Je lijkt wel op een meisje!

[Chieftac]

Ongeveer 10 jaar geleden (wat gaat de tijd toch snel) toen ik op het VMBO zat heb ik een situatie meegemaakt die ik eigenlijk wel wil delen.

In die tijd werd ik dus onbewust door mijn moeder al redelijk vrouwelijk gekleed, omdat ze toen waarschijnlijk al wisten dat ik als jongen niet lekker in mijn vel zat. Maar dat was het rare, want ik vond die meisjeskleding toen de tijd eigenlijk helemaal niet bij mij passen (ik kijk nu op die tijd terug als een soort van ontkenningsfase).

Maar toen ik dus op een dag naar huis fietste in die vrouwelijke kleding kwam ik langs een jongen die ik zelf niet kende die het volgende naar mij riep: "Je lijkt wel op een meisje!". Ik vond dat toen een redelijk vage opmerking omdat ik toen mijzelf gewoon zag als jongen, maar om 1 of andere rede ben ik dit nooit vergeten. Ik denk dat dit de situatie is geweest die mij onbewust heeft getriggerd om dus mij zelf te gaan weerspiegelen tegenover meisjes door stiekem vrouwelijk te gaan dragen.

Ik vroeg me af of iemand anders ook z'n soort situatie heeft mee gemaakt waardoor ze onbewust er over na zijn gaan denken.

[Anon20180501]

De situatie die mij aan het denken zetten en me bewust deed worden van mijn genderdysforie was een déjà vu momentje waarna ik voor het eerst in mijn leven mijn leven ben gaan reconstrueren voor zover ik daaraan herinneringen had vastgehouden. Werd een behoorlijk intensieve en heftige tijd want dat déjà vu momentje beleefde ik op mijn 37e.

Dat moment dat me deed denken aan iets wat me op mijn 17e was overkomen, die gebeurtenis was er een uit een hele reeks die 12 jaar eerder al mijn leven begonnen te beheersen. Vanaf mijn 5e werd ik regelmatig door mijn moedere en een paar zussen verkleedt als meisje wat ik als zeer prettig ervaarde. Als levende pop was ik een dankbaar en gemakkelijke 'prooi' voor mijn zussen om mee te spelen zoals meisjes dat graag doen met poppen. Omdat ik me heel makkelijk kon schikken naar mijn 'lot' en van nature al gezegend was met een vrouwelijk loopje werd ik voor hen ook écht een meisje. Dat hield niet op bij het ver-, en aankleden, ik kreeg ook een meisjesnaam (het ♀-equivalent van mijn ♂-naam), Niet lang daarna werd ik door iedereen in mijn woonwijk met die naam aangesproken.

Op mijn 11e raakte ik toch wel verward over alles wat er tot dan toe was gebeurd met me, had ik toen geweten dat er zoiets bestond als genderdysforie was ik daar zeker met mijn ouders over begonnen maar zover heeft het helaas nooit mogen komen. Na een traumatische gebeurtenis in de familiekring - waar ik getuige van was en waar ik op dat moment als enige met genoeg bewustzijn kon beseffen wat er gebeurd was en daardoor actie moest ondernemen - werd ik zwaar depressief. Mijn vermogen om emotionele prikkels te verwerken en te uiten nam abrupt af, zo ook mijn verwarrende gevoelens over wie of wat ik nu eigenlijk was.

Op de automatische piloot ging mijn leven verder en ik paste me aan aan de etikette die als een vaste onnatuurlijke wetmatigheid hing aan het rolpatroon van de man. Van mijn 11e t/m mijn 37e gebeurde er om de haverklap wel iets wat wees op mijn GD, ook bewoog, gedroeg. praatte en leek ik op een meisje/vrouw maar geen enkel signaal kwam meer binnen. En als het wel binnenkwam kon ik het niet goed verwerken. Onbewust blijk ik achteraf wel alles opgeslagen te hebben in mijn geheugen.

Na de scheiding van mijn vrouw begon ik te experimenteren met homoseksualiteit, iets in mij trok me die kant op. Ik heb 3 jaar deel uitgemaakt van de homo-scene maar halverwege begon er toch iets aan me te knagen, ik zat wel in de goede richting maar niet helemaal. Ik begon vanwege opkomende gevoelens van onrust en het hopeloos de weg kwijt zijn, geen visie hebben en geen perspectieven drugs en veel te veel drank te gebruiken.

Na anderhalf jaar was ik alles kwijt en lag soms letterlijk in de goot. Gelukkig was één helder moment genoeg om te doen besluiten me op te laten nemen in een afkickkliniek. Dat was mijn redding, in de kliniek diagnosticeerde ze voor het eerst die zware depressie van mij en twee weken na de ontgiftiging en het aanslaan van het anti-depressivum had ik dat déjà vu momentje.

