Lastige werksituatie

[Paul]

Goed om te horen Anja, dat geeft weer hoop.
Ik zie het inmiddels allemaal wel weer anders, ik hoop gewoon dat het wat meer mee gaat zitten als ik eenmaal ga solliciteren.

[Jake]

Ik zou sowieso als Paul solliciteren en de situatie gewoon uitleggen. Als je dan eenmaal een nieuwe baan hebt hoef je tenminste niet nog eens "uit de kast" te komen. Bovendien zul je hoe dan ook bij een werkgever terechtkomen die er niet veel/niets op tegen heeft, want anders zou hij je tenslotte niet aannemen Als er wel bedrijven zijn die er wat op tegen hebben en daardoor afvallen dan is dat jammer voor hun. In ieder geval wordt je dan een lastige situatie bespaart.

[Paul]

Goed punt Jake, zo had ik het nog niet bekeken.
Momenteel ben ik in zo'n bui van 'nou ja, ik zie dan wel weer'. En dat lijkt me beter, want heb nu toch genoeg andere dingen aan mijn hoofd.
Is af en toe wel een beetje veel...

[Jeste]

Omdat er danzij mijn post in het topic "effect van hormonen" nogal van dat onderwerp afgedwaald werd, kom ik er hier op terug.

Eerder schreef ik nog dat ik emotioneel niet veranderde sinds de start van de HRT, maar het lijkt wel of dit heel snel anders wordt. Dan wel op een negetieve manier, want de somberheid slaat steeds vaker toe.
De laatste tijd wordt ik nogal met wat vervelende dingen geconfronteerd, die in het verleden helemaal niet speelden.

Het geeft zoveel stress om aan de sollicitatieplicht, die je hebt als je een bijstandsuitkering ontvangt, te kunnen voldoen. En dan is er ook nog de kans aanwezig dat je als bijstandsontvanger verplicht onbetaald werk moet gaan verrichten. Dat is dan vaak best wel zwaar lichamelijk werk. Dat kan m'n lichaam helemaal niet aan. Jaren geleden had ik dat al gemerkt toen ik een tijdje in de productie / schoonmaak / logistiek had gewerkt, want ik had toen constant allerlei pijnen in m'n lichaam. Daarnaast gaat de sollicitatieplicht dan ook gewoon door, terwijl ik dat (onbetaalde) werk al doe, en dan moet ik ook nog tijd zien vrij te maken om naar allerlei verschillende supermarkten te gaan voor de goedkoopste aanbiedingen. Dat gaat niet allemaal tegelijk.
"Als ik in die situatie terecht kom dan hoef ik niet meer verder te leven" is een gedachte die ik steeds vaker heb. Zo'n gedachte wil ik eigenlijk helemaal niet krijgen, maar het komt dus wel steeds vaker in me op. Dat maakt me angstig en ik barst regelmatig zomaar in huilen uit.
Dat had ik eerst niet. Nou weet ik niet of dat door de hormonen komt, want het is pas sinds kort dat ik die huilbuien heb, terwijl ik de hormonen alweer bijna een half jaar gebruik. Het kan ook gewoon komen omdat er in korte tijd wel heel veel veranderd is, omdat ik nu in de bijstand zit.

Ik heb een tijd terug met een trans (rond de 40) die ook een uitkering had, zij moest onbetaald werk doen, het UVW accepteerde haar als vrouw maar de werkgever niet, ze moest zware dingen tillen, sjouwen ect allemaal mannen dingen, stoppen kon niet anders was ze haar uitkering kwijt.

Vond dat wel een triest verhaal, echt erg

Uit dit soort verhalen komt mijn angst. Daarbij komt dan ook nog dat het mij niet lukt om dat soort werk in het tempo te doen, zoals de werkgever dat graag ziet. Als het gewoon een baan is met een salaris, dan wordt je in zo'n geval uiteindelijk ontslagen. Maar.... hoe zit dat als je, zogenaamd, als tegenprestatie bijstand krijgt voor dat werk. Dan ben je je uitkering zeker kwijt. Dat kan toch niet!
Zo'n situatie als jij beschreef vind ik ook ontzettend treist. Omdat dit soort situaties meer voorkomen had ik dan ook afgelopen week een brief met betrekking tot dit naar de Tweede Kamerfracties gestuurd. Het kostte wel wat postzegels, maar dat was het waard.

