Ik ga gewoon. Tenminste, dat 'gewoon' dat denken de mensen. Vind het doodeng. Maar dan ga ik toch. En dan sta ik in mijn strakke lichtblauwe jurkje op een overvol treinstation tussen de 16, 17 jarige jongens, en denk ik 'Oh shit'. Om er dan achter te komen dat ze me niet eens zien staan.
De rest van de dag heb ik er dan geen last meer van. Soms ga ik 's avonds dan nog even bij mijn beste vriendin langs en dan zegt ze, wat zie jij er geweldig uit vandaag! Om dan te zeggen, ik durf dat niet hoor, in zo'n jurk de deur uit, ik heb best wel een paar mooie jurkjes in de kast hangen maar die doe ik alleen binnen aan. Ze is gewoon een cis, met een goed figuur en dito maatje.
En dan heb ik weer genoeg moed om de volgende dag opnieuw als mezelf de deur uit te gaat.
Nothing you can do, but you can learn how to be you in time.
It's easy
Dat "o shit" moment ken ik wel, eigenlijk zien ze mij niet eens staan en vaak spreken ze mij aan als mevrouw en dat terwijl ik niet eens make-up draagt.
Tot ik mijn mond open doe dan, maar dan krijg ik weleens complimenten dat ik vrouwelijk uitziet, allemaal leuk en aardig maar hoewel ik mijn ding doe loop ik overal naar toe in een bepaalde route, omdat ik bv weet dat daar en daar van die jongeren rondzwerven die mij dag zouden verzieken.
Maar ik ben wel het typetje dat moed uitstraalt maar in het echt zakt mijn moed enorm snel ik mijn schoenen, tot nu toe geen problemen maar deze dinsdag ga ik weer naar school en dat is de grote test.
Don't pretend to be someone else, be yourself, and be proud of that.
Paniekaanvallen ken ik ook, van die oh kut momenten, merk dat de angst ff toestaan dan helpt ipv wegdrukken, en dan ebt het wel weg maar het blijft lastig vinnik, vooral in contact, werkelijk contact, dat men mij spot is mee te leven, maar het is ook het 'oh' moment van de tegenpartij, mooi gezegd he, geeft aan hoe ik d esituatie zie, alsof ik moet knoken tegen 'hen', als ik dus mijn mond opendoe en men beseft, of nee, ik denk dat men dan beseft, ohnee toch geen vrouw, grrrr
dus, tochmaar weer aan de slag met logopedie, als ik er energie voor heb, tot dan maar wat aanklooien,de overgangsfase is ook het allermoeilijkste
We komen er wel hoor. Ik ga je niet vertellen dat het allemaal wel meevalt want dat is gewoon niet zo. Af en toe de tijd nemen om adem te halen en dan weer door. Het is niet anders, maar weet dat je niet alleen bent.
Nothing you can do, but you can learn how to be you in time.
It's easy
Fay, Ik ken dat (van een tijdje geleden). De enige oplossing voor mij was blik op oneindig en verstand op nul. Het gaat wennen, na een tijd voel en zie je het niet meer. Het aardige is namelijk, maar het duurt lang voor je dat ook zelf aanvaart, is dat de enige die iets voelt of ziet jij zelf bent. De buitenwereld is gewoon waanzinnig vergefelijk, ze ziet je zoals jij beoogd gezien te willen worden; namelijk gewoon als mooie vrouw. Je moet het wel heel bont maken willen ze je "ontmaskeren". De paniekaanvallen, de angst; gewoon voor niets.
We komen er wel idd, maar liefst zo vlekkeloos mogelijk
btw verstand op nul lijkt mij ook niet echt de manier, ik kan en wil het niet iig, ik wil graag blijven voelen, alleen dan leg ke volgens mij een fundering in jezelf
Iedereen loopt zon beetje aan te modderen heb ik het id en dan denk ik als vervolg op de insteek angst,wat doen jullie verder om het traject zo makkelijk mogelijk te maken?
Makkelijk zal het nooit zijn maar zelf ben ik me nu aan het bezinnen op hoe verder, en wat is daar voor nodig zodat ik fatsoenlijk en stabiel overeind blijf en wellicht nog kan genieten ook, want naar de klote ben ik al vaak genoeg gegaan en daar heb ik geen zin meer in
Fay schreef:
Iedereen loopt zon beetje aan te modderen heb ik het id en dan denk ik als vervolg op de insteek angst,wat doen jullie verder om het traject zo makkelijk mogelijk te maken?
Fay
Om mijn traject zo makkelijk mogelijk te maken,ik heb echt schijt gekregen aan hoe anderen over mij denken,wat anderen van mij vinden.Ik ben een vrouw en dan een hele dikke punt en iedereen die daar een probleem mee heeft........daar heb ik maar 1 remedie voor en dat is.
Angst is een slechte raadgever zeggen ze. Maar had ik er maar beter naar geluisterd vanochtend. ik zit hier nu op mijn werk met een jurkje dat door de overiga dames net iets te uitdagend wordt geacht... Ach je doet het toch nooit goed, heb het uitgelegd hoe het werkt met angst en onzekerheid en nog in te halen puberteit en ook toen was er weer begrip. Ik wil hier nóóit meer weg. Qua werk dan.
Nothing you can do, but you can learn how to be you in time.
It's easy
