontwerp te bedenken en te realiseren. Mijn collega's zijn niet schuw om te laten merken dat ze mij waarderen en respecteren, niet enkel voor mijn technisch inzicht, nee eigenlijk nog eerder voor hoe ik ben als mens. Ik denk dat ze graag met mij werken, omdat ze voelen dat ik om hen geef, zelfs een beetje voor ze wil zorgen. Dat zorgen, dat is echt wel wat mij "mij" maakt. Wat een geluk dus, dat ik koos om mijzelf te zijn, anders had ik dat niet zo kunnen doen.

Maar na de planning drukte; Over een paar weken een afspraak op het gemeente huis. Ik heb mijn Lief gevraagd of ze met mij wil trouwen. Ik kan wel schrijven wat ze zei, want ze zei "Ja !",. Maar waar woorden tekort schieten, en het dus onbeschreven blijft, is hoe ze naar mij keek toen ze "Ja !" zei. Zoveel liefde, zoveel blijheid. Zo'n ongelofelijk goed gevoel om je geliefd te voelen.

Ben ik als eender welk ander mens? Ja en nee, ben ik (on)herkenbaar als ender welke andere vrouw? Ja en nee. Doet dat er toe? Ja en nee. Mensen zien mij voor wie ik ben in alle mogelijke opzichten, want ik ben ik en ik ben blij dat dat zo is.

[emmy]

ik voel me trans , maar dat wil niet zeggen dat ik trans ben
ik ben als man geboren , maar ik denk en voel me vrouw, tipisch gevalletje van in het verkeerde lichaam geboren zijn
in mijn vrij tijd kleed ik me ook zoveel mogelijk als vrouw

[Mareijn]

Wat een mooi verhaal Janine, super fijn dat je je zo happy voelt en omringd wordt met liefde!

[RoosRoos]

Mooi verhaal. Ik schoot zelfs even vol bij het stukje over de blik in de ogen van je lief bij je huwelijksaanzoek...
Groetjes en ik wens je een heel fijn en gelukkig huwelijk toe.
Groetjes Roos