Ik word gek... Hulp een optie?

[JoshTheMustHave]

Hallo allemaal..
Ik ben Josh, 15 jaar en ik twijfel of ik en ftm ben. Ik denk dat het ongeveer een half jaar geleden is toen ik op Youtube voor het eerst naar een youtuber keek die transgender was (TheRealJazzBertie Check him out (: ). Vanaf dat moment ben ik zijn clipjes vol belangstelling gaan kijken. Wat begon bij interesse werd langzaam afvragen. Ik heb nooit echt de kans gekregen om voor mezelf uit te zoeken wie ik daadwerkelijk ben aangezien er een aantal vervelende persoonlijke dingen speelden, waardoor ik depressief werd en uiteindelijk bij een therapeut belandde. Ik kreeg dus nooit volledig de kans om echt uit te vinden wie ik was, omdat mijn aandacht 24/7 op de andere problemen gericht waren. Eenmaal daar kwam ik erachter dat alles wat gebeurd niet het enige was wat me dwars zat. Ikzelf was ook een probleem en ik heb het besproken. Ik vertelde over mijn verwarring, het feit dat ik jurkjes leuk vind, maar me er absoluut niet prettig in voel. Het feit dat ik een grote liefde heb voor make-up, maar het niet meer op mijn eigen gezicht gebruik (met als uitzondering voor mijn cosplays). Mijn therapeut vertelde dat er een verschil was tussen iets "leuk" vinden en iets dat daadwerkelijk bij je "past". Zo ben ik vervolgens naar dingen gaan kijken. Vanaf mijn 13de ging ik een beetje de "emo" kant op. Hou niet echt van labels, maar zo noemen ze het nou eenmaal. Zwart gekleed, gemixt met felle kleuren. Ik had die tijd nog lang haar en droeg make-up. Ik wilde mijn haar alleen maar langer laten groeien, wat niet lukte (bij sommige mensen groeit het haar maar tot een bepaalde lengte) en knipte het af. Tegen de tijd dat ik dat deed was ik van het "emo" afgestapt en droeg jongens kleren (meer een tomboy dus). Mijn haar ging steeds korter en de makeup werd steeds minder. Af en toe kwam er wel eens een dag dat ik een skinny jean aantrok met pumps en een strak shirt. Makeup gebruikte en mijn nagels lakte, maar ik kan niet zeggen dat ik me daar echt goed bij voelde. Ik begon te twijfelen. Ik vond het niet erg om voor een jongen aangezien te worden, sterker nog, ik had het idee dat ik dat juist wilde. Ik had er een hekel aan om een t-shirt te dragen terwijl mijn "vrouwelijke vormen" zichtbaar waren... Op een moment kreeg ik het gevoel dat alleen jongenskleren dragen niet goed genoeg was en ik daadwerkelijk liever een jongen zou willen zijn dan een meisje. De twijfel kwam en het werd alleen maar erger. Nu is ie zo erg dat ik er compleet gek van word.. Ik kan nooit ergens zeker van zijn, niet naar mezelf toe en ook niet naar anderen. Ik vind het moeilijk om mijn gevoelens te begrijpen, wat misschien wel komt omdat ik altijd zoveel verschillende emoties op hetzelfde moment voelde en nu weet ik gewoon niet meer wat ik moet doen. Aan de eene kant zou ik er met iemand over willen praten die er daadwerkelijk verstand van heeft om er achter te komen wat ik daadwerkelijk voel. Aan de andere kant wil ik me nergens instortten zonder dat ik het zeker weet, maar op deze manier ga ik er niet zeker van worden...

Hebben jullie tips? Alvast bedankt!

Greetz,
Josh.

[Jannet V]

Hallo Josh,

Leg wat ik schrijf gerust naast je neer als het niet goed voelt, het is geen aanval of veroordeling maar iets wat ik in mijn leven heb ervaren. Eerst bij mezelf en later bij mijn kinderen. Er is een periode in ieders leven dat men zich heel erg onzeker voelt over alles en dan bedoel ik ook echt alles. Het lijkt alsof alles wat je ooit voor zeker hebt aangenomen één grote leugen is. Je twijfelt over alles, een zoektocht naar jezelf. Niets is daarin vreemd, echt helemaal niets. Laat het op je af komen maar ga jezelf zeker niet veroordelen. Neem de tijd, zoek jezelf, niets is vreemd. Als het lukt probeer er met iemand over te praten die je echt vertrouwd maar probeer nooit je ware gevoelens te verstoppen in een hoekje van je geest. Ga rustig opzoek naar jezelf en opzoek naar een vertrouwenspersoon, je huisarts bijvoorbeeld.
Je wordt echt niet gek, het is op dit moment gewoon een beetje te veel.

