hoe leg je uit hoe gender dysphorie voelt?

[the_real_robin]

laatst even dagje den bosch met een maat die ik erg lang niet gezien had, was wel nice.
beetje gepraat over school en n over mijn transitie.

en toen kwam die vraag..
hoe voelt gender dysphorie?

ik heb denk ik een beetje half gebakken antwoord gegeven, het is zo lastig om zulke gevoelens te vertalen naar woorden.

hoe zouden jullie hierop antwoord geven/ beschrijven hoe het voelt?

[Maartje-nb]

Ik draai de vraag altijd om.
Dus heb ik een gesprek met een cis man, dan zeg ik: stel nu dat ik jou de hele dag mevrouw, zij en haar noem, hoe zou dat voelen? De reactie vaak: super raar en awkward. Dan zeg ik vaak: nou! Dat gevoel heb ik nu dagelijks. Dat ze hij, hem en meneer zeggen terwijl ik dat helemaal niet ben.
Andere variant hiervan, die ik gebruik is: stel je wordt s ochtends wakker en je blijkt in eens een vagina en borsten te hebben, maar je voelt je nog steeds gewoon man. Nou… dat dus.
Ik probeer t altijd wat luchtig te houden, meestal snappen mensen dat wel.
Maar dysforie is heel verschillend voor iedereen hè.
Mijn dysforie is weer heel anders dan die van jou. En er zijn ook mensen die hier helemaal of beperkt last van hebben.
Ik merk persoonlijk Dat als ik mezelf accepteer om wie ik ben, lekker in m’n vel zit, goed eet, slaap en sport en daar een ritme/structuur in zit, dat ik er vee minder last van heb. Ik heb vooral tijdens intieme momenten last ervan en sociale dysforie als er heel nadrukkelijk meneer wordt gezegd, kan ik dat heel onprettig vinden. Maar allebei deze voorbeelden al veel minder erg dan vroeger.
Er over praten helpt ook, anders blijf je er mee rond hangen. Helpt dit?

[Irene_de_Vreede]

Het is lastig uit te leggen. Ik zeg meestal ben blij dat je het niet snapt, dan heb je er ook geen last van. Ik kan het ook niet uitleggen, want ik weet ook niet hoe transmannen, cismannen of cisvrouwen zich voelen. Ik heb geen referentiekader anders dan dat van mezelf.

[Isabelle73]

Ik kan dit wel uitleggen, en zou graag kunnen zeggen wat ik allemaal heb gedacht en gedaan, maar moet ik zo open zijn?... ik heb soms schrik dat ik veel te eerlijk en naief zal zijn. Ik zit nog volledig in de kast maar zou graag met steun van mijn psychologe uit de kast komen...

[FrederiqueNicole]

Ja hoe leg je iemand hoe een peer smaakt als die er nooit eentje heeft geproefd.
Het is een diep weten eigenlijk, al heel lang, maar niet als zodanig meteen herkend wordt door jezelf. Tenminste bij mij. Wel een heel leven lang zoekende naar de zin van mijn leven en het nooit vinden in wat dan ook. En dan begint een verlangen los te komen. Een verlangen naar vrouwen dingen, naar de kleding. Het uiten van je gevoel en emoties. Niet stoer meer willen zijn. Dit was voor mij een aparte belevenis. Ik vond mezelf steeds meer kijkend in bladen met vrouwenkleding en fantaseerde hoe het mij zou staan. Ik wilde het lange haar wat ik in mijn dromen altijd heb. Door dit minimaal 40 jaar te hebben weg gedrukt (kan niet, mag niet, hoort niet etc) komt het er toch uit. En dan komt het verdriet van in het verkeerde lichaam te zitten. Bij mij kwam ook sterk het seksuele verlangen naar boven. Minstens 30 jaar verdrukt! Ik heb ineens huidhonger. Een emotionele strijd dient zich aan. Maar ik ben geheel vrouw van binnen en langzaamaan ook van buiten. Transitie noem je dat.

[Maartje-nb]

Mooi verwoord

[Laura2021]

Genderdysforie is lastig uit te leggen zoals hierboven al is gezegd. Voor mij persoonlijk voelt de genderdysforie als een mokerslag! Een plotselinge realisatie van een "verminking" wat op zijn beurt weer voor een paniekaanval zorgt met hevige emoties die omhoog komen zoals boosheid, verdriet, afschuw, angsten en moodswings tot zelfs depressies en sociale isolatie. Het is zaak om je eerste gevoel/gedachte meteen om te draaien in iets wat positiever is en niet laat meeslepen in je eigen trash talk.

[narayani]

Robin, het is ook lastig dingetje om te verwoorden wat gevoelsmatig is. Wat maakt het ook uit; je het niet goed kunt verwoorden begrijpt degene wel. Dat jij zover gegaan bent zegt al genoeg. Niemand doet zoiets of je moet echt wanhopig zijn.

[Jose]

Omdat het gevoel is heb je vaak het idee dat je het met woorden moet bewijzen. Ik denk dat je de ander kan laten inzien dat gevoel niet concreet is door een voorbeeld, zoals Maartje zegt, draai het om of gebruik een ander voorbeeld, bv waarom vind je chocolade ijs lekker of vind je een warm bad lekker. Legio mogelijkheden. Voor mezelf was het wel een nadeel, omdat het niet te bewijzen is dacht ik dat het niet zo belangrijk was en ik door het te negeren ermee om kon omgaan. Later las ik van iemand dat dit iets op zielsniveau is. Ben het ermee eens, het zit zo in de kern van wie je bent dat je het voor jezelf niet kan negeren. Het bepaalt wie je bent, niks vrijblijvend eraan.