Hoe kan ik een geëmancipeerde / feministische vrouw zijn?

[Eloise]

Ik beschouw mezelf als zoekende en daarom nu gekozen voor genderqueer. Maar zeker heb ik ook de neigingen om mij vrouwelijk te kleden en misschien ook wel te gedragen.

Kind van de seventies
Vandaag dacht ik na over mijn opvoeding vanaf de jaren zeventig. In die tijd had je allerlei bewegingen en stromingen die probeerden ruimdenkend te zijn. In ons gezin waren geen zussen, alleen broers. We hadden alle soorten speelgoed, en ik bedacht vandaag dat daar "typisch meisjesspeelgoed" bij zat. We hadden een aantal poppen met poppewagen, een oventje met groenten en pannetjes en dat was er allemaal gewoon. Ik speelde niet heel graag met de poppen maar wel met het oventje. Nu kan dit twee dingen betekenen, één is dat mijn moeder in de speelgoedwinkel zag dit mijn broers of ik de poppen of de oven heel leuk vonden, of twee dat mijn moeder dit kocht omdat het "niet rolbevestigend was", wat we nu genderneutraal zouden kunnen noemen. Het tweede past wel bij de rest van de opvoeding die we kregen. Dat ging door met taken in het huishouden en betrokkenheid bij allerlei hippie-achtige politieke stromingen.

emancipatie / feminisme
Uiteindelijk is die opvoeding nog een tijdje doorgegaan, zeg maar tot ik huis uit ging Ik heb dus ook vel meegrkegen over gelijke behandeling en emancipatie en feminisme.
Wat ik moeilijk vind nu is dat ik heb geleerd dat er geen verschil is tussen mannen en vrouwen en dat iedereen gelijk is. Mijn moeder droeg geen make-up en eigenlijk altijd een broek.
Is het dan niet gek of een stap terug dat ik leuke rokjes en make up wil dragen? Breng ik mijzelf dan niet terug tot hetzelfde soort lust object waar de generatie van mijn moeder zo hard tegen streed?

[Laura2021]

Hoi Eloise, ik heb niet direct een antwoord maar indirect misschien wel herkenning. Mijn ex-vrouw was in ieder geval een deel hetzelfde opgevoed met een feministische moeder en een traditionele vader. Dat huwelijk heeft het ook niet gered. Dat was ook in de jaren 70. Pas toen ik al heel veel jaren met ex-vrouw was getrouwd was (en ik mijn onderbewuste verlangens voor vrouw zijn steeds meer ontdekte maar wat ik toen nog niet wist en kon benoemen), liet mijn vrouw toe om met haar kleren te gaan kopen omdat zij bijna alleen maar spijkerbroeken droeg en truien en niet goed wist om iets anders uit te zoeken. Trouwens er is niets mis met spijkerbroeken of truien of zo voordat ik daar reacties op krijg.
Maar door haar te helpen op die manier kon ik leuke vrouwelijke kleding kopen die zij met plezier droeg al waren het voor haar wel enorme stappen omdat ze het gewoon niet gewend was. Het was echt uit haar comfortzone in het begin.
Uiteindelijk heeft ze haar vrouwelijkheid omarmt en draagt ze veel vaker vrouwelijker kleding. Ze zegt ook dat ze los moest komen van de ideen en overtuigingen van haar moeder, wat niet overeen kwam met de hare, zo bleek in haar ontdekkingstocht naar zichzelf.

[Dawn]

Zit geëmancipeerd en of feministisch zijn niet meer in een soort onafhankelijkheid en vrije keuze van patronen zoals wie doet het huishouden of zorgt voor de kinderen (waar op zich niets mis mee is als je dat fijn vindt!) dan in de kleren of waar je mee speelt?
Ik ken een vrouw die zelf haar huis schildert in een oude tuinbroek en vervolgens ‘s avonds stralen opgemaakt in een jurk uit kan gaan. Gewoon omdat zij dat fijn vond

[Irene_de_Vreede]

Een observatie: Bij iedere verandering (in dit geval emancipatie/transitie) worden extremen benadrukt. Bij het streven naar gelijke rechten voor mannen en vrouwen wordt er in eerste instantie beweerd dat mannen en vrouwen gelijk zijn. Bij een transitie zie je dan weer in de beginfase het omgekeerde: de genders worden overdreven benadrukt (ook wel pubertijd genoemd). De waarheid ligt in beide gevallen in het midden en daar komen ze elkaar dan op den duur ook tegen.

