Eenzaamheid

[Fay]

Lieve mensen

Aangezien vandaag een komplete rampendag was, weer rock bottom, hoe gaan jullie om met eenzaamheid?

Ik merk dat ik de afgelopen tig jaar zo ontzettend heb geleefd voor anderen, ik mezelf nu keihard tegenkom omdat ik niet goed weet hoe het is voor mezelf te leven, terugkerende kernvraag

Eenzaamheid overheerst snel, binnenblijven geen optie, naar buiten,nu vandaag, te spannend, maar toch doen

Kleine dingen? even in het park? onder de mensen? blijft lastig, tips welkom, vrienden helaas ver te zoeken

Fay

[KarenTS]

Lieve Fay, ik voel me ook vaak eenzaam,vooral in de zin dat ik eeuwig single lijkt te zijn.Soms helpt het om onder de mensen te gaan,soms juist niet...soms kan je dat alleen maar eenzamer maken,maar soms kan ik me daar dan wel weer overheen zetten ,het is een struggle ,met vallen en opstaan.
Maar je staat er niet alleen in hoor,dus dat is misschien een troost

[Fay]

Dankje, das idd een troost

Momenteel gaat het niet al te best, ik heb me een ongeluk gevochten afgelopen weken en had het bijna niet eens door

Ik wilde overal in mee, leuke dingen doen, net als ieder ander,normaal leven, maar nee, het ging niet, ik zit nog steeds vol verdriet over het verleden, de eenzaamheid die ik als kind heb ervaren, nu enorm voel,het komt allemaal boven in alle hevigheid , met het besef, ik heb mijn hele leven in een vluchtstand gestaan, nu kan ik niet meer, en dus komt er veel boven, doodvermoeiend

Toch even park geweest, natuurlijk triggers, erbij willen horen, vrouwen in de zon zien zonnebaden en maar 1 ding denken, ik wil ook, zo enorm graag, mezelf zijn, maar kan nog niet, meteen tranen om het besef, mijn halve leven niet mezelf hebben kunnen zijn, eenzaamheid

Positief, veel stappen gezet afgelopen weken, tussen de ellende door, die deden goed, maar dat gaat goed niet als je nog zo in een verwerking zit, en toch wil ik ze blijven zetten, maar nu vooral even rust, want ik ben doodop en hardstikke emotioneel

Dankje voor je reactie

Fay

[Anon20180501]

Hai Fay,

Totaal niet vergelijkbaar maar ik heb leren omgaan met eenzaamheid door me achteraf te realiseren dat ik wel heel vaak ben verhuisd en daardoor vaak 'vaste' vrienden en kennissen uit het oog ben verloren maar nooit lang zonder heb gezeten.
Gisteren bijvoorbeeld was de laatste dag dat mijn stamcafétje open was, de tent gaat sluiten en de vaste kliek zal zich verspreiden over vele andere cafétjes.
Jammer dat die zaak sluit en ik ben er haast zeker van dat ik al die leuke soms heel lieve mensen uit het oog zal gaan verliezen.
Ik heb geen vaste vriend(in) dus dat wordt weer een tijdje de hort op gaan en kijken of ik niet een nieuw stekkie kan vinden waar ik me 'thuis' kan voelen.
En dat in mijn eentje maar dat vind ik helemaal niet erg of vervelend, ik ben het gewend om alleen te zijn en op stap te gaan maar voor ik het weet zal ik weer een leuk stel mensen om me heen verzameld hebben waarmee ik met regelmaat zal omgaan.
Ik geniet eigenlijk ook wel van de momenten dat ik helemaal nergens perse naar toe moet en ik vind het best wel prettig om steeds te wisselen van stekkie en geniet van het telkens weer nieuwe mensen leren kennen. Daarom heb ik geen last van eenzaamheid ook al ben ik dat op sommige momenten wel.

Goed dat je toch naar buiten gaat Fay, thuis ga je te veel zitten piekeren en sippen.

Liefs Daniéla

[Freetouch]

Eenzaamheid is iets verschrikkelijks...
maar eenzaamheid kan soms heel fijn zijn om jezelf weer terug te vinden.
Je hoeft dan niet de hele tijd op je tenen te lopen, niemand die aan je hoofd zeurt...

