Interview met Jos Megens, genderteam VUmc

Pas ik nou in een hokje of niet?
Raisa
Berichten: 1211
Lid geworden op: 29 mar 2012, 20:57

Interview met Jos Megens, genderteam VUmc

Bericht door Raisa »

Dit was al eens op het oude forum geplaatst, omdat ik het een leeuk en informatief stuk vind zet ik het hier weer neer:

Interview met Dhr. Jos Megens, coördinator Genderteam VUmc. 11 november 2011

Wanneer en hoe bent u voor het eerst in aanraking gekomen met genderdysforie?
Dat was in 1970. Ik studeerde medicijnen en ik had m'n doctoraal gedaan voor m'n geneeskunde. Vroeger kon je daarna direct coschappen gaan lopen, maar dat kon je ook een beetje uitstellen. Ik stelde het uit, want ik wilde geld verdienen. Daarvoor ben ik naar Randstad gegaan, op het Leidseplein. Daar werd me verteld dat ik maar eens bij het VU ziekenhuis moest gaan kijken, want daar behandelden ze transseksuele mensen. Ik had er toen nog nooit van gehoord.
De poli waar ik die dinsdagmiddag aan kwam zetten was erg klein, de toenmalige jonge dokter (Koor?) die later professor zou worden zei dat ik moest kijken of het misschien wat voor mij was. Twee uitzendkrachten waren mij al voor geweest en die vonden het helemaal niks.
Je moet je wel voorstellen dat zich dit 40 jaar geleden afspeelde, een totaal andere tijd. Het was toen zelfs nog zo dat je niet verkleed naar buiten mocht lopen, als man zijnde. Ik weet nog goed dat er drie dames op de poli kwamen. De dames werden toentertijd in Engeland geopereerd, en deze drie kwamen postoperatief bij ons binnen gestrompeld. De hele polikliniek was een beetje lacherig. “Goh, wat zien we nou toch komen!” Even later kreeg ik een gesprek met een van die vrouwen, en die vrouw begon zo te huilen. Ze zei dat ze vroeger jarenlang directeur van een bank geweest was, maar ontslagen werd omdat ze dit proces inging. Ze had haar vrouw verloren, haar kinderen verloren, geen geld meer. Maar ze kon niet anders. Want transseksualiteit is geen keuze. Je staat niet 's morgens op besluit het. En ik werd zo ontroerd door haar, dat ik daar op de polikliniek bleef werken. Ik heb ook wat coschappen gelopen, maar ben toch weer steeds bij die polikliniek beland en heb die toen samen met andere mensen echt opgericht. Dat is mijn hele geschiedenis. Puur door het in contact komen met een transseksueel die mij me deed beseffen wat een leed het kan veroorzaken.

Wat vindt u van de acceptatie van genderdysforie in de Nederlandse maatschappij?
Nou, je hebt genderdysforie en genderdysforie. Mensen die met genderdysforie naar het VU medisch centrum toe komen kunnen een behandeling krijgen, dat is vergeleken met andere landen heel goed geregeld. Maar zes weken geleden waren wij bijvoorbeeld in Atlanta, naar het wereldcongres transseksualiteit. Dat is het toch even wat anders: daar moeten ze zelf voor de behandeling betalen. Dus, medisch gezien, is het qua behandeling hier allemaal wel goed geregeld. Maar aan de andere kant; het is stukken meer geaccepteerd dan vroeger, dat wel. Maar er is nog steeds sprake van de typisch Nederlandse instelling: 'alles kan, alles mag. als het mijn buurman maar niet is.' Mensen vinden dat alles kan, zolang ze er zelf maar geen last van hebben en het niet te dichtbij komt. Maar het is al heel erg verbeterd sinds de tijd dat ik hier begon. Ik ben ik weet niet hoe vaak op televisie geweest met al die shows van Catherine Keijl(?!), van die praatshows. En dan gingen er transseksuelen mee. Die waren dan verkleed, want ze durfden niet. Dus zaten ze daar helemaal met pruiken en brillen. Dat is nu niet meer nodig, je kunt tegenwoordig gerust zonder pruik of bril op tv zeggen dat je transseksueel bent.

Denkt u dat de aandacht die er de laatste tijd in de media aan wordt besteed de acceptatie bevorderd?

Ja hoor, die acceptatie is zeker aan het verbeteren. Er is een begin. Vroeger kwamen we dus van het ene op het andere moment steeds in de krant, op televisie en op de radio. Wat we op dit moment zien is dat de media zich voornamelijk richt op de jongeren. Dat van de oudere transseksueel weet men nu wel. Wie ook heel veel gedaan heeft voor de acceptatie van transseksualiteit -je kunt het geloven of niet- dat is Kelly. Die in Big Brother gespeeld heeft. Iedereen sprak erover, het was een programma waar enorm veel mensen naar keken. Opeens was daar Kelly op tv, ze lag met een man in bed. En Kelly was een lekker ding, een mooie vrouw. Alles erop en eraan. En op een gegeven moment vertelde ze dat ze transseksueel was. Nou, toen wist iedereen het te vinden. “Ze heeft wel erg lange benen.” Maar er is toen wel heel veel over transseksualiteit gesproken.