Houd jezelf daarom goed in de gaten en zoek hulp als je echt dreigt te verzuipen.

Ja, dat ga ik ook doen. Alleen nog even uitzoeken of het tegenwoordig nog kan om, naast de psycholoogvan het VUmc, nog naar een andere te gaan. Eigenlijk was het achteraf misschien beter om bij de PIG door te gaan, maar toen ik besloot daar te stoppen speelden deze problemen niet. Het is gewoon in een onzettend korte tijd anders geworden.

@Jesti had je deze al gezien misschien heb je er wat aan?

http://transgendernetwerk.nl/2014/01/in ... voor-2014/" target="_blank

Wat staat er nog meer te gebeuren?

TNN gaat in februari een coachingsproject starten voor transgenders zonder werk of die uit werk dreigen te raken. Gericht op héél Nederland.

Misschien is dat wel wat. Ik ga in ieder geval die website in de gaten houden. Ik heb 'm op m'n lijstje van interessante websites gezet. Dus bedankt voor de tip.

Afgelopen middag was ik bij de Dienst Werk en Inkomen i.v.m. de bijstandsuitkering. Daar krijg ik gelukkig medewerking. We gaan bekijken of het mogelijk is om via een werkervaringsplaats iets te doen aan het gat op mijn CV. Dat gaat dan natuurlijk om werk waar ik echt geschikt voor ben. Alleen vraag ik me af wat de mogelijkheden dan zijn in deze tijd van bezuinigingen. Maar goed, laat ik me daar maar niet druk over maken.

Hi Jeste

Is het niet mogelijk je te laten herkeuren,met ondersteuning van psych en desnoods vu of pig, 100 % wao?

Ik herken je situatie vanuit mijn eigen verleden, burn out, pfeiffer, GD, en nog moest ik blijven solliciteren en werk zoeken, trok ik niet, teveel, veel te veel, sprak bij keuring een arts, en heb alles op tafel gegooid, hij was de eerste met begrip voor mijn situatie ( het ging dan ook zo beroerd, hij zag wel aan mij dat ik kompleet was opgebrand) keurde mij voor 100 % af, vond ik heftig klinken maar gaf zo enorm veel rust, eindelijk hoefde ik een tijdje niets meer en kon eindelijk de welverdiende rust gaan nemen die ik zo hard nodig had, en later, mijn leven op poten gaan zetten

Wacht niet te lang totdat je helemaal opgebrand bent, dan ben je verder van huis, trek aan bel bij huisarts, psych pig etc, give it a shot

Hoop dat je hier wat aan hebt

Fay

Voor de WIA, zoals dat tegenwoordig heet, ben ik afgewezen. De bezwaarprocedure loopt nog. In het bezwaarschrijft heb ik uitgebreid, per punt van het rapport dat ze over mij hadden opgesteld, beschreven hoe de situatie werkelijk voor mij is.
Zoals ik al schreef wil ik inderdaad naar een psycholoog gaan en bij het VU ga ik het hier natuurlijk ook over hebben in het eerstvolgende gesprek.
Wat ik nu wil gaan doen is m'n leven weer op poten zetten, net zoals jij. Eigenlijk ben ik ontzettend blij met wat er nu met me gebeurd. Eindelijk niet meer proberen man te zijn. Niet meer m'n stem aanpassen door op een zakelijke eentonige manier te spreken, niet meer van die stomme kleren aan en geen vragen meer hoe het kan dat ik er zo jong uitzie voor m'n leeftijd. Nu kan ik gewoon als "mevrouw" door het leven, zelfs al zie ik er nogal androgyn uit. Dat is een stuk makkelijker.

om eerlijk te zijn...het verhaal van Jeste...ik weet niet of het misschien zin heeft om dit bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens dit aan te kaarten. Dit is gewoon dwangarbeid en in artikel 4 van dat EVRM staat nu juist dat dit niet mag....en ook Nederland heeft dit ondertekend!

