Hokjes?

[Amber-B]

Hokjes? Bestaan die dan? Ik ben ik....ik plaats mezelf niet in n specifiek hokje. Een hokje geeft ook weer zo zijn beperkingen...

[Arike]

Hmmm hoogstens een pashokje of een kleedhokje

[Anne]

Wel, hokjes hebben hun voor- en nadelen.

Zonder communicatie kunnen we onze gevoelens niet delen, en zonder dat praten we alleen maar langs elkaar heen. En voor communicatie hebben we woorden nodig die we allebei begrijpen. Dat leidt snel tot 'hokjes'.

Maar ik zit niet vast in het ene hokje omdat ik me ook bij het ander hoor. Ik ben vrouw, transgender, transseksueel, trans vrouw, lesbisch, afhankelijk van hoe ik me wil uitleggen. En ik beperk ik me niet tot een label/hokje, ik kan vrouw en transseksueel zijn, 100% tegelijkertijd. Daarnaast zijn er nog andere aspecten van mijn identiteit; blank, Nederlands, in Hoekse Waard geboren, veel van fietsen houdend, afhankelijk van de situatie kies ik mijn eigen hokjes/labels.

Voor mezelf? Het heeft een tijdje geduurd voor ik het de juiste namen kon geven. Ik snap dat het ene woord het andere niet uitsluit. Desondanks is jezelf een eigen plekje vinden reuze belangrijk. Wat andere van je vinden hoeft niet zo belangrijk te zijn, zolang je maar weet wat jezelf bent.

Maar om dat goed te omschrijven heb je wel de juiste woorden nodig. En wel, lees wat de hokjes zijn, wat andere mensen ervan vinden. Maar het belangrijkste is dat je er een eigen draai aan kunt geven, en beseffen dat labels misschien wel iets kunnen omschrijven, iets waar je jezelf goed bij voelt; maar niet alomvattend of albepalend voor jou zijn.

[Anon20180501]

Ik heb altijd al een hekel gehad aan 'hokjesdenken'. Maar sinds de overheid alle mensen met overeenkomstige statussen op velerlei gebied als doelgroep is gaan bestempelen walg ik van 'hokjesdenken'.

Projecteer ik dit op mijn transseksualiteit dan zijn er een paar dingen die rechtstreeks voortvloeien uit mijn afkeer voor hokjesdenken. Ik heb lang gewacht, wilde het eigenlijk helemaal niet, om deel te nemen aan de discussie's op een lotgenoten-forum. Mijn zoon en dochter konden dat niet begrijpen en bleven daar maar op terug komen. Uiteindelijk ben ik overstag gegaan en heb me toen aangemeld bij ons oude forum. Na ruim 1 maand aanwezigheid begon ik me zo prettig te voelen tussen mijn lotgenoten dat toen het forum uit de lucht ging ik iedereen vreselijk begon te missen. Een ander voordeel van het deelnemen aan de discussie's was dat ik merkte dat ik nog oude termen gebruikte voor een aantal fases van het traject. Die van mij waren nog in het nederlands maar ondertussen bleek alles ver-engelst. Zit je daar na 2 jaar ongewilde onderbreking tegenover een genderpsycholoog en je snapt geen snars meer van wat ze allemaal bedoelen. Ook ben ik veel wegwijzer geworden in de transgender-wereld in het algemeen.

Waar ik wel in zal blijven volharden is dat ik me in het openbaar en in de nabije toekomst op een werkvloer bewust ga uiten en gedragen als een persoon waar niets bijzonders mee is. Ik zal het ook niet kunnen verdragen als anderen mij als zodanig zien en behandelen. Wel zal ik het een en andere uit de doeken doen voordat een relatie echt serieus dreigt te worden.

Het enige 'hokje' waar ik zelfstandig in zal kruipen is het 'vrouwenhokje'. Met alle voor-, en nadelen die daarbij horen ben ik besmet en daar zal iedereen rekening mee moeten houden.

[La-Clau]

Waar ik wel in zal blijven volharden is dat ik me in het openbaar en in de nabije toekomst op een werkvloer bewust ga uiten en gedragen als een persoon waar niets bijzonders mee is. Ik zal het ook niet kunnen verdragen als anderen mij als zodanig zien en behandelen.

Dat is nu iets wat ik ook heb. Toen ik dan ook op mijn voormalige werk uit de kast kwam en mensen begonnen te roepen dat ik "dan toch wel bijzonder was" heb ik getracht dat direct de kop in te drukken, en verder te gaan waar ik gebleven was. Ik kan het werk net zo goed als ieder ander, misschien zelfs beter, omdat ik niet rust voordat het helemaal naar mijn zin is, en ik praat over alle onderwerpen net zo makkelijk mee.