Merkt u dat cultuur, religie en opleidingsniveau een grote rol spelen bij de acceptatie?
Heel veel transseksuelen zijn dan misschien wel gedoopt, maar ze doen er helemaal niets meer aan. Ik heb wel eens met een transseksueel gesproken en die zei: “die daarboven hè, God had gewoon moeten zorgen dat ik niet in het verkeerde lichaam geboren was.” En culturen? We zien hier alle culturen, wat je wel zal kunnen zeggen is dat tussen die culturen flink wat verschillen zijn. Neem nou de Thaise cultuur; we hebben hier natuurlijk ook wat dames uit Thailand. Daar is het allemaal iets gemakkelijker, iets meer geaccepteerd, Boeddha is ook wat 'easier' dan Jezus Christus. Ik weet zelf nog wel dat op bepaalde middelbare scholen in Bangkok een bepaald toilet is voor de Katoey. Zo heet dat daar, dat zijn de mensen die als 't verkeerde geslacht geboren zijn. En in India heb je ook wat van die kasten, de zogenaamde Hijras, die er ook wat soepeler tegenover staan. En hier in 't westen? Ja, de acceptatie in Nederland is wat meer dan in andere landen, maar ik denk dat bepaalde groeperingen in Azië er toch wat meer voor open staan dan het westen. We hebben hier op de polikliniek trouwens ook mensen uit Zuid-Amerika. Daar heerst een Rooms katholieke cultuur. En de paus zegt dat het allemaal niet mag. Er komen hier op de poli ook nog een aantal mensen uit Iran en Irak die gevlucht zijn. We hebben hier nu ongeveer zo'n 60 asielzoekers. Vorige week kregen we twee hele nieuwe groepen met daarin een jongen uit Palestina. Hij was helemaal gevlucht. Een hele vrouwelijke jongen, die graag een vrouw worden. Omdat hij zo vrouwelijk is, is hij al heel vaak verkracht. Allemaal ellende. En ook een hele vrouwelijke jongen uit Mongolië. Als je dan met zo iemand praat. Die jongen uit Palestina, die heeft bijvoorbeeld geen geld. Dus ging hij met een vrachtwagenchauffeur mee voor wat seks in de auto en dan mocht hij weer een stuk verder. Zo is hij uiteindelijk hier aangekomen. Maar dan moet je niet denken dat Nederland gelijk ideaal is, want hij zal nu dan wel in een asielzoekerscentrum zitten. Hij had geen papieren en moest er dus eigenlijk uit, maar dan proberen wij de minister en de rechter te overtuigen met brieven, zodat hij toch bij ons behandeld kan worden. Ik hoop dat hij mag blijven.

Merkt u verschil in acceptatie tussen transmannen en transvrouwen?
Ja, daar kan ik je een heel mooi voorbeeld van geven. De portier van de poli zegt wel eens tegen mij “Jos, wat heb jij 't vandaag druk gehad!” En dat terwijl ik die portier de hele dag niet heb gezien. Dit komt natuurlijk omdat transvrouwen, die vallen veel meer op. Zeker die oudere transvrouwen, dat zijn grote vrouwen, die hebben allemaal testosteron gehad, zijn vaak kalend, hebben een zware stem. En dat moet allemaal weggepoetst worden. Een vrouw heeft een hogere stem, dus ze moeten naar logopedie, ze moeten een pruik. Die baard moet ook weggepoetst worden natuurlijk. En de maatschappij let veel meer op vrouwen. Mannen mogen klein, dik, dun, kaal en alles zijn, maar vrouwen? Ho maar. De hele maatschappij is zo ingesteld. Kijk maar naar reclames; vrouwen moeten er allemaal mooi en leuk uitzien. Transseksuele vrouwen zijn vaak grote vrouwen, grote vrouwen vallen ook op. Dus ja, transvrouwen hebben het veel moeilijker in de maatschappij. Je kunt hier 20 jongens neerzetten, allemaal vrouw-man transseksuele jongens, waarvan iedereen zal zeggen 'wat een lekker ding'. Waar helemaal niets aan te zien valt. Ja, het is veel makkelijker. Mannelijke hormonen hebben veel meer invloed op een vrouwenlichaam, dan vrouwelijke hormonen op een mannenlichaam. Jongens krijgen door de hormonen een zwaardere stem, baardgroei, meer spieren. Operatief gezien is het natuurlijk weer wat moeilijker. Het is eenvoudiger om een vaginaplastiek te creëren dan een phalloplastiek. Dat verschil is er wel. En aan de andere kant hebben we 2,5 keer zo veel man-vrouw transseksuelen, als vrouw-man transseksuelen. Dus als je over transseksualiteit praat, zal vrijwel iedereen denken dat het over een man-vrouw transseksueel gaat. Weinig mensen zullen zich bedenken dat er ook nog vrouwen zijn die graag een man willen worden.

En als ze puberteitsremmers gehad hebben en dus niet door hun 'oorspronkelijke' puberteit zijn gegaan, denkt u dat er dan nog een verschil is?
Nee, dan is het zo veel minder. De meisjes die puberteitsremmers krijgen, die geboren zijn als jongens, die worden geremd in hun groei. Zij krijgen dan niet die effecten van testosteron mee. Je kent dat boek zeker wel, van al die transseksuele jongeren? Ik zal het zo even pakken. (genderjongeren, red.)