Liefs Jannet

[JoshTheMustHave]

Dankjewel Jannet ik zal het proberen! (;

[Gabriël]

Wat mij heel erg hielp is een dagboek bijhouden. Niet zozeer van dat ik daarin elke dag wat schreef, maar meer als ik merkte dat er te veel twijfels / onrustige gedachtes waren in mijn hoofd. Door het op te schrijven kreeg ik overzicht en dat hielp me om dingen op een rijtje te zetten en meer tot mezelf te komen. Er werden veel dingen daardoor in de loop der tijd duidelijk voor mezelf.
En ik heb namelijk bij therapeuten dat ik nooit echt het gevoel heb 100% mezelf te kunnen zijn, en bij mijn dagboek kan ik dit wel.

En vergeet niet dat alles per se heel zwart wit is. Ik zie mezelf als ftm vanwege het medische traject, maar meer als androgyn/androgyne jongen omdat ik qua uiterlijk mezelf niet per se wil limiteren tot 'mannelijk' en het gevoel ik er meer tussen sta. Make-up vind ik nog steeds erg leuk bijvoorbeeld. Nu draag ik het niet omdat ik totaal niet passabel ben, en al helemaal niet als ik dan nog make-up erbij zou dragen. Maar wanneer ik aan de testosteron ga en een mannelijker gezicht zal krijgen, zal ik waarschijnlijk weer make-up dragen. (en dan de wat extremere donkerdere make-up, niet naturel) En vind jurken ook nog steeds erg leuk zonder dat het bij mij meer past.
Dus het feit dat je jurken leuk vindt hoeft dus niet te betekenen dat je daarom niet trans genoeg bent om ftm te zijn bijvoorbeeld is wat ik hiermee wil zeggen.

Heel veel succes in ieder geval!

[Jannet V]

Josh, het is te groot voor jou alleen. Je hebt iemand nodig waarmee je dit kunt delen, dit forum is niet genoeg. Het is een goeie aanvulling maar geen oplossing.
Doe alsjeblieft je best want ik wil over een jaar heel graag lezen hoe het met je gaat.

[Jessy]

Aan de eene kant zou ik er met iemand over willen praten die er daadwerkelijk verstand van heeft om er achter te komen wat ik daadwerkelijk voel. Aan de andere kant wil ik me nergens instortten zonder dat ik het zeker weet, maar op deze manier ga ik er niet zeker van worden...

Die instelling herken ik, zit nog steeds in hetzelfde schuitje. Ik heb uiteindelijk wel de stap genomen om een psychiater te gaan zien van het genderteam. Deze stap zetten verplicht je tot niets, hij/zij zal je alleen helpen om erachter te komen hoe jij het gelukkigst gaat zijn en welke stappen je verder kunt ondernemen.
Ook kun je eens langsgaan op regiobijeenkomsten voor transgenders, wellicht kun je daar ervaringen uitwisselen die je ook kunnen helpen.
Ik wens je veel succes bij de zoektocht. Laat de moed niet zakken, soms kost het veel tijd om jezelf te vinden, en/of te accepteren.

[JoshTheMustHave]

Gabriël: Ik houd zelf ook een dagboek bij, maar het help niet echt om mijn hoofd tot rust te krijgen over dit onderwerp. Over het limiteren ben ik het met je eens. Ik ben bijvoorbeeld gek van japanse cirkel lenzen en schattige spulletjes, wat eigenlijk meer een meisjes ding is, maar zou er niet mee stoppen daarom. Ik houd er absoluut niet van om me te beperken op bepaalde dingen, zeker niet als het om zulke dingen gaat. Bedankt voor de reactie (:

Jannet: Zoals ik al in mijn eerste bericht schreef ben ik naar mijn mentor gegaan die er eigenlijk heel erg open met mij over was. Ze stelde voor dat ik samen met mijn moeder (aan wie ik het ook verteld heb), samen eens rond te zoeken op een site om eventueel ook te zoeken waar je hulp kan krijgen. Ik heb het daar met mijn ma over gehad en dat gaan we morgen doen (:

Jessy: Ik ben eigenlijk ook van plan om met iemand te gaan praten die er daadwerkelijk verstand van heeft, al moet ik bekennen dat het me echt heel eng lijkt.. Hehe. Bedankt voor de reactie btw (;

[Ted]

Hey, het is goed dat je op zoek gaat naar je ware zelf. En dat kan in de jaren ook nog best veranderen. Omdat je je nu zo voelt, zou ik toch hulp zoeken. Een goede psychotherapeut, of iemand via Transvisiezorg. Fijn dat je je mentor in vertrouwen hebt genomen. Delen en uiten van gevoelens is belangrijk om stabiel te blijven. Succes!

[JoshTheMustHave]

Mijn mentor is top! (; Dus ik heb er zeker geen spijt van. Toch vind ik het een hele grote stap om een psychotherapeut of iemand van de Transvisiezorg in te schakelen...

[Eva]

Niet elke psychotherapeut is thuis in deze materie, Josh. Transvisie Zorg is als zodanig ook meer vrijblijvend, denk ik.