[wolvster]

emancipatie / feminisme
Uiteindelijk is die opvoeding nog een tijdje doorgegaan, zeg maar tot ik huis uit ging Ik heb dus ook vel meegrkegen over gelijke behandeling en emancipatie en feminisme.
Wat ik moeilijk vind nu is dat ik heb geleerd dat er geen verschil is tussen mannen en vrouwen en dat iedereen gelijk is. Mijn moeder droeg geen make-up en eigenlijk altijd een broek.
Is het dan niet gek of een stap terug dat ik leuke rokjes en make up wil dragen? Breng ik mijzelf dan niet terug tot hetzelfde soort lust object waar de generatie van mijn moeder zo hard tegen streed?

Volgens mij gaat feminisme en emancipatie vooral om het recht op zelfbeschikking en vrijheid om te zijn wie je bent zonder dat je als minderwaardig wordt beschouwd. Niet iedereen is gelijk, maar iedereen is gelijkwaardig.

Dus juist dragen wat je wil voor jezelf en niet voor een ander. Jij bent gelijkwaardig aan een ander, ongeacht jouw levenstijl, gender, kleding, etniciteit, cultuur, noem maar op.

[narayani]

Je moet je denk ik kleden waar jij je lekker bij voelt. Doe je dit niet dan ben je weer bij af, zit je in een keurslijf zoals eerder en heeft een transitie weinig zin.

[Jose]

Zeventiger jaren was het afzetten tegen de kneuterigheid van de naoorlogse jaren. Juist het dragen van broeken door vrouwen was een overwinning op de burgerlijkheid en bevrijding van de christelijke boeien. Alle vrijheden die we nu hebben zijn ontstaan in deze tijd. Zoals al hiervoor geschreven, een ieder was gelijkwaardig. Om dit nu door te trekken naar deze tijd en het dragen van leuke vrouwelijke kleding en make-up als een uiting van het zijn van een lustobject lijkt me iets te ver gaan. Het mooie van deze tijd is dat je kan dragen wat je zelf mooi vindt en dit kan super vrouwelijk zijn of super stoer, of er iets tussenin. Alles is goed zonder een label of afkeuring. Laten we dit omarmen en zuinig op zijn. Alles komt met golven, zo ook deze vrijheden en tijden veranderen in een vloek en een zucht.

[Simão]

Ja je kunt kleding gebruiken om sexappeal te verhogen, maar dat is toch gewoon jouw power, als hij mensen eye candy geeft, doe je dat voor jou omdat je daar baat bij hebt of iets uit kunt halen of dat nou blikken of sjans is of een ander soort bewondering. Gelijkertijd ben niet verantwoordelijk voor gevoelensvan anderen. Je goeft je niet anders te kleden omdat er mensen zouden kunenn zijn die iets denken dat niet past.
Ik ben iemand die totaal geen rekening bij houdt of het manlijk of vrouwelijk zou zijn of dat ik iets anders zou signaleren dan dat ik goed in mijn vel zit.
You do you.

Ik groeide op in de jaren 60 en 70 en droeg afdankers van mijn neef en een zoon van een vriendin van mijn moeder, speelde met de autootjes van mijn broer,en op de kleuterschool met blokken, niet met poppen en kreeg ook gewoon een brandweerauto als kerstkado van school. Vroeger deed men niet zo achterlijk als tegenwoordig met dit is voor jongens en dat is voor meisjes. kinderen waren vrij om te kiezen. Ik weet niet precies wanneer dat begonnen is maar in mijn jeugd was speelgoed en kleding helemaal niet gescheiden en was er geen roze en blauwe golf. Ik denk dat de strikte scheiding alleen maar voor problemen zorgt.

[Jeste]

Wat ik moeilijk vind nu is dat ik heb geleerd dat er geen verschil is tussen mannen en vrouwen en dat iedereen gelijk is. Mijn moeder droeg geen make-up en eigenlijk altijd een broek.

In dat geval zouden de mannen make-up kunnen dragen en de broek kunnen inwisselen voor een rok. Dus dat de mannen zich naar het vrouwelijke schikken, in plaats van dat de vrouw opschuift naar het dominante mannelijke beeld.

Is het dan niet gek of een stap terug dat ik leuke rokjes en make up wil dragen? Breng ik mijzelf dan niet terug tot hetzelfde soort lust object waar de generatie van mijn moeder zo hard tegen streed?

In het huidige feminisme speelt dat eigenlijk niet meer zo. Dat gaat veel meer over zaken als een gelijke beloning krijgen voor werk en financieel onafhankelijk zijn. Ook over hogerop komen in het arbeidsproces. Daarbij kan het zijn van, zoals dat dan vaak genoemd wordt, een mooie vrouw heel goed. Wel met daarbij overduidelijk dat de vrouw dat doet omdat zij dat zelf fijn vindt. Niet om als lustobject te dienen.