Er worden hier in het VU ziekenhuis natuurlijk heleboel onderzoeken gedaan naar de effecten op lange termijn en dergelijke, welke dingen worden er op dit moment onderzocht?
Op dit moment kijken we bij de volwassenen vooral naar de effecten van hormonen op botten en de algemene gezondheid. We zijn alle transseksuele dames aan het interviewen die geopereerd zijn in de jaren '70 en '80. Die van de vorige eeuw. Hoe het lichamelijk met ze gaat en, nog belangrijker, wat de behandeling nou eigenlijk opgeleverd heeft. Ben je er gelukkig van geworden? Daar gaat het om. En het is geen keus, als je transseksueel bent en in het verkeerde lichaam geboren, dan moet je wel. Je hebt geen andere keus. Je kunt alles proberen, maar dat gevoel gaat nooit weg. Nou, dan laat je je aanpassen, krijg je een behandeling. Maar is het nou juist geweest? Ben je er nou gelukkig van geworden? Nou, dat onderzoeken wij dus. Maar waar we de laatste tijd voornamelijk onderzoek naar doen? Dat zijn de kinderen, de jeugd. Dat is natuurlijk mooi onderzoeksmateriaal. Ik heb hier ook een blaadje liggen, Ad Valvas, van de universiteit. Daar staat ook een deel in over het hersenonderzoek dat we hier doen bij de jongeren.

Bent u van mening dat de puberteit het juiste moment is voor transitie?

Absoluut. Als je ziet hoe veel gelukkiger ze worden, en hoeveel minder ellende ze hebben. En dat allemaal omdat ze vroeger begonnen zijn. Ik heb ook heel veel voorbeelden. Als je met wat oudere transseksuelen praat, die hebben nooit het leuke van de puberteit gehad, die hebben alleen maar ellende gehad in die tijd. Die hebben zich afgesloten voor seksualiteit. De meeste transseksuelen zijn een beetje aseksueel, voordat ze aan de aan de behandeling begonnen zijn. Die hebben de seks zo gehaat, want niemand moest aan hun lichaam komen. Dat was zo erg. Hoe sneller je begint, na een goede diagnose, hoe beter het voor de cliënt is. Van de week hadden we een meneer van 79. En die man die had heel z'n leven zijn vrouw verzorgd. Die vrouw was lang ziek en zat in een rolstoel en hij durfde niet hierheen te komen. Als die vrouw dan weg was, verkleedde hij zich. Hij vertelde me dat hij dan op de bank zat met een kopje thee en de Margriet of de Libelle. En dan kwam zij weer thuis en moest hij alles weer snel weg doen. Hij wilde haar niet in de steek laten. En op een gegeven moment kwam hij hier. Die behandeling.. hij hoefde geen vaginaplastiek meer, want dat kan niet. Maar hij wilde wel hormonen. En als je dan met die man praat.. wat een ellende! En wat een leed die man al die jaren heeft doorstaan. En maar verdrukken en verdrukken en die vrouw geen pijn willen doen. Ze wist het niet. Ongetwijfeld heeft ze natuurlijk wel haar vermoedens gehad, dat moet wel. Maar ze praatten er niet over, het was zo'n ouderwets gezin. Maar, hoe vroeger je begint, hoe beter het dus is. Hoe minder je weg hoeft te poetsen. En des te gemakkelijker het ook allemaal gaat. Het lichaam is gezonder en kan meer hebben; operatief zal het allemaal veel beter gaan, sneller genezen; allemaal voordelen.

Werd het vroeger vaak bestempeld als homoseksualiteit?
Ja, vroeger had je dan het oude regeltje: Je had hetero, bi, homo en het ergste zou dan transseksualiteit zijn. Een transseksueel was dan eigenlijk een doorgeschoten homo. En dat terwijl het er helemaal niets mee te maken heeft, want in onze groep jongens, vooral mannen, hebben we jongens die hetero zijn, die bi zijn of homo. En in de vrouwengroep hebben we ook dames die lesbisch zijn, dus dat staat er helemaal los van. Ik weet nog dat toen ik hier begon, psychiaters nog mensen probeerde te genezen. Als je dan als man-vrouw transseksueel bij de psychiater kwam met 'ik voel me vrouw(elijk)' dan zei hij van 'we gooien er nog wat testosteron bij u in, je zult wel te weinig testosteron hebben'. Dat hielp totaal niet natuurlijk, ook de psychotherapie niet. Het is nu wel algemeen bekend dat je mensen met genderidentiteitsstoornis niet kunt genezen. Nee, dat is een kwestie van goed begeleiden en proberen te helpen om het lichaam aan te passen aan het gevoel wat iemand heeft.

Verwacht u dat de behandeling in de toekomst nog vergoed zal blijven worden?
Dat is een hele goede vraag. En dat weet ik niet. De minister is nu al zo aardig geweest om de borstvergroting bij de transseksuele vrouwen niet meer te vergoeden. Onder het mom van 'Biologische vrouwen krijgen het ook niet vergoed en de transseksuele vrouwen moeten we gelijkstellen'. En dat terwijl die oudere dames door de testosteron allemaal zo breed zijn dat die borsten vrijwel in het niet vallen. Er zijn nu ook hele discussies over wat er bijvoorbeeld bij de jongens bijvoorbeeld niet vergoed wordt. Wanneer als je een penisoperatie ondergaat, een phalloplastiek, met huid van de onderarm of het onderbeen, dan heb je een hele mooie penis, kun je staand plassen, maar die wordt niet stijf. Dus als je seks wilt, dan moet er een implantaat in. En dan zegt de minister “ja, we vergoeden ook geen viagra voor biologische mannen.” Dus we moeten erop blijven hameren dat ze dingen blijven vergoeden. Nu is het vergeleken met andere landen gunstig, Nederland vergoedt nog steeds het meeste van de behandeling. Bijna alles wordt vergoed, behalve de borstvergroting en de implantaten bij de jongens.