Liefs Daniéla

[Venka]

vroeger op de basisschool werd t.g.v. mijn bouw altijd lastig gevallen,uitgescholden voor meisje,homo,e.t.c.
Toen ik een jaar of 7 was,had ik lang haar en wij waren een keer in de dierentuin en toen ik de hand van(waarvan ik dacht)mijn moeder bleek het een andere vrouw en zij zei toen tegen moeder,mevr. is dit uw dochter.

jaren later toen ik volwassen was had ik ook lang haar en zodra mijn haar lang is word ik stee vast als mevrouw aangesproken,zo ook toen.Ik liep in normale mannen kleding(was dus voor mijn coming-out) en bij de kassa werd er gezegd,mevr. u bent aan de beurt.Dus ik naar de kassa en met mijn normale mannen stem is goed mevrouw,zei zon kop

Nog niet eens heel lang geleden,hadden mijn ex en ik een afspraak,(was vlak na mijn 1e coming out) en ik gewoon mannelijk gekleed.We moesten ons melden bij de balie en ik deed het woord en de balie medewerker ging toen de persoon bellen waar wij een afspraak hadden en vertelde via de telefoon:mevrouw X,ik heb hier 2 mevrouwen voor uw afspraak.

Kan ik wat met die rol bevestiging terwijl ik niet in transitie was,nee helemaal niks kan ik er mee.Ik ben daar vroeger heel erg mee geconfronteerd terwijl ik alles heb gedaan om gewoon een jongen/man te zijn.Ik vond het vroeger gewoon niet leuk,ik wou er gewoon bij horen,bij de jongens maar wat ik ook deed,ik hoorde nergens bij.Niet bij de jongens en ook niet bij de meiden,ik hing tussen 2 geslachten in en dat was niet leuk.Meiden vonden mij altijd leuk omdat ik niet achter hun aan zat(seksueel) en ik was een lieve jongen waar zei goed mee konden praten en waar zei zich prettig bij voelde en zich zelf konden zijn.Terwijl ik enkel 1 van hen wou zijn,nee het was niet leuk om overal net niet bij te horen.Het gevoel van man zijn,het is er niet en het vrouw gevoel is er wel maar lichamelijk was er des tijds niet.Nee ik kan niks met die bevestigingen,nu in transitie pluk ik wel de vruchten er van maar neemt niet weg dat ik gewoon een super rot tijd heb gehad.Als je nergens bij hoorde dan was je gewoon een nul,althans dat was mijn gevoel.

[Arike]

Toch steeds weer heftig jouw verhaal te lezen, Daniela!

Ff in het kort mijn momentje :
Het was het jaar voordat ik besloten had om definitief om te gaan en ik kleedde me nog vrijwel dagelijks in boymode. Zo ook die dag, het was schemerdonker en ik liep van de Lidl terug naar huis. Twee gasten fietsten langs me en riepen mij op een bouwvakker-achtige manier toe: "hee wijfiie!"
Ik was toch blij dat ze niet afstapten....

[Harro]

Op de basisschool en het voortgezet onderwijs werd ik gepest/belachelijk gemaakt vanwege mijn stem die voor een meisje aan de lage kant was.
Ik was nog helemaal niet bezig met mijn transgenderzijn. Had dat heel diep weggestopt....
Nu ben ik juist erg blij met mijn stem. Achteraf denk ik dat ik niet zozeer moeite had met mijn stem, maar met het gegeven dat ik gepest/buitengesloten werd.

[Venka]

Achteraf denk ik dat ik niet zozeer moeite had met mijn stem, maar met het gegeven dat ik gepest/buitengesloten werd.

Dat verwoord jij heel mooi,ik heb hetzelfde gevoel over mijn school periode.Ook ik werd gepest om mijn anders zijn maar het enige wat ik wou is er bij horen.

[Jake]

Toen ik een jaar of 10/11 was werd ik wel eens uitgescholden voor manwijf en kinderen vroegen vaak of ik nou een jongen of een meisje was. Ik vond het wel grappig als mensen mij als jongen zagen, maar ik probeerde er verder niet overna te denken. Toen ik 7 was deed ik dit wel en kwam ik telkens tot de pijnlijke conclusie dat er toch echt nergens een piemel te bekennen was Toen heb ik mezelf een soort van verboden me met die gedachten te kwellen. Pas op m'n 18e toen het echt niet meer ging ben ik gaan puzzelen en viel alles op zijn plek. Ik ben er dus niet onbewust overna gaan denken, maar eerder bewust niet.