Volgens mij is deze vorm van dwangarbeid juridisch goed onderbouwd. Dan heet het misschien opeens een werkervaringstraject. Omdat het zogenaamd goed is om aan het werkt te zijn en het contact met de samenleving te behouden. Dat is volgens de overheid namelijk veel beter dan nutteloos thuis zitten, met een pilsje in de hand staren naar het televisiescherm. Alsof mensen zonder baan dat de hele dag doen. Volgens mij is dat maar een relatief kleine groep. De rest is gewoon hard bezig met het zoeken naar werk of andere nuttige dingen.

maar zelfs als er een werkplicht komt, zijn dat echt niet alleen maar lichamelijk zware klusjes. waarom zou dat zo zijn?

Het lijkt erop dat dat wel zo is. In Rotterdam, afgaande op een artikel uit de Volkskrant, wel. De bestuurders van die stad willen laten zien dat ze een vuist kunnen maken en zetten daarom bijstandontvangers in op zware taken en bij voorkeur nog zichtbaar voor het publiek ook.

voor werk dat men doet hoort een loon tegenover te staan...minimumloon op zijn ,minst. En een uitkering is GEEN loon . Dus iemand verplichten werkzaamheden te verrichten zonder dat daar een loon tegenover staat is wat mij betreft echt de definitie van dwangarbeid. Bovendien ben je totaal afhankelijk van zo'n uitkering dus een uitkering weigeren is er helaas niet bij....je moet het wel accepteren.

Eigenlijk is dit het, via een omweg, verlagen van het minimumloon. Straks kunnen werkgevers dwangarbeiders inhuren voor veel minder kosten. Dan gaan ze het personeel dat nog een normaal salaris krijgt natuurlijk ontslaan en er later, voor veel lagere kosten, tewerkgestelden voor terug nemen.

[Jacky]

@Jeste, als ik mag aanvullen op jouw laatste alinea "eigenlijk is dit het verlagen van het minimumloon"...
Als voormalig leidinggevende (deeltijdbaan naast muzikant) bij de PTT, later TPG/TNT en tegenwoordig Post.NL zag en wist ik al jaren wat er ging gebeuren in dit grote bedrijf.
De reorganisaties afgelopen jaren hebben tot gevolg gehad dat alle vaste (lees grote) contracten zijn weggesneden, en er nu mensen 'vast' werken met kleine contractjes van 'n aantal uren per week, vaak over verschillende dagen verspreid naar gelang het bedrijf ze nodig heeft.
Is het druk? dan wordt er een blik flex(uitzend/te werk gestelden)krachten opentrokken, maar ook die kunnen zomaar na 'n paar uur naar huis worden gestuurd als de 'post-aanvoer' toch minder is als vooraf gepland.
De afgelopen jaren zijn er bij de Kerst en Nieuwjaarsdrukte zelfs minder valide en gehandicapten ingezet bij de "Kerstsortering", en alles legaal en verantwoord volgens het model "iedereen draagt zijn steentje bij tegenwoordig".

[Jeste]

Dat heb je indedaad heel goed gezien, Jacky.
Deze ontwikkeling zie ik ook al heel lang.
Het grote probleem is echter dat verreweg de meeste mensen gewoon een baan hebben, van maandag t/m vrijdag van half 9 tot 5, met een prima salaris. Die mensen zien niet wat er zich aan de onderkant van de arbeidsmarkt afspeelt. Volgens mij wordt er wel eens gedacht dat de kaboutertjes dat werk doen. Dat de supermarkten vol liggen, dat de straat schoongeveegd is of dat de kerstkaarten bezorgd worden wordt echter door mensen mogelijk gemaakt. Dat lijkt bij veel mensen niet door te dringen.
Wat helemaal niet doordringt is dat er elders op de wereld, hier ver vandaan, echt onder mensonterende omstandigheden gewerkt wordt, om ons te voorzien van allerlei elektronische apparaatjes en exotische etenswaren.
Daarom houd ik bewust mijn consumptie laag en eet ik bijvoorbeeld éénvoudig, heb ik geen smartphone en gebruik ik nog een computer van bijna 10 jaar oud.

Het is ontettend veel stress om zo'n baan te hebben zonder zekerheid. Geen vast rooster, maar zomaar opgeroepen kunnen worden. Echte vrije tijd heb je dus eigenlijk niet. Dan daarbuiten nog eens solliciteren en zien te overleven met je zeer lage inkomen.