Waar komen de hormonen eigenlijk vandaan?
Allemaal chemisch, uit de fabriek. Vroeger had je Premarin, dat werd gemaakt van de urine van zwangere paarden. Nu wordt het allemaal chemisch gemaakt. Die hormonen worden overigens niet alleen voor transseksuelen gemaakt, ook voor bijvoorbeeld mannen met een hormoontekort.

Denkt u dat het bij kinderen eerder opgemerkt wordt als een jongen een meisje wil worden dan wanneer een meisje een jongen wil worden?

Bij de volwassenen is het zo dat we meer vrouwen hebben dan mannen, bij de kinderen is het ongeveer gelijk. Misschien kunnen vrouwen er vaker nog wel mee leven. Vrouwen kunnen zich natuurlijk veel makkelijker als man gedragen. Als een vrouw een pak aantrekt is het stoer. Wanneer Linda de Mol een tv-show presenteert in pak, met een stropdas, dan is het stoer. Maar als Paul de Leeuw in een jurk staat, dan kan dat niet. Dus misschien is het makkelijker voor vrouwen, maar we weten het niet, we zitten zelf maar een beetje dingen in te vullen nu. Maar bij de jongeren is het aantal gelijk. De kinderen die van jongen naar meisje gaan zie je toch even veel.
Ik denk ook niet dat de maatschappij in een hokje drukt. Men zegt dat wel eens. In Atlanta ook, daar waren van die groepen die zeiden dat de maatschappij ervoor zorgt dat je hier naar het VU ziekenhuis komt. Dat je volgens de maatschappij man òf vrouw moet zijn, dat is geen keuze. Daarom kiezen sommige mensen dan maar gedwongen; maar ik denk niet dat het zo is. De meeste van onze patiënten zeggen dat ze hun lichaam zelfs op een onbewoond eiland zouden haten. Dat ze het niet voor de buitenwereld en de omgeving doen. Dat het echt hun gevoel is.

Maar er zijn ook mensen die het idee hebben dat ze ertussenin zitten, dat ze man noch vrouw zijn?
Goede vraag, ja. Dat heten dan transgenderisten, hier in Nederland. In Amerika en de andere talen is alles 'transgender'. Dus ja, dat is een hele goede vraag. Geloof ik daar in? Ja ik geloof daar in, ik geloof dat een aantal mensen daar dus tussenin zitten. Ik denk dat dat aantal veel minder is dan je denkt. Vroeger had je het Jongensuur, dat was een groep vrouw-mannen die al die behandelingen niet wilden. Die het ook allemaal niet precies wisten. Die groep bestaat nu volgens mij nog steeds. (Dat klopt, red.) Alle jongens die 't hebben opgericht zijn nu helemaal behandeld en hebben allemaal een penis. Vaak denk ik dat het een tussenfase is, omdat je 't niet wíl, of dat je het niet weet. Zeker in Amerika is die groep natuurlijk vergroot, daar hebben ze geen geld om de behandeling te ondergaan. Ik geef zo nu een dan een college, ook vorig jaar. School For International Training. Drie keer per jaar komen er dan zo'n 30 Amerikanen hier alle facetten van Nederland op sociaal gebied onderzoeken en beschrijven. Ook op gebied van transseksualiteit. En er was zo'n jochie, zo'n transgenderqueer jochie; die ging mij interviewen. En die was 'political' en hij was voor de demonstraties. En ik raak mensen graag aan, dus ik raakte die jongen zijn schouder aan, en ik merkte dat hij z'n borsten helemaal afgebonden had met zo'n strak hesje. En daar begon ik over. Toen begon hij bijna te huilen, want hij woonde met vier van die jongens in Amerika in een appartementje en één jongen had van de psychiater dan hormonen gekregen. Want zíjn vader kon 't betalen. En die vier hadden dan 's ochtends zo'n hormoonzakje, waarvan ik er hier honderd heb liggen. En die knipten ze dan doormidden en ieder kreeg dan een vierde. Hij vertelde dat hij geen geld had om z'n borsten weg te laten halen. En ik vroeg hem wat hij zou doen als hij in Nederland zou wonen. “Ja, dan had ik natuurlijk allang die behandeling ondergaan. Dan had ik hopelijk een vrouw gevonden, hopelijk een woning en had ik gewoon als man geleefd. Maar ik zit nu in de situatie kan-het-niet, ik heb geen geld!” En in Amerika zijn de rechten ook niet allemaal overal hetzelfde, het hangt een beetje af van de staat waarin je zit. Dus dat was een 'transgender person', maar in wezen zei hij dat als hij de mogelijkheden zou hebben hij wel van alles zou hebben gedaan. Dus ik denk dat niet iedereen daar echt er tussenin zit, de derde sekse, of hoe je 't ook wilt noemen. Ik denk dat het voor een aantal mensen tijdelijk is en dat het ook heel moeilijk is. We hebben hier op de polikliniek iemand en die wil dan 'het' genoemd worden. Nou, dat werkt voor geen meter. Bij Albert Heijn zal er niet om worden geroepen 'Kan 'het' naar de kassa komen?' Dat werkt niet. En hij is heel boos op die maatschappij dat dat niet kan. Maar hij heeft deels gelijk; waarom moet ik als ik een abonnement op de Libelle neem of op de Viva aankruisen of ik man of vrouw ben? Dat slaat toch totaal nergens op? Waarom moet er in het paspoort man of vrouw staan? In deze maatschappij is dat zo, dat kan je niet veranderen. Daar kan je dan boos op zijn, maar ik denk dat je beter je energie ergens anders in kunt stoppen. Niemand zal 'het' tegen je zeggen. Maar, ze zijn er absoluut hoor! Die hebben een moeilijk leven.