[TanteJuut]

Op de lagere school had ik een moment dat ik dol was op handwerken. Had toen een poes geborduurd. De kinderen in de klas werden toen direct vals. Maar het was niets vergeleken bij de reactie van mijn pa. Het werd niet weggegooid, maar ik en mijn moeder werden compleet stijf gescholden. Pa riep tegen mijn moeder dat ze "er een flikker van maakt". 2e moment was op de pabo. Ik moest toen een drijftestje doen van de zwemleraar. Alleen vrouwen konden horizontaal drijven door het vet op heupen. Maar ik dreef dus ook. Mijn onderkant had altijd al vrouwelijke vormen. Ondanks de flauwe grappen en minachting, over vrouwelijkheid bij jongens, was ik altijd dolblij als ze mij vrouwelijk vonden. Wisten zij veel...

[Anon20180501]

Grappig dat je over drijfvermogen begint, Juut.

Ik heb mijn inmiddels ex-vrouw ontmoet op een camping, haar vader was daar al jaren de enige badmeester.
Die heeft geprobeerd me te leren drijven maar toen dat maar niet wilde lukken kwam hij tot dezelfde conclusie
als die ikzelf ook al had getrokken, nl. dat er geen spatje vet in mijn lichaam zat door het intensief sporten op
hoog niveau gevolgd door een fysiek zware opleiding in het leger.
Overigens: ik heb het nooit meer geprobeerd maar ik ben bang dat ik nu wel met gemak blijf drijven en dat ligt
niet aan vet op mijn heupen. Daarvoor heb ik me nog niet lang genoeg gezondigd aan de 'hormonale doping'.

Over pesten gesproken: ondanks mijn kleine gestalte en alles wat al vrouwelijk aan me was ben ik nooit gepest.
Sterker nog, ik had een grote hekel aan bully's en wanneer die hun giftige pijlen richtten op klasgenoten pakte
ik ze aan. Als het niet lukte er verbaal mee af te rekenen schuwde ik het niet om het met gepast geweld te doen.
Het gevolg daarvan was dat ik overal maar tegelijk nergens écht bij hoorde. Ik kon zowel goed optrekken met
de aso's als met de 'nerds' en met alles er tussenin. Later in mijn leven heb ik daar wel profijt van gehad want
ik heb in mijn leven te maken gehad met zowel de (ge)goede kant als met de duistere zijde van de medaille.
'Normaal' is mijn leven in ieder geval nooit geweest.

Liefs Daniéla

[Fay]

mmm, nooit echt gepest maar werd wel vreemd aangekeken vaak, outsider, leiding van basisschool vroeg serieus aan mijn ouders of ik wel 'normaal' was

Nee, normaal was ik niet, ik stond mijn hele jeugd strak van de stress spanningen en angsten vanwege oa een alcoholistische moeder en een vader die er niet kon zijn, de onvoorspelbare buien van mijn moeder maakte me zo alert dat ik slechts overeind kon blijven, overleven, schoolprestaties gingen vanaf de eerste klas keihard achteruit, ik kon niet anders, thuis een grote ellende, buiten onveilig en angstig, niet goed beseffende dat de angst van binnenin kwam, de angst om op te moeten groeien als iemand die ik niet was, gd dus

Ja ik droeg ene levensgroot geheim mee, nee dat mocht niemand weten want dan stortte de wereld in, ik schikte me zoveel mogelijk in de rol om erbij te horen op school, en tegelijkertijd zonderde ik me vooral af

Ik was gewoon een beetje raar, zo voelde ik dat ook, en omgeving liet dat maar zo

Juist dat inschikken zorgde voor niet alteveel gepest worden, ik trok op met de populaire kinderen van de school en dat gaf een soort bescherming, tactiek zo zie ik dat achteraf

Mbt je meisje voelen, alles in het geheim , het mocht niet uitkomen, en daar wordt je dan heel goed in, verbergen, mijn ouders hebben nooit iets geweten, al begrepen ze niet waarom ik zop slecht in mijn vel zat en zo beroerd funcioneerde en nergens interesse in had, tig pogingen gedaan van school om uit te zoeken,wat is er nou aan de hand, ik wist het niet eens meer, totally confused

back to topic, nee niet echt gepest, al werd ik op de lts in elkaar geslagen want homo natuurlijk (androgyne uiterlijk) kwam van de mavoaf waar jongens/meisjesrollen - uiterlijkheden, veel meer door elkaar liepen, de lts was een jongensschool met boeren , je leert je ook daar inschiken om niet in elkaar geslagen te worden

Een voorbeeld die me te binnen schiet mbt jezelf kunnen zijn, ik ging nu en dan langs bij een gemixed gezin in de buurt, daar mocht ik doen en laten wat ik wilde, in grote tegenstelling tot thuis, daar voelde ik me veilig en had ik het gevoel mezelf te kunnen zijn, niet duidelijk wat dat dan was, maar het gevoel ergens welkom te zijn zonder je naar een bepaalde rol te moeten schikken - wat thuis wel het geval was - deed mij erg goed


Vicky