Hoi

[Mischa]

Even van me af schrijven, weet niet precies welk topic ik het beste kan gebruiken eigenlijk. (Sorry)

Ik merk dat ik al een poos weer erg aan het zoeken ben .. naar mezelf en hoe ik mezelf in het dagelijks leven wil kleden/gedragen/voorstellen.
Ik ben vrouw .. maar voel me zo helemaal niet..voor mij al verwarrend genoeg..t onbegrip vind ik ook behoorlijk frustrerend soms .. als er iemand eens achter vraagt..heb vaak genoeg het gevoel niet begrepen te voelen en dat is lastig..
Ik voel me geen vrouw..ook geen man .. soms beide..soms juist geen van beide .. verwarrend is het gewoon heel erg.

Hoe kan ik hier het beste mee om gaan in het dagelijks leven?
Hoe kan ik ooit mezelf (leren) accepteren zoals ik ben?

[Jeste]

Afgaande op wat je schreef in je introductie ben je er inderdaad al echt heel lang mee bezig. Eigenlijk al je hele leven. In eerste instantie wilde ik schrijven dat het iets is dat zich langzaam ontwikkeld. Worden wie je werkelijk bent kan langzaam gaan. Het heeft dus echter geen zin om een advies in die richting te geven.
Begrijp ik het goed? Is het moeilijk voor jouzelf om te bepalen wat je wil op gendergebied, maar ook moeilijk voor anderen, omdat er voor hen genderonduidelijkheid is? Dus twee dingen die bij elkaar komen. Met dat laatste wordt jij dan weer geconfronteerd door rare vragen van anderen.

[Jeste]

Over jouw vraag was ik nog verder aan het nadenken. Daarom schrijf ik nog iets meer.

Voor jezelf kan je natuurlijk gewoonweg de dingen doen zoals jij ze wil doen en je kan eruitzien zoals jij dat wil. Je niks aantrekken van gender en wat er stereotiep aan een bepaald gender is gekoppeld. Dat is eigenlijk vanzelfsprekend.
Maar dan zijn er dus ook nog anderen, want er zijn nou eenmaal (gelukkig maar) meer mensen op de wereld.
Je kan proberen om het eerlijke verhaal te vertellen tegen de mensen die het vreemd vinden hoe jij bent. Daarbij kan er zich wel een moeilijkheid voordoen. Namelijk dat het niet begrepen wordt. Daarop kom ik straks terug. Eerst over wat je kunnen uitleggen.

Als je duidelijk merkt dat iemand vragen heeft over hoe jij bent, dan kan je simpelweg zeggen dat je het onbelangrijk vind om vrouw of man te zijn en dat je leeft zoals je dat zelf wil. Omdat je je daar goed bij voelt. Het is daarbij wel belangrijk om gelijk uit te leggen dat je begrijpt dat het voor de meeste mensen zo is dat ze zich goed voelen met dat ze een vrouw zijn of een man. Dat de meeste mensen die vrouw zijn graag de dingen doen die bij vrouwen horen en dat de meeste mensen die man zijn graag dingen doen die mij mannen horen.
Dat laatste is belangrijk om duidelijk te maken dat je er begrip voor hebt dat er voor de meeste mensen verschillen zijn tussen vrouwen en mannen. Dat je het ook goed vind dat er mensen zijn die volgens de norm leven. Om te voorkomen dat mensen denken dat je ze iets op wil dringen.

De moeilijkheid kan echter zijn dat mensen het gewoonweg niet begrijpen. Man en vrouw, en de stereotiepen die daarbij horen, zijn zo vanzelfsprekend voor de meeste mensen.
Sommige dingen zitten diep ingesleten in de emotie van mensen, waardoor het uitermate moeilijk is om daar alleen al een klein beetje over na te laten denken.
Dat geldt ook voor heel veel andere dingen. Veel dingen doen we gewoonweg omdat we het doen. Omdat we het (vrijwel) allemaal doen. We vinden het vrijwel (allemaal) belangrijk dat andere mensen hetzelfde denken en doen. Daar denken we niet over na. Wanneer we dan toch wel tot nadenken aangezet worden begrijpen we er vrijwel allemaal niets van.

Om even een voorbeeld te geven van hoeveel waarde we er (bijna allemaal) aan hechten dat de ander meedoet met hoe het cultureel maatschappelijk bepaald is: Geef eens iemand geen hand bij een begroeting of kennismaking. Dan zal er een grote verbazing zijn. Degene die de hand uitsteekt gaat er vanzelfsprekend vanuit dat de ander daar in meegaat. Dat die ander meedoet. Doet die ander dat niet, dan is diegene een spelbreker. Ook al is degene die niet meedoet aan het cultureel maatschappelijk bepaalde ritueel evengoed vriendelijk.

We zouden er eens in het algemeen vanaf moeten dat we er automatisch vanuit gaan dat we allemaal zo'n beetje het hetzelfde zijn. We kunnen het toch ook goed vinden dat we verschillend zijn en het accepteren dat er a-synchroniteit is. Voor een diversere samenleving. Dat zou voor begrip voor genderdiversiteit ook een grote vooruitgang zijn.