Wanneer zijn de termen 'transgender' en 'transseksueel' eigenlijk ontstaan?
Transseksueel was al in de zeventiger jaren, want toen ik hier begon hadden we het allemaal over transseksuelen, allemaal over transseksualiteit. Maar transseksualiteit is een raar woord. Het heeft natuurlijk niks met seksualiteit te maken. En die kreet van gender, genderdysforie, genderidentiteitsstoornis, die zijn allemaal door professor John Money uitgevonden. Dat was in de tweede helft van de zeventiger jaren. In Nederland gaat het nog steeds over transseksualiteit. We proberen wel over transgender te praten, maar het is nog steeds 'transseksueel', wat je ook maar doet. Het idfa-festival is er nu (International Documentary Festival Amsterdam, red.), en er wordt dan een film gepresenteerd, een première over vier dames, die geopereerd zijn in Casablanca. Toen mensen hier nog niet geopereerd konden worden gingen ze naar Casablanca. Naar Marokko ook hè, kun je je nu nauwelijks voorstellen. Daar zat een Franse gynaecoloog, met een kliniek in Casablanca. En dat was natuurlijk een andere tijd. En op een gegeven moment kwam de term 'transgender', maar het kost tijd. Wij proberen het allemaal over transgender te hebben, maar in de volksmond loop je met een 'ongebouwde'. Dat blijft. Maar het is een stom woord, het heeft niks met seks te maken. Mensen vinden het ook heel moeilijk voor te stellen dat er vrouw-man transseksuelen zijn die op mannen vallen. Ik heb wel eens gehoord dat iemand zei “Heb je al dat geld erin gestopt, val je op mannen verdorie. Als vrouw had ie toch veel makkelijker op mannen kunnen vallen?”

Heeft u hier ook wel eens te maken gehad met mensen die na de behandeling spijt hebben?
Ja, we hebben hier 4000 mensen behandeld, 1% heeft spijt. Dat wil zeggen dat 40 mensen in totaal spijt hebben van de behandeling. Dat zijn op dit moment 5 man-vrouw transseksuelen die weer helemaal terug zijn als man, de hele behandeling weer opnieuw. En één vrouw-man transseksueel die weer helemaal terug is als vrouw. Dan houden we dus nog 34 personen over, dat zijn allemaal man-vrouw transseksuelen die zeggen van “ja, spijt.. spijt ..van die behandeling heb ik niet zo veel spijt, maar ik durf niet naar buiten. Als ik dat van tevoren geweten had, dan weet ik niet of ik 't wel gedaan had.” Een mooi voorbeeld: een mevrouw die is behandeld toen ze in de 50 was geloof ik, woont in het zuiden des lands, en die heeft nog nooit haar kleinkinderen ontmoet. Dus wat ze doet, is één keer in de maand, dan gaat haar zoon bij de macro, zo'n grote winkel, om te winkelen. En dan gaat zij zo achter het vak staan en op die manier ziet ze haar kleinkinderen opgroeien. En die zegt “Ja, zal ik dan maar weer als man gaan leven? Dan kan ik opa voor ze zijn.” Dat is dan een soort spijtgevoel dat door sociale omstandigheden ontstaat. We proberen haar nu weer in contact te brengen met die zoon. Die wil natuurlijk weer niets van de VU hebben want wij hebben zijn vader van hem weggenomen. Dus bij die vier patiënten proberen we het nu weer in beetje in goede banen te leiden. En die anderen, die hebben zoiets van “We zien er niet uit, we zien er zo slecht uit.. als wij naar buiten komen worden we uitgelachen, worden we gepest. Dus we kleden ons een beetje ertussenin, maar thuis zijn we wel heel tevreden met het vrouwelijk lichaam dat we hebben.” Zo zie je maar weer dat het veel moeilijker is om acceptabele vrouw door het leven te gaan, dan als transman. En die vrouw-man die spijt had, die zei dat ze het gewoon nooit had moeten doen. Ze dacht dat een man worden het allemaal op zou lossen, maar ze had allerlei andere problemen. Dus de mensen die spijt hebben zijn allemaal mensen die op oudere leeftijd hier gekomen zijn. En we hebben nu een nieuw, speciaal programma voor boven de 50. Met daarin enorm veel vragenlijsten. Een extra vragenlijst, specifiek hierop gericht, om dit te voorkomen.

Worden er hier eigenlijk ook stembandoperaties uitgevoerd?
Ja, wij doen stembandoperaties. Dat is een operatie die onder plaatselijke verdoving gaat, nou dat is net als het stemmen van een gitaarsnaar. Er wordt een knoopje in gelegd, je moet dan wat zeggen. Vervolgens wordt het vastgezet en daarna geneest het. Dan heb je een stem die wel hoger is, maar zonder emoties. Dus moet je naar logopedie, want als je alleen maar hoog praat dan ben je net een piepende kraai. Dat is een heel gedoe hoor. Soms kunnen stembandoperaties gedaan worden, ja.

