Transitie klaar?

[Sophie88]

Vanochtend had ik een afspraak op de poli Plastische Chirurgie van het Radboud UMC om een orchidectomie te bespreken. Na een goed gesprek heb ik besloten om het (voorlopig) niet te doen. Eerder had ik ook al afgezien van een vaginaplastiek omdat ik tegenwoordig relatief weinig dysforie van mijn girldick ervaar en ik opzag tegen de grootte van de ingreep en het dilateren nadien. Ook heb ik met een volle B-cup en borsten die volgens mij nog steeds groeien geen borstvergroting nodig. Dat betekent dat 3,5 jaar na de verwijzing van m'n huisarts mijn transitie ineens klaar is, medisch althans. Ik kan me ergens voorstellen dat het mentaal nooit helemaal klaar is. Toch ben ik ergens blij dat alle afspraken met psychologen en chirurgen voorbij zijn en heb ik het gevoel nu meer vooruit te kunnen kijken.
Ik ben wel benieuwd hoe anderen de fase na de medische transitie hebben ervaren. Zijn er mensen die in "een zwart gat" beland zijn? Is het mentaal op gegeven moment ook geen ding meer? Hoor graag de ervaringen van anderen.

[Jeste]

Het was ontzettend fijn om van dat transitieproces af te zijn. Na dat ik de laatste stap had gezet (dat was orchidectomie) gaf het ontzettend veel rust. Ook zekerheid, omdat het mannelijkste van mijn lichaam daarmee weg was en nooit meer terug zou kunnen komen. Maar inderdaad.... mentaal klaar was het daarmee niet. Voor mij als genderneutraal persoon was (en is) het best wel zoeken naar hoe daar mee om te gaan in het dagelijks leven. Daartussendoor liepen (en lopen) dan nog eens andere psychische problemen. Bij mij gaat alles namelijk ontzettend langzaam - alleen al de simpele dingen die bij het dagelijks leven horen kosten mij erg veel tijd - waardoor ik aan maar weinig dingen toe kom. Vaak duurt een dag voor mij daarom langer dan 24 uur, dus loop ik uit de pas met de rest van de maatschappij. Dat komt dan nog bovenop het afwijken van de gangbare gendernorm.
Toch was ik wel steeds door blijven gaan om hierin mijn weg te vinden. Zeker in het afgelopen half jaar is dat steeds beter gegaan. De ontwikkeling blijft dus doorgaan. In het spreekwoordelijk zwarte gat vallen was er gelukkig niet bij. Dat lijkt mij ook wel erg teleurstellend; na het afronden van het transitieproces - het vervullen van zo'n diepgewortelde wens - uiteindelijk toch niet verder komen.

[Marije]

Voor mij was mijn medische transitie afgerond nadat ik mijn SRS had gehad. Ik heb toen ook afscheid genomen van mijn psycholoog (PsyTrans).

Je sociale transitie is iets wat je nooit kunt afsluiten maar wat wel langzaam naar de achtergrond verdwijnt en een minder dominant onderdeel wordt van je leven.

Van tijd tot tijd komt het boven, maar het is heerlijk dat er soms dagen voorbijgaan dat ik er niet mee bezig ben.

In een gat ben ik verder niet gevallen...

[NB_FG]

Over minder dan 5 weken zal ik klaar zijn met mijn transitie: na vulvoplastie. Ik heb voor zero depth gekozen o.a. omdat ik geen behoefte heb aan seks met een man. De arts die me zal opereren, zei echter dat er wel een klein beetje diepte zal zijn. Nou, we zullen zien...

[Fay Ola di jee]

Volgens mij ben je nooit klaar, sterker, je blijft trans de rest van je leven

ik heb het id dat het leven pas de moeite waard wordt nadat je lijf klopt.

Zonder dysforie, of iig minimale dysforie.

Maar blind staren op het lichamelijke lijkt me ook niet verstandig

[Marije]

Dat klopt wel denk ik. Mijn dysforie is eerder minder geworden doordat ik op mijn werk gewoon wordt behandeld als vrouw, als moeder mag meedraaien op het schoolplein... enz.

Wat er tussen mijn benen zit is fijn, maar draagt daar niets aan bij...

Mijn borsten al helemaal niet... dat heb ik alleen maar voor mezelf gedaan...

[Yvonne]

Volgens mij ben je nooit klaar, sterker, je blijft trans de rest van je leven

ik heb het id dat het leven pas de moeite waard wordt nadat je lijf klopt.

Zonder dysforie, of iig minimale dysforie.

Maar blind staren op het lichamelijke lijkt me ook niet verstandig

Misschien werkt het voor jou zo, ik "ben" zeker niet mijn medische geschiedenis. Ik "heb" een medische geschiedenis; het is zeker niet mijn identiteit. Net zo min als bijvoorbeeld (duizenden voorbeelden mogelijk) een herstelde maar ooit verbrijzelde enkel, een overwonnen eetstoornis of overwonnen morbide obesitas.

Live live!

[Fay Ola di jee]

Volgens mij ben je nooit klaar, sterker, je blijft trans de rest van je leven

ik heb het id dat het leven pas de moeite waard wordt nadat je lijf klopt.

Zonder dysforie, of iig minimale dysforie.

Maar blind staren op het lichamelijke lijkt me ook niet verstandig

Misschien werkt het voor jou zo, ik "ben" zeker niet mijn medische geschiedenis. Ik "heb" een medische geschiedenis; het is zeker niet mijn identiteit. Net zo min als bijvoorbeeld (duizenden voorbeelden mogelijk) een herstelde maar ooit verbrijzelde enkel, een overwonnen eetstoornis of overwonnen morbide obesitas.

Live live!

Ik beweer nergens hetgeen je schrijft..

Fay

[Sophie88]

Dat klopt wel denk ik. Mijn dysforie is eerder minder geworden doordat ik op mijn werk gewoon wordt behandeld als vrouw, als moeder mag meedraaien op het schoolplein... enz.

Wat er tussen mijn benen zit is fijn, maar draagt daar niets aan bij...

Mijn borsten al helemaal niet... dat heb ik alleen maar voor mezelf gedaan...

Dat is precies waarom mijn transitie nu klaar is zonder operaties.

[Yvonne]

Volgens mij ben je nooit klaar, sterker, je blijft trans de rest van je leven

ik heb het id dat het leven pas de moeite waard wordt nadat je lijf klopt.

Zonder dysforie, of iig minimale dysforie.

Maar blind staren op het lichamelijke lijkt me ook niet verstandig

Misschien werkt het voor jou zo, ik "ben" zeker niet mijn medische geschiedenis. Ik "heb" een medische geschiedenis; het is zeker niet mijn identiteit. Net zo min als bijvoorbeeld (duizenden voorbeelden mogelijk) een herstelde maar ooit verbrijzelde enkel, een overwonnen eetstoornis of overwonnen morbide obesitas.

Live live!

Ik beweer nergens hetgeen je schrijft..

Fay

Je schrijft letterlijk "je blijft trans de rest van je leven".