Maar als je te lang eenzaam voelt, spreek dan lekker met iemand van ons af, gaan we lekker shoppen, koffie drinken, filmpje kijken enz...
Lekker kletsen over wat je bezig houd, en ongegeneerd jezelf zijn...

Kunnen we daar mee opvrolijken?

Ik zou af en toe wel even wat rust willen, maar dat kan niet, werk, kinderen, prestige, maar morgen... even helemaal alleen, jammer het is maar 1 dag...

[Anon20210626]

Dag Fay ,

En toch is wel belangrijk om toch iets te ondernemen , kleine dingen , even een rondje om . Het wereldje om je heen wordt anders al kleiner en de stap om daar doorheen te breken al moeilijker. Maar het is ook weer niet zo dat je achter je zelf moet gaan aanhollen 'omdat dat zo hoort' . Gewoon dat rondje om en de dingen doen die je wel kunt is heel belangrijk. En gelukkig zie je dat zelf ook. Stel je doel niet te ver Grote stappen zijn te realiseren als je het in kleine realiseerbare stapjes verdeelt en iedere stap die je wel haalt geeft voldoening.

Verdriet is een raar iets en hoe meer je het op pot hoe heftiger het zich gaat uiten. Gewoon een keer uithuilen is iets wat bij mij erg verlicht en geloof me mijn tranen zitten los...... Het is erg prettig als je dat samen kunt doen , maar noodzakelijk is het niet......

[Fay]

Hi thegirlinline en rene

Het is ook keihard geconfronteerd worden met je situatie,vluchten kan niet meer, maar hoeft ook niet meer

Vluchten is oud, hele leven gevlucht voor jezelf, met alle angsten van dien, nu , wordt ik meer mezelf, maar komen die angsten ook weer boven, want al die jaren onderdrukt, en ook die eenzaamheid

Wederom besef, gevoel is oud, niet van nu, het mag er zijn, maar ik hoef er niets mee

Idd, in hier en nu, ben ik misschien eenzaam, maar ik kan het dragen, overtuiging van het kind, ik kan het niet dragen, en ik viel daamee samen zo is het besef nu

Afspreken met mensen, ik begin er steeds meer behoefte aan te krijgen, nu nog geen ruimte voor int hoofd, later als ik op eigen benen kan staan zoals ik wil, me stabieler voel, wellicht

btw, valdispert erin en ik voel me iig al ene stuk ontspannender, en je reactie, idd wat vrolijker:)

Je heb gelijk rene, je opsluiten is niet goed, kleine stapjes, dingetjes doen,al is het maar een blokje om, het helpt wel, even lansg ouders half uurtje genoeg, ff bankje zitten of boek lezen, als de concentratie er is, huilen geen probleem, huil me een ongeluk de laatste weken, moet eruit

Inzicht van kind , oud gevoel en besef dat vluchten niet meer hoeft geeft iig veel ruimte en lucht, poehee, dichter bij mezelf, toch weer


Liefs

Fay

[Anon20180501]

Hoe je ook kan Vereenzamen.

[Fay]

Hoi Daniéla, had je reactie even gemist

Herkenbaar, ook veel verhuist, telkens niet in staat geweest contacten op te bouwen , achteraf natuurlijk ook niet vreemd, de genderdysforie

Wat dat betreft kan ik heel goed alleen zijn, alleen is alleen zijn iets anders dan eenzaam zijn, en dat vindt momenteel lastig, al werd ik net op de kofie gevraagd bij d ebuuf en buurman en aldus weten zij ook wat meer van hoed en rand en das winst, al vond ik het doodeng want elke keer vertellen is spanning en het wordt daarmee ontzettend tastbaar allemaal

Ik denk ook dat de eenzaamheid langzaamaan verdwijnt als je beter in je vel komt te zitten , jezelf wordt, je leven gaat opbouwen,en je die eenzaamheid niet ervaart als afhankelijk zijn van, want dat is momenteel wat eronder zit, gevoel van afhankelijkheid, niet zonder anderen kunnen

Iig geval, ik was even een uurtje of wat niet eenzaam, maar moet er wel even van bijkomen

Liefs, Fay

[Anon20180501]

Je kent het spreekwoord Fay; beter een goede buur dan een verre vriend(in)...

Goed dat je gegaan bent en dat je ervan moeten bijkomen wordt hoe vaker je het 'moet' per keer steeds minder (nodig).

Liefs Daniéla