Zijn er nog negatieve effecten op 't lichaam door de 'lichaamsvreemde' hormonen?
Nee, we hebben onderzoek gedaan naar het ziek worden en de dood. Er blijkt dat de hormoonbehandeling een veilig behandelmethode is. Wanneer mensen met hormonen beginnen wordt hun eigen hormoonbalans even door elkaar gegooid. Je zult zien dat zeker de man-vrouwen wat depressief en huilerig zijn, zich niet helemaal lekker voelen. De testosteron is natuurlijk helemaal platgelegd. De jongens zullen in 't begin wat, tsja.. die krijgen natuurlijk een hoger libido, meer puistjes en meer 'hrrrrngg!' Je moet eraan wennen in het begin, maar dat is bij een 'normale' puberteit ook zo. Maar op langere termijn zie je dat de vrouwen een hoger risico op trombose hebben als ze oestrogenen gebruiken. En mannen zouden hogere kans op hart- en vaatziekten hebben, net als biologische mannen. Dat is allemaal minimaal, het valt binnen de range.
En je persoonlijkheid verandert niet. Wat wel verandert, en daar hebben we onderzoek naar gedaan, het taalgevoel wordt minder bij transmannen. Je kunt veel meer richting onderscheiden, en het exacte, het tellen en het rekenen, het wiskundige, dat verbetert. De dames, die krijgen dan juist weer meer taalgevoel. Wat jongens ook wel eens zeggen (het is allemaal moeilijk te onderzoeken) is dat ze niet meer kunnen huilen. En dat terwijl die dames in no time zitten te janken. Er moet geen film komen op de poli van 'I Love You So Much', want dan wordt het huilen geblazen. Maar de jongens kunnen veel moeilijker huilen dan vroeger, het kost ze meer moeite. Maar de persoonlijkheid, wie je in wezen bent, zal niet veranderen. Maar bepaalde dingen zoals ruimtelijk inzicht, dat zal door testosteron groter worden. Het is deels aanleg, maar testosteron heeft er zeker invloed op.

Homoseksualiteit wordt vaak minder geaccepteerd door mensen die zelf met homoseksuele gevoelens worstelen, denkt u dat transgenders ook minder geaccepteerd worden door mensen die bang zijn opeens 'homoseksueel' te zijn?

Ja, ik zal een voorbeeld noemen, als je dat bedoelt. Ik heb hier op de poli een jongen en die is door de hormonen nu een gewone, mooie jongen. En die is skileraar in Oostenrijk. Maar je weet hoe 't met skiën gaat, met de après-ski. Dus hij wordt helemaal omringd door vrouwen. Maar, hij heeft nog niks in zijn broek. Dus hij zal echt geen meisje mee naar bed nemen. Hij zal maar moeten wachten tot hij die penis heeft, zeg maar. Maar hij zal altijd iets uit moeten leggen. Het ziet er anders uit dan bij een biologische man. En een geconstrueerde vagina ziet er ook iets anders uit dan de vagina van een biologische vrouw, het is niet helemaal hetzelfde. Je zal altijd uit moeten leggen en zal altijd ergens een soort geheim moeten hebben. Dat is wel moeilijk zeker voor die jongere groep. Die oudere dames die bij mij komen, daar zie je het gewoon van als ze uit de tram komen stappen. Daarbij zal je toch zien dat het transseksuelen zijn, door die muren heen. De jongere groep daarentegen, die hebben allemaal een geheim. Die zien er goed uit daar zal je mee moeten copen in je leven. Das een van de moeilijkste dingen ervan.
Al die hormonen die operaties, als je een beetje goed bent met naald en draad kunnen wij ook opereren. En dat is het allemaal niet, dat komt allemaal wel, maar dat andere, het nieuwe leven waar je toch al lang in geboren bent maar het moet dan wel allemaal aangepast worden. Zoals van de week, toen had ik een transseksuele mevrouw en die wordt geopereerd over een week of zes. En die zegt dat haar leven dan gaat beginnen. Ik zeg “Mevrouw, u zit hier. Ik kan niet zien of u een penis heeft of een vagina, ik zie niet aan jou (naar ons toe wijzend, red.) of je een vagina of een penis hebt, en aan jou ook niet. Dat ziet de buitenwereld niet. Je moet niet meteen denken dat als je geopereerd bent er mannen om je heen dralen en het huis in de bergen meteen komt. Het leven verandert misschien voor jezelf enorm veel, maar voor de buitenwereld niet. En je zult het op een gegeven moment toch moeten vertellen. Je zal altijd een man en een vrouw met een geheim blijven, een man of vrouw met een transseksuele achtergrond. We kunnen hier niet van mannen vrouwen maken of van vrouwen mannen maken. Konden we dat maar! We kunnen alleen het lichaam een beetje aanpassen aan datgene wat er verkeerd is bij de geboorte. Maar jijzelf en de maatschappij die zullen er wat mee moeten doen. En dat gaat niet altijd makkelijk, ook al niet voor de jongeren hoor. Want van de jongens hoorden we dat ze een leuke vriendin hadden maar toen ze het vertelden dan zeiden die meiden zo van “Hé olé!” Er was hier een meisje van 20, geopereerd en al. Ze had een leuke jongen ontmoet, helemaal verliefd. Ze had het die jongen verteld en hij pakte meteen zijn koffer en weg was ie. Want die jongen dacht “Gôh, dan lig ik met een omgebouwde man in bed. Dan ben ik homo, dan ben ik.. haal hem weg, daar wil ik helemaal niks van!” En dat is soms pijnlijk. Qua relaties hebben vrouw-man transseksuelen makkelijker meer relaties dan man-vrouw transseksuelen. Dat is toch iets wat de heteroseksuele man helemaal afschrikt. Als je een vrouw hebt die niet altijd vrouw geweest is. Ik hoorde van een jongen dat hij een jongen kende die in Thailand een meisje mee had genomen en daar was hij mee getrouwd. En het Thaise meisje kreeg hormonen en op een gegeven moment belde die niet meer op op. “Wat ik nou toch meegemaakt heb! Ik zit op een voetbalclub en een van mijn voetbalmaatjes had een vrijgezellenavond en die was gaan stappen in Amsterdam. Dan ga je naar de wallen, en op de wallen heb je twee Thaise cafés en daar zitten Thaise dames en daar was zij ook. En die Thaise vrouwen hokken allemaal bij elkaar. En die jongens die zagen haar en kwamen later terug met “Hij heeft met een ongebouwde!” .