Een andere inrichting van de economie die veel meer gericht is op een structureel betere verdeling van arbeid zou ontzettend goed zijn.
Zie het stuk De Waanzin van ons Starre Levenspatroon (PDF-bestand). Eigenlijk gaat dit over het probleem van de verkeersdrukte in de spitsuren, maar er komt meer in naar voren. Dit probeer ik zo nu en zo dan aan mensen te laten lezen, maar het is nog niet gelukt om er veel belangstelling mee te krijgen. Tsja, we zijn nogal star.

[Jacky]

Dank @Jeste voor je link, heb 'm opgeslagen.
't zou inderdaad handig zijn om arbeid niet uitsluitend vnl op de dag te doen..
de laatste alinea "Economische gevolgen" beslaat wat aannames, interessant om grootschalig te onderzoeken naar de werkelijke gevolgen.
En het "met z'n allen in de file, met z'n allen weekend" etc....
Ik vermoed dat veel (meeste) mensen het ondanks gemopper toch fantastisch vinden om massaal aan het strand te liggen, het voetbalstadion, het concert, het festival etc....mensen zijn groepsdieren....
Maar, inderdaad 'n kijk op WERKEN waar ik me helemaal in kan vinden.

[Angel]

Ik zou sowieso als Paul solliciteren en de situatie gewoon uitleggen. Als je dan eenmaal een nieuwe baan hebt hoef je tenminste niet nog eens "uit de kast" te komen. Bovendien zul je hoe dan ook bij een werkgever terechtkomen die er niet veel/niets op tegen heeft, want anders zou hij je tenslotte niet aannemen Als er wel bedrijven zijn die er wat op tegen hebben en daardoor afvallen dan is dat jammer voor hun. In ieder geval wordt je dan een lastige situatie bespaart.

Ik kan hier helemaal in mee gaan, ook ik heb bij alle sollicitaties open en eerlijk erover gesproken. En ik ben nooit afgewezen, sterker nog, de mensen hadden altijd bewondering voor me dat ik zo goed wist wat ik wilde en dat ik er voor de volle 100%voor ging. Bij de opleiding die ik volgde in de zorg heb ik zelf tijdens mijn sollicitatie gesproken over de vakantieuren die ik op wilde sparen om geopereerd te kunnen worden. en of het geen probleem was als ik 6 weken uit de roulatie zou zijn voor mijn opleiding.

Eerlijkheid duurt het langst!!

[Jeste]

Bij de opleiding die ik volgde in de zorg heb ik zelf tijdens mijn sollicitatie gesproken over de vakantieuren die ik op wilde sparen om geopereerd te kunnen worden. en of het geen probleem was als ik 6 weken uit de roulatie zou zijn voor mijn opleiding.

Eerlijkheid duurt het langst!!

Ja, dat klopt. Eerlijk zijn hierover gaat het best. Niet dat ik er meteen over begin, maar het kwam een aantal keren voor dat het wel verstandig was om hierover eerlijk te zijn. Dat deed ik dus ook.
Vroeger deed ik dat anders, want toen deed ik m'n best om als man over te komen bij het solliciteren, wat niet altijd lukte en daardoor kwam ik waarschijnlijk nogal onzeker over.
Eén keer werd ik erop aangesproken dat ik niet serieus als man overkwam en zeker niet als een man van 36, wat toen mijn leeftijd was. Ze wilden weten hoe dat zat. Dat heb ik eerder ook wel eens geschreven, ergens in een ander topic. Nou werd het niet in die woorden gevraagd, maar het kwam er wel op neer. Die baan kreeg ik niet, maar het gesprek was wel heel goed voor mij, want toen kwam het besef dat het niet meer ging lukken om te proberen als man te leven.

Je hoeft overigens geen vakantiedagen te gebruiken voor een herstelperiode na een operatie. Dat valt gewoon onder ziekte.

[Angel]

het was dus eigenlijk een geluk bij een ongeluk


dat van die vakantiedagen wist ik maar dat vond ik de juiste stap en eerlijk naar mijn werknemer, voelde in ieder geval goed om hun ook te laten zien hoe belangrijk het voor me was