Toch is er in het dagelijks leven niet aan hokjes te ontkomen. Als ik het met een andere saxofonist over saxofoons heb stap ik op dat moment vrijwillig in het hokje saxofonisten, en als ik hier schrijf stap ik in het hokje transgenders. En zo geldt dat voor alle bezigheden, afwijkingen en interesses die je hebt. Het is alleen geen vast hokje waar je in gaat zitten dan, want als je er weer mee klaar bent kun je er weer uit stappen.
Het in hokjes denken daarentegen is volstrekt verwerpelijk, want dat plaatst mensen vast en onontkoombaar in een hokje van een minderheid. Helaas is sinds de "normen en waarden politiek" er een sterk gevoel onder een groot deel van de bevolking ontstaan van "zo hoort het". Iedereen die het anders doet, op welk gebied dan ook wordt in een hokje gegooid, het liefst met de deur op slot want "zo hoort het niet".
Het enige wat je er tegen kunt doen is zelf buiten de hokjes stappen, en hoe meer mensen dat doen hoe minder de hokjesgeest vat zal hebben op de samenleving.

Claudia.

[Anon20180501]

Je verwoordt je afkeer tegen de opgelegde normen en waarden richtlijnen precies zoals ik er ook over denk. Op het vorige forum heb ik al eens gezegd dat als iedereen zich moet houden aan de waarden en normen van een autoritaire minderheid ze net zo goed gelijk bij de geboorte een chip kunnen impanteren zodat ze ons levenslang kunnen besturen en begluren. Wat ze overigen al doen door alles te koppelen waar prive en privacy-gevoelige informatie op staat en te lezen is en het mobiele informatieverkeer na te pluizen op informatie die voor hen van belang is.

En maar afgeven op dictatoriale regimes, ze zijn zelf geen haar beter.

[Jessy]

Anne, ik kan me helemaal vinden in jouw uitleg. Het "hokjesprobleem" ervaar ik ook meer als het toekennen van hokjes door de maatschappij, waar we onszelf niet in thuisvoelen. Iemand die bijvoorbeeld niet 100% passable is, zal vaker door de maatschappij worden geplaatst in een hokje met een ietwat offensieve benaming voor ons trans-zijn. Of in het ergste geval in het hokje "man in vrouwenkleding". En dat voelt natuurlijk allesbehalve goed.

Verder is het ook een kwestie van hoe wij het zelf ervaren. Sommige transen zullen accepteren dat ze altijd deel uitmaken van het hokje "trans", maar er zijn er ook die als "vrouw" willen worden gezien als de transitie compleet is, en het "trans" hokje achter zich willen laten, dat hoofdstuk willen afsluiten.

Ik walg ook wel van het hokjesdenken zoals dat in praktijk vaak gebeurt. De problemen liggen daar echter meer bij onbegrip, niet willen weten, niet accepteren. En natuurlijk ook bij een deel regels, als het op officiële papieren aankomt, en die regels zijn niet altijd in ons voordeel.

"Zo hoort het" haat ik nog het meest van alles, want dat is toch heel subjectief. Maarja de meerderheid, en de mensen aan de macht, bepalen met hun ideeën en visies hoe het hoort. Hun subjectieve mening is de juiste en moet maar op de hele bevolking worden gestandaardiseerd. En we weten dat mensen "kuddedieren" zijn, en een groot deel van de bevolking gewoon volgt, en ideeën overneemt. Sommigen hebben wel een sterke eigen mening die daarbuiten valt, maar slechts een beperkte groep durft die ook naar buiten te brengen, en te spreken waar ze voor staan. En waarom zo weinig? Omdat zodra we dat doen, we "anders" zijn...

[La-Clau]

Helaas is er ook voor ons niet te ontkomen aan "zo hoort het". Uit eigen ervaring weet ik dat er ook bij de behandelaars nog flink wat mensen rondlopen die precies weten "hoe je trans hoort te zijn." Voldoe je niet aan dat beeld, of weiger je je in dat hokje, c.q. dwangbuis te laten stoppen is er voor jou geen vervolg.
Dus, of je nu wilt of niet, je zult je aan "zo hoort het" aan moeten passen, jammer dat ik dat in mijn eigenwijzigheid niet heb gedaan.

Claudia

[Anon20180501]

Ik ga nog liever dood dan me aan regels houden die mij niets zeggen, niet relatief en/of niet rechtvaardig vind of zeer tegen de borst stuiten. Word ik daardoor niet toegelaten dan tekenen zij voor mijn ondergang. Simpel als dat, je ben mijn hulpverlener en ik betaal jou om mij te helpen niet om mij leefregels op te dringen.

Zolang ik zelf capabel ben om mijn beslissingen en daden verantwoord te nemen hebben zij zich niet met mij te bemoeien.

[Kitty]

Het drama van transseksualiteit is, dat je eigenlijk wel in een bepaald "hokje" past maar dat je dat hokje niet (altijd) kunt opeisen.
Je bent dus veroordeeld buiten de hokjes te gaan leven en te denken. Al is het alleen maar om een gezond zelfbeeld te krijgen
(het is niet erg als je niet in 1 bepaald hokje past), wees trots dat je transseksueel bent enz. Je moet wel, maar ik denk dat het voor
velen van ons, en in elk geval voor mij, een noodgedwongen manier van leven is. Want laat mij maar eens lekker "normaal" zijn
en perfect in een hokje passen. Er zijn nl. veel meer boeiende dingen om je mee bezig te houden dat steeds maar weer dat
terugkerende en opgedrongen thema transseksualiteit. Zou me een hoop denkwerk, verdriet en tijd van mijn leven schelen als
ik daar nu eens niet mee te maken had...