Hoe verklaart u de enorme wachtlijsten?
Dat komt omdat wij een tekort aan psychologen hebben. En we hebben veel meer aanmeldingen. Normaal gesproken zijn dat 150 nieuwe aanmeldingen per jaar voor het volwassen team, nu zit ik al op 220. Nee, eind september 220. Het jaar was toen nog niet eens om.
En de psychologen, dat is allemaal vanwege het geld. Wij zijn de enige afdeling in het ziekenhuis die niks oplevert. We verdienen niks aan jullie. Ziekenhuizen moeten verdienen en de psychologen zijn gratis. De gesprekken die jullie hebben zijn allemaal gratis. Dat betaalt de VU. Normaal gesproken is dat 175 euro per uur voor een psycholoog, dus kan je nagaan. En dan die hormonen nog. Een paar keer bij de hormoondoctor en een paar keer bij de psychologen en alleen de hormoondoctor mag dan geld vragen. En aan die operatie verdienen we eigenlijk ook niks. Het is veel geld, maar niet kostendekkend. Alle energie die erin gestoken wordt, het apparaat wat hier omheen hangt.. Er zitten hier 4 secretaresses te werken, parttime voor al die vragen want transseksuele patiënten zijn de meest lastige patiënten die er zijn in de VU én de patiënten die het meest klagen -en terecht denk ik-, maar jullie hebben ook zo veel papierwerk. Als iemand bij ons met hormonen gaat beginnen moeten er brieven komen in het Nederlands en in het Engels. Er komt een brief dat je onder behandeling bent en we moeten aan de ziektekostenverzekering vragen of je als man of als vrouw bent ingesteld. Zo veel briefwerk is dat. Dus dat is een administratieve molen die je draait en die psychologen hebben natuurlijk ook weer andere secretaresses. En dat levert allemaal niks op. We zijn nu aan het kijken hoe we het allemaal kostendekkend kunnen maken, maar dan zouden we maar dertig mensen per jaar kunnen behandelen. Dat kan natuurlijk ook niet, want we hebben zorgplicht, jullie kunnen nergens anders heen. En de wachtlijst is belachelijk hoor. Je komt hier voor een gesprek met “kom lekker binnen, we denken dat u goed in aanmerking komt voor een diagnostisch gesprek.” en dan zien we diegene pas een jaar later weer terug. Ik schaam me diep dat we mensen dit aan moeten bieden. Ik heb er geen woorden voor. Als je nou eenmaal voor je operatie moet wachten, dan dat is nog te begrijpen. Maar voor diagnostische gesprekken? Dat is toch voor de gekken. En er zijn een aantal mensen die dan nog steun hebben, maar er zijn zo veel mensen die hebben er jaren over gedaan hebben om ons te bellen. Ik had er gister een, die wilde niet weg hier. Het was er een uit een dorp uit Brabant dus niemand weet het daar. Diegene was eindelijk via zijn psychiater hier beland. “U gaat toch niet zeggen dat ik over een jaar terug moet komen? Ik ga niet weg hier. Ik kom om nu geholpen te worden!” Lui hebben toen met veel overredingskracht het diegene uitgelegd. En die mensen hebben ook helemaal geen steun thuis. “Welkom, gaat u zitten, kopje koffie? Maar ik zie je over een jaar wel weer.” Wat een schande. Maar we doen ons best, volgend jaar ook weer nog meer. We proberen via de psychologen te zorgen dat je in de real life test niet die gesprekken hoeft te hebben, zodat je dan de eerste op de wachtlijst weer kunt helpen, of post operatief. Je moet het ergens vandaan halen.

En die toename in de aanmeldingen, komt dat door de media?
Nee, ik denk dat niet. Bij ons kan je nu ook gedeeltelijke behandelingen krijgen. Er zijn mensen die zeggen dat ze geen hormonen willen, maar alleen hun borsten verwijderd. Vroeger zeiden we dan dat we dat niet doen. Een aantal man-vrouw transseksuelen willen wel de hormonen, maar geen operaties. Dus dat doen we nu ook. Het aanbod is nu gewoon wat groter dan eerst. Maar het komt niet door de media, niemand zal dat nog doen, tegenwoordig niet meer. (Floris kwam er wel zelf pas achter dat er mogelijkheden voor waren in Nederland door een documentaire, red.) Dat was vroeger zo. Dat mensen er niets van wisten. Iedere boer, van noord tot zuid, een ieder weet nu wel wat transseksualiteit is.
Merel77
Berichten: 607
Lid geworden op: 25 mar 2012, 22:45
Gender: Vrouw

Re: Interview met Jos Megens, genderteam VUmc

Bericht door Merel77 »

Mooi interview. Bedankt Raisa.
Ja, ik zal een voorbeeld noemen, als je dat bedoelt. Ik heb hier op de poli een jongen en die is door de hormonen nu een gewone, mooie jongen. En die is skileraar in Oostenrijk. Maar je weet hoe 't met skiën gaat, met de après-ski. Dus hij wordt helemaal omringd door vrouwen. Maar, hij heeft nog niks in zijn broek. Dus hij zal echt geen meisje mee naar bed nemen. Hij zal maar moeten wachten tot hij die penis heeft, zeg maar. Maar hij zal altijd iets uit moeten leggen. Het ziet er anders uit dan bij een biologische man. En een geconstrueerde vagina ziet er ook iets anders uit dan de vagina van een biologische vrouw, het is niet helemaal hetzelfde. Je zal altijd uit moeten leggen en zal altijd ergens een soort geheim moeten hebben. Dat is wel moeilijk zeker voor die jongere groep.
Geheimen bah, om gek van te worden, maar als je intussen de 25 ruim gepasseerd bent dan sta je daar met je zelf uitgevonden wiel. :cry:
jocyn
Berichten: 108
Lid geworden op: 23 apr 2012, 11:35
Gender: Vrouw

Re: Interview met Jos Megens, genderteam VUmc

Bericht door jocyn »

Ja, die geheimen...dat is kut.
Merle
Berichten: 163
Lid geworden op: 02 apr 2012, 15:07
Gender: Trans MtF

Re: Interview met Jos Megens, genderteam VUmc

Bericht door Merle »

Super bedankt voor het plaatsen van het interview, Raisa. Door dit interview heb ik tenminste weer het gevoel dat er bij het VUmc ook mensen werken. ;)
Met veel liefs,
Merle
jessica
Berichten: 54
Lid geworden op: 01 aug 2012, 19:38
Gender: Trans MtF

Re: Interview met Jos Megens, genderteam VUmc

Bericht door jessica »

Erg mooi interview, fijn om gelezen te hebben.

Thank u for posting this Raisa
Soms ben ik in travestie, dan kleed ik me als man.
J1nny
Berichten: 720
Lid geworden op: 04 nov 2012, 14:43
Gender: Vrouw

Re: Interview met Jos Megens, genderteam VUmc

Bericht door J1nny »

Toevallig gisteravond Jos even gesproken.
Dol enthousiast als gebruikelijk.
Danielle
Berichten: 972
Lid geworden op: 17 apr 2012, 19:53
Gender: Anders
Contacteer:

Re: Interview met Jos Megens, genderteam VUmc

Bericht door Danielle »

" Wanneer Linda de Mol een tv-show presenteert in pak, met een stropdas, dan is het stoer. Maar als Paul de Leeuw in een jurk staat, dan kan dat niet."

Ik moest even lachen toen ik dit weer eens terug las. Denken aan een anderhalve week terug, want dat is precies wat Paul gedaan heeft. Het stond 'm niet eens slecht, goede stylist.
Mijn transitieblog: Fading Gender
Arike
Berichten: 3245
Lid geworden op: 25 mar 2012, 12:11
Gender: Vrouw
Locatie: Gelderland

Re: Interview met Jos Megens, genderteam VUmc

Bericht door Arike »

Danielle schreef:" Wanneer Linda de Mol een tv-show presenteert in pak, met een stropdas, dan is het stoer. Maar als Paul de Leeuw in een jurk staat, dan kan dat niet."

Ik moest even lachen toen ik dit weer eens terug las. Denken aan een anderhalve week terug, want dat is precies wat Paul gedaan heeft. Het stond 'm niet eens slecht, goede stylist.
Ja inderdaad, best wel :P
"You try to forget but it's impossible
That song stays in your head and it's unbearable
It says remember who you are remember what you want"
Jessy
Berichten: 1642
Lid geworden op: 25 mar 2012, 17:07
Gender: Transgender
Locatie: Belsj Limburg

Re: Interview met Jos Megens, genderteam VUmc

Bericht door Jessy »

Danielle schreef:" Wanneer Linda de Mol een tv-show presenteert in pak, met een stropdas, dan is het stoer. Maar als Paul de Leeuw in een jurk staat, dan kan dat niet."

Ik moest even lachen toen ik dit weer eens terug las. Denken aan een anderhalve week terug, want dat is precies wat Paul gedaan heeft. Het stond 'm niet eens slecht, goede stylist.
Het is beide gedaan. En inderdaad, toen Linda de Mol in pak stond repte daar niemand over. Dat was normaal.
Grant me serenity to accept the things I cannot change,
courage to change the things I can,
and wisdom to know the difference.
Erin
Berichten: 305
Lid geworden op: 31 mar 2012, 21:18
Gender: Anders
Locatie: NoordOostpolder

Re: Interview met Jos Megens, genderteam VUmc

Bericht door Erin »

Leuk interview.
Dankje voor het plaatsen Raisa.

grappig om het "juiste antwoord" op de vraag van het onbewoonde eiland langs zie komen :D
Groetjes
Elise
Gender: van beide kanten iets.
Plaats reactie